Een hele week later…

Niet dat er in die week niets is gebeurd maar ik voel mijn jaren opeens toenemen. Kleine kwaaltjes zus en zo, en die rotkat die me het leven zo zuur maakte hè..,

Wel had ik kleine stukjes getikt. En die opgeslagen, maar tot een heel blogje kwam het maar niet.
Moe was moe. Heel moe. En moe kon amper op haar benen staan en heeft dus de pinksterdagen grotendeels verslapen.
De onverwacht warme dagen, de veranderingen van het weer zullen wel mee debet geweest zijn daaraan. Maar toch. En als je dan al wat somber gestemd bent maken zulke in feite nutteloos voorbijgegane dagen je echt depressief. Die dagen zijn voorgoed voorbij, dat kun je niet meer overdoen. Bovendien is het slecht voor het lijf. Voor de cholesterol, voor de suiker, voor het hart…. Enzovoort. Dat bleek wel bij het doktersbezoek deze week. Suiker en cholesterol waren veel te hoog.

De nacht na de pinksterdagen was ik klaarwakker. De hele nacht. Die ochtend heb ik alleen van ongeveer kwart over zeven tot kwart voor acht wat geslapen. De vreemde kat probeer ik nu buiten te houden door mijn katje Pika alleen de kans te geven naar buiten te gaan door het kattenluik, dat ik zo heb afgesteld dat ze er niet door naar binnen kan. Maar moet ‘kloppen’ en mauwen om binnengelaten te worden. Eigenlijk ben ik een beetje gegijzeld door de vreemde kat, zoals een mailvriendin dat zei. De deuren kunnen niet open blijven staan met dit mooie weer en het kattenluik moet ook gedeeltelijk dicht blijven.
Zondag was ik eventjes buiten om de plantjes water te geven en daarbij heeft de tuindeur even opengestaan. En verd.. als het niet waar is. Ik ga met mijn lege gieter naar binnen en kom daar weer die volgevreten vreemde kat tegen in de kamer. Jawel, de bakjes van Pika waren weer helemaal schoon leeg gegeten En ze passeerde me alsof zij hier hoorde en niet ik. De arrogantie zelve.
Als ik haar weer binnen aantref bel ik de dierenambulance, want ik word hier zó zenuwachtig van dat het uitputtend is.

Vandaag was gelukkig weer een drukke dag, zodat ik nu terècht moe ben.
;-))
Mijn zeer vereerde neef heeft vanmorgen eerst weer het nodige geduld opgebracht bij de computer van Buurman. Toen om één uur mijn tuinvrouw kwam, belde neef even later aan. Even bakkie doen. En die kanjer heeft ‘even’ meteen de slangenwagen in elkaar gezet, zodat mijn tuinvrouw Petra (ook zeer vereerd hoor…) na gedane arbeid alles kon gaan sproeien. Want de boel was goed droog. Eindelijk staan ook de reumaplanten buiten, dat kon ik niet meer alleen. Reumaplanten, de bijzondere soort met grote groene zachte bladeren en paarsige aarvormige bloemen. Net zo gemakkelijk als coleusen, ze geven zelf aan wanneer ze water of voeding nodig hebben. Ik vind het soms nog steeds spijtig dat ik geen groene handen meer heb.

Waarom ik niet zo gemakkelijk over politiek schrijf? Nou ja, ik schrijf er weleens over, maar inderdaad, over deze verkiezingsstrijd heb ik nog niet geschreven. Natuurlijk, ik heb er een mening over en ik ben niet bang die mening te geven.
Ik ben een fan van Job Cohen. Al jaren heb ik bewondering voor de mens, die bovendien in het buitenland heel wat ongevraagde prijzen in de wacht heeft gesleept. Ik vind ook dat zijn tijdelijke vervanger Lodewijk Asscher, het goed doet. Al zijn er voor sommige mensen vraagtekens bij te zetten dat hij die tijdelijke vervanger is geworden en nu ook de portefeuille Financiën vast wil beheren. In zijn kennis en kunde heb ik vertrouwen en de zaken moeten doorgaan. Ook als er nog geen burgemeester is en hij die burgemeesterrol nog even moet spelen. Dat Financiën zou hij gaan doen, maar er is nog geen burgmeester, om het duidelijker te stellen.

Terug naar Job Cohen dus. Er is, onder mijn aliasnaam, in de digitale nieuwsbrief van het Parool een ingezonden stukje geplaatst met de volgende tekst, die ik dus geschreven heb:

“Job Cohen blijft altijd zichzelf. Het kost hem zichtbaar veel moeite om mee te doen met die kakelende troep haantjes. Ik dacht dat vechthaangevechten verboden waren, maar hier lijkt dat erop. Geen spoor van waardigheid bij deze kotskakelende en elkaar de loef afstekende vechtmieren. Ik erger me alleen maar. .
Alleen Job Cohen weet zijn waardigheid te bewaren. Mijn premier moet ons ook kunnen vertegenwoordigen in het buitenland. Dat kan alleen Job Cohen dus.”
En dat meen ik.
En meer heb ik niet te vertellen. Het is alweer veel te laat geworden.