Voer voor psychologen en lichtere kost

Een prettig weekend allemaal. En veel zon en mooie temperatuurtjes toegewenst, dan heb ik dat ook.
Vandaag viel het hier wel mee... Redelijke temperatuur, af en toe een beetje zon. Maar nog geen weer om buiten te werken en te zitten. Voor mij althans. De tuinbank ligt trouwens vol met potscherven, die spaar ik nog even voor te grote potten waar ze onderin moeten komen te liggen.
Klinkt actief hè... De waarheid is dat de looptherapie helemaal niet naar mijn zin ging. En dat ik, ondanks grootse plannen van weg te gaan, naar de markt of naar de binnenstad... mijn middag en vroege avond verdaan heb met slapen.
En anders dan anders, dromen gedroomd waaruit ik verdrietig wakker werd. De dromen waren wel goed en gelukkig en speelden zo'n 35 jaar geleden, toen alles nog was zoals ik dacht dat het zijn moest en hoorde.... en ik ook niet beter wist. Maar toen ik wakker was - en wèl beter wist - was het bitter. En viel er toch een zoute traan. Want het was niet zoet in het verleden, dat beeldde ik mezelf in, omdat ik bang was dat het anders bitter zoú worden. En dat werd het toch.
Abracadabra... voor wie me niet kent.
Maar iedereen heeft wel periodes in zijn/haar leven waarin dingen gebeurden die je niet wilde laten gebeuren. Maar die zonder je medewerking en je bewuste wil toch gebeurden.... en je leven veranderden.
Je denkt er na al die jaren niet vaak meer aan. In de beginjaren met behalve verdriet, ook veel boosheid. Boos over de streken die het leven je leverde... Nu weet je dat het allemaal alleen kon gebeuren door je eigen verleden... Door afwezige ouders (in mijn geval dus de oorlog ) en de kindertijd in een liefdeloze omgeving. Dat vormt een mens en onherroepelijk heeft dat zijn weerslag op de keuzes die je in je leven maakt. Keuzes voor partners, voor je kinderen, voor je werk en zelfs voor je politieke opvattingen en eventuele activisme en activiteiten op dat terrein.
Gelukkig ging de telefoon gedurende mijn slaap. Zonder die telefoon had ik misschien wel doorgeslapen tot morgen, want die droom, waarin ik nog gelukkig was, wilde ik niet graag loslaten. Maar een goede vriend belde en dat maakte toch veel goed...
Waar ikzelf niet moet dènken aan vakanties vieren... doen hij en zijn vrouw niets liever. Geen dure cruises of zo, gewoon met de caravan erop uit als het kan. Maar wel minstens twee keer per jaar. Van mij mogen ze, allebei gepensioneerd en zuinig levend..... Van harte gegund. Als ik maar niet hoef.
Het duurde daarna toch even voor ik weer helemaal hier en nu was... maar energie was er nog steeds niet en ondanks de afleiding van de mails van vrienden en van nieuwsbrieven bleef het gevoel toch zeuren.
Van de week had ik een Speyerse catharsis herlezen, van jaren geleden, toen ik in de verwerking van mijn vaders' dood zat en van een toen goede vriend de raad kreeg die verwerking te ondergaan. Daar ben ik toen goed doorgekomen maar de herlezing heeft misschien de bovenstaande gevoelens weer wakker gemaakt. Een scheiding is ook een soort sterven nietwaar...Een afscheid voor altijd. denk je. Het verdriet en het gevoel van hopeloosheid is hetzelfde.... De opstandigheid en de boosheid komen later. Net als in een echte rouwperiode. En het duurt vele jaren, bij mij althans, voor ik daar echt mee lijk te kunnen werken om er emotioneel van los te komen.

Maar goed, zometeen mag ik weer gaan slapen en voor die tijd wilde ik dit toch wel vastleggen. Hopelijk droom ik nu wat lichter.
Ja, er moet wel nog een en ander gebeuren voordien.... De vuilniszak moet nog gevuld (de inhoud gevuld met het tuinafval, de prullenmanden, het keukenafval) en naar buiten gebracht. Met de krant voor de buurman. Het bedje moet nog steeds 'aangezet' worden. Het elektrische dekentje dus. ;-) alle pillen geslikt en mezelf omgekleed voor de nacht.

Het lichaam lijkt zich eindelijk te herstellen van het onderzoek in het ziekenhuis. De door de contractvloeistof ontstane eczeem vermindert nu echt. Mijn rug, nek en de voorkant leken wel geschubd. Mijn oren voelden aan als drie keer de normale dikte en bedekt met dun papier in plaats van bloeiende huid. Dagelijks na het douchen insmeren en poederen, dagelijks de kleren en de gebruikte handdoeken en washandjes de wasmachine in.... ik denk nu dat het bijna voorbij is.

Ach bij al deze narigheid is ook veel vrolijks te melden. De laatste dagen geuren de jasmijnplanten weer heerlijk. En de witte sering staat in volle bloei. Er komt van alles op wat ik niet meer verwachtte...
Jammer genoeg heb ik de oude rozemarijnstruik voor mijn raam moeten weghalen, die was echt helemaal dood. Inmiddels is er een verse rozemarijn die ik daar ook wil ingraven, maar ik krijg de wortelmassa van de oude er niet uit.

En ik hoop dat mijn bovenburen er ook van kunnen genieten. Want daar doe je het toch ook voor. Het is killetjes maar als de zon schijnt lijkt alles op te leven.

Een beetje als vanouds gezworven

Vanmorgen heeft buurman R. een beetje samen met mij ;-) de overwinterende reumaplanten uit het atrium naar de tuin gebracht. Het zijn, hoewel heel kwetsbare, toch aardig hoge bomen geworden deze winter. Eén van de beide planten staat al maanden in bloei. Wat de temperatuur betreft kan het goed, de wind is echt nog een beetje stevig voor de breekbare takken.en de zon heeft hen niet verwelkomd. Het regent zachtjes, dat is weer wel ideaal. Zodra ik de fut heb moeten ze wel verplant worden, ofwel nieuwe aarde krijgen. Heel hard nodig... Er moet een apart gietertje komen voor de hortensia's, een beetje azijn in het water geeft betere grond voor deze aan wat zure grond gehechte planten. Misschien worden ze dan wel weer blauw ook. Wie weet. Ik heb iemand gelukkiger gemaakt. Had buiten een geëmailleerde pothouder opgehangen. Zo'n soort emmertje met gaten onderin dat je kon ophangen. Hardroze... ze hadden op dat moment geen andere. Net als bij de spullen van de buurvrouw is er iemand langsgekomen die ook dat knalroze emmertje blijkbaar mooi vond.... want het is er niet meer. Moge de nieuwe 'eigenaar' er gelukkig mee zijn. ;-) ik was het toch al niet. Buiten is het stil op deze mei-middag. Ergens in de nu bloeiende kastanje roept een merel - en er wordt teruggeroepen. Soms zing hij een regeltje en dan wordt er vanuit een tuin verderop teruggezongen. Gaan ze nu al voor de tweede keer nestelen of is het alleen een waarschuwing niet in de buurt te komen van het trotse vadertje??? Er is geen energie in huis om meer te doen dan schrijven en observeren en schrijven. Zelfs niet om het tuintje in te gaan. Terwijl dat toch wel zou moeten, er is genoeg te doen. Ik heb me dus maar bij de haren overeindgetrokken en in plaats van te gaan lopen heb ik een stapeltje boeken tevoorschijn gehaald uit de boekenkast.. 15 toneelstukken, incl.. musicals, in de loop van de jaren verzameld voor een ander doel. Nu heb ik deze boekjes gecatalogiseerd en liggen ze klaar voor een ander. Al wil ik er wel graag iéts voor hebben. Ik vond er nog twee oude proza-uitgaven tussen. Van Dostojewski: 'Een onaangename geschiedenis'. En van Bertolt Brecht het Sunschrift '93: Driestuiversproces. Over Marxisme en Cultuur.... orig. vertaalde uitgave uit 1975. Bij de toneelstukken zit ook iets in Middeleeuws Nederlands... Ik vind altijd wel verrassingen in mijn boekenkasten. Bij voorbeeld: Paraat per prent. Een pocket over "de Nederlandse spotprent uit de jaren 1880-1940, van Meulenhoff Prentenpockets. Of van Fons Jansen zijn teksten uit Dagboek van een cabaret: Goedenavond, Dames en Heren. Tekstje; mensen die er plezier in hebben anderen te kwetsen voelen zichzelf bijzonder gauw gekwetst. Voor hen is het dus uitkijken geblazen...! Naast de uitgave van de Bagavad Githa in twee delen (Hindi) ook de oude bijbel van mijn vader en het Psalmen en Gezangenboek, uit 1938, dus van vóór de oorlog. Die gaan naar mijn stiefbroer Henk. Ach, als je een boekenplank leeg trekt komen er altijd zoveel verrassingen tevoorschijn.... Vanavond heb ik alle toneelboekjes en -teksten bijeen gelegd en een lijst gemaakt. Er zitten leuke dingen bij, tekstboekjes uit 1917 van Herman Heijermans bij voorbeeld. De meeste boekjes heb ik ooit tweedehands gekocht, gewoon om te lezen en juist omdàt ze zo oud waren. Er staat de naam van een vroegere eigenares in bijv. Jeanne Boulanger, april 1927, of F.W.Swaan uit Hilversum...enfin, een heel stapeltje heb ik nu aangeboden aan het archief van de Nieuwe Toneelbibliotheek. Hopelijk .... Ik kwam nog wat antieke boekjes tegen die maar op een vrijdagmiddag naar de boekenmarkt op het Spui moeten. Vanmiddag voor het eerst sinds maanden weer naar de (helft van de) Dappermarkt geweest. Eigenlijk wilde ik alleen naar de Turkse super in de Eerste van de Swindenstraat. Een kilo mergpijpen en een kilo soepvlees voor samen 6 euro..... dat scheelt een heleboel geld. En een heleboel soepgroente (en fruit) voor nog geen 5,50 euro. Dus vanavond heeft er weer een grote pan staan geuren. Het viel niet mee, vooral op de terugweg moest ik steeds blijven staan en gaf ook de zitplaats in de tram weinig verlichting. Maar het is in elk geval voor de helft van de markt gelukt. Ik wilde naar de kaartenman ( en vrouw). Die verkopen Joodse kaarten voor alle gelegenheden, die ze zelf in Israel kopen een paar keer per jaar. Ik merkte dat ik alleen nog rouwkaarten had... daar werd ik niet blij van nee. Omdat ik verkeerd liep moest ik eerst een heel eind omlopen voor ik op de heenweg op de tram kon stappen en was nog bijna de verkeerde kant op gereden ook, richting stad in plaats van richting Oost. Maar dat is goed gekomen. Halte Tropenmuseum eruit... eerst naar de Genko dus, doorgelopen naar de linkerkant van de markt met een inmiddels zware rugzak en een pijnlijk been. Toen zag ik een marktstal met o.a. boodschappenkarretjes voor maar 10 euro, veel groter en steviger dan de mijne, die ik natuurlijk thuis had laten staan. Ik ben blij dat ik die nu heb, daar konden alle boodschappen (inclusief een lekker gebakken visje en een dikke zure bom) in. En op de terugweg nog even naar de natuurwinkel, nu ik er toch langsliep kon ik net zo goed naar binnen. Een meloentje, een paar bosjes raapsteeltjes, een blikje kokosmelk, een potje suikerarme jam.... En toen naar de tram, die meteen arriveerde.. Anders dan op de heenweg, toen ik lang moest wachten. Het is, ondanks het pijnlijke pootje, toch een gevoel van zelfoverwinning geweest. en ik heb er veel plezier van gehad. Zoiets als vroeger: hoofd leeg en benen zwaar...;-) En een mooi groot boodschappenkarretje waar ik ook af en toe op kan leunen...;-). Ik houd van de Dappermarkt...... De man van de kaarten was met zijn vrouw al aan het inpakken.... maar hij zag me en liet alles vallen om me een knuffel te geven, blij me weer eens te zien.. Vrijdag, als ik kan, ga ik wel terug. En anders wordt het volgende woensdag. Het zijn heel lieve mensen. Trouwens, er waren nog een paar mensen die vroegen of ik ziek geweest was. O.a. bij de visboer waar ik altijd even langsga. Bij de Febo ben ik doodmoe naar binnen gegaan. Geen fut voor een caféterrasje, waar je geacht wordt gezellig te doen....;-) Een warme chocolademelk en een kalfskroketje gaven weer een klein beetje energie om thuis te kunnen komen..... was ik wel blij daar eindelijk aan te komen. Maar niet dan dat ik nog een paar mensen voorlichting 'moest' geven over de naam Lau Mazirel, die op de brug een verse bloemenkrans heeft gekregen. Jullie zitten aan de computer dus kun je die naam makkelijk even googlen. En nu ga ik aanstalten maken om te slapen..... Hoogste tijd, bijna twee uur.... Maar ik heb vanavond een flinke avondslaap gehad hoor, ik zei al dat ik zo moe was.

Eindelijk mei, nu de zon nog...

Nog even, dan is het gewoon mei zonder ja-maar..... van vieren en herdenken. Nu moet het weer ook maar een beetje gaan meewerken; zo langzamerhand ben ik uitgekeken op het grijze buitengebeuren. Wel is het weer groeizaam en is alles groen wat groen moet zijn.... en gaan de bloemetjes weer heerlijk stuiven straks... Het kriebelt nu al in mijn neus, de dichtzittende tranende oogjes neem ik er straks maar bij. ;-). Veel keuze is er dan niet... Straks staan de iepen ook weer in volle bloei en dat betekent hier een zéé aan 'dubbeltjes', de ronde zaadjes die overal op en in gaan zitten. De wind staat dan natuurlijk op het huis en het portiek en de hal hier heeft dan een dik tapijt dat bijna niet weg te vegen is. Tenminste, bij een 'goed' jaar. Er zijn natuurlijk jaren dat het veel minder is. Voor mij persoonlijk is het altijd wel een pretje, voor anderen kan het natuurlijk een last zijn, om te moeten báden door die zee van blaadjes. Hondjes, die hebben er ook altijd plezier in... Behalve misschien de mini teacupchihuahua van een van mijn buren, een schat van een zwart minibeestje op vier spinnenpootjes, die zal er gauw in verdrinken als zijn baas hem niet in zijn jaszak stopt of op zijn kraag zet. Even terug naar vandaag 7 mei, de supersysop en mijn zoon Leo zijn jarig. Morgen is een oude vriend jarig. Vorige week ook een paar mensen. Deze maand is kennelijk een zeer goede maand om jarig te zijn, want er zijn behalve veel jonge dieren ook heel veel mensen jarig volgens mijn lijstje. De gezondheid is na het onderzoek nog niet optimaal, er is blijkbaar meer tijd voor nodig dan gemiddeld voor anderen om weer de oude te worden . Ik moet gewoon geduld met mij hebben..... De 'zware' dagen zijn voorbij. Ook de 5e mei, die dit jaar niet alleen qua weer, maar ook voor mijn gevoel een koudere dag was dan anders. Maar de maand mei gaat voort en de vogeltjes hebben het nog steeds druk. De merels zingen dat het een lieve lust is, zodra de zon schijnt... Moe zullen ze daar nog niet van worden. ;-) In de heel vroege ochtenden hoor ik zo momenteel niet... En de supermaan? Heeft iemand die gezien? Gelukkig maar dat de maand voortgaat. Want ondanks alle 'vrijheden' die we vieren en moeten blijven vieren ook, zijn er dingen die je voor je geweten niet moet willen doen en niet kunt verantwoorden ook niet in deze tijd. Je kunt het ongenuanceerd vinden, je mag het een aantasting van het vrije denken van anderen vinden, maar om concreet te worden moet ik de dingen wel bij de naam noemen en niet uit de weg gaan. 4 Mei was een dag van herdenken. De slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog waren niet alleen Joodse, maar ook Sinti en Roma mensen, Zigeuners, zoals we zeiden. Het waren ook de zieken en de gehandicapten, de homo's, de gepakte verzetsmensen, later kwamen daarbij de gewonde en de gevangen genomen geallieerden die 'ons' kwamen bevrijden... Voor wie die jaren zelf heeft meegemaakt, als overlevend slachtoffer of een 'nabestaande' is, zoals we dat mooi zeggen, bestaat er geen twijfel over wat we herdenken. Het herdenken in hun eigen land van in die oorlog gevallen Duitse soldaten is een zaak van Duitse herdenkingen, die pijnlijk genoeg zijn. Dat de Duitse president hier de bevrijdingstoespraak kwam houden is een goede zaak geweest. Daar zal ik niets over schrijven. Een na de oorlog geboren Duitser, vertegenwoordiger van een nu bevriend land, die de impact van wat hij kwam doen meer dan goed besefte. Daarbij vergeleken is de houding van de burgemeester van Vorden (De gemeente Bronckhorst bestaat uit 44 dorpen en kernen waarvan Vorden onderdeel uitmaakt) van dien aard dat men in de rest van het land niet meer met achting naar hem kan kijken of luisteren. En is de beslissing van het Vordense (Bronckhorstse) 4mei-comité niet alleen maar een foute beslissing met verstrekkende gevolgen gebleken. Maar het is een splijtende, in plaats van een bindende beslissing gebleken. De Burgemeester was woedend over de uitspraak van de rechter die hem als vertegenwoordiger van die gemeenten op die 4e mei niet de Duitse soldaten liet eren, hij moest een voorbeeld zijn. En vergat dat. Wat speelde in die hoofden van dat Comité en van die Burgemeester, die zich burgervader noemt?? Een avond die Nederland had moeten binden als één land met eerbied voor haar geslachtofferde doden, is verworden en gemaakt tot een landje waar ik me weer voor moest schamen. Omdat men daar meende de vertegenwoordigers van de daders te moeten eren (let wel, ik zeg niet dat ze zelf de daders waren, maar wel al dan niet vrijwillige uitvoerders van een regering die de miljoenen slachtoffers veroorzaakt hebben en waarvan zij de al dan niet vrijwillige soldaten waren. De burgemeester was woedend dat hij dat niet mocht van de rechter. Hij beseft niet dat het had nooit zo ver mogen komen. Dat hij het comité had moeten terechtwijzen. Het comité, verantwoordelijk voor de 4 meiherdenking en de burgemeester zelf hebben dit veroorzaakt...... Niet de mensen die tegen hun beslissing protesteerden. Ook al werden ze weer eens beschuldigd "dat Joden zouden denken de enige slachtoffers van de 2e Wereldoorlog te zijn". Het was te verwachten. Maar Joodse mensen waren de enigen die hun mond opendeden om deze avond te kunnen blijven eren. Met bloemen, toespraken, muziek........ Laat ons die ene dag in het jaar zolang we leven onze doden mogen betreuren, onze herinneringen levendig proberen te krijgen en door te geven.... De andere 364 dagen van elk jaar mag Vorden alle Duitse soldaten herdenken die ze willen, inclusief de tien die nu geëerd werden. Dit is mijn mening, en sprekende met de Rijdende Rechter zeg ik dan ;-): 'en daar moet u het mee doen'. Hopelijk zijn er wat dit betreft voor volgend jaar géén misverstanden meer. Ook niet voor het Nationaal Comité 4 en 5 mei, dat de herdenkingen mogelijk maakt. Inmiddels is het alweer 8 mei. En mag de lentemaand eindelijk beginnen…. Al is die voorlopig nog grijs, groen is het al overal.