En stormen dééd het vandaag.

Hoewel door de storm af en toe bijna van mijn voeten getrokken ben ik er vandaag toch weer op uit gegaan. Als het lijf eenmaal weer gewend is aan het op- en voor vooral neergaan van de luchtdruk, is er geen enkele weerstand in me om lekker in die storm te gaan lopen. Dus mijn waterdichte jas aan, een waterdicht petje (een rooie dit keer) op, mijn rugzak omgebonden…. Daar ging Erica.
En stormen dééd het.
Er lag een afspraak met mijn suikertante.
Ofwel de suikerzuster.
Nouja, de verpleegkundige die de diabetespatiënten regelmatig controleert. Begrijpelijk nu? ;-) Ik heb diabetes 2 ja. Maar omdat ik heel zuinig op dit lijf ben is het nog steeds niet erger geworden. Kan ook zijn door al die anti-oxidanten en druppeltjes en theeën en zo, die ik slik. Of door de genen die ik meegekregen heb natuurlijk. Enfin, de griepprik had ik nog niet gehad, dus die hebben we maar meteen meegenomen. De gewóne griepprik. Ik ben van voor 1957. En mensen van vóór 1957 hebben de A-griep gehad of er antistoffen tegen ontwikkeld, genoeg om deze tweede A-griep, de Mexicaanse, aan te kunnen. De Aziatische griep werd de A-griep genoemd, deze M-griep is wel een variant, maar de wereld is klein, deze griep heet ook de varkensgriep, de V-griep dus…;-).
Het zal mijn tijd wel duren…..

Eenmaal weer buiten ben ik lekker de storm te lijf gegaan. En heb door Oost gezworven. Wat ik graag deed, maar het laatste jaar geen tijd en energie meer voor had. Bij de kringloopwinkel geneusd en er twee nuttige boekjes weggehaald (samen 2 euro) ‘Wat en hoe in het Duits, mijn zoveelste Duitse woordenboekje, altijd gemakkelijk bij correspondentie… En het boekje van de Consumentenbond: Gids voor erven en nalaten – plus schenken. Nou heb ik niets te schenken momenteel, ik heb al teveel weggegeven ;-), maar handig is het wel.
Verder lekker in de daar aanwezige OBA = openbare bibliotheek geneusd. Ik heb een bieb (zeiden we vroeger toch?)-kaart… dus had ik rustig een boekje of dvd of zo kunnen meenemen, maar ik vond niets van mijn gading.
De rest van de wandeling leidde naar de tramhalte. En thuisgekomen lekker een grote beker koffie genomen en een bokbiertje bij de zuurkool met worst.

Het nieuws van vandaag is voor mij wel de mededeling van hogerhand dat alle mensen van 55-75 jaar volgend jaar een buisje met een spatel en een brief in de bus krijgen. Dat buisje moet gevuld worden met je poep, met behulp van de spatel dus. En dat moet teruggestuurd worden naar het onderzoeksinstituut..., dat je, als ze iets meer dan niéts vinden, je gaat oproepen om een darmkankeronderzoek te ondergaan. Als ik zoiets zou hebben dan heb ik iets waaraan ik uiteindelijk gewoon kan doodgaan. Van ouderdom. Maar er is niets dat erop wijst dat ik aan zoiets zou kunnen lijden.
Aan mijn lijf geen polonaise meer, nee bedankt. Daar ga ik niet aan meedoen. Geen pijnlijke onderzoeken, zware operaties en lange lichamelijke herstelperioden…Om van de geestelijke opdonder na zo’n operatie nog te zwijgen. Plus de kans op herhaling…
Bedankt hoor. Daar ben ik te oud voor.
Het is een vrij kort blogje dit keer, maar meer heb ik niet te vertellen.

Hoopvol de nieuwe week in.

Het is een zware en donkere week geweest. In elk geval voor een groot deel.
Mijn buurman bijv.. Hij is vorige week verhuisd naar een verpleeghuis. En jammer is dat het net het punt bleek waar ik met hem moest breken. Maar hij is in elk geval op zijn definitieve plek gekomen. Het is niet leuk dit te vertellen na bijna een jaar lang ‘mantelzorger’ te zijn geweest.
Ik begin langzaam uit dat dal te kruipen. Want het gebeurde op de dag dat ik de dood van mijn zoon zou herdenken.
Meer wil ik er nu niet over zeggen…

Maar zaterdag ben ik weer op reis geweest. Weer met de Valys. Nu ging alles goed en correct, zonder moeilijkheden. Ditmaal gingen mijn dochter en ik naar mijn schoonzusje die in Nieuwegein een nieuwe woning heeft betrokken. Een schattig appartement, veel mooier dan het mijne. Maar in Nieuwegein zou ik nooit meer willen wonen.
Het was een warme ontvangst bij haar, met een lunch van warme broodjes. Er was veel bij te praten na zo lange tijd. Leuk dat ik nog even haar dochter ook te zien kreeg. Ik had het gevoel dat zij in de ongeveer 25 jaar dat ik haar niet gezien heb, geen steek ouder is geworden. Maar dat zal aan mij gelegen hebben.
Na een korte wandeling door het daar toch mooie Nieuwegein kwamen we aan bij mijn oude vriendin. Met haar heb ik ongeveer 10 jaar een Ombudsteam gevormd, met wekelijkse spreekuren voor mensen in de WAO en de WW. Zover ik weet bestaat het spreekuur nog steeds, maar dan met andere mensen natuurlijk. Intussen zijn wij zelf zo oud geworden dat we dit nooit meer zouden kunnen doen en is de wetgeving vreselijk veranderd. Ach, wat zeur ik, het is allemaal al zo lang geleden. Maar An is mijn vriendin gebleven en nòg ‘doet’ ze tot nu elk jaar mijn belastingpapieren. Dat ze dat nog maar lang mag blijven doen. We woonden vroeger zo dicht bij elkaar dat we na gedane arbeid samen koffie dronken en een soort Yahtzee speelden, maar dan een beetje anders. Met zeven rijtjes o.a.. Dat was een verslaving, waar we uren mee konden doorgaan. Dierbare herinnering.
Vriendin An was echter in de rouw vandaag. Want haar oude huisvriend was plotseling overleden (op de 11e november ook) en haar oude zusjes waren daarvoor overgekomen. Het gezelschap met dochterlief en mij erbij was gelukkig iets opgewekter, maar hier lag toch een grijs waas van verdriet.
Na een paar uur en een heerlijke kom zelfgemaakte soep zijn we op weg naar huis gegaan. Mijn lijf viel me op dat moment heel erg mee, moet ik zeggen. Via Utrecht, waar we – o foei - bij Burger’s King voor het eerst sinds heel lange tijd een patatje aten, ikzelf met een grote beker milkshake, kwam er, alsof hij op ons had gewacht, een trein die ons terugbracht. Sjonge, die Spoorwegen, dat is toch wel wat hoor.
En thuis wachtte een poesje dat ons tegemoetkwam, luid piepend (echt mauwen heeft ze kennelijk nooit geleerd).
De zondag werd gebruikt om weer bij te komen van de vermoeienissen. Al moesten er wel weer boodschappen gehaald worden. Maar anders had ik niet gewandeld en dat heb ik nu wel kunnen doen, heen en terug, weer met mijn boodschappenkarretje ;-).

En vandaag was het weer Bettydag.
We zijn in vriendschap overeengekomen dat Betty einde van het jaar voor het laatst hier is. Ze heeft lang genoeg gewerkt en is ook de jongste niet meer.
De nieuwe regels voor alfahulpen mogen misschien goed uitpakken voor sommige mensen, zoals de vakbeweging voor ogen stond toen ze daarvoor actie begon te voeren … maar voor Betty en nog andere alfahulpen wordt het niet meer de moeite waard om nog te gaan werken. Misschien alleen ‘zwart’ dus. Dat wordt nu juist in de hand gewerkt door de nieuwe maatregelen.
Maar ja, de mensen van de praktijk die de hulp nodig hebben weten het gewoon niet beter dan de ambtenaren die deze nieuwe regels op hun comfortabele stoelen achter hun comfortabele bureaus hebben uitgedacht. Tòch??

Ik heb dus contact opgenomen met mijn Maatschappelijk Werk, die zal zorgen voor een andere hhh. Betty is in de loop der jaren niet zozeer mijn huishoudelijke hulpe geweest alsook een vriendin geworden waar diepgaande gesprekken en discussies meegevoerd werden. Op politiek terrein waren we het nooit eens. ;-) Een ontwikkelde vrouw, die gestudeerd heeft maar dit soort werk voor mensen liever doet. Enfin, volgend jaar gaan we eens per maand alle onderwerpen voor discussies met krantenknipsels e.d. op tafel leggen en bijkletsen bij een kop koffie of thee. Hopen we en hebben we ons voorgenomen.

De avond is inmiddels ver gevorderd…..en ik houd maar op met schrijven. Hopelijk duurt het niet weer een week en is er in de toekomst weer meer ‘ruimte’ om te schrijven.