Laatste zaterdag van mei 2011 alweer.

De zaterdag begon al goed, het was nog halfdonker toen ik door een enorm lawaai gewekt werd en een zwarte schim laag langs de vloer naar de tuindeur vloog....
Ik schrok natuurlijk met een luide schreeuw op.... je zult zo maar wakker gemaakt worden. De zwarte kat van de woonboot op de hoek zat angstig ineengedoken voor het kattenluik. En in de keuken lagen alle pannen over de vloer, uit het kastje gegooid door de indringer, die zich daar waarschijnlijk verstopt had. Kennelijk had ik het deurtje van het kattenluik, in een poging Pika nog een nacht en een dag binnen te houden, op zo'n manier afgesloten dat ze inderdaad niet naar buiten kon, maar een indringer dus wel naar binnen kon.
De etensbakjes waren weer helemaal leeggelikt, iets wat Pika, deftig als ze is, nooit zal doen. Die laat er altijd iets in zitten.
Met een flink kloppend hart nog van de schrik heb ik poes maar opnieuw eten gegeven en ben weer onder het dek geschoven om nog wat te slapen. De pannen kwamen later wel, die liepen niet weg.... Gelukkig ben ik een goede slaper. Mede dank zij een pilletje hoor. ;-)
Nu ligt Poes achter me op de stoel, haar antipijnpilletje is keurig naar binnen gegleden.

Gisteravond vond ik het tekstje terug op mijn webmail dat ik vroeger een tijdje gebruik, als ik door moeilijkheden mijn mail via de profider, dus via webmail, moet schrijven. Een mooi tekstje vind ik zelf:
'Laat ik mijn lamp aansteken' zei de ster. En in het midden laten of het zal helpen de duisternis te verdrijven.'
Het is eigenlijk een soort levensmotto geworden hè. ;-)

Aan de overkant van het atrium is leven gekomen. Mijn a.s. buurvrouw is bezig met zich in te richten. Het werd wel tijd ... het huis staat al maanden leeg en dat in deze tijd van woningnood in het Centrum van Amsterdam.

Buiten is het niet echt plezierig. Het waait heel hard, maar het blijft maar droog. Een paar flinke buien zouden wonderen doen.
Hadden we ooit gedacht dat we konden snakken naar een paar flinke buien? Verzoek de duvel niet, want het zal je maar gebeuren dat we de hele zomer laten verzuipen in buien. ;-)
Een paar uur later, en de boodschappen zijn binnen. Poes begroet me hartelijk en gaat voor mij uit de stoel die we voor elkaar warm houden. Sinds ze het eindelijk begrepen heeft staat ze eindelijk op als ze merkt dat ik wil zitten. Wie is hier tenslotte de baas in huis hè?!
Ja Pika natuurlijk, laat ze me meteen weten, als ze naast mijn hand op de bureautafel gaat zitten en door flink kopjes te geven mij het tikken onmogelijk wil maken
;-))))))).

Mijn a.s. buurvrouw maakt eindelijk ernst met de verhuizing. Er wordt momenteel flink gewerkt aan de overkant van het atrium. En de derde week van juni hoopt ze 'over te gaan' .... Klinkt wat dubbel, realiseer ik me. Ik bedoel natuurlijk hierheen te verhuizen.
Nu moet ik nodig de boodschappen gaan uitpakken. Maar eerst maar even een bak koffie en wat tikken.
Onderweg kwam ik een paar toeristen tegen die duidelijk liepen te zoeken. En dan ben ik nou eenmaal zo'n type dat meteen vraagt: 'Can I help you?'
Waarop het antwoord prompt kwam: 'Sprechen Sie Deutsch?' ' Nah ja, probieren Sie mal...' Dat was even omschakelen, want in 95% van de gevallen moet je in het Engels antwoorden. Maar deze buslading was dus niet-Engels sprekend. Ik heb me goed gered. Tenslotte is Duits de taal van mijn moeder geweest. Mijn Moedertaal dus. En heb ik ooit tweetalig praten geleerd. ;-) Vreemd hoe snel een mens dan kan schakelen. Tja, je woont in het centrum van deze stad en je staat DUS toeristen te woord.
Nu ga ik de boodschappen opruimen. De vis en de andijvie blijven in de keuken, de rest gaat in de koeling en de kasten.
En dan - rusten...