De zondag weer voorbij.

Deze dag is ook weer voorbij. De gordijnen zijn gesloten, de lampen branden en de deuren zitten op het nachtslot. En schoongewassen zit ik in mijn pyjamaatje nog even bij de tikmachine om de dag door te nemen.
Gaan er nog meer clichés in één zin?

Na een heel emotionele en daarom doodvermoeiende vrijdag heb ik twee dagen nodig gehad om mijn evenwicht weer een beetje te vinden.
Hoewel het allemaal zeker niet persoonlijk was had ik vrijdag het gevoel dat ik mijn moeder en vader en mijn eigen leven moest verdedigen tegenover Joods Maatschappelijk Werk. Het ging om uit te voeren regels i.v.m. mijn pensioen en alles liep niet zoals ik gehoopt had. Gelukkig was mijn dochter bij me, als rots in de branding mag ik wel zeggen. Want de emoties gierden door me heen. Het verleden kwam weer met volle kracht boven en de rillingen liepen door me heen. Dit is niet de plek om het helemaal uit te leggen, maar vrienden en bekenden weten er oppervlakkig wel wat van. De Jahzeit van Jacob was net voorbij en de emoties daarvan waren nog niet verdwenen
De verjaardagen van twee lieve oude vriendinnen zijn potdorie vergeten door dit alles. Kom ik net achter.
Maar goed, terug... Dochter en ik zijn gaan lopen, nadat we de tram naar de Albert Cuypstraat genomen hadden. Tot onze verbazing hadden we de hele straat voor ons zelf, want er was geen markt.....De markt die zeven dagen per week open is had nu alles netjes opgeruimd vanwege de storm, die de tentjes en koopwaar door de straat zou hebben gewaaid. Hier en daar stond een eenzaam tentje....Tja, het is allemaal verdienste die de kooplui mislopen door het weer. Zelf had ik het gevoel nog steeds dat het goed bij mijn innerlijk pastte.
Onzeker op mijn benen, beetje bevend nog van alle emoties liep ik met dochterlief door de lege straat. Hier en daar een (natuurlijk wel) open winkel in. Bij de Eurowinkel zijn we naar binnen gegaan, even rommelen tussen de verkooptroep die de winkel verkoopt. Wel leuk hoor, om dat te doen. In elk geval heb ik een tasje met spulletjes voor de verjaardag van weer een andere lieve vriendin gevonden....
En in het grote, bijzondere Turkse restaurant zijn we gaan eten. Tapbiertje erbij, dochter een alcoholvrij bier.... Een echt heerlijke Turkse linzensoep met brood vooraf. Soep ging er goed in... En als maaltijd alleen een schaal borrelhappen voor twee personen. Pff, dat was meer dan we opkonden. Turkse borrelhappen zijn anders dan Nederlandse. ;-) Maar dochter trakteerde. ;-)
Door dit alles was ik weer wat met mijn beide voeten op de aarde gekomen gelukkig. We hebben toen maar de tram naar huis genomen waar nog een en ander op haar te wachten lag....
Maar of door de vermoeidheid van de emotionele dag of door het gekwek van moeder en dochter toen we eenmaal weer gewoon achter twee en koffie zaten.... ze heeft mijn lekkere, diepgevroren maaltijdsoep vergeten.....;-) Leuke reden om terug te komen ja.

De nacht tevoren had ik al (van de komende spanningen?) niet geslapen... nouja, vanaf een uur of 5 tot 9 alleen en de nacht van vrijdag op zaterdag was niet veel beter. Gelukkig heeft de zaterdag en de zondag en de nacht daartussen alles goed gemaakt.
Gisteren en vandaag ben ik nergens aan toegekomen. Twee dagen helemaal niets gedaan dan van de ene stoel naar de andere gelopen en gezeten. Voor de afwisseling in de vroege avond een paar uur geslapen. De zenuwen zijn nu wel weg. Maar het rotgevoel is nog niet gesleten. Bovendien is ' het' vanmorgen in mijn onderrug geschoten.... dus loop ik als het oude vrouwtje dat ik zou zijn als ik vijftig jaar eerder geleefd had.
Zo'n wastekening van een oude kromme vrouw met een stok en in schippersvrouwenkleren hangt in mijn keuken.
Het voorland dus misschien. Achnee, dit kwaaltje heeft iedereen weleens, dat gaat wel over.
Maar goed, dit was weer een niet-vrolijk of opgewekt blogje.
Morgen beter. Hand op mijn hart.