De maand van Jacob.

Ik was - gelukkig - niet de enige die boos was over het initiatief van Erben Wennemars om toch een alternatieve marathon te houden in plaats van de energie te gebruiken om hulptroepen te organiseren voor de getroffenen van Sandy. Maar goed, ik heb gezegd. Er is een nieuwe storm onderweg, hoorde ik gisteren....

Vandaag is het alweer 7 november. Op 3 november zou mijn oudste zoon 51 jaar zijn geworden. Wat een leeftijd, 26 jaar geleden was hij 26 jaar toen hij overleed op 11 november 1986. 11-11, gekkendag ja. Begin van carnavalstijd. En Jacob stierf in een orgie van geweld, van gekte, door een overdosis drugs. Het kostte veel jaren van verdriet en schuldgevoel.De scherpte van het verdriet slijt, maar gaat nooit over. Ik heb het niet kunnen voorkomen, ik heb het niet kunnen tegenhouden...

In oude documenten vond ik wat ik in 2006 daarover geschreven heb. En omdat oude documenten de neiging hebben te verdwijnen dan wel vergeten te worden, wil ik het hier nog een keer overnemen.

2-11-06

Morgen is het twintig jaar geleden. Je zou morgen al 45 jaar geworden zijn, maar je werd maar nèt 26 jaar. Twintig jaar van vaak verdriet,vaak schuldgevoel, praten met een onzichtbare jij. Twintig jaar geleden is het al, dat je (stief)vader en je zusje op de stoep stonden, vergezeld van twee politieagenten. Ik wist het meteen, maar kon het niet bevatten... Zoals eerder om jou, heb ik huilend over de grond gekropen… Nee! Nee! dat kon niet waar zijn. Je kon niet dood zijn. Je had je zo voorgenomen uit dat milieu te stappen, hoe was het dan mogelijk dat je door een overdosis gestorven bent? Hoe was het mogelijk, dat je zelfmoord gepleegd hebt!! Later begreep ik dat je de ‘scene’ met alles wat daarbij hoorde méér dan zat was, maar er niet weg kon komen. Ook niet door de 2 verslaafde meisjes die zich aan jou vastklampten en om je leken te vechten…. In woede heb je toen alles geslikt wat voorhanden was. Je draaide toen volkomen dol en sloeg alles kort en klein en de ruiten kapot…

Eén van de meisjes, Robijn,(ik heb jaren later nog eens over haar geschreven), schijnt de politie nog gebeld te hebben toen je bewusteloos raakte, die kwam en constateerde dat ‘deze jonge man zijn roes moest uitslapen’…

Maar je werd nooit meer wakker………….

Toen ik je, met Jessica en Leo, kon gaan opzoeken, lag je in een hoekje van het begrafeniscentrum, in een kist met een glazen deksel. Je gezicht was al uitgezakt en aan de onderkant van je oren was je al blauw

Ik kon het niet bevatten.… Dat jij daar DOOD lag. Wat er gebeurd was! Ik wilde je wakker roepen, riep je naam telkens weer…, terwijl ik aan alle kanten probeerde bij je te komen, maar natuurlijk geen reactie. Dat kon ook niet. JE WAS DOOD.

Je simpele begrafenis, ook in een hoekje van de begraafplaats, werd bijgewoond door je vrienden en vriendinnen uit de scene, Robijn droeg een gedicht voor, je was niet alleen.

Bleek later ook, toen ik hoorde hoeveel van die vrienden en vriendinnen je gevolgd zijn, toen de gemeente Groningen de verslaafden uit de Oranjebuurt veel geld gaf om maar te verdwijnen uit die wijk……

Eén van die vriendinnen van je probeerde bij het weggaan nog vóór mij de in de auto te stappen, zonder enig gevoel voor privacy, heel brutaal…… ik was te verdoofd om haareruit te zetten en heb het zo gelaten… en haar bij het begin van haar wijk eruit laten gaan.

Wie waren er nog meer bij behalve de kinderen? Ik weet het niet meer. Wel dat mijn goede vriendin Dorine erbij was. En dat de lange treinreis, samen met de kinderen en Dorine, ook aan me voorbij is gegaan….. Wat is er daarna gebeurd? Ik kan het niet meer voor me halen. Maar we hebben doorgeleefd, nietwaar. de andere kinderen waren er immers ook nog…..

En morgen is het al twintig jaar geleden…. (schreef ik in 2006 dus)

Jacob, ik hoop dat het niet zo heel erg lang meer duurt…. en dat het mogelijk is je weer te zien. Hoewel het rationele deel van mijn geest op de achtergrond zit te grijnzen, blijft mijn hoop toch levend……er is tè veel gebeurd dat ook niet verklaarbaar is.

De New York Marathon en mijn sysop

De marathon heeft plaatsgevonden. Weliswaar een alternatieve marathon, maar toch. Honderden mensen waren afgekomen op een oproep van Wennemars om toch een marathon of zo iets te organiseren want 'daarvoor waren we gekomen en we konden toch niets doen voor de slachtoffers van Sandy want daar waren de hulpdiensten al druk mee. En tenslotte waren ze gekomen (ondanks de wetenschap van de ramp) om eens lekker te gaan rennen dus waarom zouden ze dat niet doen dan.'. En dus liepen honderden mensen vier rondjes door het Central Park zodat ze hun kilometertjes toch gehaald hadden.

Terzelfder tijd zagen we op tv hoe verschrikkelijk Sandy had huisgehouden en hoe wanhopig mensen aan het proberen waren weer een huis bewoonbaar te maken en de centimeters modder weg te krijgen. Zelfs van de verdiepingen. En hun waardeloos geworden meubilair te proberen schoon te krijgen... of langs de kant van de weg te sjouwen voor de ophaaldiensten. Hun auto's waren onbruikbaar geworden. De bussen reden nog niet of mondjesmaat want de wegen lagen nog onder de modder. Mensen die totaal van de kaart waren door de verschrikkingen die hen hadden getroffen. Mensen die niet naar hun werk konden omdat de metro niet reed en de tunnels nog niet schoongemaakt waren en het water er vaak nog hoog stond omdat de tunnels diep lagen. Ik vraag me af, echt waar, hoeveel lijken van dakloze burgers er nog uit die tunnels gehaald werden en nog worden. Afschuwelijk. Maar de marathonlopers waren kwaad omdat ze hun marathon niet konden lopen waarvoor ze zo hard geoefend hadden en zoveel geld hadden uitgegeven om er te komen.....

Ik schaam me, schreef ik vaak, dat ik een Nederlander ben. En dat is nu weer het geval. De totale harteloosheid om boos te zijn omdat de marathon toch niet doorging... ik kan er niet over uit. De conditietraining had voor niets plaatsgevonden. De vliegreis was voor niets betaald.... Hoeveel van die mensen die daar stonden te kankeren hebben geprobeerd een beetje van de ellende van de slachtoffers van Sandy te verlichten??? Niet zo veel want: 'ze konden toch niets doen'.... mooi excuus inderdaad. Maar hoe echt hebben ze dat geprobeerd??? Sja... ze zijn voldaan naar huis gegaan, want ze hebben door het gespaarde Central Park toch hun alternatieve marathon kunnen lopen... wat een bevredigend einde van de New York-reis hè....

Dat je in het weer ondergelopen en nog steeds niet herbouwde Haïti niets kon doen dan met tranen in je ogen toekijken... ja daar kan ik inkomen. Daar was je niet, daar had je ook niets te zoeken de afgelopen dagen hè... Of in de delen van India die door de natte moesson weer ondergelopen zijn... nee, daarover kun je jezelf ook niets verwijten. De wereld is zo groot en er gebeuren overal rampen... Ach, laat ook maar, de mensen die naar New York gingen voor de marathon lezen dit weblog toch niet.

Over de politieke overeenkomsten laat ik me nog niet uit. Ook niet voor mezelf. Ik wil eerst zien hoe die in de praktijk uitpakken. Er wordt al zoveel over geschreven en gepraat...

Vanmorgen was mijn supersysop Freek weer even hier. 'Eventjes' twee nieuwe boxjes brengen en installeren. Jaha... dat doet hij zomaar even, nieuwe boxjes brengen als ik niet meer van stereomuziek kan genieten omdat de grote wooferbox stuk is. Hij verdient echt een plek in de hemel, vooraan, zodat hij iedereen in de gaten kan houden of hij/zij hulp nodig heeft... ;-))