Toch is er hoop...

In mijn archief uit 1997 vond ik het onderstaande stukje.
Anderhalf jaar na het hartinfarct dat alles in mijn leventje overhoop gooide en waarin ik helemaal opnieuw moest beginnen.
Echt helemaal opnieuw. Want weer waren er zoveel dingen waarvan ik het bestaan nooit vermoed had en waarmee ik toch moest leren leven.
Ik wil het hier overnemen.
In die tijd waren er niet veel mensen die door hetzelfde waren gegaan en me konden vertellen hoe ik ermee kon omgaan.
Maar er waren boeken. En leermeesters uit boeken zijn altijd een grote steun geweest om te leren leven met dat leven en verleden van me.
Ik had een Vogeltje op mijn schouder, dat me liet begrijpen...

Uit: Toch is er hoop. Van Robert Veninga (blz. 46)
Fase 5: Aanvaarding.

"Degenen die over hun psychische nood heen gekomen zijn leren het feit te aanvaarden dat ze een groot verlies hebben geleden.
Maar laten we duidelijk zijn over wat ‘aanvaarding’ betekent.
Aanvaarding betekent niet ‘vergeten’, hetgeen een ontkenning zou zijn van de betekenis van de crisis. Aanvaarding houdt ook niet in dat het verdriet wordt gecamoufleerd. Met aanvaarding wordt evenmin bedoeld het ophalen van de schouders en zeggen: ‘ Maar wat kan ik anders doen dan de situatie aanvaarden?’
Aanvaarding van een tragische gebeurtenis berust op het begrijpen van twee denkbeelden uit de Indiase filosofie. Het eerste is duragraha, het tweede satyagraha.
Duragraha betekent onverzettelijkheid. Het houdt in dat je moet leren leven met je lijden. Het is, volgens Mohandas K (Mahatma) Ghandi, een ‘hardheid van het hart’. Iemand die leeft naar duragrha neemt afstand van het menselijk lijden. De houding naar buiten toe is: ’Ik kan mijn probleem wel oplossen’. En ‘iedereen heeft problemen’. Of ‘je moet gewoon verder’.
Maar als satyagraha je leidraad is, ga je volkomen op in wat het leven te bieden heeft. Als er slechte tijden komen barst je in huilen uit en je bent soms overweldigd van verdriet. Je realiseert je de omvang van wat verloren is. En je weerstaat degenen die willen dat je het verleden vergeet en aan de toekomst gaat denken.
Maar satyagraha betekent ook het genieten van de vele vreugdevolle dingen om ons heen. Satyagraha houdt in dankbaar zijn voor de genegenheid van vrienden en het troost vinden bij de vriendelijkheid van vreemden. Het betekent het verwelkomen van alles wat hoop biedt. Maar bovenal betekent satyagraha het vergeven van de onrechtvaardigheid - en van degenen die daarvoor verantwoordelijk zijn geweest."
Einde citaat...


15/11/97 - losse gedachten.
Het wordt me duidelijk dat ik nòg steeds in een rouwproces zit. Het infarct is een demarcatielijn geworden, die mijn actieve leven heeft begrensd. Daar ligt de overgang naar ouderdom en neergang, naar verdriet over een leven(sfase) dat voorbij is voordat het bewust begonnen is, en dat veel geven en weinig ontvangen ingehouden heeft.
Die rouw is nog steeds gaande. Zo ook het proces van het leren aanváárden dat het nu eenmaal zo is. Zal ik dat ooit leren dan is er misschien, als ik daar de tijd en de energie voor krijg, een ander, nieuw begin mogelijk. De mogelijkheid van een positief ingevulde ouderdom, met de paar vrienden die ik heb overgehouden.
Dan moet ik leren loslaten wat pas begonnen is, de ‘strategische terugtrekking’. Het niet meer willen contact zoéken met mensen die zelf geen contact houden met me. Een gevoel ‘vergeten’ te (willen) zijn en te vervagen.( En misschien een vaag schuldgevoel daarover te kweken bij anderen, wat dan onvermijdelijk het gevolg zal zijn...)
Welke werkelijkheid wil ik toch voor mezelf scheppen? De rest van mijn leven deze eenzaamheid die ik zelf oproep? Nee toch! Ook het aanvaarden van onmacht tot veranderen???
En besef temeer dat aanvaarding ook inhoudt de moed om er alsnog het beste uit te halen en van te maken, dus niet neerleggen bij bestaande situaties maar doorvechten voor elke mogelijke verbetering. Soms tegen wil en dank, maar daarvoor heb ik dan ook de persoonlijkheid van een pure overlever. (apr. 98) Tenslotte ben ik een Leeuw van geboorte..;-)
Deconditioneren en opnieuw programmeren dus.

We zijn nu weer bijna 10 jaar verder en ik kan met dankbaarheid zeggen dat het me gelukt is. Deconditioneren en opnieuw programmeren en een ander, meer aangepast leven te gaan leiden.
Enne … ik ben er niet ongelukkiger door geworden. ;-)
De rouwtijd is voorbij. Althans over dat vorige leven.