Het zijn hartverscheurende dagen.

Ik weet niet of dat voor anderen ook zo is, maar voor mij is dat wel zo.

De toestand in Egypte die, naar ik verwacht, snel zal escaleren. Doodeng. Op dit moment is van bijna 500 gewonden sprake, en één dode, een soldaat, alle door stenen, dus meest hoofdwonden, gegooid door zogenaamde pro-Mubarak mensen, waarvan zojuist bekend werd dat ze met geld overgehaald zijn om een tegendemonstratie bij te wonen. Ik geloof dat wel. Het zijn arme mensen, die, aangevoerd door de geheime politie, graag wat wilden bijverdienen. Waarom zou ik dat niet geloven? De demonstraties daarvoor waren volkomen geweldloos, eigenlijk een groot feest. Op de geëigende plunderaars na, die altijd in het kielzog van demonstraties meelopen En in dit geval zelfs de musea plunderden en mummies vernielden. Hun eigen geschiedenis van duizenden jaren oud. Hoe onontwikkeld moet je zijn om zo iets te doen...
En wat in Queensland-Australië nu weer gebeurt, is ten hemel schreiend, als ik een gelovige was. De laatste berichten over de stad Tully... de verwoesting is verschrikkelijk, En Queensland had al zo'n vreselijke overstroming achter zich.
Als ik me instel op al die narigheid zie ik een schilderij van Edvard Munch voor me, 'De Schreeuw'.
De hele dag heb ik google aanstaan, de sites over Egypte en die over Australië-Queensland. En ik lees hoe bij voorbeeld in Tully de daken van de huizen en de winkelcentra rondvliegen.
En nou had ik me nog wel zo voorgenomen om er vandaag lekker even uit te gaan. Het was droog, de temperatuur was redelijk, zo 5 graden... maar het was nog steeds zó grijs buiten, zo schemerig.... dat ik de moed niet kon opbrengen. Het gebeuren hield me trouwens aan Google gekluisterd, dus van een middagslaapje kwam ook niets.
Morgen...., morgen ga ik naar buiten....... Dat beloof ik mezelf nu al dagen. Aan het gebeuren in de wereld kan ik niets veranderen, dus waarom mijn empathie uiten door aan de computer te blijven hangen? Nouja, omdat ik geen andere manier weet om mee te leven natuurlijk.

Gelukkig ;-) gaat het gewone leven voor mijzelf ook door.
Ik wil even mijn gedachten op andere dingen zetten. Dat is gezonder voor mezelf ja.

Vandaag belde een buur, maar ik kon hem niet op visite hebben, want ik verwachtte een telefonisch gesprek met iemand van de WMO. hier genoemd de M.O.-zaak. Die is van de C.I.Z.. Duidelijk toch? Die mensen zijn ambtenaren, die beslissen of je bij voorbeeld een huishoudelijke hulp nodig hebt. Ik heb dus mijn hooggewaardeerde Betty, en die is weer bij JMW, die de hulpe betaalt. Maar zij krijgen het weer van een andere instantie terug hoor. Dan heb je nog het C.A.K., waar je maandelijks een eigen bijdrage aan betaalt. Daar heb ik weleens iets over geschreven.....
Lekker ingewikkeld hè. Zo blijven er een heleboel mensen aan het werk ja. Want ook bij het CAK gaan verschillende mensen over die eigen bijdragen...
Oja, WMO betekent Wet Maatschappelijke Ondersteuning. En dat M.O.-Zaak betekent alleen Maatschappelijke Ondersteuning (wat voel ik me alleen al door die naam afhankelijk gemaakt... ;-) ) C.I.Z. is weer een ander kantoor. Het is het Centrum Indicatiestelling Zorg. En dat beslist of ik hulp nodig heb. En valt onder de AWBZ. Als mijn aanvraag goedgekeurd wordt , zal de hulp die ik krijg, ook betaald worden. Maar daarvoor moet ik dan weer aan het CAK een maandelijks bedrag terugbetalen, de zg. Eigen Bijdrage. CAK is weer een andere ambtelijke instelling. Heeft te maken met de Zorgverzekeringen en valt onder Sociale Zaken. En de letters staan voor Centraal Administratie Kantoor.
Begrijp je het nu een beetje? Hoe je hulp in het huishouden kunt krijgen? Simpel hè...

Ik zei weleens dat ik rijk zou willen zijn. Dan zou ik zomaar een goede, lieve huishoudster zelf betalen. Dan zou ik niet meer afhankelijk hoeven te zijn van de 'ziekentaxi'... van Connexxion of van Valys (intergemeentelijk), die nooit op tijd komen voorrijden en waar ik teveel frustratie door geleden heb. Als ik rijk was? Dan kocht ik een mooie auto en nam een chauffeur in vaste dienst. Maar ja, ik moet dan wel heel rijk zijn, want mijn huis moet dan groot genoeg zijn om hen onderdak te kunnen geven. Stel, dat ze een gezin hebben. Eh.... dan zou ik een flink terrein bij mijn huis moeten hebben, waar ik voor hen een huis op kon laten bouwen. Eh... dat mag niet zomaar in Nederland geloof ik... Daar moeten een heleboel papieren voor getekend worden, ambtelijke instellingen moeten goedkeuring geven, het moet een heleboel tijd en geld kosten om dat te krijgen.... en daar moeten dan weer plannenmakers, hoe heten die lui die allemaal miljonairs zijn...oja, projectontwikkelaars. En architecten moeten zorgen dat het landschappelijk klopt Heet dat niet de welzijnscommissie? Oi, en als al die instanties betaald zijn moet er nog geld zijn om die woningen te bouwen en ook bewoonbaar te maken. Voor de chauffeur en zijn gezin en evt. voor de huishoudster en haar gezin. Als ze alleenstaanden zijn mogen ze gratis in mijn grote huis wonen, dat wel... Maar dan kan ik nooit meer echt alleen en op mezelf zijn...

Zucht, niet rijk zijn en maar arm blijven is dan toch iets eenvoudiger. ;-)

Een goede zondagochtend.

Zondagmorgen. De planten in het atrium staan er vreselijk bij. De kou en de schemer heeft hen ook aangetast. De Ficus Benjamini staat er voor dood bij.
Vandaag heb ik voor het eerst weer wat plantenvoeding toegevoegd, hopelijk wordt het nog wat. Voor de vogels heb ik een grote zak zaad gekocht en een fles gevuld en met een speciaal voedermondje staat dat nu buiten, vastgebonden, te wachten op de kleine vogeltjes. Voor de grote vette vliegende stadsratten, de wilde duiven en de meeuwen heb ik apart brood gestrooid in de grote tuin. Als roofvogels stortten ze zich er luid schreeuwend op.
En terwijl ik dit schrijf hebben ze ook het strooigoed in mijn tuintje al op. De smaragdgroene halsbandparkieten laten zich ook horen, maar zitten nog in een boom. Ook voor die (kleinere) roofvogels kun je nooit genoeg strooien en een lawaai dat ze maken... dat gaat je door merg en been.
Ik heb zojuist wel een musje gezien, maar dat maakte snel dat het wegkwam. Er scharrelt een roodborstje tussen de overgebleven kruimeltjes. Op het rozenhek zit een grote bonte specht uit te rusten...
Tussen de bodembedekkers ritselt het. Misschien zitten daar egeltjes of padden die wakker geworden zijn? Jawel, zo stil is het op dit stukje stad, dat je dit hoort. Stadsverkeer hoor je hier helemaal niet. Hooguit een ellende-auto. Een ziekenwagen, brandweer- of politiewagen met sirene.
De gracht ligt nog open, dus water is er nog. Maar de teiltjes en emmers waarin ik het regenwater spaar, zijn weer dichtgevroren. Er moet dus misschien nog water buitengezet worden... Even afwachten maar.
Op de mediaplayer heb ik de cd van Susan Boyle opstaan. Past goed bij mijn stille stemming.
Het is zondagmorgen 30 januari 2011.

De zaterdag heb ik bij dochterlief doorgebracht. Het is verbazingwekkend hoeveel we altijd te praten hebben. En hoe goed we elkaar begrijpen voor dingen waar geen woorden voor zijn. Gisteravond, in plaats van naar huis te gaan nadat ze me op de tram had gezet, hebben we ook onafhankelijk van elkaar nog boodschappen gedaan. Kwamen we achter toen we ons meldden, om te zeggen dat goed thuisgekomen waren. Dat doen we altijd, anders wordt een mens maar ongerust als er geen melding komt.
Op het Haarlemmermeerstation staat nog altijd de bouwval van het vroegere chauffeurscafé 'Jaap'. Waar mijn vader en ik na eindeloze wandelingen neerstreken voor een kop koffie met een koek. Dochter was blij dat ze dat ook nog heeft kunnen meemaken met mij. En op datzelfde plein keken we, dit keer ook weer bewust, uit op de Amstelveenseweg-gevangenis, waar mijn moeder in 1942 werd opgesloten omdat de ' Jodenster' niet opgenaaid, maar op de jas gespeld zat. Maar wat zeg ik, ze zou toch wel opgepakt en vermoord zijn...ondanks alles.
Het verleden gaat altijd met je mee, En blijft toch altijd door je schild prikken om naar boven te kunnen komen...

De stad slaapt nooit, de grote supermarkten zijn tot laat open. Ik doe graag boodschappen ja. Alleen het naar huis slepen van alles is vaak een opgave. Gelukkig heb ik een grote rugzak, dat versjouwt gemakkelijker. En is de tram vlakbij. Jawel, deze oude dame loopt altijd met een rugzak. Verbloemt een beetje de geestelijke rugzak die ze moet sjouwen. ;-).
Ik zat in de winkel een beetje bij te komen. Het hoort bij mij, om tussendoor zo vaak dat kan even te gaan zitten om daarna weer verder te kunnen. Geeft toch niet? Ik bereik tot nu altijd mijn doel daardoor.

Maar goed, even zitten... en bij de betaalautomaat stond een jongen te pinnen. En nog eens te pinnen. Blijkbaar kende hij het nummer van pasje niet? Bij de derde keer keek ik naar een beveiligingsman. Die kwam erbij staan en liet de knaap nog maar eens pinnen. Die werd vrij zenuwachtig maar moest nu wel doorgaan. Zonder resultaat... Dochterlief zei achteraf dat ik daar niets achter had hoeven te zoeken, hij wist misschien inderdaad zijn pasnummer niet... En hij was geen kaaskopperige Nederlandse jongen zo te zien... dus ik was misschien wel een beetje te wantrouwend?

Aaach, de echtparen roodborstje en merel hebben de fles met zaad gevonden. Ik zie een groenvink aarzelend vlakbij op het hek zitten.
Maar één van de straatratten (een ouwe vette rafelige duif) heeft z'n positie ingenomen om de kleine vogeltjes te verjagen. Vanaf mijn tikstoel kan ik wel zien dat de koolmeesjes zich nu ook verzamelen.... Poes houdt mij gezelschap, heeft niets in de gaten.

Om verder te gaan waar ik gebleven was: op zeker moment stonden er drie beveiligers bij die jongen die hem aanmoedigden door te gaan met proberen te pinnen. Het lukte hem niet om het juiste pasnummer in te tikken... En na ongeveer de twaalfde poging werd hij tussen drie beveiligers keurig en onopvallend weggevoerd...
Terwijl ik daar nog zat kwam een maatje binnen. Dat was althans mijn indruk... Hij bleef een tijdje binnen bij de uitgang staan, vlak bij de betaalautomaat. Maar hij moet gemerkt hebben dat zijn maatje er niet (meer) was, want na een minuut of zeven bij de uitgang gedraald te hebben ging hij er weer vandoor. Hij heeft geen boodschappen gedaan nee ;-).

Inmiddels is de ochtend weer voorbij. En mijn maag begint te protesteren. Dus dit verhaal maar weer afsluiten.
Het was een goede zondagochtend.