We naderen november alweer

Vanmorgen, dinsdag 28 oktober, werd ik om half negen uit bed gebeld door de aannemer, die al aan de gang gaat met het atrium en eerst een begroting moet indienen bij de woningbouw. Dus toen meteen maar de eerste pillen genomen en de verwarming aangezet. Daarna nog lekker even terug in mijn nestje. Om negen uur moest ik er toch wel echt uit. Ik heb nou eenmaal veel tijd nodig 's morgens. Al was het alleen al vanwege de computer en de e- mailtjes ‘s morgens.;-) Om elf uur moest ik bij de pedicure zijn, die mijn arme voetjes weer stevig onderhanden heeft genomen. Als je diabetes hebt worden de voeten (en de handen) soms extra gevoelig. Bij anderen juist andersom. Ik herinner me nog te goed hoeveel pijn ik in mijn arme voetjes heb gehad. Eens per maand worden ze goed verzorgd en onder handen genomen.
Daarna weer vlug naar huis, mijn papieren en rugzak pakken en weer weg wezen. Ik werd bij JMW verwacht, voor een aanvrage van een aanvullend pensioentje.
Ja, ik voel me heel rijk. En dat meen ik hoor. Ik hèb alles wat ik nodig heb en méér. Een voorraad eten in huis aan rijst, meelproducten, blik- en diepvrieseten, voor minstens een maand. Ik heb de spullen te koken te bakken en meer..... En huishoudelijke hulp heb ik ook nog. En als ik eruit ga kan ik onderweg ook nog leuke dingetjes kopen of ergens een kop koffie drinken, of zoiets. Dat heb ik na het bezoek aan het JMW dan ook gedaan, lekker de Albert Cuypmarkt over. Halverwege de lange markt werd het pikkedonker en werden de lampen op de kraampjes ontstoken en de ouderwetse lantaarns gingen ook aan. Feëriek gezicht. Beetje Anton Pieck-achtig. De donkerte en het gordijn van regen, de glimmende zwarte straat, de mensen met paraplu’s en/of boodschappentassen en wagentjes... Ikzelf zonder plu ja en met mijn eeuwige rugzak. Die heb ik ook voor de veiligheid Ouwe vrouwtjes worden in sommige wijken niet altijd ontzien, maar soms wel ontdaan van een eventuele tas met inhoud door rotjochies. Een rugzak biedt dan uitkomst. Maar ja, ècht ouwe mensen zie ik niet gauw met zo'n rugzak lopen hè. Zo'n ding (waterdicht) beschermt ook, net als mijn 'leren' petje goed tegen de enorme hoosbui die even laten losbrak. Ik had mijn paraplu niet eens nodig.

Met de tram terug naar huis, moe en achterstevoren zittend, raakte ik nog even in de war omdat de tram omreed. Ging ik nou wel of niet naar huis? Gelukkig herkende ik na een poosje weer de vertrouwde route. ;-) Overkomt mij dat alléén, of zouden andere mensen daar ook wel eens last van hebben?

Na de spinazie met een bal en chocovla toe heb ik de avond verder grotendeel slapend doorgebracht.Droomloos.

Gelukkig dat de klok inmiddels een uur teruggezet is. Ik werd, als ik niet door de wekker gewekt moest worden, de laatste dagen zó laat wakker, één keer zelfs rond elf uur, dat tegen de tijd dat ik de dag echt kon beginnen, deze al half voorbij was.
Nu is het ’s avonds vroeger donker, en heel binnenkort komt de zon hier een paar maanden lang niet meer boven de huizen aan de overkant uit, zodat ik dan de hele dag de (daglicht)lampen moet laten branden. We gaan donkere maanden tegemoet, letterlijk. En als ik zon wil zien moet ik er wel uit als het mooi weer is. Toch wil ik mijn huisje met zijn lange geschiedenis niet ruilen voor een andere hoor.

De grote vlinderboom heeft het begeven. Hij had dan ook vlinderSTRUIK moeten blijven. Maar groeide tot de eerste verdieping waar mijn bovenbuurman altijd uitbundig genoot als de boom bloeide en de vlinders rondvlogen. De broze, nog bebladerde takken werden te zwaar door de regens en op een avond hoorde ik vreemde geluiden buiten en bleken alle zware takken afgebroken. Gelukkig loopt hij alweer uit op de stam en de stukken zijtakken die
gebleven zijn, Mijn tuinvrouw heeft de boel netjes kort gemaakt en bij elkaar gebonden en nu wacht ik op de tuinman van de gemeenschappelijke tuin die de boel meeneemt. Mijn eigen tuintje is zo goed als klaar voor de winter.

Tja, en dan komen de jaardagen weer dichterbij. De herdenkingsdagen in november, om het in goed Nederlands te zeggen. En dat wreekt zich nu al. Ik ben weer bezig met mijn 22 jaar geleden gestorven zoon en het stuk dat ik over hem schreef. Hij was ook geboren in november. Lieve mailvriendin Mariet heeft het ook gelezen en het op mijn verzoek ook eens technisch bekeken. Tenslotte was ze lerares. En waar ikzelf het nog steeds alleen emotioneel kan lezen heeft zij er nu bruikbare aantekeningen bij gezet. Daar ga ik nog aan werken, zodat het beter leesbaar wordt.
Maar ook mijn vader stierf in deze maand en mijn moeder werd in november geboren. Het zegt degenen die me niet kennen natuurlijk niets. Dus ga ik er verder ook niet op in. Zoiets is voor ieder persoonlijk nietwaar?
Het is raar, maar de leden van mijn schoonfamilie zijn allemaal mei-kinderen geweest.
Astrologisch gezien allemaal Stieren dus…

Zo, ben ik nu weer een beetje bij? Ik moet toch proberen trouwer te schrijven hoor, anders loopt het helemaal mis.
Dat zal ik proberen….