Koninginnedag vandaag.

Het is een stralende dag waarop ik me voorgenomen had naar de kindervrijmarkt te gaan. Ik hou van vlooienmarkten en waar kun je die beter vinden dan op de vrijmarkt op Koninginnedag. Wat ik wilde hebben, want ik ging om iets te vinden, was een niet-elektrische frituurpan en een afspeelapparaat voor gewone ouderwetse geluidsbandjes. Dan moet je dus naar de vrijmarkt. Nou, de pan was gauw gevonden. Een mooie grote blauwe emaille pan met een mandje erin en een passend deksel erop. Zonder enige beschadiging, voor maar 3 euro.
Het bandapparaatje heb ik niet gevonden.
Het had weinig gescheeld of ik was helemaal niet gegaan. De vreselijke gebeurtenis in Apeldoorn life te zien gebeuren plakt je aan de beeldbuis vast, geeft je een brok in je keel, maar je weigert te geloven dat het opzet is geweest tot anders bewezen is, en daar zit je dan op te wachten als een gehypnotiseerd prooidier.
Dat wilde ik niet laten gebeuren vandaag. Het was prachtig weer en iedereen zou buiten zijn. Dus scheurde ik me na verloop van tijd los van de televisie en zette hem af. Jas aan, oranje shawl om, rugzak om…. En naar de straatkant. Waar mijn buren de vlag al binnenhaalden, want dit was geen feestdag meer.
Buurman was ervan overtuigd dat het gebeurde met opzet was gedaan. Ik kon dat niet geloven.
Hij heeft later gelijk gekregen dus.
Ik ben gaan lopen, de gracht af, de feestelijke straten door, tot aan de vrijmarkt, waar het nog volop feest was. En heb alleen maar gezocht naar wat ik echt wilde kopen, maar genieten was er niet meer bij. Ook na twee uur lopen en doodmoe thuiskomen, was de brok in mijn keel nog niet weg. Het feest is voorbij. En de televisie staat uit, want die blijft de gebeurtenissen maar herhalen; zonder ophouden zien we steeds weer dezelfde beelden voorbijtrekken.
De persconferentie van kwart voor vier heb ik nog gezien. Je zal op zo’n dag de mensen zo’n boodschap moeten brengen…
Ik had te doen met de vrouwelijke politiecommissaris, die helemaal stijf stond van de zenuwen en de spanning.
Wat de tv en radionieuwsdiensten betreft dacht ik: ze lijken wel blij te zijn dat er weer een ramp is gebeurd; dat de komkommertijd voor hen voorbij is. Want alleen slecht nieuws is nieuws, dat steeds maar herhaald en herhaald wordt.
Goed ‘nieuws’ wordt verslagen, en is dan voorbij.
Het nieuws is belangrijker dan de slachtoffers ervan. Die worden alleen als nummers en aantallen genoemd. Het kleine huilende meisje, dat alles had zien gebeuren en niet kon ophouden met huilen, is evenzeer een slachtoffer, al weet ik niet of ze iemand verloren heeft of iemand van haar in het ziekenhuis is terechtgekomen. Ze heeft dingen zien gebeuren die kleine kinderen niet mogen zien gebeuren. Dit zal ze haar hele leven met zich meedragen. Koninginnedag, of welke publieke feestdag ook, zal voor haar nooit meer een echte schaduwloze feestdag zijn.

Gisteren, ja, dat was een heel andere dag.
De computer had het voor gezien gehouden. Mijn hele inbox was leeg. Alles weg. Vol schrik meteen alles gaan scannen, maar nergens iets gevonden dat op een virus of een worm leek.
Neef Freek gewaarschuwd, die meteen (hoe kom ik aan zo’n ideale sysop en hoe komt mijn nichtje aan zo’n perfecteling) in de metro stapte.

Nou was ik de dag tevoren bij het scannen met CCleaner een nieuwe Adobe-reader tegengekomen. Die had zichzelf proberen te installeren en dat was niet gelukt. Volgens mij zat daar de ellende.
Volgens neef Freek had Microsoft de computer een lel gegeven omdat mijn Outlook Express te vol zat. Ik heb dus een en ander moeten weggooien. Gelukkig vond neeflief de complete inbox terug op een andere plek en hij heeft die daar ook veilig gesteld. Maar in Outlook Express kreeg ik de inhoud niet meer terug. En ben helemaal opnieuw begonnen. Voor de zekerheid ook maar een aantal mappen in O.E. verwijderd. Er is nu geen vuiltje meer aan de lucht. Dus Freek zal ook wel gelijk hebben gehad.

Terwijl hij aan het werk was werd er nogmaals gebeld. Mijn oude, oude vriend Paul. Die kwam onverwacht, dus moest hij de aandacht delen met Freek, wat blijkbaar alleen voor mij een beetje moeilijk was. Een beetje druk…maar wel gezellig. Want ze konden het best met elkaar vinden al hadden ze elkaar nooit eerder ontmoet. Ik heb mijn andere afspraakje, dat met mijn suikerzuster ofwel de diabetes-verpleegkundige, maar afgezegd en uitgesteld. Dat redde ik niet.
En omdat zowel mijn nichtje als Paul jarig waren geweest stond er voor beiden nog een cadeautje op hen te wachten. Maar de computer is weer mijn beste vriendje en protesteert niet meer.
Al met al twee heel emotionele dagen.

En morgen weer naar mijn andere buurman…….