Gisteren heb ik de eerste dagpauwoogvlinder gezien!! En van de week de eerste hommel in huis gehad.
Niet in mijn vlinderboom nee, ergens anders. Een belofte voor beter, na de hagelbuien van vandaag. Het komt wel hoor… Overal zie je bladeren aan struik en boom komen, tussen de tegels in mijn tuintje wringen zich de narcissen en enkele hyacinten. Die laten zich er niet onder krijgen en houden… Nog een maandje of zo, dan zitten we misschien alweer te puffen, want dan wordt het te warm. ;-) De zomerkleertjes hangen al klaar.
Een heel ander onderwerp dat me al een tijd bezighoudt is het volgende.
Van de week las ik in één van de kranten de verzuchting van een priester over een anti-pedo-hype…. Jawel, ik word weer kwaad als ik het lees. Een anti-pedo-hype zou betekenen dat de betrokken priester zich niets aantrekt of aangetrokken heeft van wat het gedrag van de volwassenen ten opzichte van de kinderen teweeg heeft gebracht. Als de kinderen van toén na zoveel jaar nog steeds de herinnering niet kwijt kunnen en zoveel moeite hebben ermee naar buiten te komen moet de impact van wat er gebeurde toch heel erg groot zijn geweest zou je zeggen. Om nog te zwijgen van al diegenen die echt met hun leven in moeilijkheden zijn gekomen door het sexueel misbruik als kind. Op welke manier dan ook. Ook ouders van de kinderen van toen en de partners van de nu volwassen mensen zijn medeslachtoffers. De soms jarenlang voortgezette handelingen van iemand die door kinderen als grote mensen of bijna heiligen (want priester, pater of frater) werden beschouwd is op zichzelf al vreselijk beangstigend voor een kind. En wordt nooit meer vergeten.
Als er dan één persoon geciteerd wordt over een ‘anti-pedo-hype’ maakt dat bij heel veel mensen heel veel extra narigheid los. Ook de Paus zelf, die het over ‘geroddel’ heeft, betoont zich hier bepaald niet als de plaatsvervanger van Jezus op Aarde. En ook hij heeft kennelijk geen enkel idee van de trauma’s die opgelopen zijn door toedoen van mannen die een gelofte van onthouding, kuisheid, zuiverheid en trouw hebben afgelegd.
De foto van de Paus, half verborgen achter de paaspalmtakken vond ik persoonlijk veelzeggend.
Natuurlijk is het moeilijk die geloften na te komen. En kennelijk hebben heel veel homofielen en pedofielen in die jaren hun toevlucht tot de kloosters genomen. De onderwerpen waren onbespreekbaar en zijn dat vaak nog steeds in die kringen. Men hoopte misschien ook door de strenge geloften en het kloosterleven van bepaalde aanvechtingen verlost te worden. Het tegendeel bleek het geval. Deze mensen raakten zelf getraumatiseerd door het kloosterleven en de gevolgen dáárvan waren nog erger voor slachtoffertjes en later ook van partners.
Ik spreek geen veroordeling uit. We zijn allemaal mensen met fouten en zwakheden. Het gaat me denk ik om het werkelijke bewust zijn van wat aangericht is en daar wordt te licht en te luchtig over gedacht en gedaan als de kerk spreekt over een ‘hype’, of over de media die de schuld zouden zijn of nb. een Paus, die het ‘geroddel’ noemt.
Als ik dan weet en de verhalen hoor en lees van slachtoffers en van hun ouders en partners wordt het me benauwd om het hart. Het kan een omslag in de RK kerk betekenen, hoewel ik daar zelf weinig vertrouwen in heb. Het kan op den lange duur de gelofte van kuisheid en onthouding hopelijk veranderen. Die is onmenselijk te noemen. En we zijn toch maar allemaal gewone mensen met instincten en driften.
Waarom maak ik me hier zo druk over?
Omdat ik om me heen mensen weet die hier dicht bij betrokken zijn (geweest).
Ik ben niet Katholiek, niet christelijk en zelfs niet gelovig.
Maar ik ben een mens. En ik heb een hart en een verstand meegekregen bij mijn geboorte. Nou is dat hart niet zo sterk meer ;-), tenslotte ben ik de jongste niet meer. Maar ik meen dat aan mijn verstand, mijn gevoel en mijn empathie weinig mankeert.
Dit is dan óók één van de (paas)eieren die ik kwijt wilde.
Verder valt er weinig te schrijven. De dag is donker geweest. Regen hagel, wind en kou…. Hoe was het liedje ook weer?
Hagel en sneeuw, onweer, wind en regen, deren ons niet; we kunnen er wel tegen. Lach er maar om en stap en flink doorheen, ’t is pech, maar zeg, als straks de zon weer scheen..
Ja, zucht, dat kan waar zijn, maar op mijn oude dag willen die oude botten toch maar graag door een zonnetje verwarmd worden…
En nu ga ik wat anders doen.
zaterdag 3 april 2010
donderdag 1 april 2010
Bewust beleefde dagen.
Het is vandaag donderdag 1 april. Veel aprilmoppen zijn blijkbaar aan mij voorbij gegaan, hooguit een paar over het nog steeds lastige openbaar vervoer. En oja, kattenbelasting in navolging van hondenbelasting…
Enfin, het is bijna 2 april en dan duurt het weer een jaar.
Mijn favoriete burgemeester heeft afscheid genomen en een feestje gekregen van de gemeenteraad en een zaal vol genodigden. Voor de burgerij werd een afscheid niet nodig geacht, althans ‘er was geen geld voor’. Ik begrijp de weerstand van D66 wel tegen het feit dat Lodewijk Asscher meteen waarnemend burgemeester werd. Het is faliekant tegen hun principes, die o.a. staan voor een gekozen burgemeester. Maar Lodewijk Asscher was al loco, en hij doet het goed. De procedure was inderdaad niet echt netjes, maar laten ze eerst zien of er een betere waarnemend burgemeester zou zijn. Die ook zoveel van zijn leermeester, Job Cohen, heeft geleerd.
‘En dan nu weer snel aan het raadswerk voor de stad…’, schreef ik in een commentaartje op het digitale dagblad.
Het is een koude lente tot nu. En dat blijft het nog wel een paar dagen. Een nare koude grijze lente zonder veel zon maar met een koude harde wind. Een lieve mailvriendin maakte hetzelfde mee met haar uitlaathondje als ikzelf met mijn poes Pika. Paniek bij alle windstoten en echt niet lekker bij die meanderende luchtdruk. Momenteel is die weer boven de 1000 millibar, of Metz zoals het tegenwoordig schijnt te heten.
Pika rent dan van buiten naar binnen bij elke windstoot, staart recht achteruit. En vliegt van voor naar achter en verstopt zich in de badkamer, achter een gordijntje in de keuken, achter het bed en desnoods in de kattenbak. Doodsbang voor harde windvlagen en de hagelbuien die we de laatste dagen krijgen te verduren. Gelukkig hééft ze een veilig thuis….
De eerste raapsteeltjes waren deze week in de winkel. Dus is het echt lente. Ik heb me laten vertellen dat dat het eerste loof is aan de (ondergronds groeiende) koolraap. Oi, jonge mensen kennen ook de koolraap niet meer. Eh… vroeger aten we dat nogal eens. Een knol, die je eerst schilde en dan in blokjes sneed. Je kon het apart eten met een portie aardappelen, en dan ging er een kaassausje over. Maar we aten het ook wel als stamppot, met een kuiltje op je bord voor de jus. En ik weet niet wat anderen daarbij aten, een worstje of een karbonaadje? Het was een beetje zoetige groente. Zie je ik zie de ouderen al knikken, die kennen het nog.
Ik ben niet zo’n groenteneter, maar raapsteeltjes vind ik wel een traktatie. Nieuwe aardappeltjes en een visje erbij… heerlijk weer eens. Jammer dat het maar zo kort te koop is.
Gisteren ben ik naar dochterlief geweest. Het weer was weer boos en koud. Maar bij haar thuis was het lekker warm.
We wilden snel naar de winkelstraat waar zij leuke winkeltjes had ontdekt.
Hmm, mantels aan, rugzakken om….. en toen begon het te gieten en te hagelen. ‘Koffie?’ dan maar…Lekker ja… Tijdens het koffiedrinken leek de lucht op te knappen, fel blauw tussen het donkergrijs. Na twee bakjes koffie hebben we het er maar op gewaagd.
Drie winkeltjes met leuke tweedehands kleertjes. Die worden in consignatie afgegeven door de eigenaressen, een prijs wordt afgesproken met de eigenaar van de winkel, en van elk verkocht kledingstuk ontvangt de eigenares dan een percentage. Ik heb het zelf ook weleens gedaan met zo’n winkeltje dat indertijd nog bij ons in de buurt was.
Dat is genieten voor mij…. En ook wel voor dochterlief denk ik. Neuzen in al die rekken met verschillende soorten kleding. Kijken of er iets van je gading bij is, zonder te hoeven graaien. Uiteindelijk vond ik voor mijzelf twee mooie tuniekblouses en een vest. Dat laatste bleek later toch te krap te zijn. Ik heb nou eenmaal een appelbuikje. Dochter vond ik een en ander, maar ik weet niet of alles háár paste.
Mijn been en heup begonnen op te spelen, ik werd moe. Het weer ging weer op hol en om naar haar huis terug te lopen ging even niet meer. We hebben toen heel erg gezondigd en zijn lekker een extra doorbakken patatje met gaan eten in een warme patattent met een vriendelijke eigenaar. Hassan heette hij , hoorden we later en hij droeg een enorme Mexicaanse hoed. ;-) Bij het afscheid zei ik dat ik hoopte dat hij die hoed binnen heel korte tijd hard nodig zou hebben… Het duurde een poosje voor tot hem doordrong wat ik bedoelde. ;-))
Het was daarna nog wel een flink stuk lopen naar de toch dichtstbijzijnde tram. Maar na de rust ging dat wel weer.
En vandaag was weer een bijzondere dag.
Via Joods Maatschappelijk Werk schrijven een aantal ouderen met jongeren van een VMBO, elders in het land. Net geen brugpiepers meer, maar ongeveer 13-jarigen. Zij moeten iets weten van het verleden, van de 2e Wereldoorlog en de Holocaust, en wij moeten dat doorgeven. Nou had ik wel mijn boekje en mijn verhalen, maar deze kinderen krijgen antwoord op de vragen die bij henzelf leven hierover. En daar ontstaat een levendige correspondentie over.
Daar was vandaag de afsluiting over. Een bijeenkomst met de ouderen en de schoolklas met begeleiders in de Hollandse Schouwburg, geleid door de coördinatrice van Joods Maatschappelijk Werk. Wij vertelden wat de Hollandse Schouwburg voor ons betekende en er waren mensen bij die er zelf gezeten hadden, bijeengedreven door de Duitsers vóór de deportaties naar Westerbork. Veel kinderen zijn toen gered door het verzet, maar duizenden zijn vermoord. Dat moesten die kinderen vandaag tot zich laten doordringen. Wat wij van ze vroegen was om te zorgen dat zoiets nooit meer kan gebeuren. Dat ze actief en bewust racisme en discriminatie zouden tegengaan, ook en juist onder elkaar. Want ook op die school zaten kinderen uit veel culturen. Ik gaf ‘mijn’ kinderen een mooi cadeau mee dacht ik. Twee boeken over oorlogskinderen van rond de 5-7 jaar oud. De leeftijd die ik zelf had toen de oorlog begon. De boeken zijn, zei iemand van de ouderen, alleen nog te koop via antiquariaten. Klopt, daar heb ik ze ooit gekocht. Maar nu wist ik op mijn oude dag geen betere bestemming dan ze te geven aan deze twee kinderen, met een opdracht, zodat ze zouden weten waar de boeken vandaan kwamen. Roosje Weiss was het ene, en het andere was een vertaling van een boek uit Theresiënstadt: ‘de dag dat Tommie vier werd’. Beide met prachtige illustraties. En ik hoop van harte dat deze meisjes hun boek met zich zullen meenemen hun leven door.
Ik heb ze, net als de andere ouderen met ‘hun’ kinderen, het museum laten zien dat de Hollandse Schouwburg is geworden. En ze op een briefje laten zetten wat ze hier geleerd hadden. Dat konden ze aan een houten tulp bevestigen en in de muur op de gedenkplaats bevestigen. Ik heb ze de naam van mijn moeder daar laten zien. Voorheen had ik in de groep, net als de andere ouderen, verteld wat het gebouw voor me betekende. Het was dáár voor het eerst dat ik de naam van mijn moeder tegenkwam. In een tijd dat ik nog hopeloos zoekende was naar mijn verleden en dat van mijn moeder. Later legden alle kinderen een rode tulp op het monument van de Hollandse Schouwburg. Er werd nog een groepsfoto gemaakt… en toen gingen we uit elkaar. We kregen allemaal een boekje mee met alle correspondentie en de foto’s van iedereen. Dat is een mooie herinnering. Volgend jaar doe ik weer mee, als men hiermee doorgaat.
Morgen uitrusten…… ;-)
Enfin, het is bijna 2 april en dan duurt het weer een jaar.
Mijn favoriete burgemeester heeft afscheid genomen en een feestje gekregen van de gemeenteraad en een zaal vol genodigden. Voor de burgerij werd een afscheid niet nodig geacht, althans ‘er was geen geld voor’. Ik begrijp de weerstand van D66 wel tegen het feit dat Lodewijk Asscher meteen waarnemend burgemeester werd. Het is faliekant tegen hun principes, die o.a. staan voor een gekozen burgemeester. Maar Lodewijk Asscher was al loco, en hij doet het goed. De procedure was inderdaad niet echt netjes, maar laten ze eerst zien of er een betere waarnemend burgemeester zou zijn. Die ook zoveel van zijn leermeester, Job Cohen, heeft geleerd.
‘En dan nu weer snel aan het raadswerk voor de stad…’, schreef ik in een commentaartje op het digitale dagblad.
Het is een koude lente tot nu. En dat blijft het nog wel een paar dagen. Een nare koude grijze lente zonder veel zon maar met een koude harde wind. Een lieve mailvriendin maakte hetzelfde mee met haar uitlaathondje als ikzelf met mijn poes Pika. Paniek bij alle windstoten en echt niet lekker bij die meanderende luchtdruk. Momenteel is die weer boven de 1000 millibar, of Metz zoals het tegenwoordig schijnt te heten.
Pika rent dan van buiten naar binnen bij elke windstoot, staart recht achteruit. En vliegt van voor naar achter en verstopt zich in de badkamer, achter een gordijntje in de keuken, achter het bed en desnoods in de kattenbak. Doodsbang voor harde windvlagen en de hagelbuien die we de laatste dagen krijgen te verduren. Gelukkig hééft ze een veilig thuis….
De eerste raapsteeltjes waren deze week in de winkel. Dus is het echt lente. Ik heb me laten vertellen dat dat het eerste loof is aan de (ondergronds groeiende) koolraap. Oi, jonge mensen kennen ook de koolraap niet meer. Eh… vroeger aten we dat nogal eens. Een knol, die je eerst schilde en dan in blokjes sneed. Je kon het apart eten met een portie aardappelen, en dan ging er een kaassausje over. Maar we aten het ook wel als stamppot, met een kuiltje op je bord voor de jus. En ik weet niet wat anderen daarbij aten, een worstje of een karbonaadje? Het was een beetje zoetige groente. Zie je ik zie de ouderen al knikken, die kennen het nog.
Ik ben niet zo’n groenteneter, maar raapsteeltjes vind ik wel een traktatie. Nieuwe aardappeltjes en een visje erbij… heerlijk weer eens. Jammer dat het maar zo kort te koop is.
Gisteren ben ik naar dochterlief geweest. Het weer was weer boos en koud. Maar bij haar thuis was het lekker warm.
We wilden snel naar de winkelstraat waar zij leuke winkeltjes had ontdekt.
Hmm, mantels aan, rugzakken om….. en toen begon het te gieten en te hagelen. ‘Koffie?’ dan maar…Lekker ja… Tijdens het koffiedrinken leek de lucht op te knappen, fel blauw tussen het donkergrijs. Na twee bakjes koffie hebben we het er maar op gewaagd.
Drie winkeltjes met leuke tweedehands kleertjes. Die worden in consignatie afgegeven door de eigenaressen, een prijs wordt afgesproken met de eigenaar van de winkel, en van elk verkocht kledingstuk ontvangt de eigenares dan een percentage. Ik heb het zelf ook weleens gedaan met zo’n winkeltje dat indertijd nog bij ons in de buurt was.
Dat is genieten voor mij…. En ook wel voor dochterlief denk ik. Neuzen in al die rekken met verschillende soorten kleding. Kijken of er iets van je gading bij is, zonder te hoeven graaien. Uiteindelijk vond ik voor mijzelf twee mooie tuniekblouses en een vest. Dat laatste bleek later toch te krap te zijn. Ik heb nou eenmaal een appelbuikje. Dochter vond ik een en ander, maar ik weet niet of alles háár paste.
Mijn been en heup begonnen op te spelen, ik werd moe. Het weer ging weer op hol en om naar haar huis terug te lopen ging even niet meer. We hebben toen heel erg gezondigd en zijn lekker een extra doorbakken patatje met gaan eten in een warme patattent met een vriendelijke eigenaar. Hassan heette hij , hoorden we later en hij droeg een enorme Mexicaanse hoed. ;-) Bij het afscheid zei ik dat ik hoopte dat hij die hoed binnen heel korte tijd hard nodig zou hebben… Het duurde een poosje voor tot hem doordrong wat ik bedoelde. ;-))
Het was daarna nog wel een flink stuk lopen naar de toch dichtstbijzijnde tram. Maar na de rust ging dat wel weer.
En vandaag was weer een bijzondere dag.
Via Joods Maatschappelijk Werk schrijven een aantal ouderen met jongeren van een VMBO, elders in het land. Net geen brugpiepers meer, maar ongeveer 13-jarigen. Zij moeten iets weten van het verleden, van de 2e Wereldoorlog en de Holocaust, en wij moeten dat doorgeven. Nou had ik wel mijn boekje en mijn verhalen, maar deze kinderen krijgen antwoord op de vragen die bij henzelf leven hierover. En daar ontstaat een levendige correspondentie over.
Daar was vandaag de afsluiting over. Een bijeenkomst met de ouderen en de schoolklas met begeleiders in de Hollandse Schouwburg, geleid door de coördinatrice van Joods Maatschappelijk Werk. Wij vertelden wat de Hollandse Schouwburg voor ons betekende en er waren mensen bij die er zelf gezeten hadden, bijeengedreven door de Duitsers vóór de deportaties naar Westerbork. Veel kinderen zijn toen gered door het verzet, maar duizenden zijn vermoord. Dat moesten die kinderen vandaag tot zich laten doordringen. Wat wij van ze vroegen was om te zorgen dat zoiets nooit meer kan gebeuren. Dat ze actief en bewust racisme en discriminatie zouden tegengaan, ook en juist onder elkaar. Want ook op die school zaten kinderen uit veel culturen. Ik gaf ‘mijn’ kinderen een mooi cadeau mee dacht ik. Twee boeken over oorlogskinderen van rond de 5-7 jaar oud. De leeftijd die ik zelf had toen de oorlog begon. De boeken zijn, zei iemand van de ouderen, alleen nog te koop via antiquariaten. Klopt, daar heb ik ze ooit gekocht. Maar nu wist ik op mijn oude dag geen betere bestemming dan ze te geven aan deze twee kinderen, met een opdracht, zodat ze zouden weten waar de boeken vandaan kwamen. Roosje Weiss was het ene, en het andere was een vertaling van een boek uit Theresiënstadt: ‘de dag dat Tommie vier werd’. Beide met prachtige illustraties. En ik hoop van harte dat deze meisjes hun boek met zich zullen meenemen hun leven door.
Ik heb ze, net als de andere ouderen met ‘hun’ kinderen, het museum laten zien dat de Hollandse Schouwburg is geworden. En ze op een briefje laten zetten wat ze hier geleerd hadden. Dat konden ze aan een houten tulp bevestigen en in de muur op de gedenkplaats bevestigen. Ik heb ze de naam van mijn moeder daar laten zien. Voorheen had ik in de groep, net als de andere ouderen, verteld wat het gebouw voor me betekende. Het was dáár voor het eerst dat ik de naam van mijn moeder tegenkwam. In een tijd dat ik nog hopeloos zoekende was naar mijn verleden en dat van mijn moeder. Later legden alle kinderen een rode tulp op het monument van de Hollandse Schouwburg. Er werd nog een groepsfoto gemaakt… en toen gingen we uit elkaar. We kregen allemaal een boekje mee met alle correspondentie en de foto’s van iedereen. Dat is een mooie herinnering. Volgend jaar doe ik weer mee, als men hiermee doorgaat.
Morgen uitrusten…… ;-)
maandag 29 maart 2010
tijd voor een blogje.
Het is vrijdagavond. En rustig in de emailgroep. Op tv is nog niet iets dat me boeit en de krant is gelezen.
Tijd voor een blogje.
Ik wil beginnen met een onderwerp dat me al een tijdje dwars ligt.
Op mijn bureau ligt een krantenknipsel. In het AD van 13 maart staat de column van Vincent Bijlo… een lofzang op Wouter Bos. Die de banken in de grootste crisis overeind wist te houden en bij de gedane beloftes en zijn eigen standpunt bleef wat Uruzgan betreft. (Hoewel ‘de jongens’ in Uruzgan zelf daar niet zo blij mee blijken te zijn). Zowel Bos als Eurlings haken af vanwege hun gezin. Bos heeft kinderen en Eurlings wil ze krijgen en dus een echt gezin hebben. Dat gaat niet samen met een fulltime ministerschap, laat staan een premierschap. Wat klinkt dat raar…. Alsof het een plank/schap in een supermarkt betreft. ;-)
Ik herinner me de foto in de krant met de lege kinderwagen. En als me dan verteld wordt dat de oudste van Wouter Bos nu 6 jaar is, kan het niet anders zijn dan dat zijn vrouw toen nog niet bevallen was en de wagen dus niet gevuld kon zijn. Wat hebben de media dáár geen heibel over gemaakt. Alsof het een uitgekiende leugen betrof, en niet een pose op verzoek van de pers zelf of het thuisbrengen van de kinderwagen zelf.
Zo’n man is niet ‘zwak’, schrijft Bijlo, zo’n man heeft hart voor politiek.
Maar goed, dat is wat Bijlo schrijft en ik kan niet anders dan het met hem eens zijn.
Dan wordt ook de passie begrijpelijk waarmee Rutte in de politiek bezig kan zijn. Hij woont nog thuis nietwaar… En, vraagt Bijlo zich af: waarom heeft Balkenende maar één kind…. Dáárom dus. Zijn passie ligt in de politiek. Om nog te zwijgen over de titel van de column: ‘Waarom heeft Wilders helemáál geen kinderen?’ En kiest hij niet voor zijn gezin?
Ik laat het verder denken aan de lezer over. Ik heb eindelijk mijn ei gelegd. ;-)
Wat kan ik vertellen over de afgelopen dagen? Vier verjaardagen van goede emailvrienden en –vriendinnen en vier bezoeken.
Mijn rug is weer beter. Er is dus nogal wat bezoek geweest de afgelopen dagen. Weinig dus om uitgebreid over te vertellen.
En toen kwam er iets tussen en houd ik er maar even mee op….
Inmiddels zijn we twee etmalen verder. Het is maandag en vertrouwd grijs is de lucht.
De forsythia bloeit sinds zaterdag uitbundig en dat is een genot om te zien. Als de zon zou schijnen zou het nòg genotteriger zijn. Zucht.. De blaadjes van hortensia en vlinderboom groeien al flink. Ach, eigenlijk gaat alles, zij het twee weken te laat, aan het bloeien en groeien. Ondanks dat de zon het laat afweten. De vogeltjes hebben nog niet zichtbaar hun huisjes betrokken, al zingen ze af en toe dat het een lieve lust is om naar te luisteren.
Gisteren was het zondag. Ik had de klokken zaterdagnacht al vooruit gezet. Want zondag kon ik dan een uurtje langer slapen… Hoe ver kan een mens gaan met zichzelf beduvelen? Ik dacht, dan ben ik maandag een beetje gewend. ;-). En inderdaad, zondag kwam er niets anders uit mijn handen dan het omslaan van de krantenpagina’s. En wilden mijn vingers, zij het weer pijnlijk, nog wel het een en ander tikken. Gaat wel over na een nachtje slapen, dacht ik.
Mooi niet. Vannacht liep ik dus weer om half vijf, nog steeds zonder slaap, door het huis te banjeren, en ik heb toen maar een half pilletje extra genomen. Dus was vanmorgen opstaan heeeeel erg moeilijk. Maar hulpe kwam, dus het moest wel… En ja hoor, na twee uur zat ik wakker en wel aan de brunch. En daar kwam mijn hulpe. Die is nu druk bezig dus kan ik hier weer verder.
Afgelopen zaterdag maar weer boodschappen gehaald. En eenmaal buiten, realiseerde ik me dat ik mijn mooie stok vergeten had en in teruggaan had ik geen zin. Dat heb ik geweten. Met mijn rugzak, mijn karretje en een linnen boodschappentas kon ik weer lopend op huis aan. Maar wel bij elke mogelijkheid even stilstaan. En met pijn en moeite thuiskomen. Na het opruimen van die boodschappen en wat eten was er dus geen ruimte meer voor schrijven. Saai verhaal ja. Moe was heel erg moe.
Zondagmorgen heb ik wel een ontbijtje voor mijn Buurman gemaakt. Matzes met bruine suiker en met gemalen kaas, eitjes en nog wat lekkers. Vandaag maandag is het pas de eerste dag van Pesach, maar omdat we allebei vandaag onze huhohu ;-) thuis hebben en ik toch niet zo erg meedoe met al die feestdagen, vond ik het een mooie gelegenheid hem te verrassen met een Pesachontbijtje. De goede man laat sinds een paar weken weer helemaal alleen zijn hondje uit. En ik heb van hem als dank voor de goede zorg een mooi armbandje en een kettinkje met een mooi hangertje gekregen. Zo blijven vriendschappen in stand hè…
Nu is dan mijn HUisHOudelijke HUlp weer weg. Huisje is schoon. En de ramen zijn schoon. Ik heb de vitrages maar even opengelaten en geniet van mijn kleine uitzicht. De winterjasmijn staat in volle bloei evenals de felgele forsythia en de bladknoppen van de hortensia’s en de klimroos en andere genietingen dringen zich nu op. Volgende week komt mijn tuinvrouw Petra. Dan worden de oude dode planten opgeruimd, en de bakken van verse aarde voorzien voor de nieuw aangekochte planten. Ik verheug me altijd mateloos op dit jaargetijde en dank zij de moderne medicatie word ik ook niet meer ziek van hooikoorts. De rozemarijn en de buxus hebben de winter ook goed doorstaan gelukkig.
Wel, dit is mijn piepkleine leventje tot vandaag. ;-)
Morgen zien we wel weer verder.
Tijd voor een blogje.
Ik wil beginnen met een onderwerp dat me al een tijdje dwars ligt.
Op mijn bureau ligt een krantenknipsel. In het AD van 13 maart staat de column van Vincent Bijlo… een lofzang op Wouter Bos. Die de banken in de grootste crisis overeind wist te houden en bij de gedane beloftes en zijn eigen standpunt bleef wat Uruzgan betreft. (Hoewel ‘de jongens’ in Uruzgan zelf daar niet zo blij mee blijken te zijn). Zowel Bos als Eurlings haken af vanwege hun gezin. Bos heeft kinderen en Eurlings wil ze krijgen en dus een echt gezin hebben. Dat gaat niet samen met een fulltime ministerschap, laat staan een premierschap. Wat klinkt dat raar…. Alsof het een plank/schap in een supermarkt betreft. ;-)
Ik herinner me de foto in de krant met de lege kinderwagen. En als me dan verteld wordt dat de oudste van Wouter Bos nu 6 jaar is, kan het niet anders zijn dan dat zijn vrouw toen nog niet bevallen was en de wagen dus niet gevuld kon zijn. Wat hebben de media dáár geen heibel over gemaakt. Alsof het een uitgekiende leugen betrof, en niet een pose op verzoek van de pers zelf of het thuisbrengen van de kinderwagen zelf.
Zo’n man is niet ‘zwak’, schrijft Bijlo, zo’n man heeft hart voor politiek.
Maar goed, dat is wat Bijlo schrijft en ik kan niet anders dan het met hem eens zijn.
Dan wordt ook de passie begrijpelijk waarmee Rutte in de politiek bezig kan zijn. Hij woont nog thuis nietwaar… En, vraagt Bijlo zich af: waarom heeft Balkenende maar één kind…. Dáárom dus. Zijn passie ligt in de politiek. Om nog te zwijgen over de titel van de column: ‘Waarom heeft Wilders helemáál geen kinderen?’ En kiest hij niet voor zijn gezin?
Ik laat het verder denken aan de lezer over. Ik heb eindelijk mijn ei gelegd. ;-)
Wat kan ik vertellen over de afgelopen dagen? Vier verjaardagen van goede emailvrienden en –vriendinnen en vier bezoeken.
Mijn rug is weer beter. Er is dus nogal wat bezoek geweest de afgelopen dagen. Weinig dus om uitgebreid over te vertellen.
En toen kwam er iets tussen en houd ik er maar even mee op….
Inmiddels zijn we twee etmalen verder. Het is maandag en vertrouwd grijs is de lucht.
De forsythia bloeit sinds zaterdag uitbundig en dat is een genot om te zien. Als de zon zou schijnen zou het nòg genotteriger zijn. Zucht.. De blaadjes van hortensia en vlinderboom groeien al flink. Ach, eigenlijk gaat alles, zij het twee weken te laat, aan het bloeien en groeien. Ondanks dat de zon het laat afweten. De vogeltjes hebben nog niet zichtbaar hun huisjes betrokken, al zingen ze af en toe dat het een lieve lust is om naar te luisteren.
Gisteren was het zondag. Ik had de klokken zaterdagnacht al vooruit gezet. Want zondag kon ik dan een uurtje langer slapen… Hoe ver kan een mens gaan met zichzelf beduvelen? Ik dacht, dan ben ik maandag een beetje gewend. ;-). En inderdaad, zondag kwam er niets anders uit mijn handen dan het omslaan van de krantenpagina’s. En wilden mijn vingers, zij het weer pijnlijk, nog wel het een en ander tikken. Gaat wel over na een nachtje slapen, dacht ik.
Mooi niet. Vannacht liep ik dus weer om half vijf, nog steeds zonder slaap, door het huis te banjeren, en ik heb toen maar een half pilletje extra genomen. Dus was vanmorgen opstaan heeeeel erg moeilijk. Maar hulpe kwam, dus het moest wel… En ja hoor, na twee uur zat ik wakker en wel aan de brunch. En daar kwam mijn hulpe. Die is nu druk bezig dus kan ik hier weer verder.
Afgelopen zaterdag maar weer boodschappen gehaald. En eenmaal buiten, realiseerde ik me dat ik mijn mooie stok vergeten had en in teruggaan had ik geen zin. Dat heb ik geweten. Met mijn rugzak, mijn karretje en een linnen boodschappentas kon ik weer lopend op huis aan. Maar wel bij elke mogelijkheid even stilstaan. En met pijn en moeite thuiskomen. Na het opruimen van die boodschappen en wat eten was er dus geen ruimte meer voor schrijven. Saai verhaal ja. Moe was heel erg moe.
Zondagmorgen heb ik wel een ontbijtje voor mijn Buurman gemaakt. Matzes met bruine suiker en met gemalen kaas, eitjes en nog wat lekkers. Vandaag maandag is het pas de eerste dag van Pesach, maar omdat we allebei vandaag onze huhohu ;-) thuis hebben en ik toch niet zo erg meedoe met al die feestdagen, vond ik het een mooie gelegenheid hem te verrassen met een Pesachontbijtje. De goede man laat sinds een paar weken weer helemaal alleen zijn hondje uit. En ik heb van hem als dank voor de goede zorg een mooi armbandje en een kettinkje met een mooi hangertje gekregen. Zo blijven vriendschappen in stand hè…
Nu is dan mijn HUisHOudelijke HUlp weer weg. Huisje is schoon. En de ramen zijn schoon. Ik heb de vitrages maar even opengelaten en geniet van mijn kleine uitzicht. De winterjasmijn staat in volle bloei evenals de felgele forsythia en de bladknoppen van de hortensia’s en de klimroos en andere genietingen dringen zich nu op. Volgende week komt mijn tuinvrouw Petra. Dan worden de oude dode planten opgeruimd, en de bakken van verse aarde voorzien voor de nieuw aangekochte planten. Ik verheug me altijd mateloos op dit jaargetijde en dank zij de moderne medicatie word ik ook niet meer ziek van hooikoorts. De rozemarijn en de buxus hebben de winter ook goed doorstaan gelukkig.
Wel, dit is mijn piepkleine leventje tot vandaag. ;-)
Morgen zien we wel weer verder.
Abonneren op:
Posts (Atom)
