Voor zijn roodkopere.

Zeggen ze in Amsterdam als iets voor elkaar gekomen is.

Waar de uitdrukking vandaan komt weet ik niet, maar mijn haar heeft momenteel die kleur.
Vandaag vertelde de huisarts me dat mijn bloed bijna volmaakt is…nouja…. geen grote afwijkingen vertoont. De schildklier mag wel wat harder werken, en daar kan dus een half pilletje meer bij helpen. En wat mij betreft is de rest gewoon inherent aan het oud worden of zijn. Daar maak ik me maar niet druk over. Komt tijd, komt erger… ;-))

Na het telefoontje van de huisarts ben ik maar naar buiten gegaan. Gisteren was daar niets van gekomen. Was weer zo’n hangdag. De laatste tijd lijkt het wel of het lichaam dat rare evenwicht zoekt. Dag van niks, dag van actie. Dag van niks, dag van actie. Vandaag dus weer een heel eind gelopen, want mijn kapper zit dan wel in de binnenstad, maar niet vlakbij.
Toen ik geverfd, gewassen en geknipt was keek een ander me aan in de spiegel van de kapper.
Dat is het leuke van die kappersstoel.
Nog even naar de kringloopwinkel in de buurt, maar daar was niks van mijn gading. Toen ben ik maar door de miezerige middag de gezellige winkelstraat doorgelopen en nog even naar Appie gegaan voor laatste boodschapjes voor deze week. Voor Pika, mijn poes. De rest had ik al in huis.

Vanavond heb ik de planten voor het komend voorjaar besteld. Heel veel bergamot, dat zo heerlijk geurt. En een boerenjasmijn, ook al zo lekker ruikend. Bakker, de leverancier van al dit moois doet er een ‘wagen’ met 100 anemonenbolletjes gratis bij.
Voor het vroegere voorjaar heb ik narcissen besteld, alleen Bridal Crowns. Jawel, die ruiken ook zo sterk. Maar zoals ik al eens geschreven heb, dit huis telt 5 verdiepingen, en ik ben de enige met een tuintje. Dus laat ik iedereen graag meegenieten. Mijn tuintje is te klein om toonbaar te zijn op de hogere verdiepingen, maar ruiken doen ze het allemaal…
Dus dit was weer een goed bestede dag.

Gisteren was anders. Gisteren was weer zo’n dag van niks. Van hangen, van de ene (computer)- stoel naar de andere gemakkelijke stoel bij de tafel. Wat gerommeld in de keuken… maar meer kwam er niet uit. Ergerlijk, méér dan ergerlijk. Dit soort dagen komt steeds vaker voor. Zucht… Maar gelukkig, vandaag had ik weer genoeg energie verzameld om er lekker op uit te gaan. Wonderlijk gebeuren, dat oud worden hoor. Toezien hoe het lijf en de energie vàn dat lijf verandert waar je bij staat.

Ella Vogelaar? Wie wil nou dat ik daar een mening over heb?! Ik vind het heel erg voor haar. En het herinnert me sterk aan de scène, jaren geleden, toen Elske van ’t Veld huilend de Kamer verliet. Natuurlijk heeft ze keihard gewerkt. Natuurlijk heeft ze honderden mensen gemotiveerd om de goede kant op te gaan. Maar eigenlijk is er niets echt gebeurd, zoals ik moest lezen. En hebben alle heren van de partij zich daarom doodgeërgerd. Wat hebben de heren wel al afgemaakt in deze twee jaar? Wil iemand me dat duiden? Of is het minder simpel dan dat? Ach laat ook maar… Arme Ella, dat wel. Er zijn andere bewindsvrouwen die hun hoofd minder boven het maaiveld uitstaken hè…

Kom, laat ik er maar niet dieper op ingaan………dat doen anderen wel.

Gelukkig weer een actieve dag.

Gisteren was het nog een dag van lusteloosheid, alleen de noodzakelijkste dingen doen en voor de avondmaaltijd kliekjes warmen, die zich zondag en maandag verzameld hadden... Het was hangen van de ene stoel in de andere en nadien een korte nachtrust en onrustige dromen.
Vandaag was gelukkig weer een actieve dag.
Ik was al vroeg heel erg wakker. Na mijn doktersbezoek vorige week had ik een formulier meegekregen voor het laboratorium in het Onze lieve Vrouwe Gasthuis. Ik moest me nuchter laten prikken (drie buisjes) en in een klein potje een plasje doen. Daarna maar gauw wat gegeten en gedronken, anders had ik diabetische flauwte gekregen.
Tram 7 gepakt en een halte te ver meegegaan. Tja, dan stap je uit bij het begin van de Dappermarkt. Dus die ben ik maar overgegaan, dan had ik in elk geval voor vandaag mijn beweging gehad. Niks bijzonders gekocht hoor, alleen brood en fruit.
Maar de markt is altijd een avontuurtje. Van zoveel culturen, zoveel smaken, zoveel verschillende kramen. Ook in de regen en met plagende kraamhouders die het dak van hun kraam watervrij wilden maken en het water eraf lieten lopen, liefst op iemands hoofd, leek het wel. En ook nog leuk met al die verschillende paraplu’s, alle soorten en maten en kleuren.
Het blijft genieten.
Aan de andere kant van de markt ben ik dan weer op een andere tram gestapt. Voor Amsterdam-kenners: lijn 14 bij de Roomtuintjes. Ja, ik kan niet helpen dat die straten echt zo heten hoor.
En zo kwam ik weer thuis, toch wel lekker moe en weer toe aan wat eten en drinken.
Maar Buurman had me nodig voor het zoeken van een adres en daar ging, onderbroken door telefoontjes, dus gauw een uur mee heen. Tot ik het zat was. Want het gevraagde adres was voor mij onvindbaar ook.
Met de post kwam het verzekeringsplaatje voor het scootmobieltje. Ik mag dus buiten op straat rijden nu.

Op de laatste pagina van mijn krant is een klein stukje vrijgemaakt voor een commentaartje van maximaal 69 woorden. Vandaag stond er een stukje van mijn hand in, dat ik, na het zien van een foto in de krant van gisteren, geschreven had. De tegenstand in Duitsland tegen het bergen van radioactief afval was zoveel groter dan met verwacht had dat er een heel politieleger was ingezet. Op een foto zag men drie gewapende en gehelmde Duitse politiemensen één oudere man in bedwang proberen te houden. Daartoe werd hij met geweld tegen de grond gehouden en werd zijn nek en hoofd omgedraaid. Ik schreef daarover:

15.000 mensen, 16.000 gehelmde politiemensen..
Op de foto één ongewapende oudere man zonder beschermende helm. En 3 gehelmde en gewapende politiemannen, die de actievoerder willen afvoeren.
Daarvoor draaien ze hem de nek om. Ik word er misselijk van.
Is die oudere actievoerder met die bril nog steeds gezond en in leven?
Hij vocht voor een gezondere wereld. Die politiemannen voerden commando’s uit.
Om mensen de nek om te draaien?

Ja, mijn stukje werd geplaatst. En de illusie is altijd geweest dat wat we schrijven, ook impact heeft. Ik wil niet meer ingaan op oude vooroordelen, Nederlandse politiemannen zijn geen haar anders als het erop aankomt. Ik hoop alleen dat het feit dat geweld dat gezien en beschreven wordt zulke mensen ook bereikt…

Net als iets, dat ik nog niet beschreven had maar om diezelfde reden nu wel beschrijf.
Maandag ging dochterlief en ik dus naar dat concert. We gingen ruimschoots op tijd de deur uit, want we moesten met twee trams mee. Op het Spui kwam lijn 16 aanrijden. Jessica neemt een spurt, de voordeur gaat open, en blijft openstaan; zij wijst de bestuurder op mij, die moeizaam zo snel mogelijk aan komt lopen.
En als ik wil instappen….. wijst de bestuurder dat we naar een achterdeur moeten gaan, sluit zijn eigen deur en rijdt weg.
Ons volkomen verbijsterd achterlatend.
Mijn dochter was razend. En éér er een andere tram kwam zaten we al in de zenuwen dat we te laat bij de concertzaal zouden zijn en niet naar binnen zouden mogen. Gelukkig kwamen we net op tijd en was er iemand van het personeel die ons met de grote lift liet gaan, die het dichtst bij was. Toevallig, merkten we later, stonden we daar met de dirigent en de pianist die we later in de zaal zouden herkennen. We hadden plaatsen op het balkon, dus dat was nog extra ver lopen ook.
Rotbestuurder van die lijn 16.

Vandaag was het maandag.

En maandag is Betty.

En Betty betekent, behalve weer een schoon huisje, ook vaak een vurige discussie over godsdienst, politiek of om het even wat er op dat moment in de belangstelling staat. En ondanks dat we elkaar zo verschrikkelijk graag mogen, zijn we het nóóit met elkaar eens. Altijd tegenstanders… maar ja, zonder tegenspraak heeft een discussie geen zin hè.. Van mij mogen we nog lang zo doorgaan op maandag.
Toen Betty weg was, kwam kort daarop dochterlief. Vanavond gingen we naar het concertgebouw, en voordien hebben we samen gegeten, Boerenkool met een haascarbonaadje en Ben en Jerry's Cooky dought ice toe. Daarna snel omkleden en de deur uit. We kwamen nog nèt op tijd, nadat een 'rotjochie' van een trambestuurder de deur voor Jessica nog opendeed maar toen hij merkte dat ik eraan kwam wees hij naar de achterdeur, sloot zijn deur en reed weg. Razend was Jessica.

Maar het concert was fantastisch. En dochterlief is helemaal weg van de dirigent, de Fransman Louis Langrée. Voor de pauze het Pianoconcert nr. 1 in d opus 15 van J.Brahms, heel goed gespeeld, heel mooi. Een prachtig orkest en een goede dirigent. Maar het raakte me niet echt diep. Wat zwaar ook. En mijn dikke voet was onrustig. Na de pauze viel ik bijna in zwijm van de Symphonie van Cesar Franck. Wat is dat mooi..... Je hoort er weliswaar dingen van Beethoven, van Brahms, en volgens een zegsvrouw ook van Wagner in (ik heb tot nu uit principe geen Wagner willen beluisteren), maar de tranen liepen, vooral in het tweede deel, over mijn wangen. Ik was helemaal ontroerd.
De regen viel gestaag toen ik naar huis ging. Jessica had mijn pluutje in haar tas en we waren die vergeten..Zij ging de ene kant op (nadat ze me op de tram had gezet), en ik dus de andere kant.

Dus toen ik thuis kwam eerst ‘alles veilig’ gemeld. Bij dochter en bij mailvriendinnen.
Maar voor ik verder kon gaan moest ik me eerst omkleden. Niet alleen omdat alles nat was, mantel en schoenen waren al opgeruimd. Maar poes Pika zat kopjes te geven en te vrijen tegen de mooie zwarte trui die ik vanavond aanhad. Dus maar gauw mijn pyama en huisjasje aangetrokken. Toen ik weer wilde gaan zitten, bleek poes vóór de stoel gespuugd te hebben en moest ik weer eerst mijn voeten wassen want ik trapte er prompt in. En de troep opruimen natuurlijk. Is gebeurd en ik zit weer. Poes kan het ook niet helpen, denk ik dan als oude moeder.

Onderweg had ik zitten denken. Ik had eens gelezen dat in het Italië van de Middeleeuwen de overvallers, dieven en inbrekers, net zoals nu het geval is, maskers droegen. Punthoeden met een lapje ervoor, zodat er weinig van het gezicht overbleef.
Tegenwoordig doen de boeven hetzelfde, zij het niet meer met een punthoed.
Maar met zonnebrillen op als er geen zon schijnt, met capuchons die hun hoofd en oren en zo mogelijk hun profiel verbergen, en om dat vaster te zetten, daaroverheen nog een pet of muts. Het heeft allemaal niets met zon of met kou te maken. Het is het tegenwoordige uniform van (jonge) mannen die soms weinig goeds in de zin hebben. Als ik dus zulke jonge mannen zie let ik extra op, ben bijzonder op mijn hoede.
Ik heb het ook wel anders gezien. In mijn vorige woning stond ik met zo’n jonge man in de lift. Ik keek hem aan, begon te lachen en zei: ‘brrr, wat zie jij er eng uit.’ Eerlijk gezegd kende ik de jonge man wel, maar zijn outfit vond ik altijd ‘eng’.
Hij schoot in de lach en vroeg waarom ik hem eng vond. : Nou, omdat het buiten al donker is en hier in de lift alleen een lampje brandt en jij je zonnebril ophoudt; om maar eens wat te noemen. Bovendien heb je je pet over de capuchon gedaan terwijl het echt geen winter is. Het is zomer hoor.’ Hij stak twee koppen boven me uit, lachte nog steeds en deed langzaam zijn zonnebril af evenals zijn pet en capuchon. Wat ik zag waren twee blauw(geslagen?) en bloeddoorlopen ogen. Kan ook van de drugs geweest zijn natuurlijk. En onder zijn capuchon had hij een dik afrokapsel dat in bedwang gehouden werd door de hoofddeksels. Nog steeds lachend vroeg hij of ik hem zo mooier vond. Eh…. Dat wist ik niet. Maar het ijs was gebroken en deze knaap was op weg naar huis. Als hij kwaad gedáán had zou hij zich zo niet aan me tonen, en als hij al kwaad in de zin had heb ik daar nooit iets van gemerkt.
Vooringenomenheid, heet dat. Ook bij mij ja.
Nog zo’n voorbeeld. Een zwarte jongen met een zonnebril op die op de stoep naast een auto tegen een muurtje hing, een apparaatje (mobieltje?) in de aanslag. Ik lette goed op, nam zijn outfit in me op…. Tot hij zijn capuchon en pet opzette en rechtop ging staan. En zijn brommertje met kranten besteeg en vertrok. Die knaap had even gerust en een foontje gepleegd.
Vooringenomenheid. Ook bij mij. Want ik weet best dat niet alle rotjochies ook verrotte jochies zijn. Dat zijn er maar een paar. Alleen, je weet niet welke…..
Vanavond was het nat en winderig en donker. En ik moest, tasje over mijn schouder, van het concertgebouw met twee trams naar huis. En in die trams zaten aardig wat van zulke vermomde jochies. Maar ze hoorden niet bij elkaar en stapten ook op verschillende plekken uit. Toen ikzelf uitstapte zag ik dat er twee van die ‘rotjochies’ ook uitstapten en ik hield mijn tasje voor mijn buik en liep stevig door… Toen ik omkeek waren ze de zijstraat aan de overkant ingegaan, vast naar een of andere uitgaansgelegenheid. Eh… misschien was daar de dresscode, zoals zij eruitzagen. Weet ik veel.

Ik was weer vooringenomen geweest…..

Zondagmiddag en de email werkt weer.

Gelukkig maar.Wat er nou aan de hand was? Geen idee. Maar ook bij UPC moesten ze (na lang geprobeerd te hebben mijn computer en mijn firewalls de schuld te geven), toegeven dat de fout bij upc lag. Door een of andere reden (of persoon?) was mijn hele emailadres geblokkeerd. Er kwam, hoewel er gewoon gestuurd werd, geen mailtje binnen bij de webmail, zelfs de spammap bleef leeg.
Vanmorgen heb ik meer dan een uur aan de telefoon gehangen (à raison de 10 cent per minuut ;-( ) voor de persoon het hele geval besloot door te geven aan hogere technici. Hij wilde me aldoor wijsmaken dat het aan mijn firewalls lag (heb IK even goeie firewalls, Freek! ;-) ), maar ik heb gmail, die via google loopt en niet via upc. De gmails liepen wel gewoon binnen en kon ik gewoon beantwoorden. Dus daar kòn het niet aan liggen. Pas toen geloofde die techneut aan de foon me (hoop ik). In elk geval, de hogere macht heeft het euvel verholpen en ik wil niet weten hoe, want dat snap ik misschien toch niet. Ik hoop alleen niet dat er Iemand schuld aan was. Dat het gewoon iets technisch was dus.
Het is hier een beetje grijze zondagmiddag. De zon komt de komende maanden niet meer boven de huizen aan de overkant uit, dus die zie ik tot maart ongeveer, niet meer,tenzij ik naar buiten ga. Ik woon beneden, dat heeft voordelen, maar ook veel nadelen. Ik mopper niet; wie aan de gracht woont ziet nooit zon in huis. Hoogstens, in midzomer, net als ik, 's avonds door de weerschijn op de ruiten aan de overkant.
Maar mijn huisje is me lief hoor.
Momenteel doet een stevige wind alle nog vastzittende blaadjes buiten, trillen.Die moeten nog losgetrild worden dus. ;-)
Het wordt een prettige zondag verder, ik ga lui zijn...