Vandaag was het een beetje wonderlijke dag. Ik werd even na negen uur wakker. Eigenlijk te laat om nog wat frisse lucht binnen te halen, maar ik heb de tuindeuren toch maar even opengegooid. Na een half uurtje moest ik ze tot mijn spijt weer sluiten. Want inmiddels was de buitentemperatuur al opgelopen tot 30 graden wat in de loop van de uren daarop volgend opliep tot 32 graden. In de tuin wel te verstaan, en dat is een beetje beschermd gebied. Het was dus weer binnenblijven voor de lieve gezondheid. Een Russische buurvrouw, ook op leeftijd, die een heel koele temperatuur in haar huisje heeft, was daardoor misleid en toch boodschappen gaan doen. Acharm…. Een uurtje later kwam ze hier aan de deur met kletsnatte haren die om haar gezicht hingen en een bezweet, wit gezicht.
Er was dus weinig activiteit in huis. Ons atrium is koel, maar anders dan met de vroegere bewoners haalt niemand het meer in zijn/haar hoofd hier te gaan zitten. Iedereen, op de 5 verdiepingen, zit blijkbaar liever in die hete huisjes, dan hier beneden te komen zitten. Ik heb een grote fles water in de koeling staan, en een bus limonadesiroop, en weggooiglazen. Mijn persoonlijke buitendeur heeft de hele dag om die reden (daar voel ik me wel veilig bij hoor) open gestaan. Maar niemand maakt er tot heden gebruik van.
En vanavond koelde het, althans buiten, snel af. De lucht werd vroeg donker, er staat nu, om zeven uur, een stevige bries, en af en toe druppelt het een beetje. Nu zal helemaal niemand er gebruik van maken. En laat ik maar geen reclame maken, daar komen de verkeerde ;-) mensen op af.
Er is weeralarm afgegeven. Er worden hevige buien verwacht, rukwinden tot 110 km per uur en zwaar onweer.
Ik moet dan altijd denken aan het mooie lied: Ghostriders in the sky………
De mooiste uitvoering vind ik nog steeds die van Ramrods. Bekijk ook eens het filmpje op Youtube van Vaugh Monroe, het origineel. Enfin, kijk maar eens, als je het leuk vindt, op youtube http://www.youtube.com/watch?v=gWTjjm-Gg3c&feature=related
Het blijft maar rommelen in een grijze lucht en valt er een mals regentje….. nog steeds niets voor een weeralarm… Maar het koelt wel lekker af na twee echt tropische dagen. Eergisteren was het overigens ook echt heel warm.
Buurman belde vanmorgen, hij mag wat dikvloeibaar eten. Er zijn een paar onderzoeken gedaan… Hij heeft nog steeds sepsis, bloedvergiftiging dus. Maar het is nog steeds een gevaarlijke toestand en voorlopig is hij het ziekenhuis nog niet uit. Vandaag en gisteren ben ik dus ook niet naar hèm toe geweest….misschien morgen weer.
Ik houd dit blogje nog even vast, want het lijkt erop dat het buiten menens gaat worden. Ik hoop dat iedereen er goed vanaf komt in elk geval.
De avond is in alle rust voorbijgegaan. Ik heb het reuzenblik met foto’s tevoorschijn gehaald en gezocht naar mijn MULO-klassenfoto voor Schoolbank. Natuurlijk kom je van alles tegen dan. Kilo’s foto’s van een lang leven. En de schoolfoto’s heb ik gelukkig gevonden. Niet dat ik me nog veel uit die tijd herinner. Dat heb je met getraumatiseerde kinderen. Òf je herinnert je letterlijk alles met een fotografisch geheugen, of je herinnering wordt netjes uitgepoetst, ook al gebeurde er op die school zelf niets dat trauma’s kon veroorzaken. Ik had er mijn eerste grote liefde… Dat herinner ik me nog wel. Ik had een fijne klas, maar was zelf geen lief kind. Dat herinner ik me nog wel. Ach ja…….
Het slechte weer is hier zonder meer voorbijgegaan. Elders in het land is het volgens Buienradar af en toe noodweer, maar hier bleef het bij gerommel hoog in de lucht, een enkele bijna gefluisterde donderslag, geen bliksem gezien en een paar druppels die méér beloofden, maar niet gaven. Dus moet ik straks toch de tuin sproeien, want na die hitte is het weer kurkdroog.
Dan sluit ik maar weer af. En haal de tuinslang tevoorschijn.
donderdag 20 augustus 2009
woensdag 19 augustus 2009
Onder meer een culturele mini-oorlog
Woensdagavond, na een heel warme dag.
Over vandaag zelf valt weinig persoonlijk nieuws te vertellen. Het gezin met 15 kinderen uit Kampen, waarvan vier kindertjes bij een brand zijn omgekomen…. Dat is dichtbij en dus pas erg nieuws. 15 Kinderen, dat is toch niet meer van deze tijd??? Nouja…
Ook bijzonder nieuws is de culturele oorlog die ‘dreigt’ tussen tv-station Fox in Amerika en Nederlandse jonge mensen.
De belachelijk overtrokken beelden van Amsterdam die ze in Amerika uitzenden vrágen om weerwoorden. Op youtube.com wordt dat uitgevochten. Een eerste poging staat op http://www.youtube.com/watch?v=sTPsFIsxM3w
Maar meerdere jonge mensen zijn ermee bezig. Gelukkig maar.
Enfin, als je weet dat Fox HET conservatieve bolwerk anti Obama en anti verplicht ziekenfonds (nieuwe zorgstelsel) is, neem je het allemaal met een korrel zout immers. Dat station heeft het al over het eind van het presidentschap van Obama: Obama collapses.. Ik schrijf dit maar voor de geschiedenis : Griezelige mensen die conservatives… en O’Reilly is daar een voorbeeld van. Maar ja, een paar honderd jaar na afschaffing van de slavernij zijn die nog niet gewend aan een andere huidskleur en Obama heeft ook nog een Arabische voornaam… Allemaal onwennige dingen en ja, voor xenofobische lieden als O’Reilly natuurlijk vreselijk slecht daarom.
Hij weet zijn gespreksmaatjes in de studio ook helemaal te overschreeuwen, als ze iets tegen hem willen inbrengen.
Wat mijn buurman betreft zijn er alleen negatieve berichten.
Zondagavond laat werd hij weer in het ziekenhuis opgenomen. Ik belde nog naar het revalidatiecentrum, maar er werd niet opgenomen. Niemand die me ingelicht heeft.
Hij werd laat die nacht (met een flinke delier) plotseling terug naar het ziekenhus gebracht. Zware longontsteking, Sepsis, allebei meestal dodelijk op die leeftijd. Hij weet niet wat hij allemaal heeft. Hij werd niet goed in het revalidatiecentrum, maar er was geen aandacht en tijd voor. Neem nog maar een diclofenac. Krijgt hij buikpijn en is hij heel benauwd? Heeft hij zulke pijn aan zijn rechterzijde? Kom zó bij u. Geen tijd voor patiënten blijkbaar. Neem nòg maar een diclofenac. Een inderhaast erbij geroepen dokter was heel snel weer verdwenen. Diclofenac! Zondagavond laat kreeg men dus in de gaten dat het héél slecht met hem gesteld was en werd hij halsoverkop naar het ziekenhuis gebracht.
Enfin, hij heeft al vanaf zondagavond helemaal niets mogen eten, alleen doorzichtig drinken, dus gele sirooplimonade en water. Antibiotica en meer via infusies. 1,5 liter bloed toegediend. Hij krijgt wel handenvol pillen en poeders die de inmiddels ontstane ellende ook moeten tegengaan en morgen moet er een scan worden gemaakt van de maag en de buikholte. Specialist en chirurg staan dagelijks aan zijn bed. Hij kan niet praten van het hoesten, waarbij volgens hem 'iets vastzit in zijn keel'.
Enfin, de jonge schrijver en ik zijn niet optimistisch. Buurman dus wel weer, al is hij doodsbang voor wat hij niet weet.
Hij wil, als hij terugkomt in het RCA, een hartig woordje spreken met de dokter .
We wachten af…. Meer kunnen we niet doen.
Gisteren was ik wel bij hem. En hij wilde me niet meer laten gaan. Ga nog even zitten… en later nog eens. Op zeker ogenblik moést ik wel weer gaan. Hetzelfde gold voor de jonge schrijver, die een paar uur eerder op bezoek was. Je bent machteloos, kunt niets beginnen voor hem. Je kunt ook niets meenemen om hem op te beuren. Iets lekkers mag niet, voor lezen heeft hij geen hoofd momenteel. Een digitaal kaartje kan in dit ziekenhuis dus wèl, dat is weer meegenomen.
Maandag had ik een heel slechte nacht. Bang en benauwd… Terwijl ik nog helemaal niets wist over buurman waren mijn bange dromen daar wel mee bezig. Alsof ik een voorgevoel had. Dat kan natuurlijk, als ik twee keer voor niets dat revalidatiecentrum bel wordt een mens, misschien onbewust, toch ongerust.
Gistermiddag voor ik naar het ziekenhuis ging moest ik naar de fysiotherapeut, mijn linkerarm doet niet alles wat ik wil. Maar dat is spierpijn en niets anders. Daar werkt mijn fysiotherapeut dus nu aan.
Ik zie dat door de bovengenoemde zorgen mijn wereldje weer klein geworden is. Zo werkt dat inderdaad.
Over vandaag zelf valt weinig persoonlijk nieuws te vertellen. Het gezin met 15 kinderen uit Kampen, waarvan vier kindertjes bij een brand zijn omgekomen…. Dat is dichtbij en dus pas erg nieuws. 15 Kinderen, dat is toch niet meer van deze tijd??? Nouja…
Ook bijzonder nieuws is de culturele oorlog die ‘dreigt’ tussen tv-station Fox in Amerika en Nederlandse jonge mensen.
De belachelijk overtrokken beelden van Amsterdam die ze in Amerika uitzenden vrágen om weerwoorden. Op youtube.com wordt dat uitgevochten. Een eerste poging staat op http://www.youtube.com/watch?v=sTPsFIsxM3w
Maar meerdere jonge mensen zijn ermee bezig. Gelukkig maar.
Enfin, als je weet dat Fox HET conservatieve bolwerk anti Obama en anti verplicht ziekenfonds (nieuwe zorgstelsel) is, neem je het allemaal met een korrel zout immers. Dat station heeft het al over het eind van het presidentschap van Obama: Obama collapses.. Ik schrijf dit maar voor de geschiedenis : Griezelige mensen die conservatives… en O’Reilly is daar een voorbeeld van. Maar ja, een paar honderd jaar na afschaffing van de slavernij zijn die nog niet gewend aan een andere huidskleur en Obama heeft ook nog een Arabische voornaam… Allemaal onwennige dingen en ja, voor xenofobische lieden als O’Reilly natuurlijk vreselijk slecht daarom.
Hij weet zijn gespreksmaatjes in de studio ook helemaal te overschreeuwen, als ze iets tegen hem willen inbrengen.
Wat mijn buurman betreft zijn er alleen negatieve berichten.
Zondagavond laat werd hij weer in het ziekenhuis opgenomen. Ik belde nog naar het revalidatiecentrum, maar er werd niet opgenomen. Niemand die me ingelicht heeft.
Hij werd laat die nacht (met een flinke delier) plotseling terug naar het ziekenhus gebracht. Zware longontsteking, Sepsis, allebei meestal dodelijk op die leeftijd. Hij weet niet wat hij allemaal heeft. Hij werd niet goed in het revalidatiecentrum, maar er was geen aandacht en tijd voor. Neem nog maar een diclofenac. Krijgt hij buikpijn en is hij heel benauwd? Heeft hij zulke pijn aan zijn rechterzijde? Kom zó bij u. Geen tijd voor patiënten blijkbaar. Neem nòg maar een diclofenac. Een inderhaast erbij geroepen dokter was heel snel weer verdwenen. Diclofenac! Zondagavond laat kreeg men dus in de gaten dat het héél slecht met hem gesteld was en werd hij halsoverkop naar het ziekenhuis gebracht.
Enfin, hij heeft al vanaf zondagavond helemaal niets mogen eten, alleen doorzichtig drinken, dus gele sirooplimonade en water. Antibiotica en meer via infusies. 1,5 liter bloed toegediend. Hij krijgt wel handenvol pillen en poeders die de inmiddels ontstane ellende ook moeten tegengaan en morgen moet er een scan worden gemaakt van de maag en de buikholte. Specialist en chirurg staan dagelijks aan zijn bed. Hij kan niet praten van het hoesten, waarbij volgens hem 'iets vastzit in zijn keel'.
Enfin, de jonge schrijver en ik zijn niet optimistisch. Buurman dus wel weer, al is hij doodsbang voor wat hij niet weet.
Hij wil, als hij terugkomt in het RCA, een hartig woordje spreken met de dokter .
We wachten af…. Meer kunnen we niet doen.
Gisteren was ik wel bij hem. En hij wilde me niet meer laten gaan. Ga nog even zitten… en later nog eens. Op zeker ogenblik moést ik wel weer gaan. Hetzelfde gold voor de jonge schrijver, die een paar uur eerder op bezoek was. Je bent machteloos, kunt niets beginnen voor hem. Je kunt ook niets meenemen om hem op te beuren. Iets lekkers mag niet, voor lezen heeft hij geen hoofd momenteel. Een digitaal kaartje kan in dit ziekenhuis dus wèl, dat is weer meegenomen.
Maandag had ik een heel slechte nacht. Bang en benauwd… Terwijl ik nog helemaal niets wist over buurman waren mijn bange dromen daar wel mee bezig. Alsof ik een voorgevoel had. Dat kan natuurlijk, als ik twee keer voor niets dat revalidatiecentrum bel wordt een mens, misschien onbewust, toch ongerust.
Gistermiddag voor ik naar het ziekenhuis ging moest ik naar de fysiotherapeut, mijn linkerarm doet niet alles wat ik wil. Maar dat is spierpijn en niets anders. Daar werkt mijn fysiotherapeut dus nu aan.
Ik zie dat door de bovengenoemde zorgen mijn wereldje weer klein geworden is. Zo werkt dat inderdaad.
zondag 16 augustus 2009
Filosoferen en zondag vieren...
Hoewel het niet buitensporig warm is ben ik toch doodmoe en zweterig thuisgekomen. Helemaal opgeknapt ben ik nog niet, nadat ik me vrijdag opeens niet lekker voelde worden. Op dat moment was ik in het revalidatiecentrum bij mijn zieke buurman. Even dacht ik onderuit te gaan, maar tot mijn eigen opluchting heb ik het tot thuis gered waar ik nog met mijn jasje aan op bed neerviel en bijna meteen insliep. Vandaag, zondag, heb ik het er maar weer even op gewaagd om naar buiten te gaan. De temperatuur liet het ook toe. 23 graden is een fijne temperatuur. Maar toch…
Stukje gelopen. Even met de metro, eruit op de Nieuwmarkt. Het zou nog Hartjesdag moeten zijn, maar het was zondagsmarkt, onnodige-spulletjes-markt, veel zestigerjarenspul (mooi scrabblewoord). Ik ging eigenlijk voor de Toko, de Chinese supermarkt, maar die was gesloten. Dus langs de kraampjes met sieraden, zestiger jaren en buitennissige kleertjes, en kraampjes met Afrikaanse, Javaanse en (Chinees)-Tibetaanse zaken. Waarom dat laatste? Omdat bijv. echt Tibetaanse Boeddhabeeldjes een krullenbol met een toet bovenop hebben, om maar iets te noemen en alle daar getoonde Boeddhabeeldjes alleen maar dik en kaal waren. Chinese Boeddhabeeldjes dus. Als het een Tibetaanse kraam moet zijn ben ik extra wantrouwig. Niet dat ik in zijn algemeenheid iets heb tegen Chinese zaken hoor.
Maar goed, van Hartjesdag was weinig te merken, een enkele verklede man of vrouw, een enkele schoonheid van een dragqueen… en volle terrasjes overal, want het was hier prachtig weer, al werd het wolkendek steeds donkerder. Dus werd het ook steeds benauwder. Even langs Appie, maar die is zo klein en nauw dat er weinig bijzonders te kopen valt. Gelukkig hoefde ik alleen koffie en blikjes voor Pika te hebben. Maar voor Buurman en de mergpijpjes voor het hondje slaagde ik weer niet. Gelukkig heeft Buurman nog een voorraadje.
Even een kop koffie pakken.
Gisteren dus niet veel gedaan. ;-(
’s Morgens ( in ochtendjas) even bij Buurman (met een hoofdletter is mijn naaste buurman) gekeken naar het hondje, dat alleen zit als hij naar de supermarkt of de markt moet (vrijdags en zaterdags). Hondje is niet gewend geweest alleen te zijn en zit dan vaak te huilen, maar als ik binnenkom is hij blij. Ik blijf dan even bij hem zitten, klets en vrij een beetje met hem (het hondje dus ;-) ), geef hem een hondensnoepje en vertel hem op te passen en ga dan weer weg.
Als hij dàn gaat huilen ga ik even terug en mopper op hem en dan blijft hij wel stil tot Buurman terug is.
Maar eenmaai weer terug heb ik met moeite wat gegeten en ben toen weer op bed gedoken. Geslapen tot half twee, met veel moeite gedoucht en aangekleed. En met evenveel moeite toch aan tafel en nog later aan de computer gaan zitten. Ik dacht zelf aan een kleine tia, zo voelde het ook.
Gelukkig gaat het nu weer beter. Nee, ik had geen uitval.
Helemaal niéts snap ik van die rellerigheid over de zorgplannen van president Obama. Wat schreeuwen ze toch voor onzin daarover?! In Europa hebben we al meer dan een eeuw verplichte ziekteverzekering en vrijwillige aanvullende verzekering. Wat is daar toch tegen voor die republikeinse rare mensen….. Ik zeg het maar vriendelijk…. Volgens mij heeft het weinig met de zorgplannen te maken en is het een pure ophitserij van de Republikeinen tegen deze voor Amerika buitengewoon goede, maar ja, ook zwarte president. Dat is voor veel Republikeinen een ander, even zwaarwegend argument. En dat is iets dat veel Republikeinen blijkbaar niet kunnen slikken. Vooral Sarah Palin, die vrouw die hem zou willen opvolgen, kan natuurlijk niet anders dan heel hard heel domme dingen roepen. Rare jongens (en meisjes) die Republikeinse Amerikanen, zeg ik dan maar in navolging van Asterix… Hoewel ik mezelf niet met Asterix kan vergelijken natuurlijk. ;-)
Mijn goede oude buurman is een prima voorbeeld. Die twee zware ziektes achter elkaar kreeg, in twee ziekenhuizen wekenlang op intensive care moest verpleegd worden, nu al sinds begin januari in een revalidatieoord verpleegd wordt en hierna naar een verpleeghuis zal moeten omdat hij niet meer voor zichzelf kan zorgen… en dit tot het einde van zijn leven.......... Wie had dat alles moeten betalen als hij niét verplicht verzekerd was geweest??!! Al die duizenden euro's worden nu via die verzekering door àlle verzekerden en voor een groot gedeelte door de overheid betaald..... Had hij dan als oude man niét verpleegd en verzorgd mogen worden en gewoon aan zijn ziekte dood moeten gaan, als er géén verplichte verzekering was geweest??? Want dat is de andere kant. Hij, en wie wel, had niet het geld om al die vreselijke dingen te overleven zònder die verplichte verzekering.
Wat kermen ze nou dat oma maar dood moet gaan van president Obama, die rare Republikeinen??! Dank zij die verplichte verzekeringen zal oma overleven en tot haar natuurlijke einde een goede verpleging krijgen zonder dat ze door het ontbreken van eigen geld aan haar lot zal worden overgelaten.......
Ik schreef met een lieve vriendin over mijn gedachten over het onderwerp, dat we met zoveel miljoenen mensen zijn, we worden geboren, we leven, we gaan dood en een nieuwe generatie wordt volwassen, leeft en gaat dood en daarna weer... en zo gaat dat al vanaf het begin van de mensheid. En toch voelen we ons individuen, we voelen onze eigen pijn, ons eigen verdriet, onze eigen goede en slechte dingen worden in ons eigen hoofd en hart beleefd en verwerkt..... Als er een nieuw kindje komt, is dat voor elke ouder een persoonlijk nieuw wonder, als er iemand sterft is dat ons persoonlijk verdriet... terwijl het leven gewoon doorgaat en doorgaat en doorgaat voor alle mensen. Die eigenlijk allemaal door hetzelfde moeten gaan, geboren worden, groot worden, gelukkig jong en gebrekkig oud worden en sterven...Allemaal. Ik schreef van de week met iemand, waar ik verder niet zoveel contact mee heb. Hij schreef, terecht hoor, over zijn verdriet dat zijn moeder zo ziek is.... en toch dacht ik: jongen wees dankbaar dat je je ouders tot nu hebt mogen houden en dat de relatie zo goed is gebleven, dat je meer dan vijftig jaar samen hebt kunnen blijven met je ouders.
We hebben er maar een enkel woord over gewisseld.
Maar zulke individuen zijn we, dat onze eigen pijn en ons eigen verdriet (over het algemeen hoor) ons inkapselt en we niet zien dat anderen dezelfde dingen heel anders of erger dingen meemaken. Alle mensen op de wereld maken min of meer en de een veel erger dan de ander, ongeveer hetzelfde mee. Natuurlijk, er zijn daders en slachtoffers, maar ook de daders zijn vaak slachtoffers.
We zijn wereldburgers, heb ik vaker geschreven. We zijn mensen, geen mieren die als geheel volk op dingen reageren, niet als individuen. Wij mogen zelfstandig denken en reageren. Daarom zijn we mensen. En ik blijf me verwonderen over het functioneren van dat menselijk individualisme. Zo ook over mijzelf. Ikzelf voel me nu een beetje rottig, en dan valt ineens die hele wereld even weg. En is alles teveel. Voel ik me even alleen als individu.
Als ik me zelf goed voel kan ik dezelfde wereld omhelzen en weet ik me onderdeel van alles. Ben ik deel van die hele mensheid.
Wat een gepsychologiseer en gefilosofeer hè…… Maar het was wel de basis van al mijn vrijwilligerswerk, en van mijn werk voor de global village indertijd. Ik merk dat mijn ideeën daarover niet veranderd zijn, maar actief zijn daarin, dat gaat gewoon fysiek niet meer.
Dat schreef ik aan die oude vriendin van me. We hebben er nog niet over van gedachten kunnen wisselen. Maar dat komt nog wel. Ik vind het wel fijn dit even als mijn eigen gedachten in mijn blogje te kunnen zetten.
Oké, zo kan het wel weer. Ik ga de keuken in, kijken wat er voor me te eten is……
Stukje gelopen. Even met de metro, eruit op de Nieuwmarkt. Het zou nog Hartjesdag moeten zijn, maar het was zondagsmarkt, onnodige-spulletjes-markt, veel zestigerjarenspul (mooi scrabblewoord). Ik ging eigenlijk voor de Toko, de Chinese supermarkt, maar die was gesloten. Dus langs de kraampjes met sieraden, zestiger jaren en buitennissige kleertjes, en kraampjes met Afrikaanse, Javaanse en (Chinees)-Tibetaanse zaken. Waarom dat laatste? Omdat bijv. echt Tibetaanse Boeddhabeeldjes een krullenbol met een toet bovenop hebben, om maar iets te noemen en alle daar getoonde Boeddhabeeldjes alleen maar dik en kaal waren. Chinese Boeddhabeeldjes dus. Als het een Tibetaanse kraam moet zijn ben ik extra wantrouwig. Niet dat ik in zijn algemeenheid iets heb tegen Chinese zaken hoor.
Maar goed, van Hartjesdag was weinig te merken, een enkele verklede man of vrouw, een enkele schoonheid van een dragqueen… en volle terrasjes overal, want het was hier prachtig weer, al werd het wolkendek steeds donkerder. Dus werd het ook steeds benauwder. Even langs Appie, maar die is zo klein en nauw dat er weinig bijzonders te kopen valt. Gelukkig hoefde ik alleen koffie en blikjes voor Pika te hebben. Maar voor Buurman en de mergpijpjes voor het hondje slaagde ik weer niet. Gelukkig heeft Buurman nog een voorraadje.
Even een kop koffie pakken.
Gisteren dus niet veel gedaan. ;-(
’s Morgens ( in ochtendjas) even bij Buurman (met een hoofdletter is mijn naaste buurman) gekeken naar het hondje, dat alleen zit als hij naar de supermarkt of de markt moet (vrijdags en zaterdags). Hondje is niet gewend geweest alleen te zijn en zit dan vaak te huilen, maar als ik binnenkom is hij blij. Ik blijf dan even bij hem zitten, klets en vrij een beetje met hem (het hondje dus ;-) ), geef hem een hondensnoepje en vertel hem op te passen en ga dan weer weg.
Als hij dàn gaat huilen ga ik even terug en mopper op hem en dan blijft hij wel stil tot Buurman terug is.
Maar eenmaai weer terug heb ik met moeite wat gegeten en ben toen weer op bed gedoken. Geslapen tot half twee, met veel moeite gedoucht en aangekleed. En met evenveel moeite toch aan tafel en nog later aan de computer gaan zitten. Ik dacht zelf aan een kleine tia, zo voelde het ook.
Gelukkig gaat het nu weer beter. Nee, ik had geen uitval.
Helemaal niéts snap ik van die rellerigheid over de zorgplannen van president Obama. Wat schreeuwen ze toch voor onzin daarover?! In Europa hebben we al meer dan een eeuw verplichte ziekteverzekering en vrijwillige aanvullende verzekering. Wat is daar toch tegen voor die republikeinse rare mensen….. Ik zeg het maar vriendelijk…. Volgens mij heeft het weinig met de zorgplannen te maken en is het een pure ophitserij van de Republikeinen tegen deze voor Amerika buitengewoon goede, maar ja, ook zwarte president. Dat is voor veel Republikeinen een ander, even zwaarwegend argument. En dat is iets dat veel Republikeinen blijkbaar niet kunnen slikken. Vooral Sarah Palin, die vrouw die hem zou willen opvolgen, kan natuurlijk niet anders dan heel hard heel domme dingen roepen. Rare jongens (en meisjes) die Republikeinse Amerikanen, zeg ik dan maar in navolging van Asterix… Hoewel ik mezelf niet met Asterix kan vergelijken natuurlijk. ;-)
Mijn goede oude buurman is een prima voorbeeld. Die twee zware ziektes achter elkaar kreeg, in twee ziekenhuizen wekenlang op intensive care moest verpleegd worden, nu al sinds begin januari in een revalidatieoord verpleegd wordt en hierna naar een verpleeghuis zal moeten omdat hij niet meer voor zichzelf kan zorgen… en dit tot het einde van zijn leven.......... Wie had dat alles moeten betalen als hij niét verplicht verzekerd was geweest??!! Al die duizenden euro's worden nu via die verzekering door àlle verzekerden en voor een groot gedeelte door de overheid betaald..... Had hij dan als oude man niét verpleegd en verzorgd mogen worden en gewoon aan zijn ziekte dood moeten gaan, als er géén verplichte verzekering was geweest??? Want dat is de andere kant. Hij, en wie wel, had niet het geld om al die vreselijke dingen te overleven zònder die verplichte verzekering.
Wat kermen ze nou dat oma maar dood moet gaan van president Obama, die rare Republikeinen??! Dank zij die verplichte verzekeringen zal oma overleven en tot haar natuurlijke einde een goede verpleging krijgen zonder dat ze door het ontbreken van eigen geld aan haar lot zal worden overgelaten.......
Ik schreef met een lieve vriendin over mijn gedachten over het onderwerp, dat we met zoveel miljoenen mensen zijn, we worden geboren, we leven, we gaan dood en een nieuwe generatie wordt volwassen, leeft en gaat dood en daarna weer... en zo gaat dat al vanaf het begin van de mensheid. En toch voelen we ons individuen, we voelen onze eigen pijn, ons eigen verdriet, onze eigen goede en slechte dingen worden in ons eigen hoofd en hart beleefd en verwerkt..... Als er een nieuw kindje komt, is dat voor elke ouder een persoonlijk nieuw wonder, als er iemand sterft is dat ons persoonlijk verdriet... terwijl het leven gewoon doorgaat en doorgaat en doorgaat voor alle mensen. Die eigenlijk allemaal door hetzelfde moeten gaan, geboren worden, groot worden, gelukkig jong en gebrekkig oud worden en sterven...Allemaal. Ik schreef van de week met iemand, waar ik verder niet zoveel contact mee heb. Hij schreef, terecht hoor, over zijn verdriet dat zijn moeder zo ziek is.... en toch dacht ik: jongen wees dankbaar dat je je ouders tot nu hebt mogen houden en dat de relatie zo goed is gebleven, dat je meer dan vijftig jaar samen hebt kunnen blijven met je ouders.
We hebben er maar een enkel woord over gewisseld.
Maar zulke individuen zijn we, dat onze eigen pijn en ons eigen verdriet (over het algemeen hoor) ons inkapselt en we niet zien dat anderen dezelfde dingen heel anders of erger dingen meemaken. Alle mensen op de wereld maken min of meer en de een veel erger dan de ander, ongeveer hetzelfde mee. Natuurlijk, er zijn daders en slachtoffers, maar ook de daders zijn vaak slachtoffers.
We zijn wereldburgers, heb ik vaker geschreven. We zijn mensen, geen mieren die als geheel volk op dingen reageren, niet als individuen. Wij mogen zelfstandig denken en reageren. Daarom zijn we mensen. En ik blijf me verwonderen over het functioneren van dat menselijk individualisme. Zo ook over mijzelf. Ikzelf voel me nu een beetje rottig, en dan valt ineens die hele wereld even weg. En is alles teveel. Voel ik me even alleen als individu.
Als ik me zelf goed voel kan ik dezelfde wereld omhelzen en weet ik me onderdeel van alles. Ben ik deel van die hele mensheid.
Wat een gepsychologiseer en gefilosofeer hè…… Maar het was wel de basis van al mijn vrijwilligerswerk, en van mijn werk voor de global village indertijd. Ik merk dat mijn ideeën daarover niet veranderd zijn, maar actief zijn daarin, dat gaat gewoon fysiek niet meer.
Dat schreef ik aan die oude vriendin van me. We hebben er nog niet over van gedachten kunnen wisselen. Maar dat komt nog wel. Ik vind het wel fijn dit even als mijn eigen gedachten in mijn blogje te kunnen zetten.
Oké, zo kan het wel weer. Ik ga de keuken in, kijken wat er voor me te eten is……
Abonneren op:
Posts (Atom)
