Eindelijk weer....

Eindelijk….
Een paar vermoeiende dagen achter de rug. Niet alleen dat ik een mooie winterjas terug moest brengen omdat hij toch een maatje te klein was… Ik zag eruit als een ingepakt worstje, en dat was niet de bedoeling. Maar het zoeken naar een vervanging of een maatje groter nam veel meer tijd in beslag dan ik verwachtte. Nee, niet geslaagd. Ook niet op internet. Nu maar even laten rusten. Ook de andere boodschappen die ik te doen had vermoeiden me meer dan vroeger. Ik word oud.

Wel heb ik een leuke ontdekking gedaan. Door die vermoeidheid val ik de laatste dagen zomaar in slaap, terwijl ik voor de computer of de tv zit, of aan tafel wat zit te lezen. Dus als ik even tot mezelf kan komen. En dan komen de kortdurende droompjes. Ik droomde bij voorbeeld, dat ik geobsedeerd naar een stille sneeuwbui keek, grote vlokken die langs een zwarte hemel zachtjes vielen, terwijl ik zelf geen kou of nattigheid voelde. En een ander droompje ging over een moeder en een klein kindje, dat schaterend voor haar uitliep en waar zij wat wanhopig achteraan ging, door een middeleeuws dorpslandschap. Allemaal verwerking van dingetjes die ik gelezen, gezien of meegemaakt heb….. ik weet het.
Dat dorpslandschap had ik pas gezien in een mooie power point presentatie. Dat kindje en die moeder…. Ach, wie zou dat niet op de eigen jeugd betrekken…
Dat sneeuwlandschap… daar las ik juist daarvóór over. En heel vroeger, toen ik een klein kindje was, las mijn Opa me voor uit het GROOTBOEK, waarin hij alle uitgeknipte strips uit de krant plakte. Eén verhaal daaruit is me levenslang bijgebleven. Twee jongens die met een raket naar de maan gaan, dwars door een zwarte nacht, terwijl een zware sneeuwbui met grote vlokken zichtbaar bleef. Die herinnering kwam even terug ja.
En het overtuigt me er wel van dat oude mensen die zo’n hele dag zitten te suffen of te slapen, zich ook niet vervelen. Maar de vele dingen uit hun leven, of zaken die misschien zojuist beleefd zijn en toch impact hadden, herbeleven op een droommanier. Ik heb er al vaker naar gekeken op zo’n manier. En met het gevoel: ‘Láát die mensen toch’. Maar de geriatrische inzichten zijn nu eenmaal zó dat zulke mensen actief gemaakt moéten worden en blijven. En dan leven ze misschien een beetje langer maar sterven toch ook, (zij het van vermoeidheid van al die bezigheden. ;-) Want gáán doen we allemaal. Vroeger of later. Zouden geriatrische werkers misschien zèlf bang voor de dood zijn? ;-)

Dromen en verwerken en herbeleven maakt dat oude mensen met het leven en de dood verzoend raken en klaar zijn om te gaan als het hùn tijd is. Door ze koste wat kost geestelijk en lichamelijk bezig te houden belet men die verwerking naar het einde.
Want ten onrechte gaat men ervan uit dat het oude adagio: ‘Mens sana in corpore sano’, ‘ ( een gezonde geest in een gezond lichaam’) altijd van toepassing zal blijven. Ook als dat corpore en die mens uitgeleefd is.
Ik hoop in elk geval dat ikzelf later mijn droompjes mag houden. En dat mijn omgeving me dat gunt en me niet koste wat kost actief en wakker wil houden.

Wat heb ik nog meer gedaan de afgelopen dagen… om maar weer in het hier en nu terug te komen…
Op zondag luier ik graag. Er blijft zoveel liggen tijdens de andere dagen… maar dit keer heb ik een nieuwe roestvrijstalen soeppan gekocht , ben ik weer naar mijn Halal slager geweest, heel veel soepvlees en mergpijpen en gehakt gekocht, alsmede twee grote lappen lamsvlees. En weer een heleboel soep gemaakt. Moeders’ soep ja. Dus de vriezer zit weer vol en twee buren hebben een oordeel mogen geven. ;-))) Met dat soep koken en dat lamsvlees braden ben ik dit weekend dus druk geweest. Maar voorlopig kan ik weer vooruit.
Wel ben ik meteen daarna onder de douche gekropen en heb alle kleren in de was gedaan en schoon goed aangetrokken. Want door de bouw van dit huisje en mijn keuken kan de etenslucht niet weg, al laat ik al die uren (ook als het koud is) de tuindeur en de voordeur open en draait de afzuiger in het plafond op volle toeren…
Natuurlijk heb ik zelf daarna mijn maaltijd gedaan met soep met brood en vlees, wat dacht je… Maar sterk geurende maaltijden kook ik niet graag nee.

Maandag Bettydag en toch nog even geprobeerd achter die jas aan te gaan……
Dinsdag bij mijn lieve pedicure geweest die mijn voeten weer een verjongingskuur gegeven heeft en in de middag een oude vriendin op bezoek gehad. Altijd leuk.

Woensdagavond naar buurman geweest, nadat een oude vriend zich ziek gemeld had. Maar die tijd ook gebruikt om weer achter die mantel aan te gaan…weer vergeefs ja. Donderdag ook. En natuurlijk boodschappen gedaan. Ik heb nòg steeds geen nieuwe mantel nee.
En vandaag, vrijdag, het mooiste weer van de wereld, is de fut er uit en zet ik me met moeite aan het tikken, want bovenstaand verhaal over de oude dag moést er van mijzelf uit. De rest van de dag zal ik wel moeten luieren, maar dan ben ik morgen weer wat uitgerust….. Straks mag ik nog een beetje dromen… Van mijzelf ja.

De griepprik had eergisteren of gisteren gehaald moeten worden. Ik weet het.
Maar ik was zó moe van al dat gedraaf dat ik het echt niet meer kon opbrengen om ook nog naar de (tegenwoordig ver weg praktijk houdende) huisarts te gaan. Hopelijk blijf ik na de doorstane verkoudheid van de afgelopen weken, verschoond van griep. Of kan ik die alsnog krijgen als ik een afspraakje heb daar.
Anders jàmmer maar helaas……;-)