Dan maar opnieuw beginnen dit jaar.

Dan maar opnieuw beginnen dit jaar.

Een heel mooi jaar wens ik, met vrede, gezondheid, welvaren.. en alles wat te wensen is. Voor mijzelf en iedereen en voor de hele wereld.

Oudejaarsavond/nieuwjaarsnacht had ik een stuk getikt, maar niet afgemaakt. Ik dacht het te hebben opgeslagen, maar kan het niet terugvinden.
Waar was ik gebleven?

Momenteel ben ik een beetje in de war. Die oorlog in het Midden Oosten maakt me bang. En mijn inlevingsvermogen mocht wel een tikje minder zijn van me. ;-(
Nee, ik ga er niet op in. En degenen die me kennen zullen het ermee eens zijn.

De verkoudheid is nog steeds niet over. Ik hoest en piep en kraak nog steeds van binnen. Het gaat wel zolang ik mijn mond dichthoud, maar als ik ga praten gaat het weer helemaal mis. Dus blijf ik weer lekker binnen, dan zie ik niemand en hoef ik niet te praten. Behalve als de telefoon gaat. En dan komt er na een paar woorden alweer een hoestbui.
En die gaat toch wel een paar keer per dag.
Nieuwjaarsdag liep ik ’s middags nog ongewassen en in ochtendjas rond. Als een echt oude vrouw dus. Bed lag nog open, zin in ontbijten had ik niet dus zelfs nog geen koffie gezet…
En dùs werd er gebeld. ;-)
En kwam eerst een medebewoner langdurig aan de deur, En daar was het koud…
En even later kwamen nicht en neef… Ja, dan ben je verrast, die laat je niet aan de deur staan. Dus onverzorgd als ik er zelf bij liep en mijn kamer erbij làg, veel te blij dat ze er waren. Neef en sysop kwam speciaal het nieuwe digi-apparaat van UPC aanleggen. En dat op nieuwjaarsdag!
Koffie gezet, bijgepraat.. Maar wat voelde ik me oúd!!! Zoals ik er onverzorgd met piekharen en in een rommelige kamer bijliep…
Dus nadat het apparaat goed was aangesloten en nichtje en neef koffie hadden gekregen en lekker waren gaan winkelen met het terechte gevoel iets goeds te hebben verricht… heb ik maar moed gevat en heb mezelf en de kamer maar even onderhanden genomen.
Maar toen was het weer op met de energie en die is nog niet teruggekomen.

Zo, lekker even van me af gezeurd.
En nu komt poes even tegen me aanzeuren ;-) Maar dat vind ik alleen maar leuk. Daar heb je toch een poes voor? Pika zegt dan: Ha! En ik zeg terug: Ha! En als ze mijn aandacht heeft zegt ze: Haha? Want mauwen kan ze niet. Ze piept heel gezellig tegen me. Maar dat haha? Betekent niks anders dan dat ze een verse bakje voer wil. Haha? Betekent dan Lekker?!
Nee, het is geen gesprek voor You Tube, dat niet. Maar ik versta haar wel.
Nu zit ze naast me, met haar staart naar me toe. En die staart zwaait ze zachtjes tegen mijn gezicht aan… Haha?
Dat betekent dus dat ik moet ophouden met schrijven en voor Pika moet gaan zorgen.

Oudejaarsavond, de laatste dag van 2008.

Het stemt toch even tot nadenken. Hoewel de televisie niet anders dan de normale verstrooiing brengt en nog steeds lawaai maakt op de achtergrond. Opeens ben ik dat zat. De oliebollen en een appelflap, de nodige zoutjes en limonade zitten erin. Geeft weer een extra kilootje overbodig lichaamsvet morgen of overmorgen. En teveel suiker en dat is ook niet gezond voor me.
Dus me maar even terugtrekken in mezelf. Even overdenken hoe dit jaar voor mij en de mijnen geweest is… Even? Lach niet Erica, hier zou ik dagen over moeten nadenken en dan nog weet ik het niet zeker. Hoe was het…
Voor mij persoonlijk geen echt zware drama’s. Voor de mijnen ook niet.
Maar deze laatste dagen zijn wel moeilijk geweest.
Behalve de grieperigheid en de watten in het hoofd, waar mijn hersens behoren te zitten, die via mijn neus mijn hoofd wilden verlaten, reden waarvoor ik al meer dan twee dozen tissues en een pak papieren zakdoekjes gebruikt heb om dat op te vangen. En een keel waar de virusjes feest vierden met schuursponsjes. En een hoest waar mijn buikspieren sterker van werden…. Pfft.

Daarnaast is er de oorlog van de laatste dagen in het Midden Oosten. Meestal kan ik dat wel negeren, maar zoals het nu gaat is dat niet meer mogelijk. Het zit in mijn genen en mijn dna……al wil ik er niet over schrijven. Iedereen mag er zijn of haar mening over hebben, maar daarom hoeven we dat nog niet op te schrijven. Wel wil ik weten dat ik bijna voor het eerst eens kan zijn met wat Theodor Holman de laatste dagen schrijft in zijn column in het Parool. ( t.holman@parool.nl )

Er waren nog meer dagen..Griepdagen. Maar gisteren moesten er boodschappen gehaald worden. Buurman was helemaal in paniek. Hij is een man van gewoontes en op vrijdag gaat hij altijd met zijn invalidenwagentje boodschappen doen bij Albert Hein. Maar de motor van het wagentje of zoiets zat vastgevroren, waardoor hij niet wegkon. En het was te koud voor de scootmobiel. Dus heb ik me stevig ingepakt en ben voor hem en voor mijzelf boodschappen gaan doen. Het was geen vrijdag gisteren, maar dinsdag, dat weet ik ook. Maar vandaag zouden de winkels vroeg dicht gaan, dus net zo iets als op zaterdag.
Vandaag was het euvel verholpen voor hem en kon hij, zoals gewoonlijk, naar de markt… En ik heb nogmaals mijn boodschappenkarretje genomen en mijn rugzak omgedaan en ben op weg gegaan naar Lidl.
Die rugzak kan ik, zeker in de winter, iedereen aanbevelen. Het houdt een heleboel kou tegen. En zonodig kun je er zelfs een kruik in vervoeren of een verhitte zak kersenpitten zoals ze in de natuurwinkels liggen. Die verwam je in de magnetron en blijft dan uren warm. Nee, zover ga ik niet. Maar mijn rugzak hoort een beetje bij mij, dat wel. De Lidl…een oorspronkelijk Duitse winkelketen, met veel onbekende en vaak Duitse merknamen. Maar ik kom daar altijd voor hun ‘papierwaren’, want die zijn uitstekend. Toilet- en keukenpapier en dozen tissues en pakken zakdoekjes… Het zal mijn tijd wel duren. En omdat die dingen veel ruimte innemen is een boodschappenkarretje onmisbaar.

Dit waren dus mijn laatste dagen van dit jaar. Het is nu kwart voor twaalf.
Dochterlief zit bij vrienden. Zoon zit ook alleen, net als ik. En net zoals veel mensen in dit huis. We kiezen er voor. De meesten van ons tenminste. Ik ben op dit soort dagen graag alleen. Al is het niet altijd om blij van te worden. Het hoort wel bij me. En van anderen in dit huis weet ik dat ook.

Nog een klein kwartier. Dan is ook 31-12-2008 voorgoed voorbij. En zijn we alleen weer een dag ouder geworden.
Buiten is het al volop aan het donderen. Veel lawaai en weinig schoons, want het is buiten vochtig, dus een dichte mist. Op de grond ligt wat vastgevroren sneeuw, niet veel en niet glad.
Ik herinner me oudejaarsnachten die anders waren…. Met prachtig vuurwerk en veel sneeuw op de grond. Of oudejaarsnachten die heel zacht waren en waarvan je kon denken dat de lente niet lang op zich zou wachten. Verradelijk, want januari is de koudste maand van het jaar en dat gingen we dus nog merken.

Ik eindig dit jaar met alle goede wensen voor de wereld, de wereldvrede, en ook al mijn familie en vrienden wens ik een heel gelukkig nieuw jaar toe, waar we volgende oudejaarsnacht met plezier op kunnen terugkijken.

Niet lekker in mijn vel...

Al een paar dagen zit ik niet lekker in mijn oude vel. Verkouden, grieperig, maar toch maar doorgaan, behalve met schrijven dus.
Als ik me niet lekker voel verberg ik me maar het liefst stilletjes in mijn eigen holletje.
En inderdaad voelde ik me allesbehalve lekker.
Misschien had ik de virusjes opgelopen de laatste dag van het boodschappen doen. Het was toen razend druk overal en je loopt gemakkelijk zoiets op. Zeker als mensen maar in het rond hoesten en niezen zonder neus en mond af te schermen. Wat nog veel te veel voorkomt. Er zou toch meer openbaarheid aan het gevaar daarvan gegeven kunnen worden en mensen aangemoedigd hun hand(en) of een zakdoek voor hun mond te houden bij hoesten en niezen.

Dat zieke gevoel was niet aldoor even erg maar toch.. Keel en neus zijn zo lastig dat mijn gevoel van welzijn helemaal zijn aangetast. Laat ik het zo maar zeggen.

Gelukkig kon ik vrijdag 2e kerstdag wel van het kerstmaal genieten in mijn eigen thuisrestaurant Happy Corner. We waren met ons zessen. Het was echt een uitgelezen maaltijd, op een grote draaitafel op de eettafel gezet in minstens 12 verschillende onderdelen. 3 Gangen vooraf, 3 hoofdgerechten en een dessert toe.

Jammer dat mijn neef en sysop Freek meteen al een klap kreeg van de ve-tsin die natuurlijk overvloedig gebruikt wordt in zo’n restaurant. Ve=Tsin-intolerantie, die nog een dag langer duurde en behalve zijn maag ook zijn darmen verstoorde. Dubbel jammer, omdat hij de gastheer was…
We hebben hier ‘s middags vooraf wat geborreld met ons zessen, kleine cadeautjes gewisseld en achteraf nog even hier bijeengekomen met koffie.
En ik hoop maar dat ik niemand heb aangestoken… Want de verkoudheid was natuurlijk meegegaan. Gisteren en vandaag, zondag, maar thuisgebleven en ;-) ach arme ik, maar geleden…….En het was zulk mooi winterweer….

Maar van de maaltijd heb ik gelukkig niets overgehouden. Gewoon helemaal geen vis nemen, dan kan er ook geen verkeerd stukje vis bij zitten, want dat Joodse kosjere is nog zo gek niet……. Ik ben inderdaad overgevoelig, of liever, mijn spijsvertering is dat, voor niet geschubde vis. Krabbetjes, kreeft en kreeftjes, garnalen, hoe lekker ook…. Ik ben er overgevoelig voor. Alleen mosselen, dat gaat wèl, en dat vind ik zelf ook raar ja.
De rest van de dagen in rustige afzondering doorgebracht. Waarvan ééntje zelfs in ochtendjas en pon….en in en uit bed…zo beroerd en verkouden en grieperig voelde ik me. Lichte verhoging, waar ik wel blij om was, het betekende wel dat het lijf terugvocht.

Vanmorgen eindelijk weer eens uitgebreid gedoucht en al die zieke kleertjes meteen maar in de wasmachine gestopt en gewassen.
Nu alleen nog snotverkouden. En dat gaat ook wel over. Ik ben er weer.