een kort blogje vandaag

Dit schreef ik vrijdagmorgen 30 maart:

Hoog in de nog kale kastanje (hopelijk istie niet ziek) zitten drie eksters samen te krassen. En in de verder staande boom klinkt een piewiet - piewiet - piewiet - piewiet.. Vier keer. En daar antwoorden de eksters weer tweestemmig op. Er is geen zon - en de komende dagen zal die zich ook niet veel laten zien, is de voorspelling. Maar de forsythia is zo heldergeel dat het buiten in de tuin toch een graadje lichter lijkt. Groen is nog niet overheersend, de kale bruine takken zijn hier de baas... maar onweerlegbaar is de lente gekomen als in de vroege morgen, ver voor de zon zou moeten opkomen, de zang van de merel jubelend klinkt En in de verte, vanuit een andere tuin, zacht maar duidelijk herhaald wordt. Alsof de merels echt met elkaar op zangerige toon in gesprek zijn. Het is lente al is het weer kil en zonloos en de schreeuwerige halsbandparkieten zijn nog niet in onze tuin neergestreken, zoals ze doen in de winter- en hoogzomertijd. Op Google vond ik een site met vele vogelgeluiden, vandaar dat ik zo zeker kan zijn dat het de merels waren in de vroege lentemorgen: http://www.youtube.com/watch?v=WHPbrmYZxdI&feature=related


En dit schrijf ik op zaterdag de 31ste...
Alle eerlijke kritiek, lieve M., is van harte welkom. Ik zag inderdaad dat het boekje van Rob Riemen een uitgave was van 2010 maar kon er niets over terugvinden in mijn weblog, dus dacht ik dat ik er nog niets over geschreven had. En mijn korte termijngeheugen is slecht. Altijd geweest. (daarom schrijf ik ook alles op) Voor mij was dit boekje dus weer nieuw. ;-)

Dat 'het 13-jarige meisje' zelfmoord meende te moeten plegen moet toch angst als oorzaak gehad hebben. Dat 'slettenlijstje' mag dan niet de directe oorzaak geweest zijn (ik wist dat ook niet op het moment van schrijven), maar dat er druk van buitenaf geweest moet zijn, pesten of roddelen, acht ik toch minstens zeer wel mogelijk. Ik kan me moeilijk voorstellen dat 'verhuizen' inderdaad de enige aanleiding was. Jij wel?
Wat de naam van de goochelaar betreft..... tot mijn allergrootste schande moet ik je natuurlijk gelijk geven.
Ik zet dit stukje van mij in antwoord op je opmerkingen in zijn geheel in mijn komende blogje.
En hoop daarmee zowel dat meisje als haar vrienden en Ben Ali Libi recht te doen. Ik heb als enige verontschuldiging dat het erg laat was geworden en ik geen editor heb die mijn stukjes nog eens doorloopt..... Behalve jij nu, maar dat is te laat.

En bedoel je dat ook het filmpje van Joost Prinsen met dat gedicht van Willem Wilmink al jaren geleden is opgenomen? Dat is niet gezegd op tv en wist ik ook niet, maar daarmee is het niet minder ontroerend geworden gelukkig. Ben Ali Libi was dus wéér de schlemiel..... ik kon zelfs zijn naam niet correct weergeven.
Waarvoor mijn diepste verontschuldiging. Ik schaam me diep. En dat is terecht, ik weet het.
Waar zou ik zijn als ik mijn fouten niet zou toegeven lieve M., dan zou ik mezelf niet meer serieus nemen, laat staan dat anderen dat dan doen...
Maar gelukkig maakt iedereen wel fouten. Volmaakte mensen die nooit tekort schieten of fouten maken bestaan niet.

Wakker verder...

Na al die dromen dient de dagelijkse werkelijkheid zich weer des te luider aan.
Dus ik ga wakker verder.

Vandaag weer de eerste looptherapie gedaan. Ging redelijk, maar we hebben het toch maar korter gehouden dan normaal. En na een rustperiode thuis had ik zomaar de moed om naar het Centraal Station te gaan. Hopend dat - na vele maanden - eindelijk bij metrostation Waterlooplein, de halte J.D.Meyerplein geopend zou zijn... Dat is dus nog steeds gesloten en ik voel me niet echt optimistisch wat dat voor de nabije toekomst kan betekenen, want de Noord Zuid Lijn schijnt er ook mee te maken te hebben.
Hmm, weer echt Nederlands, dat 'Schijnt te Maken te Hebben'. Kan dan anders, Erica? ... want ik geloof dat het ook te maken heeft met de aanleg van de Noord Zuid Lijn. Klinkt iets beter.

Over taal gesproken, ik las dat het Journaal van de NOS ook anders gaat worden. ,Vriendelijker van toon,
Ik bid alleen dat ze de autocue zullen blijven vullen met normaal en correct Nederlands. Ik hoor veel te vaak zinnen in de trant van: Verleden week gebeurt er iets dat de gemoederen hevig bezighoudt. Ik zou rechtere tenen houden als men verleden, tegenwoordige en toekomstige tijd in het taalgebruik goed zou gebruiken. Om maar iets te benoemen. Want verleden week gebeurde er iets dat de gemoederen hevig bezig hield. Het is maar een voorbeeld, maar het taalgebruik op tv is vaak ten hemel schreiend. Tot wie dat taalgebruik dan ook schreit Of taalgebruik kan schreien weet ik niet nee...;-))
Maar mijn tenen lijden daar wel onder. ;-)

Deze week eindelijk weer langdurig in de spiegel van de kapper gekeken. Viel niet mee.. Maar na afloop waren zowel de kapster als ik redelijk tevreden. In elk geval was niet meer te zien dat ik ziek geweest was.... Op de terugweg kwam ik langs boekwinkel Veenstra, een oude, nog zelfstandige boekenzaak in de Utrechtsestraat. Daar lag een boekje, 'De Eeuwige Terugkeer van het Fascisme' van Rob Riemen. Een uitgave van Atlas. Het boekje is een m.i. uitstekende analyse van het hedendaagse fascisme, fascisme dat net als de pest van de middeleeuwen steeds weer de kop opsteekt, niet uit te roeien is. Tegenwoordig worden de bacteriën zelfs gekweekt om zorgvuldig te bewaren voor niemand mag weten welk doel....
En hij, de auteur, schrijft daar ook in wat ik zelf altijd herhaal: Wie van het verleden niet leren wil is gedoemd de geschiedenis telkens te herhalen....En die weg zijn we weer ingegaan.

Pauw en Witteman vond ik indrukwekkend goed vanavond. Een discussie met Emiel Roemer, het verhaal van de Titanic maar nu zonder de sprookjes.
En de verschrikking van het gepest worden als tiener op school waardoor een 13-jarig meisje zelfmoord heeft gepleegd.
Bangalijst.... daar stond ze op. Daar kun je je van alles bij voorstellen. Als zij als sletje zou zijn neergezet in zo'n lijst, en Moslima was. En geacht werd (een programma vroeger op de avond) maagd te blijven en maagdelijk en zich verre te houden van sexualiteit en alles wat daarmee te maken heeft. Maar dat hoeft niet het geval te zijn om dus hevige moeilijkheden te krijgen als haar familie er achter zou komen dat ze op zo'n lijst zou staan...

En het weer zeer relevante verhaal van Ali ben Libi, de Goochelaar. Die in Sobibor in 1943 vergast werd. Dan komt op zo'n avond het fascisme weer heel dichtbij. Gisteren was Bram Mozkowitz er om o.a. te vertellen over zijn nieuwe boek, waarin het gedicht van Ali ben Libi 's ondergang ook ter sprake komt. In een gedicht van Willem Wilmink. Het 'toeval' wilde dat de kleindochter van die goochelaar vandaag Bram Mozkowitz tegenkwam en er met hem over kon praten. Zij was dus vanavond ook in deze uitzending om te vertellen over haar grootvader. En haar vader die de kampen overleefd heeft. De voordracht van het gedicht over Ali ben Libi door Joost Prinsen was, ook voor de tweede keer gehoord,, heel ontroerend. Door zo'n samenstelling van het programma kan ik weer een beetje van P&W houden. ;-).
Hier is het filmpje van Joost Prinsen met het gedicht van Ali Ben Libi http://www.youtube.com/watch?v=iiyLxa6MfVs Ik wil het graag aanraden. Het komt ook voor in het nieuwe boek van Bram Mozkowitz.... Dat heel indrukwekkend schijnt te zijn, maar ik heb het nog niet. Ook hij leeft met het gegeven van een verleden dat niet vergeten maar constant doorgegeven moet worden. Want wie niet leren wil van de geschiedenis......
Wel het boekje dat ik hierboven beschreef van Rob Riemen: De eeuwige terugkeer van het Fascisme......

Ik geloof dat ik weer geschreven heb wat ik kwijt wilde....Behalve dat we de truien en de winterjassen nog lang niet kunnen weghangen (natuurlijk na ze (al dan niet chemisch) te hebben gewassen. En haal de komende dagen het jonge zaaigoed ook maar even binnen voor de nacht.....;-)

Dromen......

De griep heeft eindelijk de aftocht geblazen. De hoest en de snotterigheid, de koorts en de spierpijn leken het van me te winnen. Maar mispoes... Ik hoest nog een beetje, de prullenbak ligt nog vol tissues, maar het leven is weer begonnen zonder constant - hatsjie, hatsjie, hatsjie (sorry hoor)- geproest en gesnotter.
Dochterlief heeft me zaterdag voor het eerst weer mee naar buiten genomen. Eerst onzeker met haar op een terrasje bij Eik en Linde wat gedronken, later wat kleine lekkere hapjes bij mijn favoriete Chinese restaurant, bij Moeders' dus. En gisteren, zondag, moed gevat en weer zelf boodschapjes gehaald. Het betekende wel dat ik de rest van de dag horizontaal doorbracht, maar dat had ik er graag voor over. Zitten ging wel, om mails te beantwoorden en door te sturen voornamelijk...
Vrijdag stuurde vriend R, een aantal mails die dochterlief geholpen hebben een Calibre ebookboekenkast aan te leggen. Er zijn veel ebooks op internet te vinden. En ik zou van mijn eigen boek ook graag een gratis ebook willen maken. Dus er zit weer plezier in. ;-) om dingen te doen.
Vandaag was Betty er weer niet. Ik mis haar wel, maar haar tijdelijke vervangster doet het best wel goed. Toch moest ik vanmiddag nadat mijn huisje weer schoon was, weer gaan liggen en slapen.
En heerlijk gedroomd. Daar wordt een mens toch zo blij van, van mooie dromen. Vooral als die in een verleden spelen dat eigenlijk minder mooi was dan de droom. Dan beïnvloedt die droom de herinneringen ten goede. Ook wat de liefdes in mijn leven betreft. Ik woonde een feestje bij met een voorstelling waar al mijn goede vrienden van vroeger bij aanwezig waren.
Het enige dat ik niet kon begrijpen of als droom kon 'thuisbrengen' was, na afloop van dat feest, mijn gang naar het huisje uit mijn droom langs heel hoogstaand water dat nog verder zou stijgen, zoals ik wist.... Af en toe moest ik uitkijken voor de golfjes die over de weg liepen. Maar ik was er niet bang voor, aanvaardde het en heette het zelfs welkom, want het hoorde echt bij de weg die ik ging.
Er loopt daar geen enkel water in de daagse werkelijkheid.

Het huisje zelf was in de droom, echter bijna middeleeuws. Buiten en binnen. De familieleden, nichten en tantes, die ik er ontmoette waren ook gekleed als mensen uit de negentiende eeuw of vroeger, lange rokken en schorten en witte mutsjes, maar zo herkenbaar en we waren zo blij elkaar weer te zien.... Ik herkende (!) zelfs het raam naast dat huisje als het snoepwinkeltje van vroeger..... En het enige snoepwinkeltje dat ik in het echt in het verleden gekend heb was de winkel in de Vrolikstraat waar ik met mijn moeder gewoond heb in de oorlog. Het was dus een warboel aan echte herinneringen en betekenisvolle droomdelen..
Ik stel prijs op dromen, waardeer ze niet alleen om de verhalen en de toestanden die ik dan meemaak. Het heeft me in het verleden vaak geholpen zaken beter te begrijpen. Dingen die overdag speelden in het onderbewustzijn en door dromen . duidelijk werden en bewust.
Ik was bij voorbeeld boos op iemand. En begreep maar niet mijn boosheid tegen de persoon. Tot ik droomde dat ik een paar half rijpe aardbeitjes in mijn schortje droeg. En aan iedereen die dat wilde, ook uitdeelde. Daar kwam die persoon in kwestie, en die nam mijn laatste aardbeitjes aan. En toen zag ik pas dat ze zelf een mand vol prachtige grote rode aardbeien aan haar arm had en niets daarvan zelf weggaf of uitdeelde. Met niemand wilde delen.
Toen ik wakker werd realiseerde ik me dat ik mezelf nooit zou willen toegeven, laat staan hardop zeggen, wat ik dacht van haar manier van optreden. in het dagelijks leven. Ook ten aanzien van mijzelf, al ergerde ik me dood.
Maar dat is een droom die een paar jaar is blijven hangen. en ik me zojuist weer herinner.

Zoals die droom die in 1939 speelde.. Maar die ik droomde in 2008.. Een droom die ik ook nooit vergeten zal.
Ik droomde dat het 1939-40 was. En dat ik gesommeerd werd mijn woning en woonplaats te verlaten. De enige plek waar ik heen zou kunnen was Japan. Maar geld om ergens heen te kunnen kreeg ik niet. Ik probeerde te overleven onder de bruggen, en werd daar door landlopers en wilde katten weer weggejaagd. Toen herinnerde ik me dat ik naar mijn moeder en mijn tante kon gaan, die leefden in de binnenstad immers. In mijn 'herinnering' was ik er zojuist nog geweest en had ze meegemaakt en gezien hoe klein ze, in mijn droom althans, samen leefden. Nog kleiner dan mijn huisje. Maar toen 'herinnerde' ik me ook dat ook zij weggehaald waren. Waar kon ik heen? Op het station realiseerde ik me dat ik geen geld had en dat ook mijn passen afgepakt waren. En dat ik elk moment opgepakt kon worden en dat er geen ontkomen meer aan was....... Doodsangsten stond ik uit, en met die doodsangst werd ik wakker.

In het werkelijke leven zou ik niet zo bang geweest zijn. Ik zou wel zien....... Denkend aan de miljarden en miljarden die me voorgingen. In de droom was ik helemaal op mijzelf aangewezen en maakte ik mee, wat anderen zouden gaan meemaken en gevoeld en meegemaakt hebben en tegenwoordig nog meemaken. In oorlog en in rampen......

Maar ik heb mijn moeder en mijn tante van zo heel nabij gezien en meegemaakt.... 'Tijd' was een relatief gegeven. Ik heb mijn moeder van zó nabij gezien dat ik me de geur van haar haren herinner en de kleur van haar schort..En haar lach en haar angst... En, terwijl ik het allemaal 'ging' meemaken in mijn droom, wist ik tegelijk wat er allemaal gebeurd was...



Geuren en smaken, kleuren en gebeurtenissen, gevoelens en personen kun je zo levendig meemaken dat ze je bijblijven, soms een leven lang.