Bijna een week verder.

We zijn bijna een week verder. Ik heb mijn blog erg verwaarloosd zie ik. Maar drukte en me niet lekker in mijn vel voelen speelden me parten. De niet meer aanwezige kiezen hebben toch nog opgespeeld. En door vermindering van mijn weerstand ben ik behoorlijk verkouden geworden en gebleven. Nouja, dat gaat wel over voor ik een jongetje ben.

In het verleden zat ik op een Mulo in A. En doordat ik me op Schoolbank heb aangemeld, heeft een klasgenoot contact gezocht. Leuk was dat ja. Ook al heb ik niet zoveel leuke herinneringen te melden.
Maar het lijkt alweer voorbij te zijn. Het was de vijfde Fr. In mijn adressenlijst. ;-)))

Veel visite ontvangen deze week. En dat maakt de week weer goed.
Al weet ik dat het achteraf bezuurd moet worden met rusten en rusten.
Raar ja. Ik weet het.

Woensdag na het bezoek aan de tandarts sloeg de grieperigheid toe, snipverkouden werd ik en hoesten bij het leven. Het is nog steeds niet over. Maar als ik maar rustig thuis blijf zitten en me niet teveel inspan denk ik dat het wel overgaat. Ook de pijn in de botten die door dat hoesten veroorzaakt wordt. Geen koorts, dus niet echt griep.
Het is nog niet weg nee. Komt wel, op z’n eigen tijd.

Donderdags ben ik wel nog naar buurman geweest. Voorzichtig, en op een afstandje gebleven.
Er moest, behalve schone was, ook nog wat ander spul gebracht worden. Hij had te horen gekregen dat ‘men niet aan de gang kon blijven met bloedtransfusies te geven’ en hij ‘moest nu eindelijk toegeven aan een onderzoek naar darmkanker’, zei de zaaldokter: ‘anders zou zijn bloed zo achteruit gaan dat zijn hart het op zeker ogenblik vanzelf zou begeven’. En het enige dat men hem tot die tijd zou kunnen geven waren pijnstillers. Dat zou dan niet zo lang meer duren.
‘Hij wilde toch wel weten wat hem mankeerde? ‘
Mijn buurman antwoordde dat, als hij toch weigerde zich nog te laten opereren, hij ook niet hoefde te weten of hij darmkanker had. ‘Wat zou hij er beter van worden als hem tòch verteld werd dat hij dat had’, reageerde hij heel terecht op die druk die op hem werd uitgeoefend.
Hij heeft nu twee auto-immuunziekten achter de rug. En niemand kwam er op dat de snelle verslechtering van zijn bloed ook weleens auto-immune anaemie zou kunnen zijn. Ik heb alles afgestruind op internet hierover en uitgeprint en meegenomen naar het ziekenhuis voor de zaalarts. Die het in ontvangst nam en het zou bestuderen. Maar ze begon, nog voor ze het gelezen had, eigenlijk al met ontkennen, hoewel de medische sites geen enkele twijfel overlieten hierover. Waarom moet een volkomen leek zoals ik daarvoor op onderzoek gaan????? Goed, buurman wordt nooit meer beter. En soms verliest hij de moed en hoeft het allemaal niet meer. Hij zal niet meer gewoon lopen en heeft nog steeds, als gevolg van de laatste ziekte, veel pijn aan zijn arme, nu vergroeide voeten.
Ik heb nog nooit iemand meegemaakt die zoveel achter elkaar op zijn bordje kreeg, waarbij alleen het hoofd gewoon helder en normaal bleef. Dus alles wordt heel bewust ondergaan en beleefd.
Tot zover buurman.



Vrijdag ging het niet echt meer. Nog wel gezellig visite gehad van mijn oude vriend J. en een even oude vriendin C. Samen geluncht en wat gekletst. Ik was niet op mijn best nee, maar hoop dat het toch plezierig was.

En zaterdag kwam mijn ‘stiefbroer’ op bezoek.
Er zijn weken dat er elke dag bezoek komt ja. Ik heb niets te klagen.

Toen broer weg was heb ik me naar Albertje gehaast om een soepkip met toebehoren te halen. En een lekkere Chino Brioche.
En thuisgekomen diezelfde avond een lekkere pot kibbesoebe gemaakt, kippensoep dus van moeders’.
Dat vroeg wel het laatste beetje energie. Ik ben letterlijk mijn bed ingerold.

Zondag dus dochter, exman en goede vriend en zijn huisvriend die hem ook helemaal vanuit het noorden hierheen rijdt, op bezoek. Nadat ze eerst naar dochterlief waren geweest zijn ze dus mèt dochter hierheen gekomen.
En na de avondkoffie weer weggegaan. De soep was lekker gelukt en de brioche was ook heerlijk. Dochter had Turks brood voor bij de soep meegenomen. En de herfstchocolaatjes bij de avondkoffie waren ook gauw op. Heel plezierige dag weer.

Maandag – Bettydag. Dan is mijn huisje weer fris en schoon. Ik ben heel dankbaar dat dit wekelijks gebeurt. Dit keer kon ik na afloop weer door mijn vier tuindeuren kijken… ;-) Dat hoeft maar twee keer per jaar te gebeuren, vind ik.

Waarom mensen vroeger, toen alles nog met de hand gedaan werd, elke week de ramen wilden lappen, is mij een raadsel, nog steeds. Ik zag het heel veel jaren geleden gebeuren, toen ik met mijn gezin op vakantie in het oude vissersgedeelte van Katwijk aan Zee logeerde. Een hele straat en waarschijnlijk het hele oude dorp, bij alle huizen, op vrijdag, de toen nog in klederdracht lopende vrouwen met emmers water in de weer. Ze dompelden klompen in de emmers en smeten het water tegen de ramen. Als er genoeg klompen water tegen het glas waren gegooid gingen ze de ramen te lijf met een aan de lange stok gestoken zemen lappen. Ook de verdiepingen werden zo behandeld. Zo zit het in mijn herinnering. Het beeld verdwijnt niet na al die jaren, nu ik toch zeker weet dat het tegenwoordig anders gaat. Het kloppen van de matten ook, heel bijzonder…. Deur na deur. Toen ik jaren later de musical Oliver! Voor het eerst zag, kwamen diezelfde beelden daar ook in voor. Leuk toen, maar achteraf heel benauwend voor me… Het idee alleen al.
Het was een moeilijke tijd toen namelijk.

Goed, tijd om af te sluiten. En uit te zien naar de volgende dag. Ze beloofden dat de zon morgen zou schijnen…