Toch een beetje piekeren...

Het is een dag zoals we die de afgelopen maanden talloze keren hebben meegemaakt. Kil en grijs. Het verschil, dat me toch gelukkig maakt is, dat het buiten groen is. Dat de rozemarijn voor mijn raam nog steeds bloeit en bezocht wordt door gezellig zoemende hommels. Dat de pas aangekochte nieuwe jasmijn geurt dat het een lieve lust is. En dat alles wat groen moest worden, groen is geworden. Maar het is stil buiten. Eén enkel vogeltje klinkt als een metalen hamertje op metaal.
De eeuwenoude kastanje bij de buren is gestorven en gekapt, de tweede kastanje is zo doodziek dat ik bang ben dat die ook zijn laatste zomer beleeft. Wie zal ons dan schaduw geven en waar moeten de boomkruipertjes dan heen en de andere vogeltjes? Nee, er worden geen nieuwe bomen teruggeplant, alleen wat heesterachtige planten. Die ook mooi zijn hoor...maar geen bomen. ;-(
Vandaag ben ik nog niet buiten geweest. Eigenlijk zou ik wel moeten gaan maar er was binnen zoveel te doen. Bovendien loopt mijn hoofd weer om van alle geweld en narigheid van de afgelopen dagen.....
Er zingt constant een oud lied door mijn hoofd: Guess it's gonna be a cold lonely summer... Eigenlijk is dat alleen maar een heel mooi liefdeslied. ;-) ik weet het.

Er valt zoveel te denken en te praten over de gepleegde moorden van de laatste dagen. Geen conclusies wil ik trekken. Oké, dit keer is de dader een uitgeprocedeerde asielzoeker, iemand die al het nodige heeft meegemaakt voor hij door het lint ging (hoop ik eigenlijk). Zijn slachtoffers zijn, net als in Alphen aan de Rijn, gewone Nederlandse mensen, geen wraak- of misdaadslachtoffers, maar slachtoffers van zieke geesten. De moordenaar in Alphen aan de Rijn was een ' gewone' Nederlandse jongen. Joran van der Sloot is ook een ' gewone' Nederlandse jongen.
We kunnen dus niet toestaan dat hier met een racistische vinger gewezen gaat worden naar de moordenaar in Baflo. Ondanks het feit dat er een politieman is doodgeschoten. De vriendin van de dader was vrijwilliger en werkte in het Zeehondencentrum. Verder kennen we nog geen achtergronden.
Het is allemaal erg dichtbij gekomen voor veel mensen. En het gebeurt zo vaak tegenwoordig. We zijn onze onschuld weer verloren, nu in dit opzicht. Want er moet wel iets mankeren aan deze maatschappij, Zou er anders zoveel zo verschrikkelijk misgaan? Ook daar valt niet met een vinger te wijzen. Is het onze liefdeloze maatschappij? Is het een oplossing om daders ' keihard aan te pakken' , zoals ik vandaag weer een paar keer hoorde zeggen? Wat een onzin. Dat helpt niet. Er moet een andere manier bestaan. Een geweten vormen, (zelf)discipline aanleren, zelfbeheersing en vooral positief denken. In welke vorm weet ik niet.
Of zou her-invoering van (militaire of burgerlijke) dienstplicht de oplossing kunnen vormen? Voor dat laatste heb ik al vaker een pleidooi gehouden.
Nouja, ik wil hier niet verder over piekeren. Ben te oud om zelf over oplossingen na te denken.

Even een paar pakjes op de bus doen. En dan aan het eten beginnen. En maar even niet aan blogjes denken.