Het is nog niet eens donker, maar er staat een heldere maan recht in mijn kamer te schijnen. Driekwart maan…
Dat doet me denken aan een liedje van heel lang geleden, in het kindertehuis De Marthastichting geleerd.
Maantje tuurt, maantje gluurt
Al door de vensterruiten.
Weet je wat of het zeggen wil,
’t is in de kamer zo stil zo stil…
Zijn de kindertjes al naar bed
Of lopen ze nu nog buiten.
Zijn de kindertjes al naar bed
Of lopen ze nu nog buiten.
Lieve maan, kijk eens aan
Ze liggen al lang in de veren.
Mooi, zegt ’t maantje en lacht en lacht.
‘k wens jullie allemaal goede nacht.
Morgen heb je weer nieuwe pret.
Dan kun je weer spelen en leren.
Morgen heb je weer nieuwe pret.
Dan kun je weer spelen en leren.
Bijzonder, dat dat ineens weer bovenkomt… maar tegelijkertijd komt de gedachte naar boven over wat ik daar indertijd bij gedacht zal hebben: ‘Jaja… nieuwe pret.’
Nee, ik had het er niet zó naar mijn zin… Breek me de bek niet open.
Maar ik zou vooral dankbaar en nederig moeten zijn. Want als oorlogsslachtoffer werd ik toch maar gered door mijn opname daar.
WEG, naar beneden met die herinnering. Die is allang onbruikbaar, zeker voor mijn leven nu.
Dat leven nu…. dat is het leven vandaag, 24 april 2010. De eerste lekker warme dag van het jaar.
In 1993 was die eerste warme dag op 12 maart.
Hoe ik daarop kom? Mijn enige boek ‘Twee vrouwen en een jas’ over de zoektocht naar mijn moeder eindigt in Kamp Westerbork en ik heb dat toen zo opgeschreven.
De eerste warme dag van dat jaar.
Het is weer de tijd van de herdenkingen ja. En dan kan de geest ongewild afdwalen vanuit het heden naar andere tijden.
Terug naar deze tijd maar weer.
Het weer was dus zo heerlijk dat ik (voor het eerst weer) mijn zomerjas aantrok, mijn rugzak omdeed en naar de Dappermarkt toog. Eerst even langs de bakker voor mijn zaterdagse galletje, minibroodjes en volkoren beschuit. Op de markt was het razend druk en ik moest bij elke stap goed uitkijken dat ik niemand met mijn mooie gebloemde stok van de straat veegde. Er waren weer heel veel verschillende culturen te genieten. Van bleke kaaskoppen tot prachtige zwarte koppen. Van mooie jonge meiden tot heel oude dames met rollators of boodschappenwagentjes. Daar was eigenlijk geen ruimte voor, maar iedereen was vriendelijk en verontschuldigde zich en nam verontschuldigingen aan. Want de zon scheen en het was warm op de markt. Heel warm. De rekken hingen al vol met zomerkleding. Dat waren heel veel rekken in die meer dan een kilometer lange Dapperstraat. Ik ben me te buiten gegaan ja. En heb mezelf verwend met twee t-shirts en twee katoenen broeken en drie zomerpetjes. Klaar ben ik ermee. Letterlijk dus.
Voor nog geen 35 euro heb ik mijn hele zomergarderobe klaar. Nouja, gecombineerd met wat ik al in huis heb natuurlijk.
Onderweg heerlijk in de zon op een terrasje gezeten en een alcoholvrij biertje genomen. Ik moest wel gaan zitten van mijn heup. Die wilde niet meer verdergaan. Na een halfuurtje wilde heupje wel weer mee, als ik stok ook maar meenam. Die liet ik natuurlijk niet liggen…..
Na nog wat noodzakelijke drogisterijbezoekjes ben ik toen maar richting tram gegaan. De rugzak en de tas werden een beetje zwaar.
Gelukkig kon ik nog een poos op een bankje zitten voor lijn negen kwam… wat duurde dat weer onmenselijk lang. Er kwàm er wel eentje, maar die reed door. Leeg… Zal wel een leerling geweest zijn.
Toen mijn tram eindelijk dan toch kwam kon ik zowaar zitten, al was hij behoorlijk vol. De markt liep zichtbaar leeg en de tram in.
Thuisgekomen na weer wat gedronken te hebben eerst maar een dutje gedaan. Even bijkomen.
En nu is alwéér een dag voorbij.
En met een grote ‘boem’ is zojuist de nacht weer gevallen.
Onee, dat was poes die met een rotvaart tegen haar bak aanliep…;-))
zaterdag 24 april 2010
donderdag 22 april 2010
Emotionele dagen.
Er zijn weer teveel dagen voorbij gegaan, ik weet het.
En er zijn weer teveel dingen in mijzelf omgegaan, dat weet ik ook.
Ooit schreef ik en ik moet er ineens aan denken: Ik ben Erica. Een ander ben ik niet. Waarop ik als antwoord dacht: Wees uzelf zei ik tot Iemand maar hij kon niet. Hij was Niemand..
Ik ben dus Erica en ik ben Iemand. ;-)))
De column van Frenk der Nederlanden over Rien van Nunen… ik hoop dat die in de smaak gevallen is?
In elk geval bij mij ja. Genoeg herinneringen aan de man die zo plotseling uitviel en niet meer terugkwam… Ik was blij met die column. En blij dat ik hem voor anderen mocht overnemen.
Het kwam mezelf ook heel goed uit, want ik zat nogal in een dip die dagen. De herdenkingen zijn weer begonnen en de daarbij behorende films en programma’s stemden me heel somber. Daar kwam als een schok dat vliegtuigongeluk bij Smolensk nog bij, waar de Poolse president Lech Kaczynski en andere Poolse elite omkwam. Vlak bij de plek waar ze hun grote herdenking moesten hebben, en voor het eerst zouden ze dat samen met de Russen doen. Een weg naar verzoening die heel anders zou gaan lopen dan men verwacht had. Hulde voor beide landen die hun aloude vijandschap opzij hebben weten te zetten in een indrukwekkend gezamenlijk rouwbetoon. Wat je ook van Poetin mag denken en vinden, hij is wel een Staatsman.
Het bleke strakke masker van de plotseling verweesde dochter van Lech Kaczynski en zijn tweelingbroer tijdens de dienst vond ik ongelooflijk, indrukwekkend beheerst. Af en toe moesten ze elkaar aankijken om daar steun uit te halen.
Al met al een mooie plechtigheid, tot de laatste punt toe.
Maar wat gebeuren er veel vliegtuigongelukken de laatste tijd… of denk ik dat alleen maar?
Inmiddels is het vandaag 22 april en zijn we weer 6 dagen verder.
Er zijn de afgelopen dagen nogal wat dingen met me gebeurd. Geen GROTE gebeurtenissen om over naar huis (naar mijn blogje) te schrijven. Maar het houdt me wel erg bezig.
Mijn hoop dat ik een paar saaie dagen tegemoet zou gaan is niet in vervulling gegaan dus.
We hadden natuurlijk wel, zo vlak na dat vliegtuigongeluk, nog een paar rampen. Behalve de mijnrampen in China en West Virginia was er de uitbraak van de vulkaan Eyjafjallajökull. En het smelten van de gletsjer daarboven. Er is nog angst voor een tweede uitbraak van de vulkaan. Maar zó is het al een ongekende ramp voor de bevolking van IJsland. Gek hè, ik vind dat veel en veel erger als menselijke ramp en als natuurramp dan dat vanwege de vliegreizen die niet konden doorgaan. Niet vliegen, geen vliegtuigen in de lucht was voor veel mensen zelfs een zegen.. Nee, ik vergeet de ellende niet van de mensen die wel moésten vliegen al was het maar om thuis te komen… En ook niet de meer dan 1,5 miljard schade die het veroorzaakt heeft. Maar ik heb foto’s gezien van wat het in IJsland zelf heeft aangericht. De dikke lagen stof waardoor de dieren niet vooruit konden en geen eten meer hadden nergens konden grazen, de overstromingen ontstaan door het smelten van de gletsjer boven de vulkaan. Doodeng. De mensen moeten geëvacueerd worden, maar ik denk dat de meesten zo lang mogelijk zullen blijven zitten. Zou ik zelf ook doen. Maar ik vind het, als ik er hier vanuit mijn relatief veilige landje aan denk, toch dodelijk beangstigend wat dáár gebeurt.
Nee, dit is geen vrolijk lenteblogje. Daarvoor waren de afgelopen dagen te somber. Ondanks het prachtige, zonnige, maar overwegend toch kille weer met zijn Noordenwind. Je zou bijna vergeten te kijken hoe alles de grond uitschiet, met veel haast om groen en bloemen te brengen daar waar we vele maanden lang alleen grauwheid gezien hebben. Na de eerste extase over de toch zo laat gekomen lente kreeg toch somberheid weer de overhand.
Alle herdenkingen van oorlogen en hun slachtoffers gaan een mens niet in de koude kleren zitten en of je wilt of niet je wordt toch weer het verleden ingesleept.
En dan moet 4 en 5 mei nog komen….
En alle dreigementen van radicale moslimzijde waarvoor we via email en sommige kranten gewaarschuwd worden. Zojuist kreeg ik er weer een binnen met foto’s van een betoging van zulke mensen in Londen. Waar men óók de vrijheid heeft om te demonstreren stonden onder andere mensen met een bord: To hell with freedom. Ongelooflijk toch??!!
Dat stemt ook niet vrolijk nee.
De mozaïektegels van het gevelfries met de naamgeving van ons huis is klaar. En aangebracht aan de gevel. Nog wel bedekt, want er moet een officiële onthulling komen. Er heeft een metalen stellage voor het huis gestaan en de kunstenaar hebben een paar dagen in de kou daarop gestaan om de tegels aan te brengen. Er is plastic vóór geplakt, de stellage is weggehaald, het wachten is op de officiële gebeurtenis.
Maar nu al is er emotie te over. Er kwam een man bij mijn oude Buurman aan het raam. ‘Een heer hoor, om te zien’, zei Buurman, maar niet iemand die hier aan de gracht woont. Hij kwam alleen even ‘waarschuwen’ dat we niet teveel met die onthulling naar buiten moesten treden, want dat dat niet op prijs zou worden gesteld. Nee, ook niet als het een nieuwe kerk of een moskee betrof zou die wel gevonden worden… (bij ons is het alleen maar de oude naam van het huis weer opbrengen en in ere herstellen, nu ons huis een gemeentelijk monument is). Woningcorporatie De Key is goed voor ons huis. Van binnen en van buiten is het straks weer een huis van stand. Ik ben trots hier te mogen wonen. Al wonen er armere mensen dan men verwacht van de grachtengordel. ;-))
Gelukkig zijn andere mensen die hier op de gracht wonen veel positiever.
We hebben al het blauwe bordje van ‘De Plantage aan het water’, halverwege de gracht. Waarop in enkele woorden de reden staat waarom mensen de wandeling moeten maken langs die blauwe bordjes. Het is een ‘herdenkingswandeling’ door de buurt. En dat ons huis nu zo zichtbaar tot die herdenking uitnodigt vindt men heel positief.
Enfin, er wordt heel veel over gepraat en gedelibereerd, vaak uit angst. Angsten van vroeger, die weer worden bovengehaald…. We mogen vooral niet opvallen, want dat kan gevaarlijk zijn….
Het zoete jeugdleven is voor mijn hele generatie vooral een bitter jeugdleven geweest.
Maar ik heb me geloof ik nooit door angst laten weerhouden om dingen te doen die gedaan moesten worden. En geloof me, ik weet niet alleen van wanten maar vooral van angsten… Grote angsten vaak.
Ik denk dat dat komt omdat ik ooit zo’n dappere moeder had. ;-)
En er zijn weer teveel dingen in mijzelf omgegaan, dat weet ik ook.
Ooit schreef ik en ik moet er ineens aan denken: Ik ben Erica. Een ander ben ik niet. Waarop ik als antwoord dacht: Wees uzelf zei ik tot Iemand maar hij kon niet. Hij was Niemand..
Ik ben dus Erica en ik ben Iemand. ;-)))
De column van Frenk der Nederlanden over Rien van Nunen… ik hoop dat die in de smaak gevallen is?
In elk geval bij mij ja. Genoeg herinneringen aan de man die zo plotseling uitviel en niet meer terugkwam… Ik was blij met die column. En blij dat ik hem voor anderen mocht overnemen.
Het kwam mezelf ook heel goed uit, want ik zat nogal in een dip die dagen. De herdenkingen zijn weer begonnen en de daarbij behorende films en programma’s stemden me heel somber. Daar kwam als een schok dat vliegtuigongeluk bij Smolensk nog bij, waar de Poolse president Lech Kaczynski en andere Poolse elite omkwam. Vlak bij de plek waar ze hun grote herdenking moesten hebben, en voor het eerst zouden ze dat samen met de Russen doen. Een weg naar verzoening die heel anders zou gaan lopen dan men verwacht had. Hulde voor beide landen die hun aloude vijandschap opzij hebben weten te zetten in een indrukwekkend gezamenlijk rouwbetoon. Wat je ook van Poetin mag denken en vinden, hij is wel een Staatsman.
Het bleke strakke masker van de plotseling verweesde dochter van Lech Kaczynski en zijn tweelingbroer tijdens de dienst vond ik ongelooflijk, indrukwekkend beheerst. Af en toe moesten ze elkaar aankijken om daar steun uit te halen.
Al met al een mooie plechtigheid, tot de laatste punt toe.
Maar wat gebeuren er veel vliegtuigongelukken de laatste tijd… of denk ik dat alleen maar?
Inmiddels is het vandaag 22 april en zijn we weer 6 dagen verder.
Er zijn de afgelopen dagen nogal wat dingen met me gebeurd. Geen GROTE gebeurtenissen om over naar huis (naar mijn blogje) te schrijven. Maar het houdt me wel erg bezig.
Mijn hoop dat ik een paar saaie dagen tegemoet zou gaan is niet in vervulling gegaan dus.
We hadden natuurlijk wel, zo vlak na dat vliegtuigongeluk, nog een paar rampen. Behalve de mijnrampen in China en West Virginia was er de uitbraak van de vulkaan Eyjafjallajökull. En het smelten van de gletsjer daarboven. Er is nog angst voor een tweede uitbraak van de vulkaan. Maar zó is het al een ongekende ramp voor de bevolking van IJsland. Gek hè, ik vind dat veel en veel erger als menselijke ramp en als natuurramp dan dat vanwege de vliegreizen die niet konden doorgaan. Niet vliegen, geen vliegtuigen in de lucht was voor veel mensen zelfs een zegen.. Nee, ik vergeet de ellende niet van de mensen die wel moésten vliegen al was het maar om thuis te komen… En ook niet de meer dan 1,5 miljard schade die het veroorzaakt heeft. Maar ik heb foto’s gezien van wat het in IJsland zelf heeft aangericht. De dikke lagen stof waardoor de dieren niet vooruit konden en geen eten meer hadden nergens konden grazen, de overstromingen ontstaan door het smelten van de gletsjer boven de vulkaan. Doodeng. De mensen moeten geëvacueerd worden, maar ik denk dat de meesten zo lang mogelijk zullen blijven zitten. Zou ik zelf ook doen. Maar ik vind het, als ik er hier vanuit mijn relatief veilige landje aan denk, toch dodelijk beangstigend wat dáár gebeurt.
Nee, dit is geen vrolijk lenteblogje. Daarvoor waren de afgelopen dagen te somber. Ondanks het prachtige, zonnige, maar overwegend toch kille weer met zijn Noordenwind. Je zou bijna vergeten te kijken hoe alles de grond uitschiet, met veel haast om groen en bloemen te brengen daar waar we vele maanden lang alleen grauwheid gezien hebben. Na de eerste extase over de toch zo laat gekomen lente kreeg toch somberheid weer de overhand.
Alle herdenkingen van oorlogen en hun slachtoffers gaan een mens niet in de koude kleren zitten en of je wilt of niet je wordt toch weer het verleden ingesleept.
En dan moet 4 en 5 mei nog komen….
En alle dreigementen van radicale moslimzijde waarvoor we via email en sommige kranten gewaarschuwd worden. Zojuist kreeg ik er weer een binnen met foto’s van een betoging van zulke mensen in Londen. Waar men óók de vrijheid heeft om te demonstreren stonden onder andere mensen met een bord: To hell with freedom. Ongelooflijk toch??!!
Dat stemt ook niet vrolijk nee.
De mozaïektegels van het gevelfries met de naamgeving van ons huis is klaar. En aangebracht aan de gevel. Nog wel bedekt, want er moet een officiële onthulling komen. Er heeft een metalen stellage voor het huis gestaan en de kunstenaar hebben een paar dagen in de kou daarop gestaan om de tegels aan te brengen. Er is plastic vóór geplakt, de stellage is weggehaald, het wachten is op de officiële gebeurtenis.
Maar nu al is er emotie te over. Er kwam een man bij mijn oude Buurman aan het raam. ‘Een heer hoor, om te zien’, zei Buurman, maar niet iemand die hier aan de gracht woont. Hij kwam alleen even ‘waarschuwen’ dat we niet teveel met die onthulling naar buiten moesten treden, want dat dat niet op prijs zou worden gesteld. Nee, ook niet als het een nieuwe kerk of een moskee betrof zou die wel gevonden worden… (bij ons is het alleen maar de oude naam van het huis weer opbrengen en in ere herstellen, nu ons huis een gemeentelijk monument is). Woningcorporatie De Key is goed voor ons huis. Van binnen en van buiten is het straks weer een huis van stand. Ik ben trots hier te mogen wonen. Al wonen er armere mensen dan men verwacht van de grachtengordel. ;-))
Gelukkig zijn andere mensen die hier op de gracht wonen veel positiever.
We hebben al het blauwe bordje van ‘De Plantage aan het water’, halverwege de gracht. Waarop in enkele woorden de reden staat waarom mensen de wandeling moeten maken langs die blauwe bordjes. Het is een ‘herdenkingswandeling’ door de buurt. En dat ons huis nu zo zichtbaar tot die herdenking uitnodigt vindt men heel positief.
Enfin, er wordt heel veel over gepraat en gedelibereerd, vaak uit angst. Angsten van vroeger, die weer worden bovengehaald…. We mogen vooral niet opvallen, want dat kan gevaarlijk zijn….
Het zoete jeugdleven is voor mijn hele generatie vooral een bitter jeugdleven geweest.
Maar ik heb me geloof ik nooit door angst laten weerhouden om dingen te doen die gedaan moesten worden. En geloof me, ik weet niet alleen van wanten maar vooral van angsten… Grote angsten vaak.
Ik denk dat dat komt omdat ik ooit zo’n dappere moeder had. ;-)
Abonneren op:
Posts (Atom)
