Over persmuskieten en aasvliegen.

Even mijn hart uitstorten over wat me zo hoog zit...

Het vliegtuigongeluk in Libië smeult nog na in mijn bloed en hersens.
Teveel vragen, teveel koude rillingen. Wat is er gebeurd waardoor dat hele vliegtuig inclusie alle passagiers en de inhoud in kleine stukken uiteen gereten is? Hoe kan het zijn dat er gezegd wordt dat er geen explosie was? Hoe moet de kleine Ruben verder nu zijn ouders en zijn broertje Enzo plotseling weg zijn? Zijn oom en tante zijn er nog om hem op te vangen en hopelijk van hem te houden en hem groot te brengen. Dit vreselijke ongeluk, dit hele gebeuren, dat toch totaal anders is geweest is, zo vlak na de herdenkingen, ook aangehaakt aan wat zovelen van mijn generatie in de voorbije oorlog meegemaakt hebben. Ouders, kinderen en familie zomaar verdwenen, van ons weggerukt. In een oogwenk voor altijd verdwenen, nooit meer thuisgekomen. Even was het om gek van te worden, een déja vu zelfs voor sommige mensen.
Toen het beeld na verloop van een paar dagen wat bezonken was, was er het meebeleven met wat anderen doormaakten. Bijna had ik geschreven: ‘gelukkig’. Maar onze empathische gevoelens voor al die families behoeft niet opgejut te worden door gevoelige verhalen en reportages. Beelden en gevoelens kwamen terug, gevoelens waarvan we gedacht hadden die eindelijk verwerkt te hebben, maar die kunnen deze keer uitgaan naar anderen, die er nú mee moeten worstelen en klaarkomen.
Ik wens alle nabestaanden van alle slachtoffers veel sterkte en hoop dat ze zoiets nooit meer behoeven mee te maken. En kleine Ruben? Moge hij alsnog een beetje gelukkige jeugd meemaken bij zijn oom en tante.
Zojuist zag ik hoe hij uit het Libische ziekenhuis via een ambulance naar het vliegtuig werd gebracht….. Ik denk dat in veel huiskamers gesist werd over de aanwezige pers…… Daar komt dus de term persmuskieten vandaan. Eigenlijk moet daar een erger woord voor bestaan. De Telegraaf spande weer eens de kroon in onzorgvuldig omgaan met gevoelens van anderen. Maar, hoorde ik gisteren bij, ik dacht Pauw en Witteman, alléén de Telegraaf zou zo mogen handelen …
En bovendien was het niet de bedoeling geweest, werd er gesteld, om het jongetje zelf te interviewen. Na vier dokters in het Libische ziekenhuis aan de telefoon gehad te hebben kreeg de verslaggeefster ineens het jongetje aan de telefoon, door toedoen van de arts die op dat moment bij hem was. Werd er gezegd…

Het begint, om toch een ander onderwerp bij de kop te vatten, nu warmer te worden en het vuil in de stad blijft zich maar uitbreiden. Zelf houd ik mijn vuilnis achter op mijn plaatsje, maar dat kan niet bij iedereen. Er staan foto’s in Het Parool die er niet om liegen, zo vol smerigheid de straten liggen. En ik ben heel benieuwd hoeveel vuilnis er in de grachten is verdwenen. Zonder plastic zak natuurlijk, want die blijft drijven…

Zojuist, bij het nieuws van 6 uur, gehoord dat de vuilnismannen morgen, zondagochtend dus, weer aan het werk gaan. Wat zullen ze hard moeten werken om de stad weer netjes en schoon te krijgen. Gelukkig dat het gebeurt voordat het warm wordt, anders was de ellende misschien niet te overzien geweest. Ongedierte, vliegen en maden en ziekten… Aasvliegen dus ook, want ik zag bij het vuilnis ook vleesafval.

Alleen vind ik het oneerlijk dat àlle ambtenaren van deze actie van de vuilnismannen profiteren. Zij, de mensen van de Reinigingsdiensten, hebben er hard voor gevochten en zullen er nog keihard voor moeten werken. Die ambtenaren van de Reinigingsdiensten hadden minstens een procent meer moeten krijgen dan alle andere ambtenaren. Ze doen het zwaarste werk, verdienen het minste. Dus is 1,5% loonsverhoging voor hen ook het laagst haalbare. En het bedrag, dat 1,5% verhoging voor de hogere ambtenaren betekent, het hoogst. Is dat eerlijk?

Nu alléén het vuil uit de straten nog weg.

Zo langzamerhand wordt het weer tijd om te gaan bijhouden wat er in mijn leventje zoal voorvalt. Het is niet veel, vooral voor een buitenstaander niet. Maar ik doe het toch. Lekker puh.

Gisteren 10 mei……. Weer niets gewonnen in de Staatsloterij. Nog geen half eigen geldje…;-(

En vandaag dus 11 mei. Er zijn zoveel verjaardagen deze maand dat ik er een paar vergeten ben. Schande over mijn hoofd. De personen ben ik niet vergeten, maar een kaartje wel. Zouden deze maand de meeste mensen van mijn generatie gemaakt zijn na de zomervakanties? Misschien in de eerste killere nachten na de lange zomers?

Een vriend verzucht dat de gulden toch maar terug moet komen.
Afgezien van het feit dat die munteenheid op papier zoveel mooier is dan het papieren eurogeld zijn we nog steeds verknocht aan ons vroegere systeem. Ik ben inderdaad een beetje bang dat het zal gaan gebeuren.
Maar, zoals ik hem schreef:
‘Nee, ik hoop er niet op. Van mij mag de euro, ondanks alle negativiteit eromheen, wel blijven. Weet je dat Europa nog nóóit zó lang geen oorlog heeft gekend? Ik tel de oorlog in Midden-Europa, Bosnië en Servië dan even niet mee. Die zaten ook niet ‘in de Euro’. 'Europa' met zijn roteuro, kan zich, netzomin als de Staten van Amerika, geen oorlog meer veroorloven en dat vind ik veel belangrijker dan de gulden of andere grensgebonden munteenheden. Ook de VS heeft arme en rijke Staten, maar behalve de wetten houdt ook de munteenheid ze bij elkaar sinds de oprichting.’
Ik vergat erbij te schrijven – en dat doe ik dus nu maar – dat dit mijn lekenmening is. Ik ben geen econoom, geen politicus ook. Dat is gewoon de eigen, eigenwijze mening van iemand die nooit meer een oorlog wil meemaken.

De binnenstad is vies. Viezer dan vies, en ik ben dankbaar dat de warmte nog steeds niet heeft toegeslagen. Anders stonk het erger. Nu valt dat mee. En anders verspreidde het vuil misschien ziektes en kwam het ongedierte uit alle hoeken en gaten. Nu merken we dat nog niet. Maar vanmorgen las ik dat de staking van de gemeentereinigers in Amsterdam en Utrecht nog minstens een week langer gaat duren. De jongens ( en de paar meisjes in die branche) willen graag weer aan het werk. Ze weten hoe zwaar het werk hen direct zal overvallen als ze beginnen en hoe langer ze wachten hoe zwaarder het werk wordt. Maar toch kunnen ze niet toegeven. Minstens 1,5% willen ze hebben. Ik gun het ze…. Maar wat gaat het de stad kosten als dit langer duurt? Aan gezondheidsproblemen bij voorbeeld? Regeren is vooruitzien… maar dat kan men hier blijkbaar niet. Het is vergelijkbaar met het strooien de afgelopen winter. Een lange winter van sneeuw en ijs. Vooral verijsde sneeuw. In de straten, op de bruggen… Op de doorgaande wegen werd volop gestrooid. Hoewel mijn verstand zegt dat veel verkeer de sneeuw vanzelf doet verdwijnen. Op de fietspaden, de trottoirs en vooral de bruggen werd niet gestrooid. Dat heeft, meer dan ooit in de jaren daarvoor, gezorgd voor heel veel min of meer ernstige ongelukken, gebroken benen en heupen en erger. Dat heeft de gemeenschap heel veel meer gekost dan wanneer men bij het strooien aan voetgangers en fietsers had gedacht.
Zo ook hier en nu. Wat gaat het de gemeenschap niet allemaal kosten als de werkgevers voet bij stuk willen houden? Ik hoop dat iemand daarover vragen wil stellen. Want ik houd mijn hart vast voor de gevolgen.

De Giro d’Italia dan. Ik heb er zelf niet zoveel van gemerkt. Het zal, zoals ik lees, best heel veel hebben opgebracht. Ik heb wel de drukte gezien van mensen die naar de stad kwamen om het evenement bij te wonen. Rond vijf uur liep de stad een beetje leeg. Het was een paar dagen veel omrijden en omlopen, maar dat zijn we in deze stad wel gewend, er ligt altijd wel ergens een straat open, nietwaar. Het enige ergerlijke waren eigenlijk die helikopters die maar bleven rondcirkelen. Niet alleen de vaste verkeersheli, waar we aan gewend zijn. Maar ik hoorde dat er wel zeven reportershelikopters in de lucht hingen die dagen. En dat is erg, daar waren we niet op voorbereid... En zo vlak na de herdenkingsdagen was dat benauwend. Dat klonk oorlogsachtig. Dat was eng. Het bleef je steeds betrekken bij andere tijden.
Ik moest hoognodig nieuwe schoenen hebben. De oude zijn zo vier jaar oud en deugen eigenlijk alleen nog als pantoffels. Er zit geen greintje steun meer aan voor mijn arme voetjes. Maar Eccoschoenen zijn onverslijtbaar. Ik moest dus echt nú een besluit nemen en dat ook uitvoeren. Zo zit ik nou eenmaal in elkaar.
En ik ging dus, juist tijdens die Girovrijdag ;-), naar de Eccoshop. Dat was uitkienen hoe ik moest reizen. Verleden jaar zou ik zijn gaan wandelen, maar dat is verleden tijd. Nu moest ik eigenlijk de tram nemen, maar die reed niet in deze buurt, vanwege het fietscircus. Na veel gepieker dus de metro naar het Centraal Station en vandaar tram 2 genomen. En terug idem dito. Na in het C.S. nog wat boodschapjes meegenomen te hebben.

Zondag was het Moederdag. Ik heb het geluk een schat van een dochter te hebben. Die had me uitgenodigd zondag bij Moeders’ , i.c. het chinees restaurant in mijn buurt, te gaan eten. Dat is een restaurant waar ik me al jaren thuis voel, en getuige het aantal vaste klanten geldt dat ook voor anderen. Het was heel druk, vanwege Moederdag dus, ja. Moeder zelf, de restauranthoudsters liep zich de benen uit het lijf met haar twee hulpen, ze had rode blosjes op haar Chinese wangetjes ;-)) van de drukte. Maar was blij met onze komst. We hebben een Indonesische rijsttafel besteld. Maar dan met bami ;-) en dochterlief trakteerde.
Maar gelukkig zijn ook die dagen nu voorbij. En kunnen we in alle rust voortgaan. Nu nog alleen het vuil uit de straten weg. En die werkgevers een beetje verlichting in hun bovenkamers…