en nog steeds 'oudewijvenzomer'...

Prachtig weer dus met plezierige temperaturen.
Even zitten hoor, mijn rug zegt dat het moet. En dan moét het ook.
Na een korte plezierige vergadering had ik energie genoeg om mijn papierkasten eens op- of liever uit te ruimen. In twee laden zat een flinke doos vol. En die laden en de bodem dááronder moesten eens flink ontstoft worden. Ik vond nog een dubbeltje... dus van vóór 2000.
En dat alles omdat ik zoek naar een paar cd-enveloppen die ik nog moest hebben. Nee, niet gevonden. Dus omdat er nòg zo’n kantoorkast naast staat… En zo ging de woensdagmiddag voorbij.
Ik heb maar een oude envelop hergebruikt, de dvd in kwestie is in elk geval op de bus.

Gisteren was het dùs dinsdag. En was ik voor het eindgesprek bij de cardioloog. Weer zo’n rotreisje naar het ziekenhuis van mijn keuze. Maar dit keer was het een behoorlijk gesprek. Mijn hart is, op het goed zichtbare litteken na dat niet meedoet met kloppen, zo goed als mogelijk is. Dus ik hoop wat dat betreft nog een poosje mee te gaan. Cholesterol ietsje verhoogd, het slechte zowel als het goede cholesterol. Dus pilletje blijven gebruiken. Afvallen mevrouw? Ja dokter, hoe? Sporten bijv… Ja hoor, doe ik praktisch elke dag. Wandelen, als het even kan in strikt tempo. En meer dan een half uur.
Nouja, ik ben niet ontevreden, maar wel een paar kilootjes te zwaar.
Op de terugweg heb ik een regiobus genomen, die hebben met stof beklede stoelen, waardoor men zich niet bij elke bocht en stop met twee handen hoeft vast te houden om niet van de stoel te glijden. En ze rijden rustiger dan de gemeentebussen ook nog. Misschien minder strakke tijden?
En omdat ik blij was met de uitkomst van dat gesprek ben ik maar even doorgereden naar mijn Turkse super (goede smoes?), om nog wat groente en fruit in te slaan.

Het is momenteel lekker weer, niet zo warm en benauwd als het weekend was. Dan weet je gewoon niet wat je aan of uit moet trekken om je behaaglijk te voelen. Laagjes ja. Aan – uit – aan…..enz..

Maandag was het Bettydag en ze heeft extra gewerkt. Want volgende week is het Yom Kapur en dan wordt er niet gewerkt.
Daarna moest er wat geregeld worden met de woningbouwcorporatie, voor het huis en de dementerende persoon hier.

Daarna als de bliksem, zonder te eten, naar dochterlief. We hadden afgesproken bij Jaaps’ koffiehuis bij het Haarlemmermeerstation. Ik vertelde haar eens dat ik daar heel veel jaren geleden met mijn vader koffie dronk, na lange wandelingen door de stad. Dochter en ik hebben daar dus ook eens gegeten. Maar maandag was ik vroeger dan zij aanwezig en zag dat het chauffeurscafé/koffiehuis al in juli op last van Burgemeester Cohen gesloten was. Er zal daar dan wel een en ander hebben plaatsgevonden. Lekker in het avondzonnetje in een bushokje van de nachtbus zitten wachten en naar het verkeer en de mensen gekeken tot ze kwam. Me mateloos verwonderend dat er geen ongelukken gebeurden. Geen stoplichten en een heleboel bus- en tramperrons en razend druk verkeer, vooral van snelle scooters. Maar alles liep op wieltjes…op rolletjes dus.
Het was wel even iets om te verwerken, ook voor mijn dochter, toen ze, keurig op tijd hoor, aankwam. Het altijd al oude, bouwvallige gebouwtje zag er, dichtgetimmerd en met rommel eromheen, meer dan treurig uit.

We zijn maar rechtstreeks naar het Concertgebouw gereden en hebben dáár maar broodje gezond gegeten en glaasje wijn genomen voor het concert...
De solist violist was geveld door griep en kon dus op het allerlaatst niet komen om voor ons het Vioolconcert in a op.53 van Dvoràk te spelen. Daarvoor in de plaat kwam een goede pianiste, ik ben de naam kwijt, met 4 walsen van Chopin en nog iets dat ik niet meer weet.
Na de pauze kwam datgene waarvoor ik gekomen was: Het voltallige Ned. Philharmonisch Orkest speelde onder leiding van Claus Peter Flor Má Vlast van Smettana. Mijn Vaderland dus. Ik ben er dol op, om meerdere redenen. Dat is moeilijk uit te leggen. Maar het hele stuk houdt me op het puntje van mijn stoel. En thuis afspelen is niet hetzelfde, bovendien kan ik het niet zo hard zetten als het hier klinkt.
En we zaten wéér op het podium, de mooiste plaatsen, vind ik. Plezieriger dan in de zaal, waar je de musici ook niet kunt zien vanwege de afstand.
Smaken verschillen, ja natuurlijk.
Na afloop hebben we in het café van het Concertgebouw wat nagepraat en wat gedronken voor we op weg naar huis gingen. De muziek heeft nog heel lang in me nageklonken..

Zondag was naar mijn beste herinnering een rustige thuisdag. Met veel email en veel telefoontjes. Maar niets om te vertellen.
Ik houd het hierbij. Er komen nog goede tijden om te beschrijven…