Ziz iz Emsterdem men, ziz iz Hollend

Hoe vaak ik dat niet tegen slordige toeristen (en Nederlanders) zeg, als ze zomaar ergens hun bagage, hun tassen of jassen neerleggen en er dan met hun rug naartoe geen aandacht meer aan schenken…. Gisteren nog twee keer, tegen Nederlandse jongelui die hun tassen en jassen tegen een muur aan gelegd hadden. Moest die muur er zeker op passen…?
Ik ben geen politievrouw, maar voel me wel mee-verantwoordelijk voor mijn stad.

Nu zeg ik het hier: Ziz iz summer in Hollend men…. Niks aan te doen…

Vanmorgen werd ik pas om half elf wakker, zo donker was het gebleven in mijn huisje.
Geen afspraken, dus geen wekker gezet.
Buiten is het donkergrijs. De bomen staan er wat triest bij door al die nattigheid. Nouja, het was wel heel hard nodig, maar veel langer hoeft het van mij niet te duren. Ik ga, en dan met móói weer, ’s avond. liever met de tuinslang rond, dan dagenlang met deze somberheid te moeten leven. Als volgende week maar weer de zon schijnt. Afgesproken, weermensen?

Ik liep nog in mijn nachtgoed en met verwarde haren toen het eerste telefoontje kwam. En de eerste klop op de deur. Ja, ik heb een leuk kloppertje, dat maakt minder lawaai dan de bel.
Buren. De één kwam wat vertellen. De ander kwam véél vertellen en dus stond ik, op mijn blote voeten op het koude zeil, nog in pyama, een hele tijd aan de tochtige deur. Want al laat ik niet iedereen altijd binnen, te woord sta ik wel (bijna) altijd.

Dat was dus een manier om wakker te worden. Maar tegelijk, toen ik eenmaal gewassen en gekleed was e.d. en mijn fruitontbijtje op had, de ochtendmailtjes verwerkt waren en mijn bedje was opgemaakt…. wilde ik zo wel weer terugkruipen.. Maar ja, dat was twee uur verder. En tijd voor de brunch. Ik heb de dokter beloofd minder te eten, dus het bleef bij twee heel mager belegde oberlander boterhammen. Fijn roggebrood dus.
Het regende op dat moment nog steeds. En binnen waren de lampen brandende.;-)
Ik heb een dozijn parapluutjes en twee plastic regencapes. Dus besloot te gaan lopen. Dit keer de tram naar de Jodebreestraat en vandaar uit lopend door de Antoniebreestraat naar de Nieuwmarkt. Ellendig dat er de hele zomer geen metro is, en vervangend vervoer is lood om oud ijzer. Voor je het bereikt hebt… Op de Nieuwmarkt was een muziekmarkt. Oude grammofoonplaten en cd’s. Duizenden. Maar daar had ik geen belangstelling voor. Ik wilde naar de Toko. Zoals gewoonlijk kom je daar alle kleuren van de regenboog tegen en het ruikt er heerlijk. Een combinatie van kruidnagel, kerrie en laurier en nog wat. Omdat het zo klein en nauw is zijn de mensen superbeleefd als ze elkaar moeten passeren. Want dat kan niet zonder elkaar aan te raken.
Ik moest o.a. citroenmarmelade hebben en bojenmithee en gemberthee en nog wat kleine dingen. Daarna naar Jacob Hooy, de natuurwinkel waar het ook altijd zo heerlijk ruikt en waar het ook altijd lekker rondneuzen is. Voor mijn dochter’s verjaardag een lekker douchespul van Weleda en wat geurtjes voor mezelf…(bergamotolie o.a.) en lopend langs de Kloveniersburgwal met z’n massagesalons en de eethuisjes, via de Nieuwe Hooghstraat en de Antoniebreestraat, allemaal gezellige winkelstraatjes, terug naar huis. Dacht ik. Maar in de laatste straat… op de heenweg had ik expres aan de overkant gelopen.. maar nu kwam ik er toch langs. Een winkeltje met allerlei leuke dingetjes, tasjes, geurtjes, beeldjes, groot en klein, alles uit het Oosten, uit India en andere Oosterse landen geïmporteerd. En vraag mij nou niet om zo’n winkeltje voorbij te lopen…… dat kan ik niet meer. En ik laat me gráág verleiden hoor. Dus binnen een paar reisboeddhabeeldjes gekocht om weg te geven en nog een en ander.
Ik moet toch afvallen, dus bespaar ik het wel op mijn eten……. Tòch?? ;-)
Grapje, het gaat altijd om kleine bedragen.

Op de brug bij de Antoniesluis heb ik even gerust. Dat is een van de mooiste plekjes in Amsterdam. Het sluishuisje dat al eeuwen oud is, de vele kleine bootjes, de oude huisjes. De plek komt op heel veel oude schilderijen voor, maar ook op veel ansichtkaarten van de stad. Het is de brug tussen Antoniebreestraat en Jodebreestraat.

Aangezien het Waterlooplein al opgebroken was – het was inmiddels over half zeven – kon ik via het plein en dóór de Stopera naar de dichtstbijzijnde tramhalte.
Mijn reisbeschrijvingen zijn uitgebreid hè? Ik denk dat er nogal wat mensen zijn die Amsterdam wel kennen. En zo niet, bedenk dan maar dat ik in elke straat wel wat meemaak. En het zó wil benoemen dan.

Wachten op de tram… Een moeder met een kind. Pakistaans-Surinaams? Mevrouw zat naast me en deed haar schoenen even uit en een niet te beschrijven lucht van haar blote voeten met knoflook en uien kwam in mijn neus. Komt misschien door het eten dat ze doen? Ik ben niet weggelopen nee. ;-) Maar gemakkelijk was dat niet ;-)

Dit was mijn weg van vandaag en om de wèg gaat het immers, niet om het doel. Dat wordt tòch wel bereikt.

Ik heb een heup en dat zal ik weten ook.

Een pijnlijke heup. Al een hele poos hoor. Maar zo langzamerhand ga ik kreupel lopen en dat hoeft natuurlijk niet. Morgen maar een afspraakje met mijn fysiotherapeut maken. Misschien moet ik wel weer gekraakt worden….. Tja, oud worden brengt inderdaad gebreken mee. Soms kijk ik met verwondering naar dat ook ouder wordende lijf. Sjonge, wéér iets dat je in de steek gaat laten.
Vandaag moest ik naar de suikerzuster, diabetescontrole dus, en dat is een heel eind lopen. Met twee trams kom ik er gemakkelijker.
Dat laatste heb ik maar gedaan. Voor het overstappen even bij mijn Turkse super langs en twee kilo fruit gehaald. Pruimen en wilde perziken. De laatste smaken nog steeds zoals ze heel lang geleden gesmaakt moeten hebben. Heerlijk. De zwarte pruimen komen zover ik weet ook uit Turkije. En zolang ze dit soort fruit hebben….. lekker hoor. Het werd te zwaar om ook nog een kilo van die lekkere grote zoete abrikozen mee te nemen in mijn rugzak, anders had ik dat ook weer meegenomen. De volgende keer dus. Het is er veel goedkoper ook als in de gewone supermarkt. Twee bejaarde dames (ben ik ook ja, maar niet echt in mijn optreden dacht ik) durfden eigenlijk die wilde perziken niet te nemen. ‘Wat zou dat nou zijn?’ Op mijn aandringen hebben ze er, met

Bij de suikerzuster heb ik perziken uitgedeeld, leuk dat ze die ook niet kenden.
Het was wel wachten, liep wel een half uur uit.
Maar alles was gelukkig redelijk in orde. Béétje te hoog, suiker en cholesterol, maar niet om ongerust te zijn. Mijn porties halveren, is de ook de boodschap, ik was teveel aangekomen. Dat zal die heup van mij ook goed uitkomen, denk ik. Je staat er niet bij stil, probeert gezond te eten, en de nodige voedingssupplementen te nemen, de nodige beweging te hebben. Maar dat laatste wordt, ook door die heup, de laatste tijd wel minder. Dus moet ik de in te nemen energie ook verminderen. Fruit mag gelukkig wel. Zelfs de schildklierwerking bleek iets verhoogd. N.b., ik slik al jaren medicijnen omdat de werking ervan veel te laag is. Weer zoiets raars… nou ja, dié medicatie kan dus verlaagd worden.

Terug weer met de tram en nu had ik, ondanks de zware rugzak, toch zo’n zin om even in de binnenstad te kijken of die Chinese winkel nu ook toko is geworden. Zodat ik er ook levensmiddelen zou kunnen kopen. Nee dus. Mijn eigen toko op de Nieuwmarkt is praktisch onbereikbaar, nu de metro de hele zomer niet rijdt. Alles moet dan lopend gedaan worden, en dat ik nèt even te ver. Op internet maar gaan zoeken naar een per tram goed bereikbare toko in de stad…

Die nare steentjes op de Dam. De Majesteit zou er zelf over moeten wandelen. Als zij er is ligt er een dikke loper onder haar voeten, zodat zij met haar pumpjes niet hoeft te lijden. Mijn voeten en benen protesteren altijd hevig als ik daar moet lopen.
Het monument op de Dam is een gezelligheidsplek voor allerlei mensen. Ouderen zitten op het ronde muurtje hun lunch te eten, jongelui, toeristen met rugzakken vaak, liggen vóór op het terras voor het monument zelf gezellig te chillen. Het valt mij altijd op hoezeer het Nationaal Monument is verweven met het hele Damgebeuren. Mij stoort het niet hoor. Ik kijk er zelfs genietend naar.

Gelukkig bleef het vandaag hier droog. Nu vanavond regent het weer. Althans, mijn katje heeft er altijd plezier in met haar staart in mijn gezicht te aaien, en vanavond was ze drijfnat. Daar heeft zij plezier in, in regentjes zoals nu, maar ze ziet er dan niét uit. Inmiddels klettert de regen weer neer en blijft poes ook liever binnen.

Vanavond heb ik inderdaad de helft gegeten van wat ik van plan was. Nu doe ik twee dagen met een portie, die ik normaal per keer eet. Ik had een lekkere langevingerpudding gemaakt. Jawel, van lange vingerkoekjes en vanillepudding en frambozensap. De koekjes gaan dan eigenlijk in de pudding op, smelten bijna, zo zacht worden ze dan. Daar hóórt eigenlijk slagroom op. Ja-ha, ik wéét wel wat lekker is. Maar geen slagroom en een heeeeel klein portietje. Morgen maar wat uitdelen in huis.

Het is inmiddels kindertjesbedtijd. Ook voor mijn heup dus, die eigenlijk languit wil.
Laat ik maar aanstalten gaan maken.

Een dag met afwisseling.

Rare uitdrukking eigenlijk. Kennen jullie die uitdrukking: ‘Een dag met afwisseling? ‘
Grapje. Ik heet geen dominee Gremdaat. Voor wie dit niet begrijpt: dat is één van de rollen van Paul Haenen. Die zou ik trouwens graag weer op tv zien verschijnen.

Vanmorgen kwam mijn neef weer eens op bezoek. Eigenlijk kwam hij om de computer weer eens uptodate te maken en ingeslopen foutjes eruit te halen. Daar is hij een kei in. Ik kan wel een beetje computeren, maar hij is de sysop, de technicus. Dus ik haal het niet in mijn hoofd om programma’s te downloaden zonder zijn toestemming. Want geheid dat als hij hier komt, dat het er weer uitgaat… Maar dan komt er wel vaak iets beters voor in de plaats hoor.

Neef ging, hulpe kwam. Betty kwam wat later, wat dit keer goed uitkwam. Ik hoef er nooit bij te blijven, ga altijd andere dingen doen.
Dit keer wilde ik neef, en later ook Betty, de boor laten zien die ik gekocht had. Maar de boze kabouter was weer eens actief. Kennen jullie dat ook? Het hele huis heb ik afgezocht, De boortjes die erbij hoorden vond ik uiteindelijk wel. Ik heb letterlijk elke plank onderzocht. Op elke kast gekeken. Urenlang…….
Ten einde raad gaf ik het maar op en ging ik maar weer op mijn stoel bij de computer zitten.
En raad eens? Ja hoor, de doos met de boor (ik herinnerde me die doos niet) lag op de onderste plank naast mijn stoel. Maar waar waren nou die boortjes die eigenlijk in de doos hoorden? Zucht……….. na lange tijd vond ik gelukkig ook die boortjes ergens terug. De doos met de boor en de boortjes werd weer op de onderste plank van de boekenkast naast mijn stoel gelegd…. En Betty heeft wel drie keer gevraagd of ik nog wist waar die boor lag. ;-)

Maar ik haalde mijn gram hoor… Later kon ik zelf lachen. Want die kabouter was nog niet weg. Een half uurtje later kon Betty de stang van de stofzuiger niet vinden. Waar kon die nou gebleven zijn?! Zomaar verdwenen? Enfin, Betty heeft lang gezocht… en ik heb meegezocht en aanwijzingen gegeven. Waar die stang gebleven was? Tegen de kapstok, verdwenen in een jas die daar hing. ;-)))))

De tijd die ik had, terwijl mijn nooit genoeg gewaardeerde hulpe bezig was heb ik gebruikt om papieren van allerlei soort te verzamelen uit alle kasten, alle planken en van het bureau. Gelukkig spaar ik lege dozen (ik kan ze maar niet weggooien) dus alles is in een grote doos gedaan. Morgen is er een nieuwe dag. Ik had me dit al zo lang voorgenomen.
En ik vond het nog leuk ook. Want behalve veel scheurwerk aan oude zakelijke dingen zoals brieven en afschriften van de verzekering of zo, kwam ik ook oude dingen tegen die ik zelf geschreven had. Ooit…. En nooit eerder gepubliceerd. Dat zijn leuke dingen voor de mensen. Althans voor dit mens.

Mijn kat springt op mijn stoelleuning. En buigt zich in allerlei bochten om maar aandacht en aaitjes te krijgen. Of ik maar wil ophouden met tikken. Ze springt op het bureau en probeert tikjes op mijn hand te geven… En weer naar de stoelleuning om met haar staart dan maar in mijn gezicht te zwaaien. En die staart is nat, want ze komt net van buiten, waar het regent. Geen sproeien dus vanavond.
Maar die natte staart is niet aangenaam…… en nu springt ze dus verontwaardigd weer naar beneden en laat me haar achterkant zien voor ze zich beledigd verstopt in haar mandje onder het bureau. ;-) Grappenmakers, die katten hoor.

Enfin, waar was ik? O ja, bij die papieren…. Moeilijk om weg te doen altijd, maar nu ben ik vastbesloten. Alles wat zakelijk is en vijf jaar oud gaat door de papierversnipperaar. Alles behalve wat bewaard moet worden dus. ;-) Nouja, in elk geval gaat er weer een hoop weg…

Maar waar ik zuinig op ben zijn brieven en kaarten van vrienden en vriendinnen. Ik heb van alle brieven en kaarten van drie vrienden al een flinke stapel teruggevonden. Eén van mijn vrienden is niet meer, maar die stuurde altijd een stapeltje kaarten per keer, met op elke kaart in potlood een paar woorden zodat je alle kaarten wel moest lezen en zien, wilde je alles lezen wat hij te schrijven had.
Een andere vriend stuurt nog steeds de mooiste en liefste literaire brieven, verhaaltjes en gedichten. En een derde, die hier in dit huis woont, stopt altijd de mooiste kaarten als groetje of als bedankjes voor diensten of zo, in mijn brievenbus.
Een vriendinnetje stuurt me kaartjes gewoon als teken van leven met een lief woordje erop.
En die kaarten en brieven en briefjes en gedichten, die doe ik van mijn leven niet weg.


Vandaag heb ik dus de oogst van de laatste maanden weer eens gelezen en in stapeltjes weer opnieuw verpakt en opgeborgen.