Het werd tijd ja...

Hmmm, het wordt tijd dat ik een nieuw blogje schrijf. Er komen ongeruste mailtjes en het duurt ook alweer te lang. Dat komt, ik ben zo druk bezig met revalideren. En de tijd komt dus terug dat ik weer bezoekers ontvang. En nu er weer wat gelopen kan worden wil ik dat zelf ook heel graag. Het is af en toe nog wel strompelen... en pijnloos gaat het ook niet, maar het gáát weer en dat is al heel wat waard. Volgende week krijg ik een hartkatheterisatie en hopelijk is er weer een ader in mijn been te vinden. ;-) Verleden week vrijdag was M. hier, een lieve oude vriend van dik 30 jaar geleden. Nouja, oud is hij niet, net vijfig, maar al zo lang dus. We hebben wat gezworven door de warme buurt, m.n. De Nieuwmarkt en de Warmoesstraat, waar we bij theehuis Himalaya hadden willen gaan rusten. Tja, zouden we wel gewild hebben. maar het theehuis was gesloten. En leeg....Telefonisch ook niet bereikbaar tot op vandaag. Nee, failliet zullen ze niet zijn daarvoor loopt de winkel te goed en verhuisplannen waren er al heel lang. Maar geen enkele aanduiding wees daar op. In arren moede, ik was echt òp, zijn we maar naar de tram gestrompeld, om bij Happy Corner te gaan eten. Maar niet voordat ik met M. wat gedronken had bij het vroegere restaurant Dantzig, dat tegenwoordig Amstelhoek heet. Daar hebben we gerust en wat gedronken. En via het Waterlooplein en de boekenstal van Jos terug gelopen naar de tram. . Ik had een boek voor hem, en meer dingetjes... dus we moesten nog wel langs huis. Maar daarna heb ik M toch op de tram moeten zetten. Hij had de auto in Duivendrecht gestald dus vandaar kon hij gewoon naar zijn eigen huis in Rotterdam. Zaterdag kwam een andere M., een lieve vriendin, met wie ik naar het Joods Historisch Museum ben geweest. Onder andere naar de tentoonstelling over mensen met de naam Cohen, waarvan er velen zijn. Het JHM, zoals het afgekort genoemd wordt, is zeer veelzijdig. En heel erg de moeite van een bezoek waard. Behalve de beide inpandige en niet meer als zodanig in gebruik zijnde synagogen met veel prachtige kunstvoorwerpen en schilderijen, , is o.a. ook te zien waaruit de hedendaagse Joodse Gemeenschap is voortgekomen en hoe bloeiend die Gemeenschap is. Het museum is, weliswaar wat omslachtig, goed toegankelijk en heeft een koosjer restaurant. De museumwinkel is altijd goed voorzien. Maar dat geldt voor elke museumwinkel die ik ken. ;-) Aansluitend kan men ook de naastgelegen Portugese Synagoge bezoeken, behalve op vrijdagavond en zaterdags (Sjabat, Joodse rustdag) en de Joodse Feestdagen. M en ik zijn nog even het Waterlooplein opgegaan. Nog een keer ja.... Ik heb de smaak weer te pakken hoor. Maar het lijf wil nog niet zo goed dus het was allemaal wel pijnvol. Na afloop wilde M. toch wel graag naar huis, vóór donker thuis zijn, het katje moest niet al te onrustig worden van haar afwezigheid, die was dat niet gewend. Dus heb ik haar op het perron gezet waar de trein al gauw kwam. Zelf kon ik meteen op de tram naar huis stappen. Voor M. was de reis ook voorspoedig, maar thuisgekomen bleek het katje ziek te zijn. Zo ziek dat ze van de week naar de dierenarts is geweest. Kattengriep, zei de dierenarts. (???) Vandaag, vrijdag, lijkt het diertje weer wat op te knappen. Zondag moesten er weer wat boodschappen in huis komen. Dus met vrouwenmoed toch weer eropuit getrokken met mijn rugzak en wagentje. En vraag niet hoe, toch ook weer thuisgekomen. De Algerijnse jongen Mo van de Daklozenkrant had me gemist, zei hij. Geloof ik wel, want ik geef hem altijd een zakje met wat fruit en drinken en snoep, als ik de krant bij hem koop. Ik heb het zo goed in vergelijking met de jongens die daar staan. En ik ben veilig, heb een inkomentje en ik heb een dak boven mijn hoofd..... Mag ik best dankbaarheid voor tonen op deze manier. Maar de rest van de dag heb ik wel moeten liggen.... Af en toe overeind om een paar mailtjes te beantwoorden, maar fut zat er niet meer in dit oude lijf. Maandag was Bettydag..en als altijd druk en plezierig. En mijn huis je weer spic and span... Dinsdag en donderdag was het, zoals de laatste maanden gebruikelijk is, weer looptherapie voor me in het verpleeghuis hiernaast, waar ik terecht kan. Best zwaar, maar ik pluk er al de vruchten van. Een dik kwartier flink lopen, zoveel mogelijk door de pijn heenlopen, wat ik het weekend niet gedaan had nee....Rustig wandelen en stilstaan als de pijn kwam... Maar met de therapie moet ik er dus zoveel mogelijk doorheen lopen. Na een minuut of vijf ga ik op de hometrainer, die afgesteld wordt alsof ik berregje op en berregje af ga, ook een kwartier dus en vaak zwaar trappen. Daarna mag ik weer naar huis.....;-) Mijn linkervoet wordt nog steeds dik. Het been is nog steeds pijnlijk, maar er is duidelijk meer uithoudingsvermogen. En vandaag is het weer niets met me. Ik hàd naar de kapper willen gaan...... maar de fut ontbreekt vandaag. Dus heb ik een half uurtje geslapen en heb ik de vogeltjes vers voer gegeven.....en heb me maar weer eens aan het tikken gezet. Geen politiek dit keer, geen literaire hoogstandjes, maar gewoon... de afgelopen week beschreven van Erica.