En verder blijft het grijs en nat…..

Het wordt hoog tijd weer eens iets te tikken.
Vroeger zou ik gezegd/gedacht hebben: weer eens de pen ter hand te nemen om iets op te schrijven. Maar die taal is in korte tijd archaïsch geworden. Vanmiddag nog vond ik tussen tijdschriften een opschrijfboekje met aantekeningen, met pen en hand geschreven jawel ;-), tijdens de reis naar Wenen die ik jaren geleden gemaakt heb. Dat kwam al heel ouderwets over. Met de pen geschreven…..

Maar goed, volgens mijn agenda waren de afgelopen dagen rustig. Op een paar visites na. Wat bepaald geen opgave is, visite ontvangen. Samen lunchen en kletsen en koffiedrinken… En met Buurman’s hondje wandelen is ook niet moeilijk te noemen. Dat doe ik nu twee keer per dag, de andere twee keren wordt hij door een andere buurman uitgelaten.

Daar zit, zogezegd, de crux. Want het ziet er niet naar uit dat Buurman zelf nog ooit zijn hondje zal kunnen uitlaten. Ik moet me er maar op voorbereiden dat ik voor de rest van de tijd, zolang Buurman en hondje hier wonen, ’s morgens om zeven uur mijn bed uit moet rollen om hondje uit te laten. En ’s avonds om zeven uur nog een keer. Daarna kan ik ’s morgens, als er geen vroege afspraken zijn, wel weer terug in bed rollen… maar toch heb ik sindsdien geen nacht diep en rustig meer geslapen. Ik heb me gerealiseerd dat ik ook paraat moet staan als de andere buurman hondje niet kan uitlaten of als er iets erger met Buurman gebeurt.
Deze vrijbuiter die haar eigen tijd indeelde (ook toen ik nog naar de andere buurman ging), sliep wanneer ze slaap had, at wanneer ze honger had… graag lange zwerftochten door de stad maakte … na al die jaren weer zal moeten leren structuur in het leven aan te brengen. En op vaste tijden thuis te zijn, te eten en te slapen. Misschien, laat ik het daar maar op houden, is het een nieuwe fase, een nieuwe levensles, maar benauwen doet het wel. Ik moet er echt heel erg aan wennen. Hoewel ik het graag over heb voor mijn oude Buurman, hij is nu 87, en gaat best hard achteruit. Zelf zegt hij dat hij bijna 90 is…. En dan heb je geen eisen meer aan het leven te stellen.
Dat is één van de vele voordelen van in een seniorenwoning als dit huis te wonen. Dat je, als het nodig is, een beroep kunt doen op de anderen. (Zei ze met een wat scheve grijns en een knipoog naar zichzelf). In feite geldt dat alleen voor degenen die hier tien jaar of langer wonen, elkaar goed kennen en geen grenzen hebben om bij elkaar aan te kloppen. De mensen die hier later zijn komen wonen kennen elkaar amper. Hebben ook nooit binding gekregen door de koffie-uurtjes die ik lange tijd hier beneden in het atrium organiseerde.
En zelf ben ik ook niet zo’n gemakkelijke op het gebied van hulp vragen of kunnen accepteren. Bang iemand tot last te zijn denk ik… Dus hoop ik voor tegen die tijd maar op professionele hulp van buitenaf.

De computer loopt als een zonnetje sinds neef weer geweest is.
Loopt een zonnetje eigenlijk? ;-)
Eh….hij doet het fantastisch, laat ik het zo zeggen. Ik zit maar met één moeilijkheid.. Soms wil mijn te zenden mail niet zoals het moet. Dan komt hij wel aan bij de geadresseerde (neem ik aan) maar blijft toch in de uitmap hangen en dan krijg ik een foutmelding. Ik moet de mail dan handmatig uit de uitmap halen en in de ‘verwijder’ map plaatsen. Dat gaat dus wel. Maar in de ‘verzonden’ map komt niks binnen. Ik kan hem dus niet vanuit de ‘uit’-map in de ‘verzonden’ map verplaatsen. Dus van zo’n mail hou ik dan geen bewijsstuk over. Ik hoop dat het te volgen is… Het gebeurt niet constant. Is ook niet afhankelijk van de grootte van de mail (zo tussen 7000 en 17 kbtjes.)
Dit is een ergernis en ik ben blij dat ik hem in woorden neergetikt heb.
Ook de tv doet het fantastisch met het nieuwe abonnement. Maar ’ fiber 30’, zoals dit abonnement heet, heeft evenveel (digitale) kanalen als het oude abonnement. En het duurde even voor ik doorhad, dat ik het geluid alleen kon beïnvloeden met de afstandsbediening van het tv-toestel zelf en niet met de digitale afstandsbediening. Maar ook dat is geregeld.
Met de cd-kast ben ik nog niet ver gekomen. Er lijkt weinig ‘echt’ vrije tijd te zijn, maar dat komt omdat ik nog niet gewend ben aan de nieuwe structuur en van mezelf een enorme chaoot ben. Ook wat tijd betreft ja.

Toch ben ik van de week nog een keer de stad ingeweest. Naar de ECI. En van daaruit naar boekhandel De Slegte. Vrijdag heb ik de boodschappen gehaald voor Buurman en voor mijzelf. Met mijn grootste boodschappenkarretje, de rugzak en de linnen tas vol weer op huis aan gegaan. En natuurlijk heel erg moe. Alsof dat gevoel nooit meer overgaat.

Gisteren wilde Buurman graag dat ik naar de Dappermarkt ging, om bij vishandel ‘De Meiden’ zijn vaste visboodschapjes te doen. Die liggen nu bij mij in de koeling, want Buurman heeft nu ook last van zijn maag. Jawel, heel echt en ik heb met hem te doen. Want naar die vishapjes kijkt hij de hele week uit.
En voor mijzelf ben ik langs de kraam met gepofte kastanjes gegaan. En heb een flinke zak mee teruggenomen. Die zijn nog niet op nee. Ik heb zo’n heel klein electrisch snackoventje (nog geen 20 euro), daarin kan ik ze weer napoffen. Een dingetje waar ik graag reclame voor maak. Zelfs mijn kippenboutjes braad ik erin. De grote electrische oven is sindsdien niet meer aangeweest. Wat moet een alleenstaande ook met zo’n grote oven…
En verder blijft het grijs en nat…..