Wat een vrijdag weer.

Vandaag een vreemde vrijdag. Ai, de alliteraties springen eruit.
De afgelopen nacht heb ik heel weinig geslapen. Te warm, of – en dat kan ook – ik heb gisteravond iets teveel gegeten voor het slapen gaan. Geroosterd brood met lekkere dingen erbij. Stukje geitenkaas, een paar olijven, een paar radijsjes en een grote tomaat. Weggespoeld met nog een rest koffie… En dat vóór het slapen gaan… O natuurlijk, het was die koffie waardoor ik wakker bleef. In elk geval ben ik vanmorgen maar om kwart voor acht opgestaan en even over negenen de deur uitgegaan. De zieke buurman had trek in kersen…. En ja, de lekkerste zijn dan in de Turkse super te koop. Grote zwarte zoete Griekse kersen. En die heb ik in de koeling moeten leggen, want nu ga ik, in overleg, pas maandag naar hem toe. ;-) … en wat is het dan een lange dag. Mijn andere buurman heeft ook een schaaltje kersen gekregen, ze zijn te lekker om niét te delen. Meer had ik niet nodig dus kon ik daarna gelukkig naar huis Rond half elf was ik alweer thuis. Normaliter de tijd dat mijn dag begint; vandaag was ik al halverwege.
Het is toch telkens weer een flinke tramrit. En alsjeblieft niet vergeten in- en uit te checken. Ik kan het echt niet vinden met die nieuwe chipkaart hoor. Wat een ellende. Ja, zei iemand, als ik op de stopknop druk pak ik meteen mijn chipkaart uit mijn tas om uit te checken. Gemakkelijk, maar bij mij en ook de halte waar ik eruit moet is een drukke in- en uitstaphalte. Dus het is raar als er niet op de stopknop gedrukt is voor ik dat zelf doe… Met instappen gaat het nog wel, maar ik zit de hele rit met die kaart in mijn hand uit angst te vergeten uit te checken bij het uitstappen. 12 keer vergeten en de kaart wordt geblokkeerd. Dan moet ik speciaal naar het kantoor om hem te laten deblokkeren. Tot nu heb ik voor dat vergeten niet hoeven bijbetalen maar dat zal ook wel gaan veranderen. Voor ouderen zouden andere regels moeten gelden vind ik. Tenslotte heb ik een 65+-jaarkaart.

Thuisgekomen, gebruncht, en toen ben ik toch maar gaan liggen en heb een tijdje geslapen. Het weer bleef heet en drukkend. Het onweer dat in de lucht zat kwam maar niet dichterbij. Laat in de middag moet het aan de andere kant van de stad wel flink geonweerd hebben maar hier heb ik alleen wat gerommel gehoord en vier dikke druppels geteld. Gelukkig koelde het toen wel wat af en zakte de temperatuur in huis naar 24 graden.
Vanavond kon ik mijn grote bakbeest van een tv weggeven. Daarvoor had ik hem bewaard, weggooien kan altijd nog. Eh… ongeveer een kuub, een m3 dus. Grootbeeld. Met heel veel moeite, ook van mijn kant, is hij hier weggehaald. Eenmaal op de plek van bestemming deed-ie het niet. ;-((
Dus kwam men mij vertellen toch maar een nieuwe tv te kopen. Ik stelde voor toch maar even een monteur te laten komen, misschien is het maar een kleinigheid. En voorrijkosten en een monteur kosten niet zo duur als een nieuwe tv. Honderden euro’s uitgeven kan altijd nog. Hm, was wel een goed idee.
Toen was de avond alweer ver gevorderd. En omdat het niet geregend heeft en het wéér zo’n warme dag was, moest ik wel weer sproeien. Want alles stond er weer zo zielig bij.
En nu is het alweer over elven en zou ik welterusten willen zeggen. En ik hoop dat het morgen een fijne zaterdag wordt met redelijke temperaturen.

De cirkel is rond.

In plaats van dat ik op deze tot nu heetste dag van het jaar lekker luier, zit ik me weer eens op te winden over ambtelijk gezeur en onbegrip.
Ik kreeg een brief van het CAK, ouderen welbekend, denk ik. Dat ik twee facturen niet betaald zou hebben. Eentje van oktober 2008 en eentje van februari van dit jaar.
Ik mijn internetbankier opgezocht en alle betalingen aan het CAK van dit jaar op een rijtje gezet. Dit jaar is dus alles betaald. Ik heb dat rijtje ter bevestiging in een email gezet.
De rekening van oktober vorig jaar kon ik niet vinden, dus die heb ik maar meteen betaald. En in dat emailtje daarvan melding gemaakt. Met uiteraard excuses…
Toen de site van het CAK bezocht voor het emailadres om het te versturen. Niet te vinden. Toen moest ik tòch dat CAK bellen. Krijg ik, na eindeloos wachten, een juffie aan de foon, die wil dat ik het háár vertel. Nadat ze me duidelijk niet begreep en een volgende weigering mijnerzijds (hoe leg je het uit aan een overspannen telefoon-juffie??) kreeg ik met heeeel veel moeite dat emailadres, maar intussen zit ik weer te tandenknarsen. Als ze daar zo moeilijk over doen wil ik het graag hier vermelden voor het gemak en ten dienste van CAK-cliènten: info@hetcak.nl . Bij deze dus.

Deze hete dag heeft wel gemaakt dat de gordijnen weer gesloten zijn hier en dat de temperatuur toch oploopt in huis, in mijn cave, zoals een buurman dat zegt... Begane grond hier is veel koeler natuurlijk dan de verdiepingen. Op de vijfde verdieping ligt een plat dak…..

Maar vanmorgen was ik – voor mijn doen – vroeg wakker. En na mijn beker fruitontbijt met haverzemelen en een glas bruisvitaminen met al mijn pillen, een snelle douche genomen en vóór het te warm werd mijn boodschapjes gedaan. Op het postkantoor de foeilelijke ‘groen’-postzegels gehaald, want daar was voor mijn overbuurman een gratis verjaarskalender bij. Vergeet ik nòg de giro-enveloppen mee te nemen voor hem……….
Even in de Reguliersbreestraat naar de Etos en aan de overkant naar het Kruidvat. En dan snel terug voor ik zou smelten.
Onderweg nam ik een ‘Spits’-krantje mee. Voor vandaag hebben ze denk ik de dagprijs voor een onbegrijpelijke krantenkop. Daar is de Spits toch al zo knap in.
Wat maak je nl. hiervan: GETUIGE IN VERMOORD RECHTZAAL. Eerst zelf kijken, dan pas spieken.
Het gaat over het drama van een vrouw die getuigde tegen een verdachte in de rechtszaal in Dresden. En door de verdachte onverwacht werd aangevallen en doodgestoken. Heel erg, inderdaad. Maar die kop was zo onbegrijpelijk dat ik het artikeltje ook moest lezen om het te begrijpen. Je zou denken aan opzet, ja. Trouwens, ik heb het gecontroleerd, beide schrijfwijzen van rechtszaal en rechtzaal schijnen correct te zijn.

Gisteren, 1 juli, was het Keti Koti. De herdenking van het slavernijverleden voor Surinaamse en Antilliaanse nakomelingen van de in oorsprong Afrikaanse slaven. Mede door mijn ervaring van zondag jl. en mijn Surinaamse vriendin waar ik gisteren nog een lang gesprek mee voerde, is het iets geworden dat nu net zo’n plek in mijn geheugen heeft gekregen als de 15e augustus, de herdenking van de bevrijding van (toen) Nederlands Indië. De Bersiap-Periode, die gewelddadige periode, (okt. ’45 tot januari ’46) deed heel veel Nederlandse en Nederlands-Indische mensen naar Nederland vluchten.
Terug naar Keti Koti. Ik was dinsdag al naar het Oosterpark gegaan waar de voorbereidingen voor de herdenking en het feest druk gaande waren. Woensdagmorgen om 9.30 begon bij Artis een optocht met de mensen in de verschillende klederdrachten, die optocht ging lopend naar het Oosterpark, waar eerst toespraken gehouden werden en later het feest gehouden werd. Ik denk dat de muziek wel oorverdovend zal zijn geweest. Dus blij dat ik niet meegegaan ben. Maar wèl tevreden dat Het Parool hier zo uitgebreid aandacht aan heeft geschonken.

In de nieuwsbrief van Yad Vashem stond de Auschwitz-foto van het berkenbosje. Daar heb ik al eens over geschreven.
In overleg met mijn geliefde Rabbi Schachter in Israel ga ik deze foto en de foto op de voorkant van mijn boek Twee Vrouwen en een Jas, samen naar Yad Vashem sturen. Met een briefje dat de vrouw links op die foto niet meer anoniem hoeft te zijn.
Want dat is mijn moeder. Eén minuut voor ze de gaskamer in ging, de laatste minuut van haar leven…

Nu is de cirkel rond. Ik ben klaar met dit deel van het verleden..

De tweede poging.

Dit is de tweede keer dat ik een poging waag mijn stukje te schrijven.
Het valt niet mee. En dat heeft niets met de temperatuur te maken.
Het is hier de hele dag al een aangename 23 graden. De verdiepingen boven mij, maar ook elders, is de temperatuur in huis de 30 genaderd en hoger zelfs hier en daar.
Nee, er is gewoon teveel gebeurd de afgelopen dagen. In ieder geval voor mij was het teveel.

Zaterdag, om mee te beginnen, belde dochterlief dat ze wilde komen. Ik heb dan altijd het gevoel dat ik letterlijk ga stralen…….
Snel de boodschappen gehaald, extra omdat zij kwam. We kwamen bijna gelijktijdig hier aan. Jessica heeft geholpen met het schoonmaken van fruit en radijsjes… Ik had meteen een bak moeders’ soep uit de diepvries gehaald en die hebben we met brood en rauwe paprika en radijsjes gegeten. Fruit toe natuurlijk. En ’s avonds moest ik nog naar mijn buurman, dus hebben we samen de metro en de tram genomen. Waar zij op het Leidseplein uitstapte. In plaats van heerlijk op de terrasjes plaats te nemen moesten we ieder verder reizen.
Mijn buurman was jammer genoeg niet echt blij met de framboosjes en de aardbeien die ik meebracht. Dus die heb ik maar weer mee teruggenomen.
De zaterdag was dus een drukke dag met veel verschillende dingen.

De zondag was weer heel anders. Ik had via mijn Nieuwegeinse vriendin Margot een uitnodiging gekregen voor een heel àndere boekpresentatie.
Al jaren geen boekpresentatie bijgewoond, nu twee in één week. Dit was heel anders. Alleen al de reis naar Buitenveldert. Daar moest ik de Connexxion voor inschakelen, want dat lag zo ver buiten mijn bewoonde wereld…. dat was veel te vermoeiend anders. En zowaar! De (gewone) taxi belde maar een kwartier te laat. Niet eens te laat, want ze claimen een kwartier vóór en een kwartier nà de afgesproken tijd nog op tijd te zijn...In dit geval was het goed. We reden rechttoe rechtaan naar het adres in Buitenveldert. Daar werd ik keurig ontvangen door de bestuursleden van het Surinaams Verbond. Wim Egger hield een inleiding over het door hem geschreven boek Surinaamse Rug, Joodse Buik. Wat staat voor de trots van het Surinaamse, en de kwetsbaarheid van het Joodse deel van de schrijver, waardoor hij zóveel narigheid heeft kunnen overwinnen. Ik kan het boek aanbevelen. Het is een indrukwekkend verhaal.
Aangezien ik geen borrelaar ben – en na afloop van een boekpresentatie wordt er bijna altijd gezellig nageborreld – ben ik na afloop van het officiële gedeelte weggegaan, maar niet dan nadat ik een lekker hartig Surinaams broodje had gegeten en een kop koffie had gedronken.
De (zieken)taxi moet altijd minstens een uur tevoren besteld worden en ik wist niet hoe laat ik klaar zou zijn….. Dus ben ik naar de metro gaan lopen en met de metro terug naar huis gegaan.
En ik moest voortdurend denken aan de eerste twee regels van het gedicht:’ In een diligence zaten negen mensen bij elkaar, ’t was een dag van grote hitte en de lucht was drukkend zwaar’ van E.Laurillard. Ik ben het nu even gaan opzoeken, het staat op http://www.seniorplaza.nl/Voordrachten4.htm .
De vermoeidheid zat zo diep, toen ik eenmaal thuis was, dat ik verder nergens aan toegekomen ben.

Gisteren was het Betty-dag. Betty is ook aan de computer begonnen.
Mijn huisje is in elk geval weer schoon….

En dan vandaag. Eerst naar Cecilia, mijn pedicure van hier naast de deur.
Dus mijn voetjes zijn weer prachtig verzorgd.
Daarna zouden mensen van de woningbouwver. Komen voor de tuin. Ik zeur al heel lang dat die grote binnentuin niet verzorgd, maar verwaarloosd wordt.
Dat zou om half twee gebeuren. Ik wilde/moest nog de deur uit, dus toen ze om kwart voor drie kwamen……. Nuja, men beaamde wel dat de tuin er ondanks mijn zorg verwaarloosd bij lag. Daar gaat wat aan gedaan worden. En ik mag een nieuwe slang kopen voor de tuin.

Toen ze weg waren was het inmiddels een wat de zon betreft ongezonde tijd om de deur uit te gaan. Maar ik heb toch maar een zonnehoedje opgezet en ben naar de tram gestapt. Eerst bij de huisarts een verwijzing gehaald voor een nieuwe cardioloog in een ander ziekenhuis. Toen dóór het Oosterpark naar het Slavernijmonument. Daar wordt morgen, op 1 juli, de herdenking van het einde van de slavernij herdacht. Althans v.w.b. het Surinaamse en het Antilliaanse volk. Men zou graag zien dat heel Nederland, van elke kleur en afkomst, aan die herdenking meedoet… In elk geval begint het feest (want dat is het altijd bij Surinaamse mensen) al om 9 uur bij Artis, vanwaar de (beslist al luidruchtige en kleurrijke) optocht naar het Oosterpark gaat. Daar stonden vanmiddag de podia en de tenten al opgesteld.

Van daaruit even een halte met de tram naar mijn favoriete winkel gegaan voor kilo’s fruit en vlees. Wilde perziken, abrikozen, grote zwarte zoete kersen en een heel grote passiefruit. Ook het vlees gaat per kilo, maar ikzelf mag het wel per pond kopen. Ze weten dat ik alleen ben. ;-)
Dus een pond biefstuk in twee plakken, en een pond soepvlees en een pond runderstaart. In de winkel zelf een stukje magere geitenkaas en twee doosjes olijven…… En hoe zwaar het allemaal was… zo zonder boodschappenwagentje….. en hoe warm, oef… Thuis kon ik meteen aan de gang met het vlees en het fruit… Lekker koud runderslaatje met alles drop en dran….en de beroemde Turkse karnemelk, beetje zoutig…
En dáárna nog de tuin sproeien, want die was alweer droog en morgen wordt het weer warm…
En nu is moe weer heeeeel erg moe. En gaat moe er weer een eindje aan breien.
Heerlijk trouwens, dat het zomer is…….