Het begin van de dag was het mooie harpje…… het eind van de dag is NU!

Gisteren is er van schrijven niks gekomen. Nadat dochter en ik heerlijk de lunch samen hadden genoten en lekker hadden bijgekletst, ben ik naar de fysiotherapeut gegaan die me behoorlijk onder handen heeft genomen. Buiten gekomen bleek het zó warm geworden dat het me echt heeft overvallen en toen ik eenmaal thuis was viel ik maar op het bed neer en heb de hele verdere middag verslapen.
Tja, dat brengt ouder worden soms ook met zich mee.

Gisteravond heb ik me bij de tv weer zo kwaad gemaakt.
Na alle terechte kritiek op de heren in Georgië en Rusland was het toch de harde taal van uitgerekend President Bush die me kromme tenen bezorgde, om het zachtjes uit te drukken. Ook over de mensenrechten (in China) is het laatste woord nog niet gesproken. Dóór Amerika en óver China dus.

Maar is het niet uitgerekend Amerika dat overal troepen heen stuurt om ‘vrede te stichten’? En is het niet Amerika dat die, overal in de wereld beruchte, door de CIA gerunde gevangeniskampen heeft zitten? Kent u ze?
Abu Ghraib, Guantánamo Bay. En de andere geheime kampen die vooral op vrij ronddobberende schepen worden gehouden? De vele gevangenen zitten daar zonder vorm van proces en zijn vaak, volgens Amnesty mééstal, gewoon gekidnapt. Mensenrechten?

Je zou het bijna als een verkapt dreigement kunnen zien om ook naar Rusland en Georgië Amerikaanse troepen te sturen. Met alle gevolgen van dien….In elk geval vond ik hem weer dom en beangstigend. Dat dàt óók dreigende taal uitlokte was te verwachten.
Krijgen we nu weer een koude oorlog op ons Europese dak geschoven???
Dat soort dingen en overpeinzingen heeft me behoorlijk aangepakt, om het zacht uit te drukken.

Diepe zucht. Ik heb de tv maar uitgedaan en heb een boek gepakt. En heb op tijd het bed weer opgezocht. Daar is het toch het veiligste, nietwaar ;-)?

Vandaag werd ik ruw uit mijn dromen gewekt. ‘Postbode, pakje voor U!!!’ Tuimelde mijn bed uit, hand door mijn haar, jas aangeschoten en naar de voordeur.
Was het dat bestelde deurharpje al. Wat een mooi exemplaar! Blank hout, iets donkerder zijkant, de snaren strak aangehaald en de balletjes die de snaren moeten beroeren zaten allemaal zo vast dat ze niet in de knoop konden komen met elkaar. Prachtig werk!! Ik ben er heel blij mee. En móói dat het klinkt!!!

Vandaag had ik niet zo’n goeie bui. Dat is niks voor mij. Misschien nog over gisteravond? Maar er gebeurden ook een paar dingen die ik ’s morgens niet kan hebben…. zonder mijn gewone goede humeur te verliezen.

Enfin, tegen drie uur had ik eindelijk mijn ontbijt (!) binnen en kon ik aanstalten maken om naar buiten, de zon in te gaan. De vaart was eruit, en alles ging even moeizaam vanmiddag.


Maar nu is het laat in de avond en de dag heeft me toch goed gedaan
De boodschappen zijn gehaald en ik kwam bij het verlaten van de winkel een lieve vriendin tegen die ik al te lang niet gezien had. We hebben een beetje kunnen bijpraten en dat maakte mijn dag weer helemaal goed…;-)
Zij, die vriendin dus, heeft me indertijd al geholpen bij het onderzoek van de feiten voor mijn boekje. Ze heeft toen heel erg meegeleefd en ook nadien hebben we elkaar niet helemaal uit het oog verloren.

Het begin van de dag was het mooie harpje…… het eind van de dag is NU!

Vandaag wil ik weer gewoon verder leven

en genieten van de mooie uren, de mooie wolkenluchten en de heerlijke temperaturen hier in de stad.

Er moesten wat boodschapjes gehaald worden in de Reguliersbreestraat, maar eenmaal daar herinnerde ik me dat ik ook naar Etos, en naar Bodyshop, naar Blokker en naar de Slegte moest. ;-)

Dus, hoewel het al veel beter gaat met mijn been en heup, na die boodschapjes, alleen maar de Kalverstraat door, liep ik toch weer te strompelen. Graag gedaan hoor, want ik kwam wel met alles thuis wat ik me had voorgenomen. Behalve het boekje bij de Slegte dat ik zocht. Maar misschien was ik toen al te moe.

Ongelooflijk, zo druk als het was in de Kalverstraat. Heel veel toeristen uit alle delen van Europa, maar ook erg veel Nederlandse jongeren. Wanneer beginnen de eerste open dagen van de Universiteit, weet iemand dat? Want misschien zat de binnenstad wel vol met studenten die voor het eerst het Centrum van Amsterdam frequenteren. Ze moeten toch weten wat daar te koop is, letterlijk en figuurlijk.
Gelukkig nergens agressieve jongelingen, dat is weleens anders.
Wie ik wel tegenkwam, op weg naar de tram, was Daniel Unaputti, de Amsterdamse voorzitter van de Hells’Angels, die daar voorbij reed. Die zag ik voor het eerst in levende lijve…. Wie heeft hem nog meer ooit in levende lijve gezien? ;-)))))))) Mag ik dat niet vragen?
Tja, waarom vertel je zoiets….. omdat ik dat leuk vind om het te schrijven. Nergens anders om.

Boven bij Blokker weten ze, net als bij De Slegte, niet waar de luchtkoeling zit. Wat was het daar warm!!! Ik had het gevoel dat ik net als vroeger, opvliegingen had, zo brak het zweet me uit daar. Arme verkoopsters en verkopers………. Maar buiten was het hier zomer. Ik weet niet hoe dat bij anderen is?


Momenteel staat er een volkorenbroodje met extra havermout te bakken in de bakmachine. Morgen komt mijn dochter lunchen en een extra lekker, zelfgebakken broodje daarbij is dan leuk.

Ik ga nog een keer proberen om dat deurharpje er in te zetten:

Hopelijk gaat het nu wel mee. De vier balletjes hangen dus aan draadjes en precies op de horizontale snaartjes.

Zo, het is weer vrijdag inmiddels. Tijd om een eind aan de avond te maken ook.
Slapen zal niet direct gaan, het broodje staat nog te bakken. Maar dat kan wel in de machine blijven zitten tot morgen. Een goede broodtrommel toch?

En morgen gaan we gewoon weer verder met leven. Ik kan niks veranderen door boos en verdrietig te zijn om wat er in de wereld gebeurt. Soms vergeet ik dat.

De dag volgend op de dag ervoor.

Er ging iets mis met het overzetten in de blog... ik hoop dat het zo goedgekomen is. Anders: sorry hoor...

Gisteren schreef ik over mijn boosheid over de oorlog en hoe primitief ik dat vind in deze eeuw, na alle kennis uit twee wereldoorlogen in het vorige decennium. Ik was ook boos over alle ophef die één slachtoffer kreeg, de cameraman die getroffen werd. Met alle respect, ik hou hem nu naamloos. Omdat hij voor mij één van de slachtoffers van deze nieuwe oorlog is.
Ik ontving daarop een commentaartje van een andere blogger, een mij onbekende schrijver, die het wel met me eens was, maar toch de ophef terecht vond, omdat het hier een journalist betrof, en dan is het NIEUWS, GROOT NIEUWS. Omdat er niet zó veel journalisten sneuvelen.
Ik wil voor één keer hierop ingaan.
Deze heer (ga ik vanuit) heeft een noreply-adres, heel verstandig natuurlijk. Kan niemand hem terugschrijven…
.
Het verschil tussen journalisten en cameramensen die de oorlog opzoeken en de bewoners van het land in oorlog is, zoals ‘ANZ’, de blogger die me schreef, ook weet, is dat de laatsten ongewild het slachtoffer zijn van hun leiders. En van andere leiders die hun levens willen nemen en hun geluk en gezondheid en hun huizen en bezittingen willen vernietigen.
De journalisten en hun teams zoéken dat op, al dan niet in opdracht van hun werkgevers en niet altijd uit idealisme. Maar vaker omdat het nou eenmaal hun vak is, om de spanning en de narigheid van de wereld in het nieuws te brengen. En ook vaak omdat ze de adrenaline die dat met zich meebrengt niet willen missen. Ze nemen zelf en bewust de risico’s om ook slachtoffer te worden, en zelfs om het leven te verliezen. Gebeúrt dat en dat risico zit erin dus, dan is dat voor hun werkgevers en collega’s groter nieuws dan de verschrikkingen die ze moesten verslaan en waarvoor ze uitgezonden werden.
En dat is het onrechtvaardige van alle ophef die die werkgevers nu maken over de dood van de cameraman. Voor het is deze dood van een Nederlander NIEUWS.
Hoe betreurd hij ook mag zijn… zijn familie en nabestaanden zijn de echte medeslachtoffers, niet de nieuwsrubrieken, die nu zo ‘treuren’.en niet genoeg hebben aan de mededeling als nieuwsbericht.
Natuurlijk is onze wereld klein geworden. Er was een tijd dat die wereld niet groter was dan het dorp of de stad waarin we leefden. Meer hoefden we niet te weten, dat was, in alle vrede, al spannend genoeg. En de verantwoordelijkheid voor die kleine wereld was een onbewust met elkaar meeleven.
Die kleine wereld is veranderd. Voor altijd. We hebben nu de hele Aarde tot ons speelveld, letterlijk de hele wereld klopt aan onze schermen en wordt gelezen in onze kranten. Daarvoor zijn we inderdaad afhankelijk van journalisten en cameramensen die de wereld willen intrekken en voornamelijk daarheen gaan waar moeilijkheden en oorlogen zijn. En verslag uitbrengen van de verschrikkingen die ze meemaken. En soms zijn ze daardoor zelf ook slachtoffer.
Nog steeds is alleen slecht nieuws ook nieuws. En worden slachtoffers geteld bij de militairen en journalisten, niet bij de bevolkingen.

Wie in zijn of haar leven door oorlogen ook veel teveel adrenaline heeft gekend zal mij begrijpen.

Tot hier over de dag die wàs….
En mijn excuses voor diegenen die dit hard vonden om te lezen. Maar er is nog steeds boosheid over het gebeurde en tenslotte is dit mijn dagboek nietwaar? ;-)

De dag van vandaag was gelukkig rustiger in mijn hoofd en hart. Wat die oorlog in Oost-Europa wordt moeten we op dit moment, ondanks alle beloften en afspraken, nog afwachten

Vandaag ben ik de hele dag thuisgebleven, lekker gekookt en gebakken en gerommeld. Een hele dikke kippensoep gemaakt, die zó werd ingevroren in porties. Waar dus alleen wat water bij hoeft om hem weer normaal te krijgen.
En zo nog wat…
Vanmiddag kreeg ik bezoek dat afgesproken was….. maar ik was zó ingespannen bezig dat de afspraak helemaal aan me voorbij gegaan was. Gelukkig belde hij tevoren, zodat ik kon zorgen dat alles op tijd klaar was, om als een goede gastvrouw meteen koffie mèt te kunnen serveren.

En door die vriend kwam ik ook op een site waar ik een Davita’s harp, ofwel, een
Deurharpje, kon kopen. Die hang je aan de deur, binnen of buiten, en elke keer dat die deur open en dicht gaat, klinkt een heel plezierig geluidje. Ik kan het niet uitleggen en ook niet laten zien. Dus een mooie manier om zelf te gaan googlen, nietwaar…. Of voor familie en vrienden, om t.z.t. weer eens langs te komen.
Het heeft wat heen en weer gemail gekost en natuurlijk ook geld ;-), maar het dingetje is onderweg. Dat had ik nu al vele jaren willen hebben. En dan vind ik iemand die ze als hobby maakt…… Ik heb geprobeerd het plaatje van het harpje via een andere bewerking toch op te nemen, maar het kan zijn dat het niet meekomt.


Inmiddels is het weer laat genoeg en mijn verhaal weer lang genoeg om te eindigen.

Hopelijk is morgen deze oorlog weer voorbij….al is er niks meer terug te draaien.

Het een maar ook het ander…

Het waait stevig met flinke uitschieters. Ik ben wel klein, maar toch stevig, vooral nu ik vandaag mijn stok moest meenemen. Toch werd ik bijna van de voet gewaaid.
Maar het zonnetje scheen hier, nadat het vanmorgen herfstachtig was met donkere luchten en af en toe een bui. Het werd weer augustuszomer vandaag. Zo warm dat ik mijn petje en mijn shawl moest afdoen. Mijn zilvergrijze regenjasje heeft dus een bijpassend petje ja.

Gisteren was Betty hier en het huisje is dus weer schoon. Maar ik had de energie niet om er daarna nog uit te gaan. Het zere pootje hè…
Vanmiddag moest ik wel, want de fysiotherapeut wachtte op me. En heeft me weer eens goed te pakken gehad. Het voelt dezelfde dag altijd wat pijnlijk aan (vandaar ook de stok mee dit keer) maar de dag daarop is het altijd wat beter.
Na de peut ben ik eerst naar de apotheek geweest maar mijn medicijnen hadden ze niet in huis, die worden morgenochtend gebracht. Maar ergens in de 1e v.d. Swindenstraat wachtte het fruit dat ik zo heerlijk vind… Dus maar weer op de tram gestapt, die me er vlakbij brengt.
Genco, de Turkse super. Inderdaad. En er liggen nog kisten vol wilde perziken en pruimen en daar heb ik dus weer een rugzak vol van thuisgebracht.. In de warme zon geurden de (Nederlandse ;-) ) aardbeien en frambozen zó heerlijk dat ik ook daar een doosje van meegenomen heb. Voor het eerst ook weer vlees. Kip voor soep. Nog steeds niet echt trek in vlees, dus eet ik het ook niet. Maar zelfgemaakte soep gaat er altijd in. In mijn eigen of andermans’ mond en desnoods kant-en-klaar in de diepvries.

De laatste tijd is het een vaste gewoonte geworden om na de maaltijd te slapen. Eén of anderhalf uur. Mag een inmiddels 73-jarige wel doen hè..? Zo niet, jammer dan, maar ik kan niet anders, overeind blijven lukt dan even niet.
Nu ben ik dus weer terug op honk.

Met dit gevoel kan ik niet uit de voeten. (met mijn gevoel uit de voeten?? Kan ik dat niet beter uitdrukken Erica??) Ja dus.
Ik heb heel veel moeite met het nieuws van RTL over het omkomen van cameraman Stan Storiman. Natuurlijk is dat heel erg. Maar is het erger omdat dit om een cameraman gaat dan de dood van al die andere slachtoffers?

Een reporter en een cameraman zoeken de gevaarlijkste plekken op de wereld om verslag uit de eerste hand te geven van de verschrikkingen die ze meemaken. Dan wéten ze dat ze gevaar lopen en zelf niet onkwetsbaar zijn. Maar dat zoeken ze op, en daar worden ze naar betaald. Over alle slachtoffers (inclusief die van de (vredesmachten) van alle oorlogen die vandaag woeden is van RTL- kant maar ook van officiële zijde, niet zo verdrietig meelevend gedaan als over deze cameraman. Hoewel hij daar bij zijn collega’s natuurlijk gekend en geliefd was, heb ik er vreselijk veel moeite mee. Dan wordt televisie even een heel onredelijk en oneerlijk medium. Wat het natuurlijk ook altijd is.
Ik blijf verdrietig en kwaad over àlle slachtoffers van àlle oorlogen, maar deze komt iets dichterbij. . Ik blijf verdrietig en kwaad over alle doden en verminkten en alle vernietigingen die door de hoge heren verdedigd worden met een beroep op hun recht om oorlog te voeren. Zonder rekening en verantwoording af te hoeven leggen voor de ellende die ze veroorzaken. Voor de doden en gewonden waarvoor ze verantwoordelijk zijn.

Het is primitief, het is onmenselijk om zoiets te roepen in deze tijd. Het is onmenselijk en het is op geen enkele manier goed te praten.
Nouja, laat ik maar ophouden. Mijn boosheid zal geen begrip bij de lezers oproepen denk ik.

Of zouden er meer mensen zijn die er zo over denken?