Smartphones, oranje en toeristen

Ben ik nou gek? Ik heb niet het gevoel, maar dat heb je nooit in zo'n geval hè.
Laat ik vertellen wat ik hiermee bedoel.... Zeggen wat ik te vertellen zou hebben hiermee...;-)))

Zojuist heb ik gekeken naar een Brandpuntprogramma over vijf jaar smartphone, of Iphone... hoe je het ook noemen wilt.
Een telefoon zonder zichtbare uitknop die dus de hele dag aanstaat. En waarmee niet alleen alle communicatie tussen mensen wordt gevoerd, maar ook internet wordt bediend. Dus ook email, twitter, facebook en hyves...
Ik moet er echt niet aan denken. Ben heel gehecht aan mijn alleenzijn, zonder me eenzaam te hoeven voelen. Ik heb een gewone pc met toebehoren zoals de printer. Een simpel fototoestelletje waarvan de foto's dus op de computer gezet kunnen worden. En een even simpel mobieltje, alleen ingericht voor gesprekken en heel af en toe komt er ook een getikt smsberichtje binnen. Meestal van Vodafone zelf.
Als ik me voorstel dat er de hele dag niet alleen van de computer maar ook van mijn telefoon allerlei berichtjes binnenkomen, krijg ik het al benauwd van het idee. Mijn e-mailvrienden sturen 'brieven' en ppsjes en mooie en interessante dingen waarmee ik anderen weer een plezier kan doen. Er komen kranten en nieuwsbrieven binnen en wat ik niet wil ontvangen kan ik uitschrijven.
De hele dag en ook 's nachts beschikbaar zijn? Ja, dat ben ik altijd. Maar iedereen vertellen waar ik mee bezig ben, wat ik gedaan heb of wat ik zal gaan doen? Daar moet je toch niet aan denken?! Ik begrijp dat vooral jonge mensen daar verslaafd aan zijn geraakt. Communicatieverslaafdheid. Hmm, nieuw woord voor de vervanger van scrabble op smartphone, wordfeud? Ik zou me nog kunnen voorstellen dat zo'n spel Wordfreud heet, woordvreugde of een freudiaans woordspel....
Zal wel ouderwets van me zijn maar ik ben te zeer gesteld op mijn privacy, om me met een smartphone gelukkiger te voelen. Daar begin ik dan ook niet aan. Als men me nodig heeft en ik ergens anders ben, kan men mijn mobieltje bellen. Als dat aanstaat neem ik het gesprek heel graag aan. Als ik thuiskom en het rode lichtje van het antwoordapparaat knippert, ben ik daar ook blij mee. Net als met binnengekomen e-mailberichten als ik de computer weer opstart. Maar constant uitleg geven of krijgen van waar ik zelf of anderen mee bezig (gaan) zijn? Gaat een ander toch niets aan, als het anderen al interesseert?! Hetzelfde geldt wat mij betreft ook voor facebook of hyves. Iemand stuurt een berichtje over zichzelf en verwacht dan per omgaande commentaar. Minstens in de vorm van een goedkeuringsteken..... Vind ik leuk of iets dergelijks. Wat interesseert het anderen feitelijk wat ik wil (gaan) doen of gedaan heb,,, tenzij ik er werkelijk iets mee wil vertellen. Een goed verhaal heb?
Oja, mijn weblog? In de eerste plaats voor mijzelf, in de tweede plaats voor wie het wil lezen, in de derde plaats probeer ik inderdaad elke keer een leesbaar verhaal neer te zetten. Maar niet om commentaar te krijgen. Hooguit om anderen iets voor te zetten. Een goed verhaal, een verhaal dat verteld moét worden, iets leerzaams of iets leuks, maar het blijft een eenzijdig verhaal zonder verplichting tot communicatie daarover.
Genoeg hierover.... ook dit keer heb ik eenzijdig mijn mening gegeven over iets dat inmiddels algemeen maatschappelijk aanvaard is.

De afgelopen dagen waren heerlijk. Eindelijk warmte en zon en blije mensen op volle terrassen in liefst zo weinig mogelijk en lichte kleertjes. Alleen als het lijf niet wil meewerken ben ik thuis. Zoals vandaag, als de vermoeidheid en de pijnlijke pootjes me binnenhouden. Deze week weer eens naar de kapper geweest. Moet ik nooit op donderdag doen, want dan staat mijn kapper alleen in de zaak en heeft hij eigenlijk geen tijd. Maar het was warm en zonnig en ik was zó toe aan de spiegel van de kapper, dat ik dat vergat. Dus met twee flesjes fris (ik neem altijd iets mee) op weg. Moest een heel eind lopen, want de tram rijdt nog steeds niet daar. Dus kwam al doodmoe aan. Gelukkig was het stil in de zaak en had hij niets anders te doen. Met een keurig koppetje kon ik de zaak dus een uurtje later weer verlaten en omdat de beentjes inmiddels wat tot rust waren gekomen ben ik eventjes naar de kringloopwinkel om de hoek gegaan zoals ik altijd deed. Leuke ontvangst. En met een kleine porseleinen 'gelukkige Boeddha' van 1,50 euro de zaak weer verlaten. Zo'n heel erg lelijk kleurrijk beeldje waar je helemaal van gaat glimlachen, van binnen ook dus. Vanwege die lachende Boeddha met allemaal kleine kindertjes om en over hem heen. Een kleine discussie in de winkel deed me nog meer grijnzen. Over de vergelijking met Jezus die volgens het Nieuwe Testament gezegd had: Laat de kindertjes tot me komen........... en deze gelukkige Boeddha. Kan het vreedzamer? Leuk hoor.
En zaterdag met vriendin M. uitgeweest. Die helemaal naar Amsterdam kwam om met mij naar Tuschinski te gaan, en de film Jacky te gaan zien. Een heerlijke film, vond ik, die ik voor de tweede keer met evenveel plezier zag. Daarvóór was ik met dochterlief de film al gaan zien. Als je de kans krijgt.... niet voorbij laten gaan...
Vóór de film waren we de bloemenmarkt afgegaan, want dat had ze nog niet gezien. Die is niet meer wat ze geweest is, maar toch genoten we. De grootste lading toeristen was dit keer van Spaanse en Franse makelij, maar ook veel Roemeens of Bulgaars.... 's Avonds bleek er een belangrijke oefenwedstrijd te zijn tussen Ajax en Bulgarije, dus het zullen wel Bulgaren zijn geweest.
De hele Reguliersbreestraat en het hele Rembrandsplein was oranje..... met alle mogelijke uitdossingen en flessen en blikken bier die een must lijken te zijn voor al die jongens en enkele meisjes. Met verdekt opgestelde politiebusjes en overal verplaatsbare pisbakken, want al dat bier moet ook weer ergens anders heen. M. vindt oranje een agressieve kleur, maar in mijn opinie is het een vrolijke zonnige kleur die wel tot veel opwinding leidt bij de jongens. Ach ja.... alles beter dan echte oorlog voeren. Al wordt voetbal ook oorlog genoemd en kan het soms tot lelijke agressie leiden.
Dat soort agressie dat doet denken aan de oorlogen in de middeleeuwen, met knotsen en zwaarden en stokken, alleen maar om de agressie zelf, de vooraf ingenomen alcohol en de werking van een teveel aan testosteron te elimineren.
Ondanks tussentijdse zitjes en drankjes is het dus vandaag thuisblijven gebleven. Maar dat geeft tijd om weer te herstellen…. Hoop ik dan.

Enfin, morgen zullen er weer agressieve automobilisten in de files naar en vàn het strand zitten.... machteloos en woedend.... maar alles blijkbaar beter dan niét als lemmingen naar de zee en het strand in het westen te trekken... ;-)) om met roodverbrande huid weer huiswaarts proberen te trekken. Gelukkig mag ik in Amsterdam blijven..;-))))

De bladen, gedenklichtjes en nog meer

Normaal lees ik de damesbladen die ik krijg, niet zelf.. Ik geef ze meteen dóór/ Maar deze Libelle 18, 27 april. Extra dik, bladerde ik toch eens door. Voorbereiding zomerweek ook. met programmaboekje China Town Libelle zomerweek. Mijn oog viel op een regeltje van een ingezonden brief, hoe de schrijfster tegen racisme was.....Daardoor schrok ik wakker en toen begonnen er dingen op te vallen…..
Nou beschuldig ik natuurlijk Libelle ( in dit ene tijdschrift) niet van racistische dingen..... maar zou het de schrijfster van dat stukje nooit zijn opgevallen dat er (behalve de paar foto's van Chinese mensen, omdat het natuurlijk om China Town van de Libelle Zomerweek ging), dat er héél letterlijk niet één gekleurde mens in het hele tijdschrift voorkwam? Alleen maar mooie blanke jonge vrouwen... geen gele, zwarte, olijfkleurige of bruine mensen. Alsof dit land alleen maar uit blanke mooie jonge vrouwen bestaat....Die mooi moeten blijven met vele mooimakende dingen...Terwijl hier zoveel mooie, gekleurde vrouwen wonen...
En natuurlijk zie ik alleen blanke kindertjes.in de snoezigste kleertjes.
Op de cover van deze Libelle zie ik trouwens i.p.v. Chinese - Japanse baboeska's.... ;-)))
Voor de zekerheid heb ik ook de Margriet doorgebladerd en de nieuwste Viva. Alleen bij de Viva vind ik een paar gekleurde vrouwen..
Maar geen van de drie 'dames'-bladen weet de veelkleurigheid te gebruiken van ons land. Om over andere culturen maar te zwijgen, want wat ik zie is zeer eenzijdig....
Het viel me trouwens ook op dat ik geen vrouwen van middelbare leeftijd of nog ouder tegenkwam in de bladen.
Wordt het geen tijd dat deze bladen een beetje wakker worden en bij de tijd proberen te blijven??? Hoe leuk die zomerweken van Libelle ook mogen zijn van oudsher, we leven nu in 2012 .Volgens de gegevens op Google waren er in 2009 in Nederland al 189 verschillende culturen.....Ik zie er niets van terug in de damesbladen. En al helemaal niet in deze Libelle.....
Vandaag is een bijzondere dag. De verjaardag van mijn verleden jaar overleden buurman Jules. Mijn beste vriend in de jaren dat ik hier woonde. Het begin ging wat stroef, maar in de jaren die volgden werden we dikke vrienden. Ik ben hem niet vergeten. En dit huis en de buurt evenmin.....
En het Herdenkingslampje brandt weer. Dat was net een dag uitgedaan. De twaalfde mei was de dag van onze goede vriend Ad. Die ik ook wilde gedenken. Ook Ad heeft een kring vrienden nagelaten die hem nog lang niet vergeten zijn....

Amsterdam, 18 mei vandaag. En voor het eerst loop ik buiten weer met dikke en pijnlijke ogen die ik bijna niet kan openhouden. Fijnstof of pollen?
Het is droog, maar bewolkt, en de iepen strooien overvloedig hun 'dubbeltjes' dus ik neem aan dat, voor mij onzichtbaar, nog veel meer planten, struiken, bomen hun pollen en zaden rondstrooien. Toch moest ik er weer uit, want ik heb bioscoopkaartjes gewonnen bij de postcodeloterij en die wilde ik dus inwisselen voor echte kaartjes. Dochterlief en ik gaan naar de bioscoop!. Sjonge, dat is lang geleden dat ik een bioscoop van binnen heb gezien......ik verhoog me er erg op.
Ondanks dat mijn benen niet mee willen werken ga ik toch verder. Want ik ga lopen over het Singel, de bloemenmarkt. Er moeten een paar grote potten voor buiten komen. Er moet nog een reumaplant overgeplant worden. Maar niet van de terracotta potten, die zijn veel te zwaar... Ik heb weliswaar weer mijn karretje bij me, maar dat is meer om af en toe op te kunnen leunen, die potten moeten maar van plastic worden... En ja, dat is ook gelukt en ik heb mezelf beloond met een glas muntthee met honing bij Divertimento, bijna op de hoek van het Koningsplein. Fijne muziek gezellige bediening....Ja Mwauw, wat wou u hebben Mwauw? Komt eraan hoor.... En inderdaad kwam het al gauw... Kittig jongetje dat me bediende...;-)
Wat was het weer druk op het Singel... niet dóór te komen, met een karretje al helemaal niet. De Thalys, de highspeedtrein uit Parijs had voornamelijk Franssprekende mensen aangevoerd... waarschijnlijk zijn er ook veel Spaans sprekenden ingestapt, want dat waren de talen die ik voornamelijk hoorde. Al kon iedereen 'sorry' zeggen die mijn karretje molesteerde... het was het enige Engelse woord dat ik hoorde vandaag. Maar als het zo idioot druk is dat je eigenlijk nergens kunt stilstaan maar voortgestuwd wordt door de menigte, moet je ook eigenlijk geen karretje meenemen. Ik moést wel en dat heb ik geweten.... Er was totaal geen energie meer om iets anders te ondernemen toen ik eenmaal de potten in mijn karretje had en ik ben dan ook Linéa recta naar de tram en naar huis gegaan. En daar was ik dolblij mijn pijnlijke pootjes te kunnen opheffen en even te kunnen gaan liggen.
Vanavond na de laatste gebakken courgette met een gegrild kippetje me neergezet om heel veel mails door te sturen..Het is half twaalf en ik geloof dat de dag nu een beetje voorbij is......