Omdat ik om een andere reden zocht in mijn oude columns kwam ik nog een paar leuke verhaaltjes tegen, waarvan eentje een beetje duidelijk makt dat ik voorheen in Nieuwegein woonde en daar ook een taak vervulde. O.a. het maken van columns dus met de onderstaande inhoud.
Ik hoop maar dat ze nog met plezier gelezen worden, want ze zijn al een paar jaar oud ;-).
-----
Een column?
Als er weer een column gemaakt moet gaan worden tuimelen er soms zó veel mogelijke onderwerpen door mijn hoofd dat ik geen keuze kan maken. Als ik nu eens een stukje zou maken over de onmogelijkheid een keuze te maken, de moeilijkheid om een onderwerp voor een column te kiezen? Is dat een onderwerp, om over te schrijven in een eventueel te maken column?
Onderwerp: keuzes maken voor een column dus. Zoals daar zijn: de nakende lente, die overwegend grauw en grijs en koud is. Of de heerlijkheid van weer gezond te worden, nadat het leven je bijna was afgepikt. Of het genieten van goed gezelschap, van schone taal die je hardop leest uit een gedichtenbundel, die zomaar op je keuken- of je salontafel ligt. Over politiek zijn ook talloze columns te maken, over natuur en milieu, over de omgang met mensen met elkaar. Vertel mij nooit dat er geen onderwerpen zijn, er zijn er te veel. Zo veel, dat ik er geen keuze uit kan maken. Daarom heb ik deze keer een column gemaakt over het niet weten waarover een column te maken. Here-me-tijd, wat een onderwerp. Of, om in de stijl van het literaire onderwerp voor dit jaar te blijven : Mijn God, wat een onderwerp.
Het hangt van het doel van een column af, waarover je kunt schrijven. Als het bij voorbeeld de bedoeling is mensen te motiveren om zich bewust te durven worden van het feit dat zij medeverantwoordelijke aardbewoners zijn, schrijf je anders dan voor een literaire kring. Voor die laatste doelgroep schrijf je een stukje dat inspeelt op het pure plezier van literair bezig zijn. Daar is geen waardeoordeel aan verbonden. Het eerste is niet per definitie politiek maken, het tweede niet persé literatuur. Het is de kunst met een heel kleine ka om een column te maken die mensen met plezier lezen. Een stukje tekst, dat een bepaalde, vooraf afgesproken grootte kent en regelmatig en herkenbaar als zodanig wordt gedrukt. Een stukje over één onderwerp, met een begin en een logisch einde.
Ik denk dat ik hiermee een column gemaakt heb over het onderwerp column. En dat het de volgende keer wat gemakkelijker gemaakt wordt een stukje te schrijven voor een blad als Opspraak van Beeldspraak of de Nieuwsbrief van onze Literaire Kring.
-------------
Wereldwerk.
Laten we er even van uitgaan dat Nieuwegein geen “Remy” heet: “Alleen op de wereld”, kent U nog het beroemde boek van die naam?
Remy gaat van hand tot hand, heeft vrienden bij mensen en dieren, maakt vreselijke, maar ook mooie dingen en mensen mee en komt uiteindelijk toch goed terecht. Alleen op de wereld was Remy zeker niet -net zo min zijn wij mensen alleen op de wereld en dat geldt ook voor Nieuwegein. En zonder medeaardbewoners bestáát Nieuwegein zelfs niet. Evenzo kon de troupe van Remy niet overleven zonder de mensen waarvoor ze moesten aantreden.
Het is dus belangrijk dat de groep mensen waaruit de stad Nieuwegein bestaat samenwerkt met de rest van de maatschappij die wereld heet. Wil Nieuwegein althans haar goede plaats behouden of haar goede plaats van bestemming bereiken in deze wereld. En geen “Remy “gaan worden
.
Zoals “Remy en zijn troupe” moeten wij mensen ook nog een lange weg gaan en veel nieuwe dingen leren. Die lijken soms moeilijk, en vragen soms offers. Maar zij zijn noodzakelijk om ons te laten overleven. Als mensen, als stad, als land en als wereld. Zij zijn noodzakelijk voor de gehele global village.
Daarvoor zijn wereldwijd plannen gemaakt en agenda’s opgesteld. Lokale actiepunten opgesteld die een mondiale uitwerking krijgen. “Act locally, think globally”: handel plaatselijk, denk wereldwijd”, het is geen loze kreet gebleken… Het is een overlevingsstrategie geworden.
Hoe die plannen en agenda’s eruitzien en wat wij moeten doen om die uit te voeren, willen we proberen in deze Mondiaal in beginsel duidelijk te maken
Veel ervan is gemeentelijk beleid dat moet worden uitgevoerd. Maar aan ons is er erop toe te zien dat dit ook gebeuren zal. Een klein deel moeten wij als burgers zelf doen, wil Nieuwegein ‘bij de wereld blijven horen’ en geen Remy gaan worden in deze maatschappij. Dat vraagt om een: Radicale Evolutie van Maatschappelijke Inspanningen.
Wereldburger
p.s. Het blad ‘ Mondiaal’ was een maandelijkse ondersteunende uitgave van een blad voor ‘Mondiaal Platform’ in Nieuwegein. En Wereldburger was mijn pseudoniem.
vrijdag 13 mei 2011
maandag 9 mei 2011
Eén dag later alweer
Er zijn een paar karweien waar ik een gloeiende hekel aan heb. Hmm, er zijn tegenwoordig veel karweien waar ik een gloeiende hekel aan heb.....
En één van die vele karweien is papieren sorteren. Dozen vol heb ik inmiddels gespaard. Allemaal papier dat me indertijd, soms meer dan 30 jaar geleden, mateloos boeide en daarom apart gelegd werd, of stukken die ik zelf geschreven heb of papieren die ik apart legde over hetzelfde onderwerp, of zaken waarover ik me druk maakte. Of artikelen en columns geschreven door een journalist met wie ik jaren geleden bevriend was.
Zoals ik ook boeken spaarde om die reden. Dus veel Joodse boeken, die ik, zeker op het Waterlooplein, niet kon laten liggen verpieteren en dus kocht voor een prikje.
Maar nu zit ik ermee. Het leven loopt op z'n einde...en ik heb teveel papier in huis. En zal er mijn nabestaanden mee moeten opschepen.
Vandaag heb ik een bescheiden begin gemaakt bij de inspirerende nabijheid van Betty. Ja, het was vandaag weer Bettydag. ;-)
Ik heb de hele grote doos vol papieren onaangeraakt gelaten, die had ik dacht ik al eens uitgezocht..;-) Maar op mijn bureau stonden vier mappen met papieren en die heb ik weer eens allemaal bekeken. Gesorteerd op verschillende stapeltjes...
En ik heb me weten in te houden om alles weer wanhopig bij elkaar te gooien en zo in een doos te 'pleuren' en de boel de boel te laten..
Dus wat er nu overgebleven is, is één stapeltje tikwerk van jaren her. En een stapeltje krantenknipsels dat ik kan bewaren voor de vrouw van bovengenoemde, nu al lange tijd gepensioneerde, journalist. Zij was er indertijd niet aan toe gekomen om dingen van hem te lezen en zou (na telefonisch overleg) zijn artikelen graag nog eens zien.
De rest kan weggegooid worden. En wordt dat ook. Het ligt klaar om verscheurd te worden. En zo is het goed.
Er is echter een hele grote mààr bij. Er liggen nog zoveel papieren te wachten, wel 10 x zo veel.....;-(((( En die zouden ook allemaal..... Je moet er toch niet aan denken?
Daar zou ik nachtmerries van krijgen.... bedolven worden onder papier misschien of dat ik alleen nog maar omringd was door papier dat moest worden uitgezocht... of misschien wel erger.
Over dromen gesproken... De afgelopen tijd heb ik inderdaad veel nare dromen gehad. Wanhopige en verdrietige dromen. En het bijzondere is dat dit echt iets van de laatste paar weken is. Daarvoor kon ik vaker schaterend of in ieder geval grijnzend wakker worden. Ik schrijf een paar dromen hier op.
5-6 mei. Vannacht ongelooflijk verdrietig en boos gedroomd. Iedereen liep maar in en uit bij me. Sleutels hielpen niet. Vreemde kinderen, verpleegkundigen, dokters, ik moest ze af en toe met geweld buiten de deur zetten, maar het hielp niet. Mijn kind liep in en uit, at en dronk, maar zag me niet. De asperges die ik voor mijzelf kookte werden door andere opgegeten. De zee kwam op. En al mijn boeken en mijn geliefde papieren en spullen kwamen steeds dieper in het water te staan. Twee jongemannen sleepten ze van de ene kant naar de andere kant. Ik kwam In een vreemde ruimte meubels tegen die ooit van me geweest waren, een heel oud dressoir o.a., een antieke kast... Ik heb wanhopig gehuild, maar er was niets meer te redden van alle mooie boeken en verzamelde papieren en andere dingen en het water steeg maar.....
(een verwijzing naar het naderende einde als ik zelf niets meer heb in te brengen?)
Misschien dus wel de aanmoediging om te zorgen dat alles op tijd is opgeruimd....
3-4 mei.
3-4 mei. Ik droomde dat ik te maken had met vluchtelingen in dit land. Die zo bang waren dat ze onbereikbaar waren. Ik zat samen met een arts, een maatschappelijk werkende en een psychiater om de tafel en probeerde wanhopig en aan de hand van papieren duidelijk te maken dat er heel erg veel hulp nodig was. Dat zij wisten hoe ik kon helpen maar niets deden. Dat die mensen vaak te bang waren om hun oude korsten brood buiten aan de vogels te voeren, laat staan dat ze zonder hulp konden inburgeren. Mijn pleidooi om gecoördineerde hulp werd tamelijk koel ontvangen. maar bij het afscheid gaf die psychiater me een hand en schoof me daarbij wat kleingeld toe. Mijn verontwaardigde: 'wat doet u nu?! ' werd beantwoord met: neem nou maar aan je kunt het nog gebruiken'. Ik keerde terug naar mijn armoedige straat maar durfde het fooitje zelfs niet aan een asielzoeker te geven. Want dat zou hem ook niet helpen.
Dit werd door een lieve vriendin uitgelegd als: Ben je daar nog steeds mee bezig? Met hulpverlening dus. Maar dat is al meer dan 15 jaar geleden. Ik maak me nog wel heel druk om deze zaken... Maar of dat de reden van deze droom is?
Oja, ik heb er nog zo eentje:
Ik droomde: Dat het de Laatste Dag was.
De dagen waren op. Het leven voorbij. En alles was stil en rustig om mij heen en binnenin mij.
Er was geen angst. Sterker nog: ik wilde me bewust realiseren dat het De Laatste Dag was en zei dat hardop in mijn droom. Waardoor ik wakker werd. En me bleef realiseren: het was de laatste dag.
Maar hoe ik ook denk... al de hele dag... ik ben er nog steeds niet uit waarvan en waarom dit de laatste dag zou zijn.
Van mijzelf? Geen bezwaar, al ben ik het leven nog niet zat.
Van de wereld? Dan zou het in één klap afgelopen zijn met alle narigheid in Japan in Libië en in Kongo en Birma en overal waar geleden wordt.
Het lijkt achteraf allemaal om me op te jutten nou eens te gaan opruimen... ;-)) voor het te laat is.
Enfin, de avond wordt weer oud, net als Witteman.. Ik ga zo maar kijken naar P&W.
Daar komt tenminste geen papier bij te pas.
En één van die vele karweien is papieren sorteren. Dozen vol heb ik inmiddels gespaard. Allemaal papier dat me indertijd, soms meer dan 30 jaar geleden, mateloos boeide en daarom apart gelegd werd, of stukken die ik zelf geschreven heb of papieren die ik apart legde over hetzelfde onderwerp, of zaken waarover ik me druk maakte. Of artikelen en columns geschreven door een journalist met wie ik jaren geleden bevriend was.
Zoals ik ook boeken spaarde om die reden. Dus veel Joodse boeken, die ik, zeker op het Waterlooplein, niet kon laten liggen verpieteren en dus kocht voor een prikje.
Maar nu zit ik ermee. Het leven loopt op z'n einde...en ik heb teveel papier in huis. En zal er mijn nabestaanden mee moeten opschepen.
Vandaag heb ik een bescheiden begin gemaakt bij de inspirerende nabijheid van Betty. Ja, het was vandaag weer Bettydag. ;-)
Ik heb de hele grote doos vol papieren onaangeraakt gelaten, die had ik dacht ik al eens uitgezocht..;-) Maar op mijn bureau stonden vier mappen met papieren en die heb ik weer eens allemaal bekeken. Gesorteerd op verschillende stapeltjes...
En ik heb me weten in te houden om alles weer wanhopig bij elkaar te gooien en zo in een doos te 'pleuren' en de boel de boel te laten..
Dus wat er nu overgebleven is, is één stapeltje tikwerk van jaren her. En een stapeltje krantenknipsels dat ik kan bewaren voor de vrouw van bovengenoemde, nu al lange tijd gepensioneerde, journalist. Zij was er indertijd niet aan toe gekomen om dingen van hem te lezen en zou (na telefonisch overleg) zijn artikelen graag nog eens zien.
De rest kan weggegooid worden. En wordt dat ook. Het ligt klaar om verscheurd te worden. En zo is het goed.
Er is echter een hele grote mààr bij. Er liggen nog zoveel papieren te wachten, wel 10 x zo veel.....;-(((( En die zouden ook allemaal..... Je moet er toch niet aan denken?
Daar zou ik nachtmerries van krijgen.... bedolven worden onder papier misschien of dat ik alleen nog maar omringd was door papier dat moest worden uitgezocht... of misschien wel erger.
Over dromen gesproken... De afgelopen tijd heb ik inderdaad veel nare dromen gehad. Wanhopige en verdrietige dromen. En het bijzondere is dat dit echt iets van de laatste paar weken is. Daarvoor kon ik vaker schaterend of in ieder geval grijnzend wakker worden. Ik schrijf een paar dromen hier op.
5-6 mei. Vannacht ongelooflijk verdrietig en boos gedroomd. Iedereen liep maar in en uit bij me. Sleutels hielpen niet. Vreemde kinderen, verpleegkundigen, dokters, ik moest ze af en toe met geweld buiten de deur zetten, maar het hielp niet. Mijn kind liep in en uit, at en dronk, maar zag me niet. De asperges die ik voor mijzelf kookte werden door andere opgegeten. De zee kwam op. En al mijn boeken en mijn geliefde papieren en spullen kwamen steeds dieper in het water te staan. Twee jongemannen sleepten ze van de ene kant naar de andere kant. Ik kwam In een vreemde ruimte meubels tegen die ooit van me geweest waren, een heel oud dressoir o.a., een antieke kast... Ik heb wanhopig gehuild, maar er was niets meer te redden van alle mooie boeken en verzamelde papieren en andere dingen en het water steeg maar.....
(een verwijzing naar het naderende einde als ik zelf niets meer heb in te brengen?)
Misschien dus wel de aanmoediging om te zorgen dat alles op tijd is opgeruimd....
3-4 mei.
3-4 mei. Ik droomde dat ik te maken had met vluchtelingen in dit land. Die zo bang waren dat ze onbereikbaar waren. Ik zat samen met een arts, een maatschappelijk werkende en een psychiater om de tafel en probeerde wanhopig en aan de hand van papieren duidelijk te maken dat er heel erg veel hulp nodig was. Dat zij wisten hoe ik kon helpen maar niets deden. Dat die mensen vaak te bang waren om hun oude korsten brood buiten aan de vogels te voeren, laat staan dat ze zonder hulp konden inburgeren. Mijn pleidooi om gecoördineerde hulp werd tamelijk koel ontvangen. maar bij het afscheid gaf die psychiater me een hand en schoof me daarbij wat kleingeld toe. Mijn verontwaardigde: 'wat doet u nu?! ' werd beantwoord met: neem nou maar aan je kunt het nog gebruiken'. Ik keerde terug naar mijn armoedige straat maar durfde het fooitje zelfs niet aan een asielzoeker te geven. Want dat zou hem ook niet helpen.
Dit werd door een lieve vriendin uitgelegd als: Ben je daar nog steeds mee bezig? Met hulpverlening dus. Maar dat is al meer dan 15 jaar geleden. Ik maak me nog wel heel druk om deze zaken... Maar of dat de reden van deze droom is?
Oja, ik heb er nog zo eentje:
Ik droomde: Dat het de Laatste Dag was.
De dagen waren op. Het leven voorbij. En alles was stil en rustig om mij heen en binnenin mij.
Er was geen angst. Sterker nog: ik wilde me bewust realiseren dat het De Laatste Dag was en zei dat hardop in mijn droom. Waardoor ik wakker werd. En me bleef realiseren: het was de laatste dag.
Maar hoe ik ook denk... al de hele dag... ik ben er nog steeds niet uit waarvan en waarom dit de laatste dag zou zijn.
Van mijzelf? Geen bezwaar, al ben ik het leven nog niet zat.
Van de wereld? Dan zou het in één klap afgelopen zijn met alle narigheid in Japan in Libië en in Kongo en Birma en overal waar geleden wordt.
Het lijkt achteraf allemaal om me op te jutten nou eens te gaan opruimen... ;-)) voor het te laat is.
Enfin, de avond wordt weer oud, net als Witteman.. Ik ga zo maar kijken naar P&W.
Daar komt tenminste geen papier bij te pas.
zondag 8 mei 2011
Week 1 van Mei, altijd emotioneel.
In de laatste regel van mijn laatste blogje staat een typefout. Ik schrijf over iepenzaag... Dat moet natuurlijk iepenzaad zijn. Maar dat zal de lezer duidelijk geweest zijn, hoop ik.
Er zijn weer een paar dagen verlopen en de grootste emoties van die afgelopen tijd heb ik er nu wel weer uitgelopen. Je weet wel, benen zwaar en hoofd leeg. ;-)
Het waren zoals elk jaar heel emotionele dagen. In één week drie keer de Hollandse Schouwburg bezocht. Eerst voor de afsluiting van het schrijfproject met de Rotterdamse scholieren, dan op 1 mei de herdenking van de Holocaust, en gisteravond de nationale dodenherdenking.
Van de viering van de Bevrijdingsdag heb ik niet zoveel meegekregen, behalve op tv dan. De festivals in het land en natuurlijk het bevrijdingsconcert op de Amstel Vandaag is het ander weer en mijn lijf heeft moeite met de opeens hoge temperaturen.
Vanmorgen wel lekker druk geweest, de tuin gesproeid en binnenshuis bezig geweest. Maar daarna ben ik omgevallen en moest gaan liggen. Voor mij met dit mooie weer dus niks lekker buiten zijn. Maar op bed liggen en slapen. En wakker geworden van een telefoongesprek ging ik daar in mijn droom mee door. Gelukkig had ik toen al lang opgelegd.
De afgelopen paar dagen waren best zwaar. Met vandaag, met prachtig warm weer, als apotheose, want de eerste allergienarigheid sloeg in alle hevigheid toe. Mijn ogen zitten half dicht en ik heb de zwaarste neusspray moeten gebruiken om niet alle lichaamsvocht via mijn neus te verliezen ;-). Ik voel me gezwollen, heb vannacht weinig, maar vandaag met dit mooie warme weer, des te meer geslapen. Kijk ik echter op de allergiewijzer van www.weerdirect.nl dan zie ik daar geen aanwijzing voor. Dus voor het eerst heb ik me maar aangemeld voor de pollenkalender van Dr.Vogel en voor anderen geef ik hem maar hier weer: http://www.avogel.nl/images/other/Pollenkalender.pdf .
4 Mei heb ik, voor de derde keer in één week, doorgebracht in de Hollandse Schouwburg. Net als de internationale herdenking van de Holocaust op 1 mei, Jom ha-Sjo'a. De nationale herdenking was niet alleen op De Dam, maar ook op andere plaatsen in de stad zoals in de Hollandse Schouwburg. Meer dan overvol was het daar, en alleen staande door te brengen. Dus blij dat ik weer mijn mooie bloemetjesstok bij me had. Die gaf voldoende steun om de tijd door te komen. De twee minuten stilte werden dit keer weer onderbroken door de halsbandparkieten, maar ik ervaar het niet als storend, maar met een grijnsje. Onschuldige dieren. Onschuldiger dan wat ik las over Greetje D., die geen twee minuten stil kon zijn maar heel obstinaat de stilte moest verstoren. Maar Greetje D. is Greetje D. hè... Hoewel, Gretta pas beter bij haar persoonlijkheid en zo heet ze nou eenmaal.
Van 5 mei heb ik weinig gemerkt aan deze kant van de stad. Er hingen drie vlaggen op de gracht. Waar die van ons huis is gebleven???? Ik heb mijn boodschapjes gehaald en daarna geslapen. En 6 mei kwam een oude vriend op bezoek. Jammer dat we zo ver uit elkaar zijn gegroeid. Maar dat gebeurt in het leven. Vrienden blijven in je hart dezelfde warme band houden, maar in het gewone leven vervreemd je toch vaak van elkaar. We zijn gezellig gaan eten, dat wel. Maar ik was daarna wel toe aan een paar rustige dagen.
7 mei. Twee jarigen, maar geen energie meer om verjaardagen te vieren. Mijn zoon Leo is jarig maar ik denk niet dat hij visite krijgt of wil. En dat geldt ook voor de beste sysop ter wereld, mijn neef Freek, die niet thuis was voor een telefonische felicitatie. Uit met echtgenote, mijn nichtje Elly dus. want ze houden niet zo van verjaarsvisite...
Nou, ik hoop dat beiden een plezierige verjaardag meemaken.
En die heb ik nu gehad. Gisteren en vandaag. Maar gisteren sloeg de pollennarigheid toe Gelukkig kon ik vandaag binnenblijven en kwamen neus en ogen weer een beetje tot rust. Dan heb ik ook meteen weer wat energie. En dat kon ik in huis best gebruiken. Moederdag deden we maar niet aan. Dochterlief komt van de week een middag hierheen. Komt ons allebei beter uit ook.
Dit was de week die was.
En morgen is het weer maandag en komt Betty. Ze doet zoveel meer dan mijn huisje schoonmaken hè. Betty is een ontwikkelde vrouw, met een afgeronde universitaire opleiding zelfs. Toch kiest ze hiervoor. En zo profiteren we wekelijks en via de email van elkaar........
Er zijn weer een paar dagen verlopen en de grootste emoties van die afgelopen tijd heb ik er nu wel weer uitgelopen. Je weet wel, benen zwaar en hoofd leeg. ;-)
Het waren zoals elk jaar heel emotionele dagen. In één week drie keer de Hollandse Schouwburg bezocht. Eerst voor de afsluiting van het schrijfproject met de Rotterdamse scholieren, dan op 1 mei de herdenking van de Holocaust, en gisteravond de nationale dodenherdenking.
Van de viering van de Bevrijdingsdag heb ik niet zoveel meegekregen, behalve op tv dan. De festivals in het land en natuurlijk het bevrijdingsconcert op de Amstel Vandaag is het ander weer en mijn lijf heeft moeite met de opeens hoge temperaturen.
Vanmorgen wel lekker druk geweest, de tuin gesproeid en binnenshuis bezig geweest. Maar daarna ben ik omgevallen en moest gaan liggen. Voor mij met dit mooie weer dus niks lekker buiten zijn. Maar op bed liggen en slapen. En wakker geworden van een telefoongesprek ging ik daar in mijn droom mee door. Gelukkig had ik toen al lang opgelegd.
De afgelopen paar dagen waren best zwaar. Met vandaag, met prachtig warm weer, als apotheose, want de eerste allergienarigheid sloeg in alle hevigheid toe. Mijn ogen zitten half dicht en ik heb de zwaarste neusspray moeten gebruiken om niet alle lichaamsvocht via mijn neus te verliezen ;-). Ik voel me gezwollen, heb vannacht weinig, maar vandaag met dit mooie warme weer, des te meer geslapen. Kijk ik echter op de allergiewijzer van www.weerdirect.nl dan zie ik daar geen aanwijzing voor. Dus voor het eerst heb ik me maar aangemeld voor de pollenkalender van Dr.Vogel en voor anderen geef ik hem maar hier weer: http://www.avogel.nl/images/other/Pollenkalender.pdf .
4 Mei heb ik, voor de derde keer in één week, doorgebracht in de Hollandse Schouwburg. Net als de internationale herdenking van de Holocaust op 1 mei, Jom ha-Sjo'a. De nationale herdenking was niet alleen op De Dam, maar ook op andere plaatsen in de stad zoals in de Hollandse Schouwburg. Meer dan overvol was het daar, en alleen staande door te brengen. Dus blij dat ik weer mijn mooie bloemetjesstok bij me had. Die gaf voldoende steun om de tijd door te komen. De twee minuten stilte werden dit keer weer onderbroken door de halsbandparkieten, maar ik ervaar het niet als storend, maar met een grijnsje. Onschuldige dieren. Onschuldiger dan wat ik las over Greetje D., die geen twee minuten stil kon zijn maar heel obstinaat de stilte moest verstoren. Maar Greetje D. is Greetje D. hè... Hoewel, Gretta pas beter bij haar persoonlijkheid en zo heet ze nou eenmaal.
Van 5 mei heb ik weinig gemerkt aan deze kant van de stad. Er hingen drie vlaggen op de gracht. Waar die van ons huis is gebleven???? Ik heb mijn boodschapjes gehaald en daarna geslapen. En 6 mei kwam een oude vriend op bezoek. Jammer dat we zo ver uit elkaar zijn gegroeid. Maar dat gebeurt in het leven. Vrienden blijven in je hart dezelfde warme band houden, maar in het gewone leven vervreemd je toch vaak van elkaar. We zijn gezellig gaan eten, dat wel. Maar ik was daarna wel toe aan een paar rustige dagen.
7 mei. Twee jarigen, maar geen energie meer om verjaardagen te vieren. Mijn zoon Leo is jarig maar ik denk niet dat hij visite krijgt of wil. En dat geldt ook voor de beste sysop ter wereld, mijn neef Freek, die niet thuis was voor een telefonische felicitatie. Uit met echtgenote, mijn nichtje Elly dus. want ze houden niet zo van verjaarsvisite...
Nou, ik hoop dat beiden een plezierige verjaardag meemaken.
En die heb ik nu gehad. Gisteren en vandaag. Maar gisteren sloeg de pollennarigheid toe Gelukkig kon ik vandaag binnenblijven en kwamen neus en ogen weer een beetje tot rust. Dan heb ik ook meteen weer wat energie. En dat kon ik in huis best gebruiken. Moederdag deden we maar niet aan. Dochterlief komt van de week een middag hierheen. Komt ons allebei beter uit ook.
Dit was de week die was.
En morgen is het weer maandag en komt Betty. Ze doet zoveel meer dan mijn huisje schoonmaken hè. Betty is een ontwikkelde vrouw, met een afgeronde universitaire opleiding zelfs. Toch kiest ze hiervoor. En zo profiteren we wekelijks en via de email van elkaar........
Abonneren op:
Posts (Atom)
