Op google las ik dat Wilders woedend is over een cartoon over hem op de vara-site www.joop.nl. Ik heb erover gedacht commentaar te leveren maar zag er, gezien het grote aantal commentaren dat er al staat, maar van af. Om me daar in te schrijven willen ze van mij zelfs een biografie weten... Een e-mailadres en een wachtwoord kunnen ze krijgen, maar ik laat me in naam van de vrijheid, mijn eigen vrijheid, niet dwingen mijn biografie voor Jan en alleman vrij te geven.
Wilders heeft dus gezegd dat de Partij voor de Vrijheid naar aanleiding van die cartoon de Vara voortaan zal boycotten. De cartoonist had dus niet de vrijheid van meningsuiting die Wilders voor zichzelf opeist. Daarmee geef ik dus geen oordeel over de cartoon zelf...
Met de komende verkiezingen in zicht kan ik die boycot alleen toejuichen. Maar dat is mijn persoonlijke mening. Ik hoop zelfs dat de Vara deze boycot zal voortzetten en niet betreuren... Voorwaarts en niet versagen Vara.
Wilders is natuurlijk wel een kei... De vrijheid te nemen iedereen te schofferen in naam van de Vrijheid en daar zelfs nieuwe woorden voor uitvinden, dat kan hij goed.
Tot en met de Koningin... Maar zodra iemand hem zelf bekritiseert is het afgelopen met die vrijheid van meningsuiting. En worden er maatregelen genomen, zoals de boycot van de Vara.
En dat is precies waarom macht voor hem en zijn PVV zo gevaarlijk is. Want hoever kan hij gaan als hij werkelijke macht zou hebben? Nu blijft het bij een boycot van een vrije omroep. Als hij werkelijke macht heeft zal hij de omroep en andere media die hem niet zinnen, opheffen. Om niet aan ergere dingen te denken.
Dat is de reden dat hij mensen doet denken aan de tijd van voor de 2e wereldoorlog. Ervaringsdeskundigen die slachtoffer zijn geweest van lieden die zichzelf alle vrijheid gaven om anderen elke vrijheid te ontzeggen. En daar door de vrijheid van de democratie ook in slaagden.
Mensen die hun eigen geschiedenis niet kennen en er niet over willen weten ook, willen de vrijheid hebben het met Wilders eens te zijn. Van mij mogen ze die vrijheid hebben, maar wees dan wel zo verstandig eraan te denken dat, bij voorbeeld, uw eigen moeder en grootmoeder, nooit naar buiten zouden gaan zonder hoofddoek of hoedje of ' kap', als ze, zoals nu sommige moslimvrouwen, in 'klederdracht' gingen. En Uw vader en grootvader altijd buiten zijn hoed of pet ophad, ja echt waar. En kijk naar de hoeden van de vrouwen in de biblebelt... in ons eigen land. Ik heb daar al eens eerder over geschreven.
Die z.g. Tuigdorpen, alleen het woord is al bijna even erg als dat verschrikkelijke 'kopvodden' waar het om keurige hoofddoeken en -doekjes gaat...
Ooit van Veenhuizen gehoord? Kijk eens op http://www.encyclopediedrenthe.nl/Gevangenis. Dat zal Geert Wilders, of degene die hem dat onzalige plan heeft ingefluisterd, misschien niet gedaan hebben. Het is ondoordacht, en alweer iets dat aan vooroorlogse toestanden doet denken... Het waren niet alleen re-socialiseringskampen, al vanaf 1827, waar langdurig werkloze mannen al dan niet met gezin naar gedeporteerd werden, maar ook werden er later, toen het de regering goed uitkwam, Belgische en (later ook in Westerbork) Joodse vluchtelingen in opgesloten. Mensen zonder bezittingen, die geen werk hadden, onze taal niet spraken en aanpassingsmoeilijkheden ondervonden door hun buitengesloten blijven. Zoals nu, in onze tijd, vluchtelingen opgesloten worden. Hetzij als alleenstaanden, maar ook hele of halve gezinnen. Tuigdorpen? Alleen het woord al....
Nee, de geschiedenis verandert niet, herhaalt zich alleen maar en zal zich blijven herhalen, als we er niet van willen leren.
Maar dit is kritiek... straks wordt ik ook bedreigd en geboycot, dus ik kan het waarschijnlijk beter niet schrijven. Dat ik het toch doe, is de vrijheid die ik heb om mijn eigen mening weer te geven.
Want ik ben ook woedend…
zaterdag 12 februari 2011
donderdag 10 februari 2011
Tandarts en meer...
Het wordt tijd weer een nieuw blogje te maken. Daar was ik al een paar dagen geleden aan begonnen maar dat is niet afgemaakt. Laat ik dat eerste stuk toch maar overnemen hier.
Zondagmiddag. De storm van de laatste dagen, de eerste week van februari dus, heeft me niet uitgenodigd. Om te gaan wandelen bedoel ik. Het is letterlijk adembenemend om met dit weer naar buiten te gaan als je geen echt doel hebt. Afgezien van het feit dat het dus echt adembenemend is wordt een mensje zoals ik letterlijk omver geblazen tijdens de harde windvlagen.
Maar ik wilde toch heel graag naar buiten. Hoewel ik niet echt iets te doen had moest ik toch ook aan mijn conditie denken. Zo vaak mogelijk wandelen is nog het enige dat er iets toe doet.
Dus toen alle werkzaamheden, zowel aan- als voor mijzelf gedaan waren (wat was ik vandaag weer supertraag...) en alle mails afgewerkt, heb ik mijn wandelschoenen aangetrokken en mijn jas en pet op- en de rugzak omgedaan en ben gaan lopen. Op de gracht was het praktisch windstil. Maar zodra ik de hoek omkwam werd ik teruggeblazen. Met veel moeite kon ik komen bij de metrohalte, die het dichtste bij is. En een beetje gewinkeld op het Centraal Station, want de stad in, nee, dat ging niet. En alles wat ik nodig had kon ik op het C.S. kopen. Die hal is een mall geworden. Een shoppingmall. Bij de verste Albert Hein een beker ice cappuccino meegenomen en toen maar terug de weg naar de metro. Met oponthoud, want tussentijds zitten is bij deze lage luchtdruk (raar toch) ook een must. Toen ik de metro uitkwam via het fietspad (de trap op gaat al langer niet meer) viel de storm op me alsof ik een persoonlijke vijand was. Een hoekje om en ik greep me met beide handen vast aan n.b. een fiets die daar stond. En die gaf steun... ;-)) Het duurde even voor ik een paar passen kon wagen. Tegen een muur aangeduwd kon ik de helft van dat straatdeel lopen maar bij de eerste de beste inham bleef ik weer hijgend wachten tot ik verder kon. Enfin, eenmaal op de gracht viel de wind gelukkig weg en met mijn adem een beetje op orde gebracht ben ik toch heelhuids thuisgekomen. En kon meteen die heerlijke beker D.E. Ice Cappuccino nemen. Wel even schudden voor openen. Ik kan hem van harte aanbevelen aan wie van ijskoffie houdt.
Mijn benen zijn weer zwaar, maar mijn hoofd is gelukkig weer leeg.
Mijn goede oude vriend Paul was weer hier gisteren. Hij was één van de redacteuren van mijn boek 'Twee vrouwen en een jas', dat in 1994 uitkwam. Maar we waren al sinds 1983 bevriend. En het mag vreemd lijken, maar we hebben samen veel onenigheden overleefd en zijn heel goede vrienden gebleven. Dat lukt me niet met iedereen. En gisteren is weer de laatste onenigheid uitgepraat. En ik was blij met zijn komst. Volgende week komt een andere vriend op bezoek, die ik ook al ken sinds begin 80-er jaren. Ik heb maar aanvaard dat het er niet meer inzit dat ik zelf op reis ga. Te vermoeiend geworden. Daar moet ik weer dagen van bijkomen.
Ja hoor, ik weet het. Er zijn mensen die 10 jaar ouder zijn dan ik ben... en die nog sporten en wereldreizen maken en voor wie een reisje geen enkele belemmering vormt.
Nou, ik ben zo niet gebouwd dus. En ik zal de laatste zijn die daarover moppert, want er zijn mensen, veel jonger dan ik, die ook nooit meer een reisje zullen kunnen maken.
Zoals ik ook niet mopper over mijn gezondheid, wetend hoeveel mensen, jonger en ouder dan ik, nooit (meer) gezond zullen zijn. Ik ben een gelukkig mens zoals ik ben. En ik mag er nog steeds zijn in meerdere opzichten.
Het stukje uit mijn vorige blog, over de dure administratieve rompslomp rond 3,5 uur hulp per week heeft, een beetje aangepast, als ingezonden stuk in het parool van gisteren, zaterdag dus, gestaan.
Ik had het niet verwacht. Hoopte eigenlijk dat de redactie er zelf iets mee zou gaan doen. Maar dit is ook leuk.
Misschien is de absurditeit en ambtenarij van dit soort zaken een beetje aan de oppervlakte gekomen, hoewel ik er niets van verwacht.
Nee nee, geen woord kwaad over de ambtenaren zelf... het gaat om het systeem.
En woensdag is dus die andere oude vriend, Marcel, op bezoek geweest. Dat was samen smullen, want we snoepen graag en dat is te zien ook...Sssst, niet hardop zeggen, dat willen we niet horen hoor.
Gezworven door het Joods Historisch Museum. Ik kom er al jaren, de mensen kennen me, maar Marcel was er nog nooit geweest. Er was een tijd, jaren geleden, dat ik nog zoekende was naar mijn wortels, ergens wilde ' thuiskomen' , en dat was o.a. daar in dat museum, dat ' dingen' van vroeger had en de sfeer van ' thuis' . Dacht ik.
Jaren daarna ontdekte ik wel dat de sfeer 'thuis' ietwat anders was als wat ik hoopte en dacht. Maar toch voelde het vertrouwd om in het museum rond te zwerven.
En vandaag naar de tandarts. Een nieuwe... De praktijk bestaat nog wel, maar mijn vroegere tandarts is verdwenen. Nu waren er een paar heel jonge vrouwelijke tandartsen. Gelukkig wel goed. Maar dat gepruts met drie of vier handen in mijn mond... ik zal er nooit aan wennen...
De tandarts heeft ontdekt dat ik refluxnarigheid heb. Je kunt mijn verhemelte niet aanraken, dan krijg ik meteen braakneigingen. Staat ook in mijn ziekteslijst hoor. Het heeft dus nogal wat voorzichtigheid gekost om mijn gebit te ont-tandstenen ;-), hoewel ik een compliment kreeg voor de verzorging ervan. Er moest een achterste kies gevuld worden, en ze (een nieuwe tandarts in de praktijk) wilde me een kanaalwortelbehandeling (?) aanpraten. Dat heb ik geweigerd. Als ik een ontsteking had zou ik het wel gevoeld hebben, zeker weten. Bij kloppen met een hamertje op alle kiezen deed het nergens pijn. De tandhals ligt bloot, dat wel, en dat is nogal gevoelig. Dus mag ik mijn eigen tandpasta niet meer gebruiken, maar moet overgaan op de Sensodyne. Ik heb vergeten om te kijken welke reclametubetjes er lagen, misschien lagen er sensodynetubetjes, zoals er de vorige keren Oral B-tubetjes lagen. ;-). Om kort te gaan, het is goed gedaan en de rekening kwam op 178 euro te staan. Want ze probeerden ook foto's van mijn kiezen te maken maar ja, reflux he... Dus moest er een foto van mijn hele kaak gemaakt worden, En die viel nogal onduidelijk uit. Vandaar dat ze dacht dat ik een ontstoken kies had.
Het betekende wel een lange wandeling in de regen, die ik vandaag heel plezierig beleefde. Goed in mijn waterdichte jas en pet verstopt.
En verder.... Egypte. Is de volhardendheid van de bevolking vergeefs? Zal er nog meer bloed vloeien? Wordt het inderdaad een militaire dictatuur in de plaats van de dictatuur van Mubarak? Ik weet het niet. We moeten wachten, net als de bevolking van Egypte en van Israel. Want daar ligt ook een heel groot belang.
Weer niets gewonnen in de staatsloterij.
Zondagmiddag. De storm van de laatste dagen, de eerste week van februari dus, heeft me niet uitgenodigd. Om te gaan wandelen bedoel ik. Het is letterlijk adembenemend om met dit weer naar buiten te gaan als je geen echt doel hebt. Afgezien van het feit dat het dus echt adembenemend is wordt een mensje zoals ik letterlijk omver geblazen tijdens de harde windvlagen.
Maar ik wilde toch heel graag naar buiten. Hoewel ik niet echt iets te doen had moest ik toch ook aan mijn conditie denken. Zo vaak mogelijk wandelen is nog het enige dat er iets toe doet.
Dus toen alle werkzaamheden, zowel aan- als voor mijzelf gedaan waren (wat was ik vandaag weer supertraag...) en alle mails afgewerkt, heb ik mijn wandelschoenen aangetrokken en mijn jas en pet op- en de rugzak omgedaan en ben gaan lopen. Op de gracht was het praktisch windstil. Maar zodra ik de hoek omkwam werd ik teruggeblazen. Met veel moeite kon ik komen bij de metrohalte, die het dichtste bij is. En een beetje gewinkeld op het Centraal Station, want de stad in, nee, dat ging niet. En alles wat ik nodig had kon ik op het C.S. kopen. Die hal is een mall geworden. Een shoppingmall. Bij de verste Albert Hein een beker ice cappuccino meegenomen en toen maar terug de weg naar de metro. Met oponthoud, want tussentijds zitten is bij deze lage luchtdruk (raar toch) ook een must. Toen ik de metro uitkwam via het fietspad (de trap op gaat al langer niet meer) viel de storm op me alsof ik een persoonlijke vijand was. Een hoekje om en ik greep me met beide handen vast aan n.b. een fiets die daar stond. En die gaf steun... ;-)) Het duurde even voor ik een paar passen kon wagen. Tegen een muur aangeduwd kon ik de helft van dat straatdeel lopen maar bij de eerste de beste inham bleef ik weer hijgend wachten tot ik verder kon. Enfin, eenmaal op de gracht viel de wind gelukkig weg en met mijn adem een beetje op orde gebracht ben ik toch heelhuids thuisgekomen. En kon meteen die heerlijke beker D.E. Ice Cappuccino nemen. Wel even schudden voor openen. Ik kan hem van harte aanbevelen aan wie van ijskoffie houdt.
Mijn benen zijn weer zwaar, maar mijn hoofd is gelukkig weer leeg.
Mijn goede oude vriend Paul was weer hier gisteren. Hij was één van de redacteuren van mijn boek 'Twee vrouwen en een jas', dat in 1994 uitkwam. Maar we waren al sinds 1983 bevriend. En het mag vreemd lijken, maar we hebben samen veel onenigheden overleefd en zijn heel goede vrienden gebleven. Dat lukt me niet met iedereen. En gisteren is weer de laatste onenigheid uitgepraat. En ik was blij met zijn komst. Volgende week komt een andere vriend op bezoek, die ik ook al ken sinds begin 80-er jaren. Ik heb maar aanvaard dat het er niet meer inzit dat ik zelf op reis ga. Te vermoeiend geworden. Daar moet ik weer dagen van bijkomen.
Ja hoor, ik weet het. Er zijn mensen die 10 jaar ouder zijn dan ik ben... en die nog sporten en wereldreizen maken en voor wie een reisje geen enkele belemmering vormt.
Nou, ik ben zo niet gebouwd dus. En ik zal de laatste zijn die daarover moppert, want er zijn mensen, veel jonger dan ik, die ook nooit meer een reisje zullen kunnen maken.
Zoals ik ook niet mopper over mijn gezondheid, wetend hoeveel mensen, jonger en ouder dan ik, nooit (meer) gezond zullen zijn. Ik ben een gelukkig mens zoals ik ben. En ik mag er nog steeds zijn in meerdere opzichten.
Het stukje uit mijn vorige blog, over de dure administratieve rompslomp rond 3,5 uur hulp per week heeft, een beetje aangepast, als ingezonden stuk in het parool van gisteren, zaterdag dus, gestaan.
Ik had het niet verwacht. Hoopte eigenlijk dat de redactie er zelf iets mee zou gaan doen. Maar dit is ook leuk.
Misschien is de absurditeit en ambtenarij van dit soort zaken een beetje aan de oppervlakte gekomen, hoewel ik er niets van verwacht.
Nee nee, geen woord kwaad over de ambtenaren zelf... het gaat om het systeem.
En woensdag is dus die andere oude vriend, Marcel, op bezoek geweest. Dat was samen smullen, want we snoepen graag en dat is te zien ook...Sssst, niet hardop zeggen, dat willen we niet horen hoor.
Gezworven door het Joods Historisch Museum. Ik kom er al jaren, de mensen kennen me, maar Marcel was er nog nooit geweest. Er was een tijd, jaren geleden, dat ik nog zoekende was naar mijn wortels, ergens wilde ' thuiskomen' , en dat was o.a. daar in dat museum, dat ' dingen' van vroeger had en de sfeer van ' thuis' . Dacht ik.
Jaren daarna ontdekte ik wel dat de sfeer 'thuis' ietwat anders was als wat ik hoopte en dacht. Maar toch voelde het vertrouwd om in het museum rond te zwerven.
En vandaag naar de tandarts. Een nieuwe... De praktijk bestaat nog wel, maar mijn vroegere tandarts is verdwenen. Nu waren er een paar heel jonge vrouwelijke tandartsen. Gelukkig wel goed. Maar dat gepruts met drie of vier handen in mijn mond... ik zal er nooit aan wennen...
De tandarts heeft ontdekt dat ik refluxnarigheid heb. Je kunt mijn verhemelte niet aanraken, dan krijg ik meteen braakneigingen. Staat ook in mijn ziekteslijst hoor. Het heeft dus nogal wat voorzichtigheid gekost om mijn gebit te ont-tandstenen ;-), hoewel ik een compliment kreeg voor de verzorging ervan. Er moest een achterste kies gevuld worden, en ze (een nieuwe tandarts in de praktijk) wilde me een kanaalwortelbehandeling (?) aanpraten. Dat heb ik geweigerd. Als ik een ontsteking had zou ik het wel gevoeld hebben, zeker weten. Bij kloppen met een hamertje op alle kiezen deed het nergens pijn. De tandhals ligt bloot, dat wel, en dat is nogal gevoelig. Dus mag ik mijn eigen tandpasta niet meer gebruiken, maar moet overgaan op de Sensodyne. Ik heb vergeten om te kijken welke reclametubetjes er lagen, misschien lagen er sensodynetubetjes, zoals er de vorige keren Oral B-tubetjes lagen. ;-). Om kort te gaan, het is goed gedaan en de rekening kwam op 178 euro te staan. Want ze probeerden ook foto's van mijn kiezen te maken maar ja, reflux he... Dus moest er een foto van mijn hele kaak gemaakt worden, En die viel nogal onduidelijk uit. Vandaar dat ze dacht dat ik een ontstoken kies had.
Het betekende wel een lange wandeling in de regen, die ik vandaag heel plezierig beleefde. Goed in mijn waterdichte jas en pet verstopt.
En verder.... Egypte. Is de volhardendheid van de bevolking vergeefs? Zal er nog meer bloed vloeien? Wordt het inderdaad een militaire dictatuur in de plaats van de dictatuur van Mubarak? Ik weet het niet. We moeten wachten, net als de bevolking van Egypte en van Israel. Want daar ligt ook een heel groot belang.
Weer niets gewonnen in de staatsloterij.
Abonneren op:
Posts (Atom)
