De dag en de dromen.

Het is een bijzondere dag maar ik weet nog niet hoe ik alles moet interpreteren. Kadaffi is dood. Google spelt de naam op meer manieren, van Khadaffi en Kadafi tot Kadaffi. Ik houd het maar op het laatste. De nabije toekomst zal wel leren wat het in de praktijk betekent. Ik geloof wel dat het volk blij is, aan die indruk ontkom je echt niet. En dat het een slecht mens was weten we ook, denkend aan de dancing in Berlijn en de ramp boven Lockerbie. Wat er nog tevoorschijn komt moeten we ook afwachten.

Vandaag ben ik weer eens naar de Lidl geweest, op papierjacht. Het toiletpapier, jawel, kun je daar goedkoop, in hele grote pakken en van een bijzondere kwaliteit kopen. Die kwaliteit van papier geeft de doorslag om het daar te kopen. Want hetzelfde geldt voor keukenpapier en voor zakdoekjes. Wat je verder nog kunt meenemen is meegenomen. ;-) Bij voorbeeld vuilniszakken.... goede kwaliteit, goede maat, goede prijs. Althans in geld.
Dus met veel pijn en moeite (letterlijk, want dat pootje blijft me plagen) erheen en weer terug via een andere weg, waarbij ik natuurlijk aan de verkeerde straatkant instapte, de volgende halte moest uitstappen en weer aan de andere kant van de straat moest instappen. Dat is niet zo erg, maar het eind lopen naar huis was verschrikkelijk. Nouja, ik ben heelhuids thuisgekomen. En voorlopig is er genoeg papier in huis. ;-), dat wel.
Ik begin maar vast met bezuinigen, al moet ik er ver voor reizen. De reiskaart is al betaald en het doet er dus niet toe of ik er vaak mee reis of nog vaker. Want de dreiging van korting op ons pensioentje is levensgroot. Ik geloof nog steeds, dat waar rook is, ook vuur is. Tegelijkertijd denk ik dan aan landen en mensen die het werkelijk heel slecht hebben en geen goedkopere winkel hebben die nog bereikbaar is en waar je alles kunt kopen wat je nodig hebt. Al is het met zoveel pijn. En dan schaam ik me, dat ik me bezorgd maak over mijn eigen bestaantje.

Thuisgekomen ben ik op de bedbank neergevallen en heb ruim twee uur geslapen. Tenslotte was ik al vroeg even wakker, want rond kwart voor zeven werd er gebeld door iemand aan mijn voordeur. Tja, wie kon dat nou zijn hè........ Ik ben mijn bed niet uitgekomen behalve om de eerste pillen te nemen, een glaasje water erbij en toen weer ingeslapen, maar niet zo rustig als normaliter. Enfin, vanmiddag dik ingehaald en heel bijzonder gedroomd dat ik met mijn dochter en mijn ex en een vriendin een reisje ondernam. We hebben samen plaatsen bezocht zoals de dingen meer dan 50 jaar geleden waren en op zeker ogenblik wilde ik hen het huisje laten zien waar ik met mijn grootvader en mijn vader een poos gewoond heb.
Het huisje aan het einde van wat in die jaren nog de Plaatijzerweg heette. Later heette het Zamenhofstraat. Een nederige straatweg links van Vogeldorp in Amsterdam-Noord. Links daarvan was een grasberm en daarachter begon het Vliegenbos, genoemd naar Dr. W.H.Vliegen, het oudste stadsbos van Amsterdam.
Ik ben er heel lang niet meer in levende lijve geweest... De site http://www.vogeldorp.nl/bewoners.html toont dit huisje (eerste deur) naast het hoekhuis, zoals het er nu uitziet. Leuk om dat te ontdekken... Ook dat het allemaal, tenzij verkocht, in eigendom is bij dezelfde wooncorporatie als mijn minihuisje nu, aan de grachtengordel.

Google zegt over de naam Zamenhof: Esperanto, de taal van hoop, werd eind 19de eeuw door Dr Zamenhof ontwikkeld om de contacten tussen de mensen te verbeteren. Het moest een wereldhulptaal worden die voor alle mensen makkelijk te leren is, ongeacht hun afkomst en moedertaal.
Jammer genoeg bestaat het amper nog, er zijn maar heel weinig mensen op de wereld die deze kunsttaal nog spreken en schrijven.
Maar in die tijd was Engels nog niet de wereldtaal die het nu is en hadden we geen computers en sociale media om met elkaar te communiceren. Dus eigenlijk is Esperanto (gelukkig) een overbodige taal geworden.

In mijn droom heerste er grote armoede, Een armoede zoals die na de oorlog niet echt meer voorkwam. Nouja, vlak na de oorlog nog wel.
In mijn hart ben ik, in wakkere toestand, weleens bang dat die armoede weer terugkomt met dit regeringsbeleid, dat vooral de armsten van de armen blijft treffen. Of dat ook meespeelde in deze droom weet ik niet hoor.
Maar ik was erg gelukkig het allemaal terug te zien. Net zoals de Vogelkade, in mijn kindertijd een plek waar je nog kon zwemmen... Zag er in mijn droom uit als een groot riool, vervuild ook door de fabrieken die daar staan.
Het is eigenlijk niet goed weer te geven, maar het droombeeld was er voor mij toch een van kindergeluk. Een te korte periode van mijn kindertijd, misschien zes maanden.
Ik vroeg aan mijn gezelschap hoe ze dat reisje naar vroeger vonden.(ik gebruikte een ander woord voor 'vroeger' maar dat kan me niet meer te binnen schieten. Maar ze vonden het maar niets, te veel donkerte, te vies, te armoedig, teveel verleden ook, werd er met nadruk gesteld. Zelfs de hond die er inmiddels bijgekomen was, schudde 'nee' met zijn kop....
Ik heb er, wakker geworden, wel mijn lering uit getrokken. Natuurlijk zijn mijn belevenissen (zeker in de droom) niet interessant voor anderen. Maar ik werd toch wel met een gevoel van geluk wakker... Ondanks de beentjes. Sjonge, dat ik dat nog een keer mocht meemaken.

Al vaker heb ik verzucht, dat men oude mensen hun dutjes moet gunnen, ook als ze versuft in hun stoel in slaap vallen. Het zijn zo vaak momentjes van geluk die in het dagelijks leven voor hen niet meer bestaat. En waardoor vooral oude mensen in verzorgings- en verpleeghuizen de dagelijkse narigheid soms beter aankunnen. Gelukkig ben ik nog jong genoeg om voor mijzelf op te komen en te kunnen zorgen, maar toch ben ik ook blij met die dutjes....

De televisie is inmiddels overgegaan tot de orde van de dag. Er is geen programma omgegooid door het gebeuren in Libië...
Het is laat geworden, zelfs Pauw en Witteman zal nu wel zijn afgelopen.