Zou het aan de weersomslag liggen?

Er staan ons een paar 'mooie' dagen te wachten. Regen en kou... Dus haal de wat warmere kleding maar weer te voorschijn.
Momenteel regent het flink, maar dat hadden we wel nodig. Het is alleen de vraag hoeveel er nog bijkomt. De leidingen in het atrium zingen al van alle regen en ik moet er niet aan denken dat hier binnen weer een overstroming komt. Gelukkig heeft mijn verleden jaar overleden buurman Jules gezorgd dat er een afvoerputje in het midden zit waar overtollig water heen kan.
Maar mijn tuintje gedijt er goed bij. Ik heb nog niet zo gek veel hoeven sproeien, veel van de planten en de bakken kon met de gieter of met dompelen afgewerkt worden. Nu krijgen ze weer eens een flinke sloot regenwater.
Het is alweer een aantal jaren geleden dat mijn tuintje werd afgesloten met een hekje. Er waren toen wat vervelende mannen die het nodig vonden om of voor de tuindeuren te gaan staan of zelfs zomaar naar binnen te lopen als die deuren open stonden. De woonstichting heeft er toen een hekje met een deurtje neergezet om mijn privacy te waarborgen met een fysieke afscheiding. Alleen, dat hielp niet... dat deurtje kon open... Sindsdien zit, als ik geen bezoek verwacht, of niet hoef te sproeien, dat hekje op slot. Mijn eigen vrije doorgang is natuurlijk niet gestremd daardoor. Dat recht is onaangetast. Alleen, ik heb als enige van het gebouw een privégebiedje met een tuintje. Daar probeer ik iedereen van te laten meegenieten door de beplanting met vooral geurende planten. Zelfs het atrium is een openbare ruimte van alle bewoners.
Mijn nieuwe buurvrouw had dat niet meteen door. Die zette een tafel voor mijn hekje, waardoor ik er niet meer in- of uitkon. En ook mijn visite niet, die graag achterom komt. Ik had die tafel dus al moeten verzetten om mijn poortje door te kunnen...Tja... Gelukkig heeft ze het gisteren zelf veranderd.
Vandaag was dochterlief even een bakkie komen doen en daarna zijn we samen richting Dappermarkt gegaan. Zij moest verder... ik ben dus eerder uitgestapt en ben de markt opgegaan. Maar eigenlijk heb ik niets gekocht. Alleen wat bandjes om de roos op te binden. En ik heb me vreselijk bezondigd vandaag. Heb bij Febo een patatje genomen, zonder mayo, maar wel met een koude chocomel erbij. Was te moe om verder te kunnen. Mijn voeten en benen zijn van mijn leeftijd, vooral mijn voeten worden sneller moe. De rest van mij is nog aardig vief, moet ik zeggen. Maar als mijn voeten en benen niet meer zo willen als ikzelf zal ik me toch moeten gaan aanpassen. In elk geval moest ik, thuisgekomen, echt een tijd gaan liggen.
Vanavond was er paniek. Er zit een ingebouwde hittebeveiliging in mijn computer, zegt de supersysop. Dus als hij door wat voor reden te warm wordt slaat hij af. Dat had ik nog nooit meegemaakt... Vanavond dus voor het eerst een hartstikke dode computer, zelfs de losse schijf had geen lichtje. En het 'kastje' van upc knipperde ook niet. Stekker derin en deruit en alles gecontroleerd. .... Omdat upc vanavond ook storingen in de tv-ontvangst had was er een kleine hoop dat het bij de profider zat... maar het duurde te lang en de paniek sloeg toch een beetje toe. Dus de onvergelijkelijke sysop gebeld.... die me vertelde dat het moest komen door de hittebeveiliging.
Zul je net zien.... precies als die kiespijn weg is als je bij de tandarts plaatsneemt, sloeg op dat moment de computer weer aan. Brandden alle lichtjes en knippertjes weer, alsof er niets aan de hand was geweest. Zou je het ding niet? Als die niet zo onmisbaar was zou je hem wat, ja....
Nu brandt het bureaulampje weer dat licht geeft op het toetsenbord. En poes heeft zich weer geïnstalleerd onder de warmte ervan. Haar lievelingsplekje. Dat is elke avond een klein gevecht, want ik heb dan niet de ruimte om met mijn muis te manoeuvreren. Dus moet ik haar steeds wegduwen, waarop ze heel rustig reageert, moet ik zeggen. Een rimpeling in de vacht van haar ruggetje is alles. Poes Pika is gelukkig. Lekker naast me en lekker onder de warme lamp.
Heel zachtjes ben ik bezig oud papier te controleren en zo nodig te verscheuren en te verwijderen. Vandaag toch weer een prullenbak vol...
Elke dag een naadje is een hemdsmouw in het jaar. Heel langzaam gaat het maar het vordert wel.
Het is trouwens een oud spreekwoord. En ik realiseer me dat jongeren het niet eens meer begrijpen. Vroeger droegen de mannen en vrouwen, vooral op het land, gebreide hemden, borstrokken geheten. Die hadden wel of geen mouwen.... en onderbroeken werden ook vaak gebreid, met pijpen, lang of kort. Later werden de hemden en broeken vaak van wollen tricot of van de stof waarvan nu de dikkere t-shirts worden gemaakt. De huisvrouwen van toen hadden naast hun drukke bezigheden dus ook nog die hemden te breien... al was het maar met een 'naadje' per dag. ;-)

Dat doet me denken aan mijn jeugd. Door de oorlog kwam ik in een kindertehuis terecht. En jarenlang moesten we sokken breien. Voor onszelf en voor de jongens, die natuurlijk niet hoefden te breien of zo. Grijze wollen sokken voor de zondag, zwarte sajetten sokken voor door-de-weeks. Even uitleggen? Sajet was een soort breiwol, extra sterk voor die tijd. Toch was ook een dagelijkse taak het sokken stoppen. Elke dag na schooltijd. En steeds weer in de rij gaan staan om te laten zien dat je het goed deed.... Als de leidster niet tevreden was moest je het uithalen en opnieuw beginnen....Jarenlang duurde dat gedwongen breien en sokken stoppen. Oja, we moesten ook borstrokken breien. In gerstekorrelsteek. Van een soort halfwol in een gore lichtbruine kleur. Gerstekorrelsteek was één recht, één averecht, en wel zo dat er een soort korrelig effect ontstond. Wee je gebeente als je dat niet goed of genoeg deed....

Nah, de gedachten gaan hun eigen gang.... ik had het over papieren verscheuren, niet over naadjes breien....