Genoten van de muziek.

Het wordt weer tijd voor een blog.
Afgelopen donderdag was de laatste en nu is het alweer maandagavond.
Gelukkig ben ik weer helemaal opgeknapt, je went gelukkig snel aan luchtdruk- en weersveranderingen.
Vrijdagavond ben ik weer met mijn karretje en rugzak met schone kleertjes enzo naar buurman geweest. Altijd fijn om te merken dat het hem goed doet. Want met hemzelf gaat het nog steeds niet goed.

Zaterdagavond vroeg had ik een afspraak met dochterlief. Om half zeven bij het Concertgebouw. We hebben daar maar wat gegeten en gedronken.
We hadden zoals gewoonlijk plaatsen op het podium, vlak achter het orkest. Maar met het zicht op de dirigent. Ik miste toch het inspirerende dirigeren van de vaste dirigent, Yakov Kreizberg. Hij is ziek en ik betwijfel of we hem nog zullen zien dirigeren. In 2011 vertrekt hij. En wordt dan vervangen door Nu was er een andere dirigent, ik vond hem op internet eerlijk gezegd, Dmitri Slobodeniouk. Het concert zaterdag was voor mij grotendeels nieuw. Sjostakovitsj ‘s 9e en 6e symfonie, in die volgorde. Als tussendoor het 20ste pianoconcert van Mozart, heel mooi gespeeld door Philippe Bianconi. Waarvan vooral het deel Romance heel herkenbaar was. In elk geval had ik deze avond totaal geen behoefte mijn ogen even te sluiten.
Ik kende Sjostakovitsj niet, dus had ik thuis al de 5e symfonie opgezet en dat viel niet tegen. Maar die twee andere, daar in de concertzaal, hielden me klaarwakker. Nou kan ik wel een verhandeling overtikken van de kleine brochure, maar geloof me op mijn woord… de muziek is echt de moeite van het beluisteren waard. Leuk was de paukenman, die links van ons zat. En die constant heel alert zat te wachten tot hij ook iets mocht doen. Werkelijk, één paukenslag tijdens een hele symfonie… en een paar tikjes op de triangel. Alsmede 6 keer een tik op de tamboerijn… Dat gaf wel even een grijns bij mijn dochter en mij. Maar de rest was grandioos. De reis naar huis terug in het donker ging vlot. We bellen altijd wel even als we veilig thuisgekomen zijn.

Zondag was ik heel wat van plan, maar daar kwam niks van terecht. Lui was ik en slapen deed ik.
En vandaag was het Bettydag en dit keer ook Freekdag. Want de computer deed raar. Scannen en defragmenteren leverde niets op. De post bleef hangen in de uit-map en kwam niet in de verzonden map, maar wel 15 keer of meer in alle andere mappen van de hele mailgroep en in mijn eigen map nog meer, omdat inboxen verstopt raakten en de mail daardoor weer teruggestuurd werd. Het was om te gillen. Freek kwam meteen en zocht samen met mij een oplossing. Hij is er lang mee bezig geweest en ik weet niet wat ik zonder hem zou moeten beginnen. Maar zelfs het schonen van Outlook Expres (meer dan een gigabyte op dvd gezet) en het daarna weer defragmenteren hielp niet.
Maar ineens was het over. En hoewel met kromme tenen van de spanning, kan ik alle mails weer doorzenden zonder narigheid. Hij is alleen nog erg langzaam vind ik. Wat er mis was is niet duidelijk geworden. Maar dank zij zijn werk en mijn doorzetten …. Phfffff, een hele opluchting hoor.

Verder was natuurlijk de ondergang van de DSB-bank het gesprek van de dag. Ik geloof al z’n leven dat Pieter Lakeman een persoonlijke vete had uit te vechten met Dirk Scheringa. En ik hoop dat het duidelijk wordt. Want de bankbaas mag erg fout zijn geweest, veel andere banken doen hetzelfde als de DSB-bank deed.
Weet je, ik ben echt heel dankbaar dat ik geen liggende gelden, aandelen of obligaties of zoiets heb en geen klant van de DSB-bank was. ;-) Heb ik ook geen zorgen en verdriet omdat het geld weg zou zijn. Mijn maandelijkse AOW-tje en pensioentje komen keurig binnen op een heel degelijke bank. Geen geld en toch geen zorgen… kent iemand het oude liedje nog?
Enfin, het drama is voorlopig niet voorbij, geloof me.
Dat ongeluk in Spanje met die schoolklas is ook vreselijk. Eén jong meisje dood, twintig gewonden. Ze waren op een ‘educatieve reis’. Vreselijk ja.
Niet over doordenken, anders lopen de koude rillingen over je rug.
Meer heb ik vanavond niet te vertellen.
Nu hou ik ermee op. Anders heb ik later niets meer te vertellen…