Alweer zo’n mooie dag.

En wat was het zonnig en prettig weer vandaag. Nog even van genieten dus.

Vanmorgen was neef Freek hier. Mijn onvervangbare system operator ofwel sysop. Hij had een prachtige nieuwe leencomputer bij zich en heeft mijn oude computer, na een heleboel dingen overgezet te hebben, meegenomen. Het is wel wennen, ik ben het z.g. dashboard van mijn blog nog kwijt, maar dat komt ook wel goed. Het is een heel mooi programma, en ik ben er erg blij mee.
Freek is er wel uren mee bezig geweest.

Toen hij weg was moest ik op weg naar de fysiotherapeut. Etienne is ook een tijdlang met me bezig geweest. Ik voel me dan weleens gemangeld hoor. Maar achteraf ben ik altijd blij dat ik geweest ben. Hij is manueel therapeut, en een goeie.
In elk geval heb ik daarna weer een toch wel flinke wandeling gemaakt. Eerst even naar de Hortus Botanicus, waar ik een jaarkaart van heb. Even naar de winkel, want met planten sjouwen op dat moment zag ik niet zo zitten. Maar ik moest wel een cadeautje kopen voor iemand en dat lukt daar altijd. De dichtstbijzijnde cadeaushop, zeg maar... Voor poes had ik een rubber kikkertje meegenomen. Ze komt altijd thuis met kikkertjes als het nat weer is. En die legt ze dan bij me neer… Ik moet die dan heel voorzichtig van haar overnemen en opnemen en weer buiten in de struikjes zetten. Gelukkig houden kikkertjes, als ze in gevaar zijn, zich altijd dood, dus dat oppakken is niet moeilijk. En zodra ze de struikjes weer ruiken zijn ze weer levend en springen van je handen. Mijn lieve hulp heeft bijna een trauma opgelopen toen ze verleden week op het terras een volwassen kikker zag. Die is er doodsbang voor. ;-)

Enfin, na de Hortuswinkel door naar de apotheek; ik verwonder me nog altijd over de hoeveelheden aan pillen die ik moet slikken, de rest van mijn leven…. Maar dat zal nodig zijn om me rechtop te houden. Leuk gesprekje met één van de apothekersassistentes, een vrome en o zo lieve Moslima, waarmee ik het vanaf het begin goed kon vinden. Volgende week is het ook Suikerfeest. En dat valt tegelijk met Rosh Hashana, het Joods nieuwjaar.

Verder lopend kwam ik bij het Joods Historisch Museum. Er is een interessante tentoonstelling daar, ik zag de naam Evert Werkman staan, dus komende tijd ga ik er beslist eens kijken. Maar nu kwam ik er voor de museumwinkel, weer voor een klein cadeautje en een paar ansichtkaarten. Daar kom ik graag, maar ook daar is in de loop der jaren veel veranderd. In elk geval kan ik iedereen aanraden daar eens te gaan kijken.

En omdat ik toch in de buurt was, meteen maar overgestoken naar het Waterlooplein.
De kooplieden waren hier en daar al aan het opruimen, maar er waren nog meer dan genoeg mensen om ze even gedag te gaan zeggen. Ook hier kom ik al zo lang dat ik sommigen bij naam ken. Japie, Josje……..en nog een paar. Japie zat lekker in het zonnetje, had nog geen zin om op te ruimen, maar achter hem zaten op het terrasje van Café Waterlooplein al een aantal mensen van het plein met een biertje en een saffie bij te komen.

Er waren een paar nieuwe kooplui bijgekomen. Groente- en fruitverkopers.
Het waren voornamelijk jonge mensen van Turkse afkomst, die daar stonden. En ook daar heb ik plezierig mee staan praten. Ik wenste hen ook een Goed Suikerfeest en dat bleek ook een verrassend resultaat te hebben. De vastentijd lijkt een heel goede uitwerking te hebben. ;-)))
Ik kreeg behalve mijn kilo gele pruimen ook een geschilde en helemaal uitgesneden ananas gratis mee. Hoefde alleen het hart eruit te drukken - ze hadden dat al helemaal losgemaakt - en de ananas in plakjes te snijden. Zomaar, een lief gebaar vond ik het.

Ben toen wel op de tram gestapt, want het pootje ging weer opspelen. En thuis verder lekker druk bezig geweest. En nu is het hélemáál op.
Dus, mede op aandrang van poes Pika, hou ik op met computeren…. En ga proberen dit in mijn blogje te krijgen.


En inmiddels is duidelijk dat ook dat weer gelukt is. Ooit word ik nog goed met de computer.... in een volgend leven. ;-)

Drukke dag geweest.

Gisteren was het woensdag. Een drukke dag.
P. zou komen, J. zou komen, er moesten kaartjes afgehaald worden bij Carré voor neef F. en nichtje E.,

Maar eerst naar de bakker, lekkere verse broodjes halen voor de lunch met mijn vrienden.
En die lunch voorbereiden. Ik heb het altijd heerlijk gevonden om voor gastvrouw te spelen, en nu kon dat weer eens.
Dus naast de koffie stond een grote schaal met verschillende soorten broodjes, magere boter en gewone roomboter.
Beiden zijn vegetariër, dus dat maakte het beleg wat eenvoudiger te organiseren. Jonge kaas, Leidse kaas en smeerkaas, gekookt eitje, jam en honing. We hebben lekker gegeten, want ook die mannen verwennen zichzelf niet elke dag met luxe broodjes… Plezierig zitten kletsen, tot P. zijn fiets ging pakken en verdween en J. voor de computer plaatsnam waar ik hem bij wwww.spelletjes.nl liet zien hoe je Mahjong speelde en hij was meteen ‘verdwenen’. ;-) En vergat de tijd. Maar ik moest nog weg dus moest ik het spelletje ruw verstoren.

Dat werd nog een hele wandeling. Want na Carré wilde ik ook nog naar Lidl. Daar kom ik alleen als er ‘huishoudelijk’ papier gekocht moet worden. Dat is daar gewoon goed en goedkoop en in grote hoeveelheid verpakt te koop en je neemt in het voorbijgaan gewoon nog wat andere dingen in die je bij je eigen super zo gauw niet meeneemt. Bij voorbeeld een groot blik Indische gehaktballetjes in pindasaus.
Eén halte met de tram, en daarna met de volle rugzak en de tas met ‘papier’ lopend naar huis.
Ja, natuurlijk was ik behoorlijk moe.
Maar een goede nacht deed me weer uitgerust ontwaken. De bouwvakkers begonnen pas om half tien te boren…. Wat ze voordien deden weet ik niet, in elk geval niet mij lastig vallen.

De dag is thuis doorgebracht. Ik heb toch weer veel moeten slapen vandaag, raar ja. Maar onontkoombaar.
Er zijn van die dagen. Vermoedelijk iets verkeerds gegeten of zo…
En nu moet er nog een zojuist gecentrifugeerd wasje opgehangen worden voor ik weer opnieuw mag gaan slapen.
Dit wordt dus een kort blogje…

Sokken

Amsterdam is toch een bevoorrechte stad, vind ik.
En dit persoontje ook.

Het is hier altijd wel een graadje of wat warmer dan in de rest van het land.
Vandaag was het lekker weer hier. Later in de middag een zacht regentje… te weinig om de paraplu nat, teveel om de jas droog te houden.
Een prima temperatuurtje om er even tussenuit te gaan.
En omdat ik heel prozaïsch, nieuwe sokken moest hebben ben ik dus richting V&D getogen.
Maf om daarover te schrijven? Wat voor maffer onderwerp kan ik nog verzinnen? ;-)
Goed, sokken dus. Lichtpaarse en donkerpaarse en roze en zilvergrijze sokken. Maar wel met een platte teennaad. Want mijn arme teentjes moeten ontzien worden en gewone zijn veel te ruw.

Maar vóór het zover was voelde ik opeens een zachte kus op mijn wang. Een oude vriendin, die ik al heel lang niet gezien had. En die me ontdekt had. We zijn eerst samen in de Kalvertoren, beneden bij de Hema en buiten bij de roltrappen, wat gaan gebruiken om gezellig bij te praten. Ze is als altijd heel aktief met de geschiedenis van de huizen aan onze gracht bezig. Een geschiedenis die begon vóór de eerste wereldoorlog en niet eindigde met het einde van de 2e wereldoorlog, laat ik het maar zo zeggen. Een stapel fotokopieën bewees dat wel. Het stadsarchief bevat zo veel schatten, en Joke kon er een paar van kopiëren.
Natuurlijk kom je de Hema niet uit zonder er iets te kopen, al zijn het maar een paar leuke en mooie ansichtkaarten.
Boven en buiten namen we weer afscheid, zij ging naar links, ik naar rechts en naar de overkant. Voor mijn sokken. Er moésten wel nieuwe komen.
Ik dacht dat het aan mijn voeten lag, dat ik zoveel meer pijn had dan daarvoor. Maar bij nader inzien bleken mijn oude sokken dus gekrompen en te klein geworden. Vandaar.
Ik kwam er pas achter toen ik voor de zekerheid een oud truukje deed. Een vuist maken met de duim in die vuist. En daar moeten de sokken dan ruim omheen passen. Raad eens?
Je mag nooit meer raden. Inderdaad, die sokken waren méér dan een maat gekrompen. Je wilt toch niet zeggen dat mijn vuistjes zoveel groter zijn geworden? ;-) Nou dan! Dus waren die sokken geen luxe….. Zijn sokken dan weleens luxe????

Enfin, omdat ik er toch was nog even rondgekeken in het warenhuis. Dat toch wel heel erg in zijn voordeel is veranderd, vind ik. Het was wel even zoeken weer, want ik was er een tijdje niet geweest. Het is beneden nu veel spannender geworden om te winkelen.

Maar goed, daarna werd het hoogste tijd om naar huis te gaan. En bij de tramhalte zat een heel oude man, zo eentje die je vroeger in de Joodse buurten zou tegenkomen. Bruine ogen achter jampotglazen, een pet waaronder vast en zeker een kalotje schuil ging En een lange jas, een grijze baard om een vriendelijke mond met nog een paar tanden. Hij was een plaatje uit andere tijden en ik kon het niet nalaten om een kort gesprekje met hem te gaan voeren. Jammer genoeg kwam, hoe is het mogelijk, mijn tram dit keer te vlug. Maar ik zat wel voor mezelf heen te grijnzen Het was de tweede leuke belevenis deze dag.

Waar de nood aan een paar sokken al niet toe kan leiden hè…

Rode kool met bloedworst.

Het is nog lang geen winter, maar ik had al een poosje zo’n trek in rode kool.
Dus maakte ik vanavond een Hak-potje open en at rode kool met appeltjes van Hak, en twee in een paar uitgebakken spekblokjes gebakken bloedworst, even door de bloem gehaald. Lekker. Ik had de rode kool gestampt met gekookte kruimige aardappeltjes. Verder geen vet erbij, ik ben al dik genoeg. Simpeler kan het niet hè.
Maar tegen de tijd dat ik voldaan was sloeg de twijfel toe….. Waar smáákte het naar?! Ik hou van lekker eten en dat is me aan te zien, maar de smaak van de stamppot kon ik niet goed thuisbrengen.. Geen Oudhollandse rode kool.
Opééns had ik het. Suikerbieten! De suikerbietenstamp die we in de oorlog aten. En voorzichtig doorproevend was en bleef het onmiskenbaar pure suikerbietensmaak. Ik had toen geen trek meer…….
Natuurlijk ligt het aan mezelf. Rode kool kan net zo lekker gemaakt worden als ik wil. En normaliter doe ik er ook van alles mee. Beetje gemalen laurier, beetje gemalen kruidnagel, klein beetje suiker en evt. citroensap…..
Maar ik had teveel vertrouwen in Hak.
En nu komt er een stukje oorlog boven…. Poeh… Laat ik er maar niet meer over schrijven.

Vandaag was Betty hier en nu is mijn huisje weer heerlijk schoon en stofvrij. Betty heeft het terras, zo netjes uitgeruimd door de tuinvrouw, ook geschrobd. Maar halverwege dat werk hoorde ik haar gillen. Ik dacht aan een ongeluk en schóót naar buiten waar een haast huilende Betty bibberde: ‘Een kikker, ik zag een kikker!’ Aggut… Hihihi..Arme Betty griezelt van die diertjes.
Zelf ben ik dol op de padden en kikkers die de tuin bevolken. Ze komen naar buiten als het regent of zoals nu, als er met emmers water gegooid wordt. Ik heb poes afgeleerd (hoop ik) met die kikkers en padden te spelen en ze mee naar binnen te nemen. Maar als ik bij nat weer vroeg in de avond door de tuin loop, springen ze van alle kanten náár alle kanten.
Daar komt wéér een herinnering. Ik was klein, ondergedoken op een buitenplaats waar een kindertehuis onderdak vond en we speelden op het natte grasveld met de kikkertjes daar.
We maakten rokjes van gras en deden die de kikkertjes om. We maakten van lange grashalmen een ketting en legden de kikkertjes aan de lijn.. en speelden er, heel lief hoor, uren mee. Nee, geen wreedheden, maar het spelen met die beestjes (ze tam maken, vonden wij) was op zichzelf eigenlijk al wreed. Wisten wij veel…..

Maar goed, kikkertje verdween weer tussen of in de planten en het terras is keurig. Ben ik blij mee.
En toen Betty weg was ben ik even gaan lopen. Moest toch ook boodschapjes doen. Ik ben even de Antoniebreesluis opgelopen, of liever afgelopen, een klein trappetje af. En daar nog een paar minuten genoten van oud Amsterdam, mooi plekje is dat.

Gisteren was ik weer eens niet buiten geweest. Nee, de autoloze zondag had daar niets mee van doen… Het was weer eens zo’n dag die ik al slapend had kunnen doorbrengen. Geen greintje energie, een verloren dag. Die dagen komen voor als je oud wordt.
Maar misschien was ik wel moe van de afgelopen week en ik had misschien de zondag gewoon nodig als rustdag… Krantje lezen, kopje koffie, slaapje doen (twee uur lang ) en eten maken en opeten. Zaterdags had ik met dochterlief op de Nieuwmarkt immers wat boodschapjes meegenomen. Op de biologische zaterdagmarkt had ik twee bosjes raapsteeltjes gekocht.
Vind ik héérlijk. Waar ik geen rekening mee had gehouden was dat het gewicht van de biologische raapsteeltjes bepaald werd door het zand dat erin verborgen zat.
Zondag heb ik thuis wel eindeloos de raapsteeltjes gewassen voor ze fijngesneden de pan ingingen. Dat wel.
Maar toen de groente eenmaal, gemengd met aardappelpuree en wat spekjes, op tafel stond….. bleven mijn tanden toch knarsend hun werk doen. Nouja, de groente is heerlijk en gezond en het zand zou de maag schuren.. ik heb het toch maar allemaal opgegeten.

Want dit jaar komen er geen raapsteeltjes meer op de markt, vrees ik.