Er is weer een dikke week voorbijgegaan zonder blogje... In een wat weemoedige bui had ik er wel een geschreven en geplaatst maar na lezing weer weggehaald voordat veel mensen hem zouden lezen. Hoopte ik... Inmiddels heeft de herfst echt zijn intrede gedaan.... Geen gesmoezel met late zomerse dagen meer. Geen aarzeling meer. Het is herfst. Punt. Het regent (o, wat regent het...;-) ) en waait. De laatste roos is uitgebloeid en hangt nog wat zielig aan het hek. De laatste hortensia begint nu ook te verkleuren en de vlinderboom en de reumaplanten staan er maar zielig bij. Om van de kleine potplanten niet te spreken...Het maakt een mens niet echt vrolijk hè... Gelukkig was het een week met veel bezoekers. En daar heb ik dan ook uitgebreid van genoten. Maandag B., dinsdag D., het kon niet op blijkbaar. En veel spannende momenten in de politiek...dus verveling is er niet bij.
Woensdag heb ik de grote boodschappen bij Appie gehaald. Met kar, rugzak, tas en koeltas, ben ik (met de tram) naar de grote Appie achter het paleis gegaan om mijn 2-wekelijkse boodschappen te doen Ik dacht: 'die tram stopt praktisch voor de winkel, dan hoef ik niet te lopen... . Normaal stopt lijn 14 inderdaad bij de Nieuwe Kerk, maar vandaag reed hij dus natuurlijk om, langs de Bijenkorf... ik moest kiezen, of aan de overkant weer op lijn 9 terug of toch maar naar Appie. Ik koos het laatste... Fout gedaan dus. Het bleek dat ik een veel groter eind moest omlopen om er te komen dan ik normaliter loop. Want er waren langs het hele paleis aan die kant en er achter hekken geplaatst voor straatverbouwing of zo... Het kostte een dikke 10 minuten extra lopen. De winkel zelf is zo groot dat ik er meer dan een uur moest lopen en terug was ik te moe om pap te zeggen. Ik zag de tram voor mijn neus wegrijden (gelukkig aan die kant op de goede route) en kon met mijn karretje, mijn rugzak, linnen tas en koeltas met boodschappen 14 minuten wachten. Thuisgekomen om kwart voor acht was ik te moe om aan de computer te gaan zitten maar de boodschappen moesten worden opgeruimd en eten klaargemaakt.... Belangrijk voor een diabeet.
Donderdag, om weer dichter bij deze tijd te komen, was dochterlief hier. De bedoeling was dat we in de stad zouden eten, zij zou trakteren. Filmpje pakken? En ze bracht gebakjes mee voor bij de koffie. Zoals gewoonlijk zaten we te lang te kletsen (vrouwen onder elkaar hè) Maar we gingen toch naar de stad met de bedoeling schoenen voor mij te kopen. Zo mogelijk ECCO-schoenen. De Winkel in de Kalverstraat is veel toegankelijker en gemakkelijker bereikbaar dan die op het Koningsplein, dus togen we via de tram (Spui) naar die winkel De verkoper was een goeie hoor, maar een druktemaker die als een keffertje door de winkel ging, iedereen behulpzaam wilde zijn, heel snel en luid praatte en gesticuleerde... Dochter en ik deden het zelf wel.... ondanks alle goede bedoelingen. Hij slaagde er wel in op het laatst de goede schoen te pakken gelukkig. Ik kon nog andere schoenen krijgen omdat er een krasje op een schoen zou zitten maar omdat ik dat niet zag kreeg nog 10 euro korting. Dochter betaalde als cadeautje één paar en ik de andere. In de hoop dat ik beide paren in gezondheid mag verslijten. Toen we buiten stonden met de tas met schoenen schrok ze toch van mijn vermoeidheid. Lastig en jammer, want ik kon het etentje echt niet meer aan en dat was te goed zichtbaar. Dus achter elkaar naar huis gegaan en brood gegeten. Ik had nog een halve galle in huis, een gevlochten broodje dus. Dat hebben we maar opgemaakt. Ze heeft me met nog een aantal dingen op de computer geholpen maar tijdens het nieuws notabene zag ze me in slaap sukkelen. Toen hield ik het niet meer... en is ze naar huis gegaan. Ik heb de gordijnen gesloten en ben op de bank neergevallen en in slaap gevallen. Toen ze belde dat ze veilig thuisgekomen was (een afspraak tussen ons voor de avonden, ziz iz emsterdam men) was ik even wakker... maar te moe. En ook de volgende dag heb ik bijna de hele dag verslapen. Maf ja...vind ik ook hoor. Maar daarna was ik er weer. Het gaat gewoon niet meer, dit soort plezierige zaken. En daar heeft een mens zich maar bij neer te leggen en er verder het beste van te maken. Ik weet het, meer dan genoeg mensen die op deze leeftijd nog de wereld rondreizen, tennissen, , zelfs hockyen... Nou en...? Ik kan dat niet meer en er zijn meer mensen die het niet meer kunnen dan mensen die nog zo lichamelijk actief zijn. Het leven gaat toch wel verder en ik kan alleen maar proberen het zo goed en plezierig mogelijk te leven.
In een NIW (Het Joodse weekblad), vond ik een artikel over de herkomst van de bagel. Zoals we die nu kennen is het een klein rond broodje met een gaatje en lekker gevuld of versierd. Ik herinner me hem anders van een oud en verdwenen fotootje.... Een veel groter ringvormig, ongezuurd broodje zonder lekkere versiering. Die hangen tegenwoordig bij de Turkse bakker aan een stok... en heten Simits. Maar kleintjes kregen hem in Wenen zoals de kinderen tegenwoordig een ijsje krijgen. Of misschien op jongere leeftijd een fopspeen, om op te sabbelen. Leuk om dat weer tegen te komen, ook in de herinnering. Herinneringen zijn zo krachtig voor je tegenwoordige leven en ik heb er maar weinig.
