De 1e operatie van R werd een catheterisatie. Volgende week moet hij weer naar het ziekenhuis. Gelukkig belde en schreef hij vanmorgen hoe alles gegaan was.
Gisteren dus ook weer fysiotherapie. Ik vroeg of er geen lymfedrainage aan mijn voet gedaan kon worden, maar hij, de therapeut dus, wil eerst het onderzoek in het ziekenhuis afwachten. Eigenlijk wel zo wijs….
Het bleef zeurderig regenen, de hele middag. Zo’n regentje, dat je aarzelt of je de paraplu tevoorschijn zult halen of niet. En grote kans dat het, tegen de tijd dat je de plu geopend hebt, weer droog is.
De weg ging langs het Verzetsmuseum, en daar begon het harder te miezeren. Dus maar even naar binnen. Sinds jaar en dag ben ik Vriend van het Museum, maar ik had het pasje niet bij me. Gelukkig mocht ik toch doorlopen. Tenslotte heb ik een hele tijd ook gewerkt in het museum, catering bij vergaderingen en exposities e.d..
Even naar de bekende tentoonstellingen. De Tweede Wereldoorlog wordt hier in de vaste tentoonstellingen uitgebeeld op een manier dat iemand die hier nog nooit geweest is, en de oorlog wel heeft meegemaakt, zich weer terug voelt glijden in die tijd. En alles herbeleven moet. Ook de oorlog in Ned. Indië heeft hier een eigen, zij het kleinere, vaste tentoonstellingsruimte, die heel erg indrukwekkend is. Ondanks de geringe grootte.
In een zijruimte was nog steeds een foto-tentoonstelling over het Belgische verzet.
Ik heb nog een paar kaarten gekocht. Een foto van mensen die het overvliegen van Duitse vliegtuigen op die 10e mei 1940 zagen gebeuren. En een kaart met een rijmpje dat de ouderen vast nog weten: Op de hoek van de straat staat een farizeeër, ’t is geen man, ’t is geen vrouw, maar een NSB-er….
En het boekje ‘Dag Pap, tot morgen’. Over de Joodse kinderen die uit de Hollandse Schouwburg gered zijn en in de Creche terechtkwamen en hun ouders nooit meer terugzagen.
Het is nog steeds te koop in het Verzetsmuseum: www.verzetsmuseum.org
En daarna, toch met opgestoken plu, naar de tram en even met tram en metro naar het Centraal Station geweest, drogisterij Erica, wat boodschapjes gehaald. En wat tijdschriften voor het weekend. O.a. de nieuwe Happinez en de Psychologie. Nou, daar leer je voor jezelf toch nog steeds een en ander uit?! Interessante lectuur hoor. Ik ben er uren zoet mee… als ik de tijd krijg.
De terugweg met de metro ging niet helemáál vloeiend. De lift was te vol met te dikke vrouwen ;-))), maar we kwamen toch nog op het perron terecht. De metro zelf was ook al zo vol. Ik werd bijna tussen twee lange mannen platgedrukt maar kon er gelukkig nog op tijd uitkomen.
.
Dat de chipkaart van het Openbaar Vervoer nog steeds een chaos is, merkte ik toen ik gisteren niet kon afchecken met mijn chipkaart. En toonde temeer de brief die ik bij thuiskomst vond van het GVB, het vervoerbedrijf. Een maand geleden had ik verlenging tot een jaarkaart aangevraagd. Te betalen in 10 maandelijkse termijnen. De meneer aan de balie had me de formulieren daarvoor meegegeven. Exact op de dag dat mijn maandkaart afgelopen is en dus niet meer geldig…. Krijg ik alles teruggestuurd met de boodschap dat het veranderd is en dat ik met alles maar (weer) terug moet naar die balie.
Je vraagt je af of ze bij het Gemeentelijk Vervoer Bedrijf weten wie waarmee bezig is…
Vandaag, zondag, was weer een dag van thuisblijven. Ik had veel goede voornemens, waaronder het bijhouden van de kranten en een broodje bakken voor mezelf.
. Maar Buurman had het moeilijk met zijn ziekte, en dat kostte nogal wat geestelijke energie.
Morgen gaat het beter…
Van de Connexxion kreeg ik een brief in antwoord op het telefonische gesprek dat ik met hun ‘soepele muur’ had gehad. Veel excuses, zowel over de oorzaak en de toedracht van hun foutief handelen, alsook excuses aan mij voor de overlast. Daar koop ik allemaal niks voor en er is niks terug te draaien. Bovendien heb ik inmiddels van verschillende kanten soortgelijke klachten over ze gehoord. In goed Amsterdams: ze kunnen me de bout hachelen. Ik ben blij dat ik meteen ook een officiële klacht heb ingediend. Hoewel ik van de kant van de Gemeente zelfs nog geen bevestiging van ontvangst heb gekregen.
En van Waternet een rekening van € 38,65 in vooruitbetaling tot 30 november 2008.
Waarvan Rijksbelasting op leidingwater € 2, 59 en daaroverheen nog BTW van 6% € 2,19.
En ik maar denken dat water, net als huisvesting, een eerste mensenrecht was…. Nee dus, je betaalt er rijksbelasting en btw over.
Enfin, morgen is het zondag…..ik ben benieuwd wat er dan gebeurt. Vervelen doe ik me in elk geval nooit.
zaterdag 6 september 2008
donderdag 4 september 2008
emotionele donderdag
Nou, en toen was ook donderdag 3 september 2008 voorgoed voorbij.
Ik ben vol verbazing over de manier waarop het ambulancepersoneel tijdens hun werk, door wat genoemd wordt ‘rotjochies’, behandeld wordt. Ambulancepersoneel is (para)medisch onderlegd. Ze komen te hulp waar ze geroepen worden.
Ze dienen de mensen door te proberen mensen het leven te redden. Of tenminste levend in een ziekenhuis te krijgen.
Dat is bij elk normaal mens bekend.
Die huftertjes, die rotjochies, zoals ze genoemd worden, die blijkbaar geen idee hebben van wat ambulancepersoneel doet of waarvoor ze komen, proberen hen af te houden van mensen redden, af te houden van hulp verlenen en tegelijk bedreigen ze de mensen met geweld en dreigementen als ze dat werk niet goed zullen kunnen doen.
Ik hoor niemand praten over de noodzaak om die rotjochies met hun neus op de feiten te drukken.
Ze, niet zozeer als straf, maar om te leren, na elke poging tot het weerhouden van hulp verlenen, onder politiebegeleiding en zo nodig met handboeien om, mee te laten rijden naar elk ongeluk, elke oproep voor de ambulance of zelfs de traumahelicopter. Ze getuige te laten zijn van alles wat dat personeel moet doen, ze getuige te laten zijn van de pijn en de angsten en de wanhoop van al die mensen die hulp nodig hebben en voor wie de hulp is ingeroepen.
En voor elke keer dat ze lastig willen doen en/of hun mond opendoen voor een opmerking hoe dan ook, moeten ze nòg een keer extra mee. Net zolang tot ze een beetje geleerd hebben dat dat wat er werkelijk gebeurt echt geen tv-film is, maar vreselijke werkelijkheid. En tot ze geleerd hebben niet meer bang te zijn om empathie te hebben.
Empathie hebben is niet onmannelijk, anders waren er niet eens ambulancemensen. Dat ze dat gaan begrijpen. En medelijden met slachtoffers tonen en de hulpverleners niet tegenhouden en in de weg staan, laat staan bedreigen. Maar integendeel, soortgenoten die ‘moeilijk’ willen doen, terecht op hun ongewenste en gevaarlijke gedrag wijzen. En daar rapporten over maken, dagelijks opschrijven wat ze meegemaakt hebben en hoe ze daarmee zijn omgegaan.
Dat is wat moet gebeuren. In mijn optie dus.
In samenwerking met de politie.
Je kunt op ze schelden, ze vervloeken en straffen en weet ik wat…. Je kunt ze niet
terugsturen naar waar hun ouders of grootouders vandaan kwamen.
Daarmee verander je die jongens niet. Het zijn over het algemeen verlate pubers, en niet van de intelligentste soort. Ze moeten ondervinden, zelf meemaken, Zelf voelen. Net zolang tot ze blijk hebben gegeven te begrijpen. En geleerd hebben medeleven te voelen. En te tonen dat ze echte grote mensen willen worden.
Want het zijn nog maar rotjochies nu. En dat moeten ze weten ook.
Ik denk zo dat hierover nog wel te discussiëren valt. ;-))
Er is natuurlijk nog meer gebeurd vandaag. Vanmiddag heb ik een tuinvrouw op bezoek gehad. Zij komt mijn tuintje doen. Het gaat niet meer zelf.
Nu nog iemand vinden die mijn kleertjes weer passend wil maken tegen een redelijk uurloon en niet per stukloon. Pijpen en mouwen worden steeds langer, lijkt het wel. ;-)
Desnoods spaar ik dat uit met mijn boodschappen enzo… want zo’n inkomen heb ik niet om zulke dingen te kunnen doen. Maar het moet wel gedaan worden.
En vanavond was Frans op tv. Bij dwdd. Ik heb alleen de herhaling om vijf voor twaalf gezien. Leuk hoor. Hij deed het goed.
Morgen gaat vriend R. onder het mes. Ze willen hem maar één nachtje houden, Dus hopelijk kan ik zaterdag al bellen.
En vriendin L. wordt dinsdag geopereerd. Het leven wordt naar om me heen, ik hoop niet dat er meer mensen komen.
En zelf zit ik ook al niet zó lekker in mijn vel. Mijn voeten doen pijn en lopen is een crime. Eén voet is gezwollen.
Ik moet de 15e oktober pas in het ziekenhuis komen voor radiologie. Men wil toch weten wat er mis is.
Nouja, als er iets aan gedaan kan worden gaat het ook weer over. En dat ga ik mezelf weer vervelen met eindeloze verhalen over mijn tochten door de stad.
Enfin, inmiddels is vrijdag 5 september alweer begonnen, dus laat ik maar ophouden.
.
Ik ben vol verbazing over de manier waarop het ambulancepersoneel tijdens hun werk, door wat genoemd wordt ‘rotjochies’, behandeld wordt. Ambulancepersoneel is (para)medisch onderlegd. Ze komen te hulp waar ze geroepen worden.
Ze dienen de mensen door te proberen mensen het leven te redden. Of tenminste levend in een ziekenhuis te krijgen.
Dat is bij elk normaal mens bekend.
Die huftertjes, die rotjochies, zoals ze genoemd worden, die blijkbaar geen idee hebben van wat ambulancepersoneel doet of waarvoor ze komen, proberen hen af te houden van mensen redden, af te houden van hulp verlenen en tegelijk bedreigen ze de mensen met geweld en dreigementen als ze dat werk niet goed zullen kunnen doen.
Ik hoor niemand praten over de noodzaak om die rotjochies met hun neus op de feiten te drukken.
Ze, niet zozeer als straf, maar om te leren, na elke poging tot het weerhouden van hulp verlenen, onder politiebegeleiding en zo nodig met handboeien om, mee te laten rijden naar elk ongeluk, elke oproep voor de ambulance of zelfs de traumahelicopter. Ze getuige te laten zijn van alles wat dat personeel moet doen, ze getuige te laten zijn van de pijn en de angsten en de wanhoop van al die mensen die hulp nodig hebben en voor wie de hulp is ingeroepen.
En voor elke keer dat ze lastig willen doen en/of hun mond opendoen voor een opmerking hoe dan ook, moeten ze nòg een keer extra mee. Net zolang tot ze een beetje geleerd hebben dat dat wat er werkelijk gebeurt echt geen tv-film is, maar vreselijke werkelijkheid. En tot ze geleerd hebben niet meer bang te zijn om empathie te hebben.
Empathie hebben is niet onmannelijk, anders waren er niet eens ambulancemensen. Dat ze dat gaan begrijpen. En medelijden met slachtoffers tonen en de hulpverleners niet tegenhouden en in de weg staan, laat staan bedreigen. Maar integendeel, soortgenoten die ‘moeilijk’ willen doen, terecht op hun ongewenste en gevaarlijke gedrag wijzen. En daar rapporten over maken, dagelijks opschrijven wat ze meegemaakt hebben en hoe ze daarmee zijn omgegaan.
Dat is wat moet gebeuren. In mijn optie dus.
In samenwerking met de politie.
Je kunt op ze schelden, ze vervloeken en straffen en weet ik wat…. Je kunt ze niet
terugsturen naar waar hun ouders of grootouders vandaan kwamen.
Daarmee verander je die jongens niet. Het zijn over het algemeen verlate pubers, en niet van de intelligentste soort. Ze moeten ondervinden, zelf meemaken, Zelf voelen. Net zolang tot ze blijk hebben gegeven te begrijpen. En geleerd hebben medeleven te voelen. En te tonen dat ze echte grote mensen willen worden.
Want het zijn nog maar rotjochies nu. En dat moeten ze weten ook.
Ik denk zo dat hierover nog wel te discussiëren valt. ;-))
Er is natuurlijk nog meer gebeurd vandaag. Vanmiddag heb ik een tuinvrouw op bezoek gehad. Zij komt mijn tuintje doen. Het gaat niet meer zelf.
Nu nog iemand vinden die mijn kleertjes weer passend wil maken tegen een redelijk uurloon en niet per stukloon. Pijpen en mouwen worden steeds langer, lijkt het wel. ;-)
Desnoods spaar ik dat uit met mijn boodschappen enzo… want zo’n inkomen heb ik niet om zulke dingen te kunnen doen. Maar het moet wel gedaan worden.
En vanavond was Frans op tv. Bij dwdd. Ik heb alleen de herhaling om vijf voor twaalf gezien. Leuk hoor. Hij deed het goed.
Morgen gaat vriend R. onder het mes. Ze willen hem maar één nachtje houden, Dus hopelijk kan ik zaterdag al bellen.
En vriendin L. wordt dinsdag geopereerd. Het leven wordt naar om me heen, ik hoop niet dat er meer mensen komen.
En zelf zit ik ook al niet zó lekker in mijn vel. Mijn voeten doen pijn en lopen is een crime. Eén voet is gezwollen.
Ik moet de 15e oktober pas in het ziekenhuis komen voor radiologie. Men wil toch weten wat er mis is.
Nouja, als er iets aan gedaan kan worden gaat het ook weer over. En dat ga ik mezelf weer vervelen met eindeloze verhalen over mijn tochten door de stad.
Enfin, inmiddels is vrijdag 5 september alweer begonnen, dus laat ik maar ophouden.
.
woensdag 3 september 2008
klacht ingediend bij klachtencommissie WMO
Vandaag heb ik een klacht ingediend bij de klachtencommissie speciaal aanvullend openbaar vervoer.en ik wil dat hier ook vastleggen.
Gisteren kwam een kennis over uit Leiden om samen met mij een documentaire te gaan zien in het Ketelhuis aan de Pazannistraat.
Eergisteren, vroeg in de middag, heb ik de Connexxion-taxi daarvoor besteld. En vertelde uitgebreid dat ik om uiterlijk half acht de taxi moest hebben, want om kwart over acht moest ik kaartjes ophalen voor de docu, die om half negen begon.
Ik stuur u een stukje uit mijn weblog, om te vertellen wat er gebeurde.
Gisteren, rond twee uur, had ik de taxi aanvullend vervoer, van Connexxion besteld voor uiterlijk half acht deze avond. Met nadruk gesteld dat hij op tijd moest komen want dat we anders te laat zouden zijn. Expres de tijd ruim genomen, want ik had kaartjes besteld voor de docu die we zouden gaan zien, en die moesten een kwartier voor aanvang opgehaald worden.
‘Mevrouw, we zullen op tijd zijn en ik wens u morgen een plezierige tijd’.
Half acht dus….met de mogelijkheid dat ze een kwartier te vroeg of te laat komen ingecalculeerd.
Maar wat er ook kwam, geen taxi. Half acht, kwart voor acht, vijf voor acht. Ik ging bellen, was al helemaal doorgeschoten: hij zou om 7 over acht komen. De chauffeur hoeft niet vooraf te bellen zei ik nog, we gaan wel bij de buitendeur wachten, dat scheelt tijd.
Kwart over acht, nog steeds geen taxi.
Toen heb ik mijn toeter tevoorschijn gehaald en een telefoontje gepleegd en die taxi afgezegd en Connexxion bedankt voor het versjtieren van niet alleen mijn avond, maar ook die van mijn gast, die speciaal naar Amsterdam was gekomen voor de documentaire die we zouden gaan zien. En dat dit de zoveelste keer was dat de taxi veel te laat kwam en dat ik het nu zo zat was en een klacht ging indienen. Wat ik ook doen zal En ik ga nooit meer met deze taxi’s in zee, want het betekent dat ik of helemaal nergens, of veel te laat kom waar ik zijn moet. Om nog maar te zwijgen over het feit, dat ze dan óók zo nodig nog zoveel omwegen moeten maken om ook nog andere mensen op te halen of af te zetten, dat een reisje met hen gewoon een gevaar was voor een oud mens met hartproblemen, zoals ik.
Je praat tegen een soepele muur. Want ze hebben een speciaal opgeleid team daarvoor. Je moet de 1 intoetsen om een taxi te bestellen, en een 2 als je taxi niet op tijd is… en dan krijg je dus dat speciale team, dat je netjes te woord blijft staan, alle begrip toont voor het feit dat je ‘kwaad’ bent, belooft dat je gebeld gaat worden om je klacht kwijt te kunnen en dat je, jawel, een formulier krijgt toegezonden om je klacht in te dienen.
Ik schuimbekte bijna en mijn kennis trok zich terug naar de keuken. Inmiddels was de tijd dus allang verlopen dat we de kaartjes konden ophalen, en de film was al begonnen……… ik heb de taxi afgezegd.
Om drie minuten voor half negen belde de chauffeur (tòch) aan en deelde rustig mede dat mijn taxi voorstond. Ik heb hem teruggestuurd, maar vanmorgen bleek dat hij opgegeven had dat er bij bellen niemand thuis was.
Een jaar geleden ongeveer had ik ook een taxi besteld, zou met een vriendin naar het concertgebouw gaan…. Twee uur na aanvang van het concert stond de taxi voor mijn deur. Ja natuurlijk kon hij toen ook meteen wegrijden zonder mij. Ondanks herhaald bellen, waarbij steeds gewoon gezegd werd dat de taxi onderweg was. Achteraf bleek dat hij minstens een kilometer hiervandaan rustig bij een kerk had staan wachten, een gebouw met een huisnummer gelijk aan het mijne. En dat niemand gebeld had om hem naar het juiste adres te dirigeren. Ik lieg hier geen woord van
Mijn gast, die dus speciaal voor die documentaire uit Leiden was overgekomen, kon onverrichterzake weer teruggaan. Natuurlijk had ik, achteraf gezien, ook een gewone taxi kunnen bellen, maar die was dan natuurlijk ook te laat geweest. Want je blijft toch hopen.
Het excuus dat men gisteravond hanteerde was, dat het zo druk in de stad was vanwege de komst van Madonna......
Ik maak zelden gebruik van deze speciale taxi. Zo mogelijk ga ik op eigen gelegenheid. Als ik dat echter niet kan, vertrouw ik erop dat dit speciale vervoer ook goed werkt. Dat doet het dus niet.
Ik wil een klacht indienen tegen Connexxion. Ik heb geen vertrouwen meer in deze vervoersmaatschappij.
En ik hoop dat bovenstaand verhaal voor u voldoende is.
Met vriendelijke groet,
enzovoort
Gisteren kwam een kennis over uit Leiden om samen met mij een documentaire te gaan zien in het Ketelhuis aan de Pazannistraat.
Eergisteren, vroeg in de middag, heb ik de Connexxion-taxi daarvoor besteld. En vertelde uitgebreid dat ik om uiterlijk half acht de taxi moest hebben, want om kwart over acht moest ik kaartjes ophalen voor de docu, die om half negen begon.
Ik stuur u een stukje uit mijn weblog, om te vertellen wat er gebeurde.
Gisteren, rond twee uur, had ik de taxi aanvullend vervoer, van Connexxion besteld voor uiterlijk half acht deze avond. Met nadruk gesteld dat hij op tijd moest komen want dat we anders te laat zouden zijn. Expres de tijd ruim genomen, want ik had kaartjes besteld voor de docu die we zouden gaan zien, en die moesten een kwartier voor aanvang opgehaald worden.
‘Mevrouw, we zullen op tijd zijn en ik wens u morgen een plezierige tijd’.
Half acht dus….met de mogelijkheid dat ze een kwartier te vroeg of te laat komen ingecalculeerd.
Maar wat er ook kwam, geen taxi. Half acht, kwart voor acht, vijf voor acht. Ik ging bellen, was al helemaal doorgeschoten: hij zou om 7 over acht komen. De chauffeur hoeft niet vooraf te bellen zei ik nog, we gaan wel bij de buitendeur wachten, dat scheelt tijd.
Kwart over acht, nog steeds geen taxi.
Toen heb ik mijn toeter tevoorschijn gehaald en een telefoontje gepleegd en die taxi afgezegd en Connexxion bedankt voor het versjtieren van niet alleen mijn avond, maar ook die van mijn gast, die speciaal naar Amsterdam was gekomen voor de documentaire die we zouden gaan zien. En dat dit de zoveelste keer was dat de taxi veel te laat kwam en dat ik het nu zo zat was en een klacht ging indienen. Wat ik ook doen zal En ik ga nooit meer met deze taxi’s in zee, want het betekent dat ik of helemaal nergens, of veel te laat kom waar ik zijn moet. Om nog maar te zwijgen over het feit, dat ze dan óók zo nodig nog zoveel omwegen moeten maken om ook nog andere mensen op te halen of af te zetten, dat een reisje met hen gewoon een gevaar was voor een oud mens met hartproblemen, zoals ik.
Je praat tegen een soepele muur. Want ze hebben een speciaal opgeleid team daarvoor. Je moet de 1 intoetsen om een taxi te bestellen, en een 2 als je taxi niet op tijd is… en dan krijg je dus dat speciale team, dat je netjes te woord blijft staan, alle begrip toont voor het feit dat je ‘kwaad’ bent, belooft dat je gebeld gaat worden om je klacht kwijt te kunnen en dat je, jawel, een formulier krijgt toegezonden om je klacht in te dienen.
Ik schuimbekte bijna en mijn kennis trok zich terug naar de keuken. Inmiddels was de tijd dus allang verlopen dat we de kaartjes konden ophalen, en de film was al begonnen……… ik heb de taxi afgezegd.
Om drie minuten voor half negen belde de chauffeur (tòch) aan en deelde rustig mede dat mijn taxi voorstond. Ik heb hem teruggestuurd, maar vanmorgen bleek dat hij opgegeven had dat er bij bellen niemand thuis was.
Een jaar geleden ongeveer had ik ook een taxi besteld, zou met een vriendin naar het concertgebouw gaan…. Twee uur na aanvang van het concert stond de taxi voor mijn deur. Ja natuurlijk kon hij toen ook meteen wegrijden zonder mij. Ondanks herhaald bellen, waarbij steeds gewoon gezegd werd dat de taxi onderweg was. Achteraf bleek dat hij minstens een kilometer hiervandaan rustig bij een kerk had staan wachten, een gebouw met een huisnummer gelijk aan het mijne. En dat niemand gebeld had om hem naar het juiste adres te dirigeren. Ik lieg hier geen woord van
Mijn gast, die dus speciaal voor die documentaire uit Leiden was overgekomen, kon onverrichterzake weer teruggaan. Natuurlijk had ik, achteraf gezien, ook een gewone taxi kunnen bellen, maar die was dan natuurlijk ook te laat geweest. Want je blijft toch hopen.
Het excuus dat men gisteravond hanteerde was, dat het zo druk in de stad was vanwege de komst van Madonna......
Ik maak zelden gebruik van deze speciale taxi. Zo mogelijk ga ik op eigen gelegenheid. Als ik dat echter niet kan, vertrouw ik erop dat dit speciale vervoer ook goed werkt. Dat doet het dus niet.
Ik wil een klacht indienen tegen Connexxion. Ik heb geen vertrouwen meer in deze vervoersmaatschappij.
En ik hoop dat bovenstaand verhaal voor u voldoende is.
Met vriendelijke groet,
enzovoort
dinsdag 2 september 2008
Aanvullend openbaar vevoer?
Hier zit ik, met nog steeds teveel adrenaline in mijn bloed om een plezierig verslagje te maken over vandaag.
Maar ik wil het toch proberen zo positief mogelijk te houden.
Vanmorgen werd ik rond zes uur wakker. Te warm in huis, hoewel de verwarming niet aanstond en op 18 graden stond. De temperatuur in huis was nog 22 graden, te warm voor een mens om na de werking van de slaappil door te kunnen slapen. In- en uit het bed, wat drinken, bezoekje aan de badkamer, hapje brood, weer liggen, even wegdutten en weer wakker worden….. tot om kwart over zeven de eerste werkmensen voor de renovatie van een paar woningen boven mij. Om half acht begon het lawaai en ben ik maar opgestaan en aan de gang gegaan. Het ging maar dóór: bruuuu, bruuu, bruuu, ik denk dat de muren van de appartementen glad geschuurd moesten worden… Dat ging uuuren door, tot ik mijn kop tegen de muur kon slaan.. Na ruim twee uur even naar buiten voor mijn dagelijkse praatje met Buurman, om zeker te zijn dat alles goed met hem is. Dat gaf lucht. Toen ik weer binnenkwam was het schafttijd, denk ik. Ik kon zowaar mijn eigen muziek opzetten, na een paracetamolletje tegen de opkomende hoofdpijn. Ook van de stress om dat geluid.
Een uitweg was toen ook om te gaan kijken of mijn pedicure inmiddels terug was van ziekte en vakantie…. Ja gelukkig. Ze had nog geen afspraak met me gemaakt, maar haar volgende klantje was te laat en ik kon gelukkig tussendoor geholpen worden. Dat was voor de voetjes ook een enorme opluchting. ;-))) Al is de behandeling nooit pijnloos.
Op wolkjes weer terug naar huis, waar het bruuuu bruuuu weer een aanvang had genomen. Het woningbouwbedrijf had beloofd zo min mogelijk overlast te geven, en zo snel mogelijk te werken maar ik hoop toch zo dat ze nu klaar zijn…
Om half één belde Paul aan. Koffie en cadeautjes en bijpraten… En dan merk je dat je ouder wordt. Want zoveel te praten is er dan niet meer. Je kent en begrijpt elkaar zo langzamerhand, en de dagelijkse levens zijn zo verschillend dat je aan een paar uurtjes praten niet genoeg hebt. Dus heel rustig na de koffie een dvd’tje gekeken onder het praten en rond half zes naar het Sarphatihuis, om wat te eten. Dat huis had Paul nog nooit van binnen gezien, en eten in het mooie restaurant was dus heel bijzonder voor hem.
Maar dan:
Gisteren, rond twee uur, had ik de taxi aanvullend vervoer, van Connexxion besteld voor uiterlijk half acht deze avond. Met nadruk gesteld dat hij op tijd moest komen want dat we anders te laat zouden zijn. Expres de tijd ruim genomen, want ik had kaartjes besteld voor de docu die we zouden gaan zien, en die moesten een kwartier voor aanvang opgehaald worden.
‘Mevrouw, we zullen op tijd zijn en ik wens u morgen een plezierige tijd’.
Half acht dus….met de mogelijkheid dat ze een kwartier te vroeg of te laat komen ingecalculeerd.
Maar wat er ook kwam, geen taxi. Half acht, kwart voor acht, vijf voor acht. Ik ging bellen, was al helemaal doorgeschoten: hij zou om 7 over acht komen. De chauffeur hoeft niet vooraf te bellen zei ik nog, we gaan wel bij de buitendeur wachten, dat scheelt tijd.
Kwart over acht, nog steeds geen taxi.
Toen heb ik mijn toeter tevoorschijn gehaald en een telefoontje gepleegd en die taxi afgezegd en Connexxion bedankt voor het versjtieren van niet alleen mijn avond, maar ook die van mijn gast, die speciaal naar Amsterdam was gekomen voor de documentaire die we zouden gaan zien. En dat dit de zoveelste keer was dat de taxi veel te laat kwam en dat ik het nu zo zat was en een klacht ging indienen. Wat ik ook doen zal En ik ga nooit meer met deze taxi’s in zee, want het betekent dat ik of helemaal nergens, of veel te laat kom waar ik zijn moet. Om nog maar te zwijgen over het feit, dat ze dan óók zo nodig nog zoveel omwegen moesten maken om ook nog andere mensen op te halen of af te zetten, dat een reisje met hen gewoon een gevaar was voor een oud mens met hartproblemen, zoals ik.
Je praat tegen een soepele muur. Want ze hebben een speciaal opgeleid team daarvoor. Je moet de 1 intoetsen om een taxi te bestellen, en een 2 als je taxi niet op tijd is… en dan krijg je dus dat speciale team, dat je netjes te woord blijft staan, alle begrip toont voor het feit dat je ‘kwaad’ bent, belooft dat je gebeld gaat worden om je klacht kwijt te kunnen en dat je, jawel, een formulier krijgt toegezonden om je klacht in te dienen.
Ik schuimbekte bijna en Paul trok zich terug naar de keuken. Inmiddels was de tijd dus allang verlopen dat we de kaartjes konden ophalen, en de film was al begonnen……… ik heb de taxi afgezegd.
En ga een mail met ‘hoofdletters’ sturen, met een klacht over Connexxion naar de gemeente, die eindverantwoordelijk is voor dit aanvullend openbaar vervoer. Voor ouderen en gehandicapten.
Een jaar geleden ongeveer had ik ook een taxi besteld, zou met een vriendin naar het concertgebouw gaan…. Twee uur na aanvang van het concert stond de taxi voor mijn deur. Ja natuurlijk kon hij meteen wegrijden zonder mij. Ondanks herhaald bellen, waarbij steeds gewoon gezegd werd dat de taxi onderweg was. Achteraf bleek dat hij minstens een kilometer hiervandaan rustig bij een kerk had staan wachten, een gebouw met een huisnummer gelijk aan het mijne. En dat niemand gebeld had om hem naar het juiste adres te dirigeren. Ik lieg hier geen woord van.
Aanvullend openbaar vervoer, prima. Maar dan moet het wel deugen. En het deugt niet. Voor geen meter.
Ja, ik ben nog steeds vreselijk kwaad voorlopig is dat ook niet over. Want ik weet hoe veel moeite er in den lande, bijv. in Delft, zoals ik met zekerheid weet, gedaan is en nog wordt, om dit aangepaste vervoer wèl te laten deugen.
Maar ik wil het toch proberen zo positief mogelijk te houden.
Vanmorgen werd ik rond zes uur wakker. Te warm in huis, hoewel de verwarming niet aanstond en op 18 graden stond. De temperatuur in huis was nog 22 graden, te warm voor een mens om na de werking van de slaappil door te kunnen slapen. In- en uit het bed, wat drinken, bezoekje aan de badkamer, hapje brood, weer liggen, even wegdutten en weer wakker worden….. tot om kwart over zeven de eerste werkmensen voor de renovatie van een paar woningen boven mij. Om half acht begon het lawaai en ben ik maar opgestaan en aan de gang gegaan. Het ging maar dóór: bruuuu, bruuu, bruuu, ik denk dat de muren van de appartementen glad geschuurd moesten worden… Dat ging uuuren door, tot ik mijn kop tegen de muur kon slaan.. Na ruim twee uur even naar buiten voor mijn dagelijkse praatje met Buurman, om zeker te zijn dat alles goed met hem is. Dat gaf lucht. Toen ik weer binnenkwam was het schafttijd, denk ik. Ik kon zowaar mijn eigen muziek opzetten, na een paracetamolletje tegen de opkomende hoofdpijn. Ook van de stress om dat geluid.
Een uitweg was toen ook om te gaan kijken of mijn pedicure inmiddels terug was van ziekte en vakantie…. Ja gelukkig. Ze had nog geen afspraak met me gemaakt, maar haar volgende klantje was te laat en ik kon gelukkig tussendoor geholpen worden. Dat was voor de voetjes ook een enorme opluchting. ;-))) Al is de behandeling nooit pijnloos.
Op wolkjes weer terug naar huis, waar het bruuuu bruuuu weer een aanvang had genomen. Het woningbouwbedrijf had beloofd zo min mogelijk overlast te geven, en zo snel mogelijk te werken maar ik hoop toch zo dat ze nu klaar zijn…
Om half één belde Paul aan. Koffie en cadeautjes en bijpraten… En dan merk je dat je ouder wordt. Want zoveel te praten is er dan niet meer. Je kent en begrijpt elkaar zo langzamerhand, en de dagelijkse levens zijn zo verschillend dat je aan een paar uurtjes praten niet genoeg hebt. Dus heel rustig na de koffie een dvd’tje gekeken onder het praten en rond half zes naar het Sarphatihuis, om wat te eten. Dat huis had Paul nog nooit van binnen gezien, en eten in het mooie restaurant was dus heel bijzonder voor hem.
Maar dan:
Gisteren, rond twee uur, had ik de taxi aanvullend vervoer, van Connexxion besteld voor uiterlijk half acht deze avond. Met nadruk gesteld dat hij op tijd moest komen want dat we anders te laat zouden zijn. Expres de tijd ruim genomen, want ik had kaartjes besteld voor de docu die we zouden gaan zien, en die moesten een kwartier voor aanvang opgehaald worden.
‘Mevrouw, we zullen op tijd zijn en ik wens u morgen een plezierige tijd’.
Half acht dus….met de mogelijkheid dat ze een kwartier te vroeg of te laat komen ingecalculeerd.
Maar wat er ook kwam, geen taxi. Half acht, kwart voor acht, vijf voor acht. Ik ging bellen, was al helemaal doorgeschoten: hij zou om 7 over acht komen. De chauffeur hoeft niet vooraf te bellen zei ik nog, we gaan wel bij de buitendeur wachten, dat scheelt tijd.
Kwart over acht, nog steeds geen taxi.
Toen heb ik mijn toeter tevoorschijn gehaald en een telefoontje gepleegd en die taxi afgezegd en Connexxion bedankt voor het versjtieren van niet alleen mijn avond, maar ook die van mijn gast, die speciaal naar Amsterdam was gekomen voor de documentaire die we zouden gaan zien. En dat dit de zoveelste keer was dat de taxi veel te laat kwam en dat ik het nu zo zat was en een klacht ging indienen. Wat ik ook doen zal En ik ga nooit meer met deze taxi’s in zee, want het betekent dat ik of helemaal nergens, of veel te laat kom waar ik zijn moet. Om nog maar te zwijgen over het feit, dat ze dan óók zo nodig nog zoveel omwegen moesten maken om ook nog andere mensen op te halen of af te zetten, dat een reisje met hen gewoon een gevaar was voor een oud mens met hartproblemen, zoals ik.
Je praat tegen een soepele muur. Want ze hebben een speciaal opgeleid team daarvoor. Je moet de 1 intoetsen om een taxi te bestellen, en een 2 als je taxi niet op tijd is… en dan krijg je dus dat speciale team, dat je netjes te woord blijft staan, alle begrip toont voor het feit dat je ‘kwaad’ bent, belooft dat je gebeld gaat worden om je klacht kwijt te kunnen en dat je, jawel, een formulier krijgt toegezonden om je klacht in te dienen.
Ik schuimbekte bijna en Paul trok zich terug naar de keuken. Inmiddels was de tijd dus allang verlopen dat we de kaartjes konden ophalen, en de film was al begonnen……… ik heb de taxi afgezegd.
En ga een mail met ‘hoofdletters’ sturen, met een klacht over Connexxion naar de gemeente, die eindverantwoordelijk is voor dit aanvullend openbaar vervoer. Voor ouderen en gehandicapten.
Een jaar geleden ongeveer had ik ook een taxi besteld, zou met een vriendin naar het concertgebouw gaan…. Twee uur na aanvang van het concert stond de taxi voor mijn deur. Ja natuurlijk kon hij meteen wegrijden zonder mij. Ondanks herhaald bellen, waarbij steeds gewoon gezegd werd dat de taxi onderweg was. Achteraf bleek dat hij minstens een kilometer hiervandaan rustig bij een kerk had staan wachten, een gebouw met een huisnummer gelijk aan het mijne. En dat niemand gebeld had om hem naar het juiste adres te dirigeren. Ik lieg hier geen woord van.
Aanvullend openbaar vervoer, prima. Maar dan moet het wel deugen. En het deugt niet. Voor geen meter.
Ja, ik ben nog steeds vreselijk kwaad voorlopig is dat ook niet over. Want ik weet hoe veel moeite er in den lande, bijv. in Delft, zoals ik met zekerheid weet, gedaan is en nog wordt, om dit aangepaste vervoer wèl te laten deugen.
maandag 1 september 2008
Vandaag is augustus 2008 voorgoed voorbij.
En september is begonnen met prachtig weer in dit land.
Lekker zonnig en niet te warm. Fris windje trouwens ;-)
Maar aan de andere kant van de wereld was het wel anders hè… Om later te kunnen terugdenken aan de gebeurtenissen van deze dag: in Zuid-Oost Azië zijn weer vreselijke overstromingen. Ik zag mensen lopen waarvan alleen het hoofd met een teiltje met levensmiddelen boven het water uitstak.
Zal de klimaatverandering daar het leven helemaal onmogelijk gaan maken?
En van Midden- naar Noord Amerika die orkaan Gustav die huishield………
Morgen wordt hier de eerste echte herfstdag verwacht. Dan zullen de bomen weer schudden en de potten op het terras met omwaaien bedreigd worden. Gelukkig heb ik via internet eindelijk een tuinvrouw gevonden die hier de buitenboel weer netjes kan maken. Ik kan dat niet zelf meer nee. We hebben een goed telefonisch gesprek gehad en deze week nog komt ze kijken en kennismaken.
Nu nog iemand vinden die me van mijn papierwerk kan verlossen… daaraan kan ik dus wèl zelf meewerken.
Ik moet natuurlijk wel nog steeds de weekendkranten uitlezen, die moeten dus even blijven liggen…. ;-)))
In een dagboek als dit kun je eigenlijk al je sores kwijt. Maar of over echte sores ook gelezen wil worden ? In elk geval heb ik niet echt behoefte aan (nog maar eens) sores beschrijven in dit blogje. Wie tussen de regels kan lezen leest het toch wel, nietwaar?
Betty heeft mijn huisje weer schoon en netjes achtergelaten. We hebben elkaar altijd zó veel te vertellen dat het eerste kwartier daarvoor gebruikt wordt. Ik mag mijn handen dichtknijpen dat ik zo’n erudiete en ontwikkelde vrouw hier heb.
Morgen komt mijn oude vriend Paul op bezoek. Degenen die mijn boekje kennen weten wie hij is, voor anderen is dat van geen nut om te weten. Maar we zijn nu al dikke vrienden sedert 1983. En morgen kletsen we een en ander bij en morgenavond gaan we naar bioscoop Het Ketelhuis alhier, waar altijd korte films draaien. Maar alleen kom je er gewoon niet toe om er heen te gaan.
Jammer alleen dat er morgen zulk slecht weer verwacht wordt.
Ik weet dus niet of ik morgen mijn verhaaltje vertel. Maar dat komt dan nog wel.
(Ik hoop alleen dat morgen mijn pedicure weer terug is, die is een poosje weggeweest. En dat voel ik.
Verder heb ik vanavond eigenlijk niet veel te schrijven.
Met opgeheven hoofd gaan we de herfst tegemoet.
Lekker zonnig en niet te warm. Fris windje trouwens ;-)
Maar aan de andere kant van de wereld was het wel anders hè… Om later te kunnen terugdenken aan de gebeurtenissen van deze dag: in Zuid-Oost Azië zijn weer vreselijke overstromingen. Ik zag mensen lopen waarvan alleen het hoofd met een teiltje met levensmiddelen boven het water uitstak.
Zal de klimaatverandering daar het leven helemaal onmogelijk gaan maken?
En van Midden- naar Noord Amerika die orkaan Gustav die huishield………
Morgen wordt hier de eerste echte herfstdag verwacht. Dan zullen de bomen weer schudden en de potten op het terras met omwaaien bedreigd worden. Gelukkig heb ik via internet eindelijk een tuinvrouw gevonden die hier de buitenboel weer netjes kan maken. Ik kan dat niet zelf meer nee. We hebben een goed telefonisch gesprek gehad en deze week nog komt ze kijken en kennismaken.
Nu nog iemand vinden die me van mijn papierwerk kan verlossen… daaraan kan ik dus wèl zelf meewerken.
Ik moet natuurlijk wel nog steeds de weekendkranten uitlezen, die moeten dus even blijven liggen…. ;-)))
In een dagboek als dit kun je eigenlijk al je sores kwijt. Maar of over echte sores ook gelezen wil worden ? In elk geval heb ik niet echt behoefte aan (nog maar eens) sores beschrijven in dit blogje. Wie tussen de regels kan lezen leest het toch wel, nietwaar?
Betty heeft mijn huisje weer schoon en netjes achtergelaten. We hebben elkaar altijd zó veel te vertellen dat het eerste kwartier daarvoor gebruikt wordt. Ik mag mijn handen dichtknijpen dat ik zo’n erudiete en ontwikkelde vrouw hier heb.
Morgen komt mijn oude vriend Paul op bezoek. Degenen die mijn boekje kennen weten wie hij is, voor anderen is dat van geen nut om te weten. Maar we zijn nu al dikke vrienden sedert 1983. En morgen kletsen we een en ander bij en morgenavond gaan we naar bioscoop Het Ketelhuis alhier, waar altijd korte films draaien. Maar alleen kom je er gewoon niet toe om er heen te gaan.
Jammer alleen dat er morgen zulk slecht weer verwacht wordt.
Ik weet dus niet of ik morgen mijn verhaaltje vertel. Maar dat komt dan nog wel.
(Ik hoop alleen dat morgen mijn pedicure weer terug is, die is een poosje weggeweest. En dat voel ik.
Verder heb ik vanavond eigenlijk niet veel te schrijven.
Met opgeheven hoofd gaan we de herfst tegemoet.
zondag 31 augustus 2008
Meteorologisch de laatste zomerdag.
van dit jaar dus.
En wàt voor een zomerdag. Zelf bleef ik uiteraard in de stad, ging alleen met mijn karretje eropuit naar Appie voor de halfwekelijkse boodschapjes. En de boodschapjes voor Buurman.
Om zoveel mogelijk in de schaduw te blijven besloot ik lopend over de gracht en langs de grote verkeersweg te gaan. En door het verkeer daar zaten mijn ogen alweer vrij snel half dicht. En ging mijn neus ook aan de wandel ;-) Fijnstof hè… Wat een ellende man. Maar bij AH was het gelukkig redelijk koel. Het heupje speelde ook weer eens op. ;-( Ondanks de nu al weken durende fysiotherapie.
Na de boodschappen moest ik in de winkel dus echt even zitten. En Moh, de jongen van de Daklozenkrant die ook even voor de hitte naar binnen gevlucht was en op het bankje voor de klanten zat, stond galant op. Het blikje bier dat ik altijd voor hem heb (hij drinkt heel matig, maar met dit soort weer gun ik hem best een gekoeld biertje) werd beleefd geweigerd met een ‘Nee schat, Ramadan is begonnen, en alcohol raak ik zelfs niet aan’. Ook een flesje water weigerde hij. Dat had ik ook genomen voor het geval dat… Maar: ‘nee schat, het Vasten is begonnen’. Die ‘schat’ kon zijn grootmoeder zijn ;-), zijn moeder is 20 jaar jonger dan ik.
Maar het is een heel lieve jongen, die heel lang de illusie had dat hij het wel zou redden.Een eigen huisje huren, met alles erop en eraan. Een nieuwe vriendin…
Een computercursus heeft hij bijna afgemaakt, hoewel ik niet weet of hij echt goed Nederlands kan lezen ;-)). Hij heeft zijn slechte gebit helemaal laten trekken en een kunstgebit genomen, want tenslotte moet je wel netjes voor de dag kunnen komen in een baan. Maar het kunstgebit ligt thuis in een doosje… hij kon er niet aan wennen. Hij is geliefd bij alle vaste klanten om zijn vrolijkheid en openheid. Ik bewonder hem ook om deze eigenschappen. Ik heb bij hem nooit een spoor van bitterheid of moedeloosheid kunnen ontdekken. Een goed moslim is hij ook, getuige alleen al het feit dat hij op deze hete dag zelfs een flesje water weigerde omdat hij Ramadan wilde houden.
Moh is ook een goede krantenman, als het even kan verkoopt hij me een oud krantje, achter uit zijn tas. En thuis merk is dat dan pas…En moet er dan echt om grijnzen.
Maar hij geeft me ook gratis een krantje, vooral als het tegen zessen loopt, zoals vandaag.
Moh zit altijd vol verhalen. Hij zegt 32 jaar te zijn en een zoon van 14 te hebben uit een huwelijk, maar dat hij nu gescheiden is. Zijn zoon woont in Parijs bij zijn moeder en hij gaat daar toch wel minstens 6 x per jaar naar toe.
Terug ben ik dezelfde weg gegaan. Wachten bij de tram in de volle zon had niet mijn voorkeur, bovendien was mijn wagentje zo zwaar geladen dat ik niet wist of ik het de tram in en uit kon slepen. Je weet immers niet van tevoren of er een galante man klaar staat om te helpen nietwaar.
Dus de weg naar huis gelopen, zoveel mogelijk in de schaduw. Maar eenmaal thuis stortte ik toch even in elkaar. Moest gaan liggen.
Nu, uren later, zitten mijn ogen nog half dicht. Van fijnstof? Of van het ongewoon felle zonlicht? Ik weet het ook niet. Morgen zal het wel beter zijn.
Het vlees, waarvoor ik eigen naar appie wilde, staat te sudderen, daar komt weer een lekker moeders’ soepje aan. Frans is ziek, die kan het straks goed gebruiken.
Dit ging dus over de (volgens de meteorologen) laatste zomerdag van 2008.
Morgen is het 1 september……….
En wàt voor een zomerdag. Zelf bleef ik uiteraard in de stad, ging alleen met mijn karretje eropuit naar Appie voor de halfwekelijkse boodschapjes. En de boodschapjes voor Buurman.
Om zoveel mogelijk in de schaduw te blijven besloot ik lopend over de gracht en langs de grote verkeersweg te gaan. En door het verkeer daar zaten mijn ogen alweer vrij snel half dicht. En ging mijn neus ook aan de wandel ;-) Fijnstof hè… Wat een ellende man. Maar bij AH was het gelukkig redelijk koel. Het heupje speelde ook weer eens op. ;-( Ondanks de nu al weken durende fysiotherapie.
Na de boodschappen moest ik in de winkel dus echt even zitten. En Moh, de jongen van de Daklozenkrant die ook even voor de hitte naar binnen gevlucht was en op het bankje voor de klanten zat, stond galant op. Het blikje bier dat ik altijd voor hem heb (hij drinkt heel matig, maar met dit soort weer gun ik hem best een gekoeld biertje) werd beleefd geweigerd met een ‘Nee schat, Ramadan is begonnen, en alcohol raak ik zelfs niet aan’. Ook een flesje water weigerde hij. Dat had ik ook genomen voor het geval dat… Maar: ‘nee schat, het Vasten is begonnen’. Die ‘schat’ kon zijn grootmoeder zijn ;-), zijn moeder is 20 jaar jonger dan ik.
Maar het is een heel lieve jongen, die heel lang de illusie had dat hij het wel zou redden.Een eigen huisje huren, met alles erop en eraan. Een nieuwe vriendin…
Een computercursus heeft hij bijna afgemaakt, hoewel ik niet weet of hij echt goed Nederlands kan lezen ;-)). Hij heeft zijn slechte gebit helemaal laten trekken en een kunstgebit genomen, want tenslotte moet je wel netjes voor de dag kunnen komen in een baan. Maar het kunstgebit ligt thuis in een doosje… hij kon er niet aan wennen. Hij is geliefd bij alle vaste klanten om zijn vrolijkheid en openheid. Ik bewonder hem ook om deze eigenschappen. Ik heb bij hem nooit een spoor van bitterheid of moedeloosheid kunnen ontdekken. Een goed moslim is hij ook, getuige alleen al het feit dat hij op deze hete dag zelfs een flesje water weigerde omdat hij Ramadan wilde houden.
Moh is ook een goede krantenman, als het even kan verkoopt hij me een oud krantje, achter uit zijn tas. En thuis merk is dat dan pas…En moet er dan echt om grijnzen.
Maar hij geeft me ook gratis een krantje, vooral als het tegen zessen loopt, zoals vandaag.
Moh zit altijd vol verhalen. Hij zegt 32 jaar te zijn en een zoon van 14 te hebben uit een huwelijk, maar dat hij nu gescheiden is. Zijn zoon woont in Parijs bij zijn moeder en hij gaat daar toch wel minstens 6 x per jaar naar toe.
Terug ben ik dezelfde weg gegaan. Wachten bij de tram in de volle zon had niet mijn voorkeur, bovendien was mijn wagentje zo zwaar geladen dat ik niet wist of ik het de tram in en uit kon slepen. Je weet immers niet van tevoren of er een galante man klaar staat om te helpen nietwaar.
Dus de weg naar huis gelopen, zoveel mogelijk in de schaduw. Maar eenmaal thuis stortte ik toch even in elkaar. Moest gaan liggen.
Nu, uren later, zitten mijn ogen nog half dicht. Van fijnstof? Of van het ongewoon felle zonlicht? Ik weet het ook niet. Morgen zal het wel beter zijn.
Het vlees, waarvoor ik eigen naar appie wilde, staat te sudderen, daar komt weer een lekker moeders’ soepje aan. Frans is ziek, die kan het straks goed gebruiken.
Dit ging dus over de (volgens de meteorologen) laatste zomerdag van 2008.
Morgen is het 1 september……….
Abonneren op:
Posts (Atom)
