Drie dingen die je niet in het openbaar moet doen.

Er zijn (minstens) drie dingen die in het openbaar niet getolereerd worden. Of heel dom zijn om te doen.
Dat is: in je neus peuteren, winden laten en via je gsm èn in een volle tram je pincode geven…

Vandaag dreef onrust me de deur uit. Anderen zullen dat ook weleens hebben maar een vreemd gevoel van onbenoembare angst en onrust had me al te pakken bij het wakker worden. Achteraf kan ik zeggen dat ik heel gevoelig ben voor weersveranderingen, of luchtdrukveranderingen en ja, het weer is al omgeslagen en de luchtdruk loopt momenteel hard terug. En buiten is het vertrouwde grijs weer de hoofdkleur. En is het buiten behoorlijk benauwd. De komende tijd zal het weer vertrouwd grijze weer en minder plezierige temperaturen aanhouden. Van mij mag het wel een paar dagen flink regenen. Mijn tuintje heeft het nodig, sproeien of met de gieter rondgaan is niet meer genoeg. Maar het moet dan wèl ’s nachts regenen hoor, en overdag moet die heerlijke lentezon blijven. Hoewel, de hoge luchtvochtigheid die we dan weer krijgen is ook niet zo lekker hè…

Maar goed, die onrust maakte wel dat ik zo vroeg mogelijk de tram nam naar de binnenstad en mijn middag doorgebracht heb in de Bijenkorf. En in die tram kwam ik naast een jongeman te zitten. Die ijverig in zijn neus zat te peuteren en een paar keer een flinke wind liet. ;-) Pas bij het uitstappen merkte ik dat hij, eh… niet helemaal bij was. Ik kreeg een verhandeling over de kermis, die weer op de Dam is opgebouwd. En dus op een manier dat ik hem meteen zijn wangedrag kon vergeven. Gelukkig, want bij die onrust ook nog die boosheid vast te houden was niet goed voor dit lijf.
Schuin tegenover me zaten twee leuke meisjes, die de grootste schik hadden. Tot het mobieltje van één van hen overging. En laat ze nou midden in die tram de persoon aan de andere kant een standje geven. Die had haar pinkaart geleend, en ze had haar het nummer gegeven. Maar die persoon had drie keer het verkeerde pinnummer ingetikt, en de kaart was ‘opgegeten’, ingeslikt… En het meisje was heel boos uiteraard. En nadat ze de andere persoon niet zó vriendelijk verteld had wat ze nu moest doen noemde ze, in de volle tram, het juiste nummer van haar kaart. En dat ze bij de bank niet haar eigen naam, maar de naam moest noemen van dat meisje met die gsm, en die naam noemde ze dus ook luid… Want dat doen sommige mensen als ze iets met nadruk willen zeggen. Dan roepen ze dat om, bij wijze van spreken.
Dom ja… want als ze zo weinig subtiel met dit soort zaken omgaat brengt ze zichzelf wel in moeilijkheden. Want dan zal het niet bij dit ene geval blijven.
Maar zeg er maar eens iets van. Dat wordt je door de dames vast niet in dank afgenomen.

Bij de Bijenkorf bleek de onrust niet verdwenen. Ik ben op die enorme afdeling muziek en literatuur blijven hangen. Kocht drie dvd’s voor 25 euro en een paar boeken die afgeprijsd waren. En ik was zo lang niet in de Bijenkorf geweest dat ik liep te zoeken naar het literair café, dat er altijd was op deze verdieping. Bij navraag bleek dat dus verdwenen te zijn en toen ik een verdieping hoger rondkeek bleek het café te zijn opgegaan in een hele horecaverdieping. Op z’n Amerikaans, enorm veel tafeltjes en zelf moest je met een dienblad overal langs om op te halen wat je wilde hebben en aan het eind van die lange lijn af te rekenen bij de kassa. Ik had echter zo’n pijn aan mijn been dat ik allang blij was te kunnen zitten.
En even de aankopen te bekijken. Gelukkig niet teveel uitgegeven, dat is al een opluchting. ‘Piep’, het boekje van Midas Dekkers, dat ik nog niet had. En omdat ik het vorige exemplaar had weggegeven heb ik maar weer ‘Wonderland’ gekocht, maar nu voor mijzelf. Een overzicht van meer dan 100 oude kinderboeken. Alleen al de titelpagina’s brengen een wereld boven die ik vaak al meer dan zestig jaar geleden niet meer gezien en gelezen had. Vreemd blijft dat bij die titelpagina’s en voorkanten van boeken het hele boek weer levend voor me wordt. Zoals je dat soms bij muziek hebt… de eerste noten brengen het hele stuk terug in je herinnering.
Drie dvd’s voor 25 euro is te doen. Niet soms? Ik had wat geld gekregen met de opdracht nu eens iets voor mezelf te doen… En dit kan ik laten zien. Onder andere een van de serie Friends, die ik erg leuk vond. En een dubbel-dvd van de serie A touch of Frost. Om de drie compleet te maken heb ik een dvd gekocht die ik zelf niet zal bekijken: Auschwitz, the nazis and the ‘final solution’…..maar ik moest hem wel hèbben.

De tram terug stond al klaar om me thuis te brengen. En thuis had ik, ondanks de vermoeidheid, weer genoeg inspiratie om te waarschuwen om minstens drie dingen… enzovoort ;-)

Mooie frisse voorjaarsdagen

Weer zijn er een paar dagen voorbijgegaan. Mooie zonnige frisse voorjaarsdagen. Droog, tè droog….Waar we een poos geleden van de grijsheid en de regens baalden, snakken we er nu naar. Niet te lang hoor, maar een paar dagen mag het van mij wel zachtjes regenen.
Het is weer, en dan zo vroeg, volop sproeitijd. Ik doe het maar weer met gieters. De beide slangen veroorzaakten allebei een overstroming in mijn huiskamer. Lek ja. ;-(

De tegenstelling einde leven - nieuw leven deed zich ook weer voor. Hoe vaak gebeurt dat niet, dat een ouder iemand sterft en binnen de familie of vlakbij de familie binnen enkele dagen weer een nieuw leven geboren wordt. Ik heb dan altijd de neiging – en vooral het verlangen – om aan reïncarnatie te denken. Ben ik daarin een uitzondering? Ik dacht het niet.

Afgelopen zondag met nog een paar andere mensen die over andere onderdelen spraken, voor een volle zaal mijn toespraak gehouden. Dat was een heel succes, getuige de complimenten. En wie dit leest weet dan ook meer over het huis hè. Sommige namen zullen mensen niets zeggen maar: Herman Cohen was een architect die in de naoorlogse jaren heel actief was in Israel. Hij kwam teleurgesteld terug naar Nederland en schreef het toen opzienbarende boek : ’Jood in Palestina’. Max Groen was een heel bekende filmer en vooral een hartenjager ;-). Frans Pointl is een toch wel bekende schrijver, wiens eerste boek ‘De kip die over de soep vloog’ veel bekendheid genoot. Zijn volgende boeken, o.a. ‘De hospita’s ‘ en ‘De heer slaapt met watjes in zijn oren’ en zijn boeken met kattenverhalen zijn ook heel bekend geworden.

Maandag was het weer Betty-dag. En dinsdag ben ik weer naar mijn buurman gegaan met twee grote tassen schone was. Ik bracht ook twee grote volle tassen was weer terug om te wassen, dat wel. ;-)
En vandaag had ik een afspraakje met een kennisje, zitten kletsen in Eik en Linde onder het genot van een drankje en een hartig schaaltje.

Alle lichamelijke onderzoeken zijn nu ook achter de rug. En als er iets schrikbarends aan de hand was zou ik al gebeld zijn. Het laatste lympheklier-onderzoek was geen succes. Laat ik het zo zeggen: die dokter vertelde me dat ik misschien wel fotogeniek was, maar zeker niet echo-geniek. Ofwel, ze kunnen geen lymphebanen en klieren vinden.. ;-)
En na een leven van te lage bloeddruk (waar ik blij mee was) is plotseling gebleken dat die nu te hoog geworden was. Nooit eerder in mijn leven gebeurd. Extra medicijnen ja. De dokters wijten het allemaal (ook dat griepje) aan sterk verminderde weerstand door de spannende tijd die achter ons ligt.

Maar wat mijn gezondheid betreft durf ik me nu weer te ontspannen en te genieten van de nu nog helblauwe koepel over onze stad en het heldere groen in ontelbare tinten die ik overal tegenkom. En de vele witte bloeiwijzen van deze maand. Als het zomer wordt verandert die lucht zo vaak in grijsblauw van het fijnstof en wordt het heldere groen mede door dezelfde oorzaak grauwgroen. Dus nu nog even bewust kijken. En genieten van de heldere kleuren.
Op mijn terras staat dat groen in vele kleuren te pronken. Veel bloeit er nog niet… maar al die potten, dat is zo schilderachtig.
De bolletjes in de koude grond willen maar niet opkomen… Als dat nog even duurt koop ik overblijvende planten zoals stokrozen en zonnehoed (aechinacea) op die plek en heb ik er minder omkijken naar.
Er staan ook twee bakken die met plastic afgedekt zijn. Fresia-zaad. Als dat goed opkomt zijn dat ook overblijvertjes.
En dan niet te vergeten de drie jasmijnstruikjes, die tot vijf hoog geuren als het warm is.
Mijn zegen over alle medicijnen die ervoor zorgen dat ik geen pollenallergie ontwikkel. Geen benauwdheid en verstopte neuzen en rode kleine oogjes dit jaar. En dat ik nu alles kan blijven ruiken. Al wordt dat m.i. met het klimmen der jaren wel minder goed.
Maar wie moppert er nou als zij/hij op zo’n manier oud mag worden? Ik niet…. Mij zul je niet horen klagen.