zondagavond laat, inmiddels weer een nieuwe week.

Zondagavond laat, bijna weer een nieuwe week.
In mijn vorige blogje, vóór mijn boze bui naar Den Haag nog, schreef ik over een aangekochte jas die terug moest, omdat hij eigenlijk een maatje te klein was… of ikzelf, dat klopt beter, twee maatjes te groot. In de breedte dan wel.
Het heeft dagen gekost, dat vinden van die andere jas. Geen enkele dure zaak had er eentje naar mijn zin en smaak en maat. Ze gaan hoogstens tot en met maatje 48, en ik moest maatje 50 hebben. Laat ik nou bij C@A eindelijk geslaagd zijn! Een fijne mooie warme jas in een onopvallende bruine kleur, maar een mooie changeant stof en een goede snit. Ik heb een bijpassende muts/hoed en een goede das. Dus Erica loopt er weer netjes bij.
Mijn rode wollen mantel mag verkocht of desnoods weggeven worden.

Er is opnieuw iemand uit ons huis doodgegaan. Kees H. woonde al een tijdje in het Sarphatihuis, maar hij was voordien een belangrijke figuur voor de bewonersvereniging en dan geeft het toch weer een schok, dat zo’n man dan ook weg is. De derde in korte tijd. Verder mag iedereen van mij minstens 120 jaar worden.

Het loopt naar het einde van het jaar 2009 en er staan voor ouderen weer wat veranderingen te wachten. Met als gevolg een stapel brieven met voorlichting en/of vragenlijsten. Ik ben nu ongeveer door de helft van die stapel post heen. Zucht, waarom kunnen instanties de dingen die goed lopen toch niet bij het oude laten? Als er niet genoeg te doen is bij die ambtenaren kunnen ze toch beter de dingen bij het oude laten en het personeelsbestand inkrimpen dan weer nieuwe veranderingen te laten verzinnen die toch weer geen echte bezuinigingen betekenen?!
Hier wordt een mens gewoon iebel (onrustig) van.

Deze tijd is eigenlijk een moeilijke tijd voor me. Mijn oudste zoon zou op 3 november jarig geweest zijn, hij stierf op de 11e november, net 26 jaar jong. Dit jaar zou hij 48 jaar geworden zijn. Ik kan me hem niet voorstellen met die leeftijd, hij zal, in mijn geest, wel altijd 26 jaar blijven. Mijn andere zoon is nu 46 jaar en dat is ook ongelooflijk.
Ja, mijn dochter is ook de veertig voorbij maar die is voor mij ook nog heerlijk jong. Ook van uiterlijk.
Andere jaren kon ik in deze tijd zomaar in een kleine depressie glijden, een beetje ‘gek’ zijn in deze dagen. Dan herbeleefde ik, elk jaar opnieuw, alles weer. Dit jaar ben ik alles wat ik over hem geschreven heb, gaan bewerken. En dat intensief in de weer zijn met al die pijnlijke dingen heeft me vreemd genoeg juist gered dit jaar. Wel moeilijke dagen, maar geen kleine ‘gekte’, zeg maar.

Daar kwam bij dat dochterlief en ik zaterdag naar Friesland ‘moesten’.
Een verjaardag vieren. Als je de leeftijd krijgt van mij en mijn ooit aangetrouwde familie, neem je elke gelegenheid te baat om weer eens bij elkaar te zijn. Dit jaar was het dus óók een welkome afleiding.
Al vond ik het nog te moeilijk om met de trein te gaan…Overstappen in Duivendrecht en ons laten ophalen op het station waar we moesten zijn.
Dus werd het de Valys. Het systeem van taxi, taxibusje of andersoortig vervoer, dat je thuis ophaalt en op de plaats van bestemming aan de voordeur aflevert. Ik had daar zulke slechte ervaringen mee dat ik daar als een berg tegenop zag. Ben toch al niet echt meer een reizigster…..
Maar goed, je spreekt een tijd af dat men je zal ophalen, omdat je persé op een bepaalde tijd op je bestemming wilt zijn.
Bij voorbeeld, als je naar een concert of toneeluitvoering gaat en dat ook doorgeeft, dan weet men in de centrale bij de Valys, of als je in de stad blijft, bij de ‘Stadsmobiel’, dat zo’n avond om uiterlijk 8 uur begint. En als je dan om kwart over zeven afspreekt dat men je komt halen, hebben ze nog een kwartier speling zonder dat je bang zou hoeven te zijn te laat te komen.
Het was me twee keer overkomen dat de taxi meer dan twee uur te laat voor de deur stond. Die taxi werd, toen hij eindelijk kwam, dus teruggestuurd, want dat had geen zin meer. Die tweede keer was een goede vriend helemaal uit Leiden overgekomen om samen naar een voorstelling te gaan… hij is onverrichterzake weer vertrokken en onze avond toen was niet leuk nee.
Ik had me voorgenomen om nóóit meer gebruik te maken van dit soort mogelijkheden. Reizen vind ik toch al zo moeilijk geworden…
Maar toen ik mijn klachten had ingediend bij de gemeente werd me gevraagd tòch te blijven reizen met dat vervoer en alle klachten aan hen door te blijven geven. Want elk jaar wordt er een aanbesteding gedaan waarbij taxibedrijven kunnen inschrijven voor dit gesubsidieerde vervoer. En dat blijkt dus voor hen wel aantrekkelijk.
Maar goed….. ook deze keer was de taxi te laat. Een half uur. En hoewel we vroeg hadden afgesproken zat die taxi al vol. Met z’n vijven in een vrij kleine auto zo’n lange reis maken…. Met ouderen die ook niet meer zo soepel van lijf en leden zijn, het most nie magge. Maar het gebeurde wel. Ik zat achteraan in het midden. Met mijn benen aan de linkerkant, want die kon ik niet over de hobbel in die auto achterin tillen. Daar was ook geen ruimte voor. Onze bagage zat geklemd tussen onze benen en de voorbank. Ik zat met mijn rug tegen mijn rechtse medepassagiere aan. En dat heet dan aangepast vervoer voor ouderen en gehandicapten.
En dus ook een half uur te laat. Volgens de chauffeur omdat de dame naast me hem een kwartier had laten wachten, en hij mij gebeld had maar ik had niet opgenomen. Enfin, we hebben die reis een aardig robbertje gevochten, zij het met woorden. Want zowel de chauffeur als ik waren behoorlijk emotioneel. Hij zou er nl. onder moeten lijden als ik weer een klacht zou indienen. Dan zou hij minder ritten krijgen. Maar dit was toch eigenlijk ook niet zoals het hoorde.
Gelukkig was de middag daar in Friesland gezellig met de hele familie bij elkaar. En kwam de taxi terug keurig op tijd en leverde ons ook keurig op tijd af. Dat ging dus prima, met maar één medepassagier.
En vandaag moest ik dus uitrusten. De hele dag weinig anders gedaan dan dat.