Weer allerhande.

Ik begon dit blogje maandag rond twaalf uur al. Alles was klaar om Betty te ontvangen, het was tenslotte Bettydag en ik zat nog wat mail te beantwoorden en besloot nog wat na te zoeken op internet... Maar ik keek even naar buiten en werd afgeleid...;-) Met onderstaand resultaat....

Gebroederlijk of gezusterlijk zitten drie groene halsbandparkieten in mijn tuintje en op het hek en rond de zak pelpinda's zacht snaterend te genieten. Een grote ekster waagt zich niet op het hek om te proberen iets mee te snaaien maar beperkt zich tot het op de grond zoeken van gevallen pinda's. Het zijn vooral de mezen die aan de vetbollen hangen en in de zaden en de rozijnen pikken die in de nu lege plantenbakken liggen. De enorm dikke duiven die hier rondlopen doen zich tegoed aan het brood en de rozijnen op de grond. Het is bijna half één, klaarblijkelijk etenstijd voor de tuinvogels.
Het is nog steeds geen winter. De dagen rijgen zich aaneen in een grijsheid in onze contreien, die langzamerhand even normaal voor deze tijd van het jaar is als de duisternis van de Noordpool. De zon is al maanden een zeldzaamheid en de temperaturen draaien al maanden rond de zeven graden. Regen. Natte moesson van de lage landen. We hebben een paar heel natte weken achter de rug, waarin extra dijkwacht nodig was, de dijken versterkt moesten worden, de winteruiterwaarden blank stonden. En we weer bang gemaakt werden met de klimaatverandering die het westen van ons land onder water zou zetten tot ruwweg Arnhem.
...
En toen werd het avond. Onmisbare Betty was weer weg.
Maandagavond begaf mijn verwarmingsketel het... ik kreeg het zo warm en begreep er al niets van. Was ik soms koortsig en een beetje ziek???
De verwarming bleek loeiheet en de thermostaat over zijn toeren. Die moest 23 graden aanwijzen maar knipperde alleen maar. En dat was een teken om als de wiedeweerga de stekker van de ketel uit de muur te trekken om de verwarming te laten afkoelen. En als de stekker weer in het stopcontact gaat wijst de kamerthermostaat 26 graden aan! Inderdaad beetje te warm. De ketel slaat de rest van de avond niet meer aan en de temperatuur zakt gelukkig...
Van de week ging de bel ook al niet over. En stond de jongen van de apotheek voor de tweede keer voor de gezamenlijke buitendeur waarvan mijn bel het dus niet deed. Gelukkig was hij de tweede keer zo kien om bij een buurvrouw te bellen. Ik heb maar een briefje bij de deur gehangen...

Wat we van deze winter moeten denken is nog steeds niet duidelijk. Eind van de week worden wel winternachten verwacht... Maar echt winter?
Ik roep al jaren dat de seizoenen opschuiven, maar heb daar nooit een bevestiging van gelezen. Dus dat de meteorologische seizoenen herberekend zouden moeten worden.

Op zaterdag 27 februari 2010 schreef ik het volgende:
Einde van de winter, zegt de meteorologische dienst.
Dan zou het nu dus het begin van de lente moeten zijn.
Van zonneschijn en blauwe luchten met schapenwolkjes, van zingende vogeltjes en bloemetjes in de wei en langs de bermen en de eerste schuchtere uitlopers van de struiken in onze tuin. Maar er is zelfs nog geen knop aan de forsythia te zien. Wel toont de vlinderstruik al kleine groene blaadjes. En bloeien de sneeuwklokjes tussen de houten tegels. Maar ik heb nieuwe vetbollen en een zak zaad opgehangen voor de vogeltjes, want er is voor hen nog niets te halen.
Einde dat jaar werd het wel echt winter en schreef ik: ' ben ik er op de eerste dag van doorzettende dooi op uitgegaan. Zonder spijkerzooltjes. Het was best te doen, maar op de bruggen moest ik wel op de rijweg lopen. Want net als verleden jaar was op de hoge bruggen niet gestrooid. Hoewel er het hele najaar een kist met strooizout bij de leuning van de Vaz Diazbrug stond.' Tot zover het blogje van februari 2010.
En ik herinner me de vele sneeuw in januari 2010 nog en de foto die in Het Parool stond van mij met het hondje van de buurman.
De winters zijn dus niet verdwenen.
Ik heb nog meer zitten bladeren in mijn weblog. En ontdekte (je staat er niet bij stil, de tijd gaat te snel), dat een jaar geleden de revolutie in Egypte begonnen is. Eigenlijk, na Tunesië, het begin van de Opstanden in de Noord-Afrikaanse landen. We dachten toen nog niet in termen van de Arabische Lente... en nu doen we dat ook niet meer. We waren bang voor de verschrikkingen van die revoluties, maar we vonden ze nodig. Want Noord Afrika zou democratisch worden, daarvan waren we overtuigd. 'Het zijn hartverscheurende dagen', schreef ik op 2 februari 2011, een jaar geleden dus, in mijn weblog.

Een jaar later weten we beter. De revolutie is inmiddels overgeslagen, naar Libië, naar Syrië, andere landen kennen ook onrust en daar worden nu ook slachtoffers gemaakt.... En in Egypte mag dan een 'democratische' verkiezing hebben plaatsgevonden, de vraag is of de Egyptenaren er beter van worden. Het land dreigt door de uitslag helemaal een streng Islamitisch land te worden...de Moslimbroeders hebben een grote overwinning behaald. En het antisemitisch beest is daar, zoals in andere Noord Afrikaanse landen, weer losgebroken. Waardoor Israel weer in gevaar kan komen en de vrede in het Midden Oosten verder weg lijkt dan ooit. Want Israel moet zich blijven verdedigen, nu/straks weer harder dan ooit. Maar ja, als de mensen daar nu zelf voor kiezen?

En nu is het dus dinsdagavond.
En buiten zal een groot vuurwerk bezig zijn, als ik de geluiden moet geloven. Die klinken als vuurpijlen die afgeschoten worden. Chinees Nieuwjaarsfeest? Zou kunnen. Het is dit jaar geen publieksfeest, heb ik begrepen, hoewel het Jaar van de Draak begonnen is...
Er heerst een enorme zonnestorm en ik ben benieuwd of en wanneer we daar narigheid van zullen ondervinden. Vorige keren waren er elektronische storingen en smolten elektriciteitsleidingen. Misschien ondervinden mensen er ook narigheid van?
Paul Witteman had weer een vrolijke antivrouwopmerking... Ik heb de programmamakers al eens eerder aangeschreven dat ik het programma zo langzaamaan een keurig Panoramagehalte vind hebben. Een mannenprogramma, waar soms ook een vrouw een goede rol in mag spelen...
Nu liet een deskundige zien hoe prachtig de beelden van een zonnestorm in infrarood weergegeven kunnen worden.... en wat zei Paul Witteman? ' Is dit in het echt zo of is het een schilderij van een depressieve vrouw?' Hoe kom je erop Paul Witteman, om zo iets te zeggen! Ik hoop dat er publiciteit over komt... maar ik ben bang van niet. De vrouw die er nu zit, een Griekenlandkenster, zegt er in elk geval niets van. Dat is natuurlijk mogelijk in de spanning van een tv-uitzending.

Deze dinsdag is ook weer voorbij. En hoewel het geen mooi blogje is geworden wil ik hem toch plaatsen.