Voorbije dagen

Hoewel Pauw en Witteman eigenlijk mijn aandacht opeisen is die aandacht telkens afgeleid door weer een deskundige die een mening heeft over ' de mijnwerkers in Chili'. 'Onderzoeken zouden aangetoond hebben....' Best interessant maar daar zit ik nu niet op te wachten. En ik denk dat ook anderen er zo over denken. Even geen zin in theorieën...
De emoties over de redding van de 33 mijnwerkers zit nog zo in mijn lijf dat er een constante brok in mijn keel zit.
Probeer je eens in te leven in zo'n situatie. Vanaf begin augustus... meer dan meer dan een halve kilometer onder de grond twee weken in leven zijn, denkend dat je opgegeven bent door iedereen.... wachtend op het einde. En dan ineens die boor en het weten dat je gehoord bent en dat de wereld weet waar je zit. Maar dan duurt het nog zoveel weken... weken van wachten op eten, drinken, afleiding, Wat gaat er gebeuren, kom je hier ooit uit. Ikzelf met mijn claustrofobie en mijn hoogte/dieptevrees, ik denk niet dat ik een week overleefd zou hebben. En deze mensen meer dan twee maanden en zonder echt gek te worden. Het is ongelooflijk...
Dit zijn tijden die we nooit meer zouden mogen vergeten, het is een teken van ' esperanza', van HOOP voor de wereld. Beeld van opoffering en kameraadschap. Van vindingrijkheid en doorzettingsvermogen. Van hoop en uitkomst. Enfin, ik ben nog steeds euforisch over de redding van deze groep mensen. En wat de toekomst inhoudt weten we niet, maar ik hoop echt van harte dat al deze mensen over deze periode heenkomen, opnieuw gelukkig kunnen gaan leven en misschien zelfs betere toekomstperspectieven krijgen. Voor dat beginverhaal wil ik wijzen op http://www.bureaubogota.nl/?p=438

Het waren emotionele dagen. Maar ook het gewone leven gaat door.
Vandaag (inmiddels gisteren) heeft Petra, mijn 'tuinvrouw' de tuin winterklaar gemaakt. Straks, als het gaat vriezen, gaan de nu enorm opgeschoten reumaplanten het atrium in. Dat atrium wordt dan daardoor weer opgefleurd. De planten bloeien nog steeds met fijne paarse aren. De rest van de planten is nu wel uitgebloeid. En de vlinderboom bestaat alleen nog uit kale stammetjes. Afwachten maar wat het voorjaar weer gaat doen. De rozen zijn nu ook gesnoeid en aangebonden.
Het was ook een week van visites krijgen. Daar houd ik wel van. ;-)
Op bezoek gaan vind ik erg moeilijk, maar in mijn huis is iedereen, na een aankondiging natuurlijk, altijd welkom voor een kop koffie of thee met ietsderbij.

Gisteren (eergisteren inmiddels) het jaarlijkse onderzoek van de cardioloog gehad. Een filmpje en een gesprek. Maar ik moet nu wel een echo laten maken volgend jaar... Hoop maar dat het een 'pret-echo' zal blijken te zijn. ;-)) en dat alles goed blijkt. Want ja, je wordt ouder mamma en je lichaam dus ook. Dat kan niet altijd even goed gecondioneerd blijven en geeft langzaam aan dat de toekomst niet zo langdurig meer is als het verleden. Hoe dan ook, ik heb er vrede mee dat ik deel uitmaak van de miljarden die nu leven en nog dichter sta ik bij de miljarden die al geleefd hebben. Het is de gang die elk mens gaat zonder uitzondering.
Een oud versje uit een vroeg dagboek beschreef het zo:

De wereld gaat en gaat, als lang na dezen
mijn roem verging, mijn kennis hooggeprezen
Wij werden vóór ons komen niet gemist
Na ons vertrek zal het niet anders wezen.


Het lijkt wel alsof het schrijven van dit blogje me niet echt is toegestaan. Telkens als ik verder wil gaan komt er iets tussen. Een telefoontje, een belletje, een email die meteen beantwoord wil worden, Pika die naar buiten wil... Nou ben ik al twee dagen bezig met schrijven. Erg hè.

Gisteren wel eindelijk gaan bloedprikken. 4 buisjes had men nodig... Nee, ik heb daar totaal geen moeite mee, was jarenlang bloeddonor van het Rode Kruis, tot het niet meer mocht. En het leuke is zelfs dat dit gebeurt vlak bij de Dappermarkt, zodat ik de rest van de middag daar heb doorgebracht.
Zakje warme kastanjes (ja, de Griekse kastanjes zijn er al), gebakken visjes, kaasjes, weer veel fruit... en EINDELIJK, de jas die ik al zo lang zocht. Kleine kraag, recht en niet te lang model, onzichtbare (rits)sluiting...en lekker warm. En omdat het de Dappermarkt was, betaalde ik uiteindelijk nog geen 40 euro. Daar heb ik twee dure winterjasjes voor hangen die ik niet draag... Het was sjouwen, met tas en rugzak, en ik voel mijn schouders nog steeds... maar het was leuk. Onderweg twee keer gerust met een cappuccino. Dat was wel nodig ja.

De zaak Wilders ligt me ook zwaar op het hart. Hoewel ik de beweegredenen van het OM niet kan begrijpen of billijken als het om de Strafwetten gaat, denk ik toch dat ze er goed aan gedaan hebben om vrijspraak te vragen. Bij straf eisen of een veroordeling hoe dan ook, had Wilders een slachtofferrol gehad en die helemaal uitgespeeld. De pvv zou haar eigen argumenten gehad hebben om te zeggen ‘ zie je wel’ en de stemmers op hem zouden nog meer redenen gehad hebben om rond Wilders heen te gaan staan.
Ik ben van voor de oorlog. En dat weet ik ook…

Morgen weer met oude vrienden op museumjacht. Ik haal ze zoals gewoonte is geworden, op bij drogisterij Erica op het station. En verder zien we wel.... Ik verheug me er wel op.

En nu ga ik weer naar de emailpagina toe....;-)