Een wereldschaaltje aardbeien.

De ergste paniek over alles wat fout gaat op de wereld zakt nu wel weg. Zo zit ik nou eenmaal in elkaar, doe je niets aan. Nog wel bang en bezorgd, maar de paniek is inderdaad gezakt. Het dagelijkse leven eist de aandacht ook weer op. Hoewel mijn gedachten niet steeds in toom te houden zijn... ;-(
Ik zal niet meer zeuren en klagen....... ;-), zal dat althans probéren niet meer te doen.
Laten we ons maar gelukkig prijzen dat we hier wonen en niet elders. Zelfs nu de lente zo lang op zich laat wachten. Hoewel? De forsythia gloeit helemaal geel en krokussen bloeien in alle kleuren. Hier en daar trompetnarcissen en over alle bomen een groen waasje. Ik word tegenwoordig wakker van het getwetter van de vogeltjes en soms van het irriterende gekoer van duiven. Roeroe - roeroe - roeroe, dat gaat maar door. Maar het is wel een teken van de lente. De regen die op komst is zal hopelijk een vruchtbare lenteregen zijn, want de grond is weer droog hoor.
We zijn een uurtje verder. De avond is inmiddels al een eind op weg. En er staat een chinees schaaltje met aardbeien(uit Spanje), met yoghurt ( echte Griekse, staande yoghurt, dus uit Griekenland) naast me. Waar de rietsuiker vandaan komt weet ik niet... Ik ben een wereldburger, dat is duidelijk nietwaar..... ;-)

Gisteren heb ik uitgebreid boodschappen gedaan. Met mijn boodschappenwagentje en mijn rugzak naar Appie. Ik weet het, een vreemd gezicht zo'n oud mens met een rugzak en een boodschappenwagentje... maar wie zou zich aan mij storen in deze stad?! Het was mooi weer, maar ik vertrouwde de wind niet. Die bleek dan ook koud en hard te zijn.
Lang geaarzeld wat ik moest aantrekken, de winterjas of de tussendoorjas, toch maar voor het laatste gekozen. Maar wat moet ik op mijn hoofd??? In deze tijd van aankomende lente maar vooral van stom gedoe over hoofddoekjes kan ik me niet veroorloven om met mijn blote haar buiten te lopen... Een hoofddoekje staat me niet, daar wacht ik dus mee tot het uiterste. Mijn hoedjes... Regenhoedje of pet zijn te koud nog, de winterhoedjes te warm, ik heb de kastplank met hoedjes leeggemaakt, (het was mijn hobby) maar toch maar mijn oude zwarte hoedje weer opgezet. Gelukkig zit er een mooie versiering op. ;-)))
Een wandeling had ik al een paar dagen niet gemaakt. En dat voelde ik wel. De conditie gaat op deze leeftijd snel achteruit. Maar ik heb mijn wagen in de winkel volgeladen, dan hoef ik niet zo snel terug en kan ik veel zegeltjes sparen voor de musical die nu in de reclame is.
De terugweg is altijd moeilijker. Dan kan ik de tram nemen, maar in- en uitstappen is zo zwaar beladen ook niet zo gemakkelijk. Maar lopend met dat karretje achter me aanslepend, met katoenen tas aan dat karretje en een andere aan mijn schouder en met mijn rugzak ook al volgeladen is ook niet gemakkelijk. Het verschil is dat ik dan wel onderweg kan uitrusten. Niet bij Appie, want die bedrijfsleider heeft heel asociaal het bankje weggehaald waar ik, en anderen met mij, na het winkelen even konden uitrusten voor we verder moesten. Maar op het plein en verderop ook, staan wel bankjes waar je even kunt gaan zitten.
Het thuiskomen is een hele opluchting, vooral voor poes Pika, die zit te wachten op mijn thuiskomst. En heel nieuwsgierig is naar wat er allemaal uit die tassen komt. En waar ik dat ga opruimen. En dan.... wat ik in de keuken ga doen. Eh... maak ik nou nog steeds geen blikje Gourmet Gold, liefst vis, voor haar open??? Hé. dat gaat zomaar niet! En ze geeft op zo'n manier kopjes tegen mijn been dat ik wankel, springt op het stoeltje om een pakje biscuitjes liefdevol uit mijn hand te slaan, Net zolang tot ik doorheb dat ze alleen maar wil eten........ En opgelucht begint ze dan meteen te eten en kan ik lekker mijn eigen gang gaan. Nu ik zoveel in huis heb is het moeilijk kiezen wat ik zal eten...... de keuze valt op een schaal sla met tonijn. En een schaaltje rijstepudding als toetje.
En toen begon de avond weer...... en dat was dus gisteren. Vandaag was een rustdag....