De zaterdag na de vrijdag die was...

Zaterdagavond...
En op de tv bijna uitsluitend lawaai... 'muziek' voor de jongeren. Soms ‘bewegen' ze zelfs op de maat van het lawaai. Op praktisch elke zender... als er geen sportverslaggever op een andere zender zit te praten tenminste.
Ik heb al eens eerder mijn grote bewondering uitgesproken voor de sportievelingen die vanuit hun luie stoel uren kunnen kijken naar sport.... en commentaar leveren. Zulke mensen leven toch maar gezond nietwaar.... vaak met een flesje in de knuisten om hun spierkracht op peil te houden. Je ziet het na verloop van tijd aan de buikspieren die de zwellende buik moedig op zijn plaats houden.

Ik ben nog steeds onrustig en moe. Heel moe. Een laatste poging gedaan om mijn eigen partij op redelijke gedachten te brengen, maar ik denk niet dat ze dat aandurft. Het is gemakkelijker met de massa mee te zwemmen... Ondanks alle tegenstand en bewijzen die in een andere richting gaan maar worden genegeerd. Ook door de kranten. Alleen het AD wist er iets over te plaatsen. .
Het heeft dan ook tot een uur of drie geduurd voor ik kans zag en de energie had om naar buiten te gaan. En ontdekte toen voor het eerst dat er tafeltjes en stoelen uit het atrium verdwenen waren.
Jaren geleden dronken de bewoners hier elke twee weken samen koffie, en ik vond het heerlijk om gastvrouw te zijn daarbij. Een van de Russische buren hielp me daarbij. Maar omdat een enkeling geen zin had om iets meer van die ochtenden te maken, behalve koffie drinken en kletsen met elkaar, kon ik niets beginnen of forceren en verliepen die koffie-ochtenden. Tot het niet meer de moeite loonde en de mensen langzaamaan wegbleven. Wat ik heel jammer vond, want de Woningcorporatie had het atrium helemaal opgeknapt en tafeltjes en stoeltjes beschikbaar gesteld, die nu een zielig leven leidden, opgestapeld in een nis van het atrium, wachtend op betere tijden. Of noodzakelijke bijeenkomsten. Maar ineens stonden er nog maar drie tafeltjes en vijf stoeltjes....
Ik heb een boze brief naar de bewoners moeten schrijven en de woningbouw ingelicht.... en tot mijn verrassing waren er vanavond een paar stoelen teruggezet. Nog niet alles.... dus er zijn nog bewoners die ze in huis hebben gezet in de veronderstelling... ja, welke veronderstelling eigenlijk? In elk geval is het niet hun eigendom....
Ik had het er echt moeilijk mee, hartkloppingen en boosheid... en die beide dingen lagen al een paar dagen op de loer vanwege de politieke zaken. Dat is een rotgevoel dat ik al heel lang niet gekend heb, rustig als mijn leven hier normaliter verloopt. Maar nu was ik echt bang dat mijn hart eronder zou lijden. Tenslotte ben ik hartpatiënt.

Enfin, na een wasje gedraaid te hebben en gehangen ben ik toch even naar mijn Turkse Super geweest..... super met een Halal-slagerij. ;-)) Jawel. Als het aan vrouwtje Thieme ligt moet deze meer dan prima slagerij, altijd druk, altijd gezellig.... ook sluiten. Ik maak me weer kwaad... Het Hannoverse onderzoek en rapport wordt uit politiek oogpunt genegeerd..... Laat ik maar ophouden.
Ik heb mijn tassen volgestouwd met goed vlees dus, met veel fruit en ook wat groente... en ben nog even over de Dappermarkt gelopen. Het zal wel aan mij liggen, maar het is hier toch heel wat plezieriger winkelen dan op de Albert Cuypmarkt. Thuisgekomen lekker een bakje hom en kuit (jawel, daar wel te koop) en een komkommertje met een grote tomaat gegeten, en weggespoeld met Ayran, die heerlijke Turkse, hartige yoghurtdrank. Maar aan uitrusten kwam ik niet toe... tot mijn plezier is een van de buren terug uit Wenen en kwam even langs. Even bijpraten. Wenen is, als mijn moederstad, nog steeds een geliefd oord, ondanks alle politieke verdriet dat er achter zit. En ja, de buurman is ook aardig. ;-)

Het is weer kindertjesbedtijd... en tijd om de laatste 7 pillen te nemen.......
Dit was dus de zaterdag na de vrijdag die was.....