Ik blijf twijfelen.

Hier in Amsterdam hoost het vanmiddag van de regen. Geen druppels, maar harde stralen water. Een reuzendouche. Ik hoop dat de planten het houden.
In elk geval, de tafel die de nieuwe buurvrouw buiten heeft neergezet en waar ze nu ook een aantal potjes en ander aardewerk heeft neergezet, houdt het ook niet bepaald droog en ik denk dat die potjes ook vollopen. Echte Ikea-schoonheid. ;-) ... Ik denk dat mijn buurvrouw daarvan houdt, want in het atrium is daar ook een en ander van neergezet. Al is het atrium daar, ook historisch gezien, niet voor bedoeld. Maar misschien dat mijn boekenkastje, waar iedereen toegang toe heeft en mag meenemen wat hij/zij wil, daartoe inspireert...
Mijn Russische buurvrouw zit nog steeds in de troep. En heeft, in het achterste deel van het atrium, veel meubels en aanverwante dingen moeten zetten, omdat ze nog steeds met de vloeren bezig is. Het arme mens. Ze ziet er slecht uit en kan amper eten van de narigheid. . En ze was al bepaald niet dik. Ze gaat er krom van lopen en krijgt er nu ook rugpijn van. Wat een narigheid allemaal. Ik help als dat kan, maar kan niet zoveel voor haar doen.

Gisteren was dochterlief jarig. We hebben het niet gevierd als verjaardag maar zijn samen bij Moeders' gaan eten. In het Chinees restaurant hier in de buurt. Zo lief, we werden omhelsd toen we binnenkwamen en dochter kreeg een fles wijn voor haar verjaardag. Op dit moment staat de 2e portie babi pangang warm te worden in de koekenpan, want we krijgen altijd zoveel dat ik het restant als doggybag meeneem naar huis. Ik weet dat ze het anders moet weggooien en daar is het te lekker voor.
We hebben daarna nog thuis wat nagepraat maar waren allebei toch errug moe. Tenslotte had mijn lieve dochter de hele dag gewoon gewerkt.

Vandaag was er een goede vriend uit de kop van Noord Holland op bezoek, die komt zo eens per twee weken hier lunchen. Altijd gezellig... We hebben na de lunch een dvd-tje gekeken... een oudje van Benny Hill... ;-)

Wat de hongersnood betreft heb ik nog steeds mijn twijfels. Ik hoor een ander verhaal: Een vroegere vluchtelinge uit Eritrea vertelde aan een vriendin van me: Ethiopië, zo vertelde zij, heeft veel water, maar verkopen het aan Egypte en laten hun eigen mensen omkomen. Eritrea heeft te weinig water, maar het land wordt goed geregeerd, ze hebben daar een goede president. In de regentijd wordt het water opgevangen in bassins en in Eritrea is geen honger.
Ik moet, vertelde die vriendin, nog altijd denken aan 1985, toen er een grote hongersnood was in Ethiopië. Er was toen een inzamelingsactie. Ik heb toen ook met gulle hand gegeven. (Ikzelf dus ook) Ze hadden daar niets te eten, maar de sperzieboontjes die wij hier kochten, kwamen uit Ethiopië en het voedsel wat daarheen gestuurd werd, lag te rotten in de haven. Die voormalige vluchtelinge vertelde dat zij dit zelf heeft meegemaakt, het was nog voor de burgeroorlog, dat zij niets te eten hadden en de rijke mensen het geld inpikten wat geschonken werd. 'Je moest het een beetje vergelijken met de verzorgingshuizen hier. Misschien een raar voorbeeld. Elk verzorgingshuis in Nederland krijgt hetzelfde budget. Het ligt aan de leiding, wat ze er mee doen. Zo komt het dat het ene verzorgingshuis beter is dan het andere' .
Staatssecretaris voor de Vluchtelingen Ben Knapen gaf als commentaar dat ' er een soort van crisis dreigt' , en de getuigen vertellen dat de vluchtelingen die de kampen bereiken, te eten hebben en verzorgd worden, maar onderweg zo moeten lijden en kunnen sterven van de honger, maar eenmaal in de kampen zelf lijkt het wel te gaan, al zijn die overvol.
Er is in ons land, denk ik, en daar niet alleen, weinig vertrouwen. Ook in de politieke kanten van de zaak en ook dat de verschrikking echt zo groot is. En meer een oproep voor de potten van de hulpverlenende organisaties is. Maar daar heb ik al eens over geschreven.
Een andere goede vriendin heeft haar twijfels weten te overwinnen en wel een bedrag op giro 555 gestort. Ze is verder dan ik... Al is bij haar de twijfel nog heel groot.

Inmiddels is de lucht een beetje lichter geworden en de regen opgehouden. Mijn straatje is wel weer schoon, letterlijk gesproken.... De bami zit er in...
Ik heb in elk geval zelf genoeg te eten, in tegenstelling tot die mensen in Afrika... Die twijfel.... die aarzelingen... Niet omdat ik het niet wil missen, maar wel of dit het juiste doel is, de politiek erachter vermoedend... Terwijl er aan de andere kant misschien, heel misschien, werkelijk levens mee gemoeid kunnen zijn.
Zoveel twijfels... zoveel goede doelen.