Benen.

Vier jaar geleden, 30 juli 2008, schreef ik: "De afgelopen dagen waren loopdagen. Boodschappendagen. Maar ook fysiotherapie, want het lopen gaat me zwaar vallen. Ik doe het zo graag."

Vandaag is het dus vier jaar en bijna een week later en het is niets beter geworden. Heel langzaam is het allemaal achteruit gegaan zelfs. Zwerven is er al helemaal niet meer bij. En als ik meer gelopen heb dan het lijf toestaat moet ik de dag daarop uitrusten en bijkomen. Wat ik graag doe, want dan heb ik de illusie dat ik die daarop volgende dag weer lekker loop.
Mij fysiotherapeut waar ik de looptherapie deed heeft het ook maar opgegeven, beter wordt het niet.
Verjaardagen vieren met alle geliefde mensen om me heen is ook teveel geworden.
Daarover schreef ik vier jaar geleden: "Momenteel staat er een pan met soepvlees e.d. te trekken op een plaatje op het gas. En de broodmachine staat aan om een lekker hartig broodje te bakken voor vrijdag. Alle lekkers, voornamelijk tapashapjes, is in huis, ik wil morgen alleen nog even naar de Turkse super om een hoop van dat lekkere fruit te halen. Want er komt nogal wat visite.
Moeders is vrijdag jarig en ze wordt geacht dan een pan moeders’ soep te maken."
En, schreef ik: "Sommige mensen zien tegen zulke dagen op als tegen een berg. Ik verheug me er mateloos op, en hoop altijd op veel bezoekers.".
Voor ik ertegenop kon zien heb ik mijn onvermogen onder ogen moeten zien... Onvermogen om de energie op te brengen maar ook om de boodschappen en het andere werk te doen. Kortom, om een verjaardag te vieren zoals ik dat zou willen.
Dus heb ik het vieren moeten afschaffen. Helemaal alleen was ik niet hoor. En me alleen voelen was er al helemaal niet bij.
M. mijn lieve mailvriendin die van verre kwam, en ikzelf hebben de middag doorgebracht in de Hortus Botanicus, waar zij niet eerder geweest is. Afgezien van het pootje dat weer opspeelde was het wel genieten, vooral voor M. Ik heb haar zoveel mogelijk laten zien, maar ook veel alleen laten gaan daardoor. Op het terras van de oranjerie hebben we wat gedronken. De winkel is dubbel zo groot geworden, maar ik dwaal er zelf niet meer verrukt in rond. Het assortiment is ook veel kleiner geworden.
We zijn eerst vanuit het station en na de koffie in de 1e Klasse (traditie geworden) naar mijn huisje gegaan. De moeders' soep had ik al uit de diepvries gehaald dus die kon ik na een paar minuten opdienen... Het was voor M. ook voor het eerst dat ze die proefde.
Na de soep met brood dus naar de Hortus gegaan en na de Hortus heb ik haar weer naar het station gebracht, het was inmiddels over vijven en er dreigde toen al onweer dat later op de avond en 's nachts ook hevig gewoed heeft. Het warme, benauwde weer heeft me trouwens hevig parten gespeeld... het pootje wilde niet meedoen en liet dat ook merken. Maar ik had mijn mooie gebloemde stok bij me en kon hem dus dwingen. ;-)
Cadeautjes? Ja, ook. Behalve de mooie Ereader die al behoorlijk in gebruik is, kreeg ik van R. en F. het grote boek van de jaren '50.
Prachtig en zoveel herkenbaars voor een oudje zoals ik....;-) Ik kan het iedereen die ouder is dan 65 jaar, van harte aanbevelen. En jonger dan die leeftijd is ook prima, dan kun je zien hoe wij toen leefden.....Of liever, geacht werden te leven.
Een heel mooi doosje van M. en van Betty lieve kleine presentjes, zoals ik dat zelf ook graag doe... Natuurlijk de nodige kaarten en telefoontjes... Nee hoor, terugkijkend is er misschien een beetje weemoed om wat geweest is, zoals bij alles wat wegvalt of verandert als je ouder wordt, maar geen spijt. Het was fijn dat je hier was M. ;-))

Duke University in Durham heeft volgens www.nu.nl in een duur onderzoek bewezen ;-) dat bewegen bij hartfalen goed is tegen depressie. Dat heet dus een open deur intrappen. Dat had ik al vijftien jaar geleden bewezen. Schriftelijk en mondeling. Na mijn hartinfarct in 1996 ben ik, toen dat weer kon, gaan lopen. Urenlang. Toen ik eenmaal terug in Amsterdam kwam wonen was zwerven door mijn stad niet alleen een hobby, maar ook een middel: Mijn hoofd leeg, maar mijn benen zwaar... Zo legde ik al heel lang uit. In die benen zakte blijkbaar alle pieker- en downdenken ....
Aaah, vandaar nu mijn lichte leven en mijn zo onwillige pijnlijke benen... Daar zijn natuurlijk alle gedachten van toen gaan zitten. Jajaja, nou begrijp ik de protesten van mijn been om lekker te gaan zwerven... Ik heb niet zo'n zwaar hoofd meer en dus zien mijn benen blijkbaar het nut van het vele lopen niet in....en protesteren bij voorbaat al.. En worden eindelijk, na meer dan vier jaar, dus gehoord...

Jaja, ik ben het helemaal met je eens... een mens kan rare gedachtenkronkels hebben hè.....