Ik was - gelukkig - niet de enige die boos was over het initiatief van Erben Wennemars om toch een alternatieve marathon te houden in plaats van de energie te gebruiken om hulptroepen te organiseren voor de getroffenen van Sandy. Maar goed, ik heb gezegd. Er is een nieuwe storm onderweg, hoorde ik gisteren....
Vandaag is het alweer 7 november. Op 3 november zou mijn oudste zoon 51 jaar zijn geworden. Wat een leeftijd, 26 jaar geleden was hij 26 jaar toen hij overleed op 11 november 1986. 11-11, gekkendag ja. Begin van carnavalstijd. En Jacob stierf in een orgie van geweld, van gekte, door een overdosis drugs. Het kostte veel jaren van verdriet en schuldgevoel.De scherpte van het verdriet slijt, maar gaat nooit over. Ik heb het niet kunnen voorkomen, ik heb het niet kunnen tegenhouden...
In oude documenten vond ik wat ik in 2006 daarover geschreven heb. En omdat oude documenten de neiging hebben te verdwijnen dan wel vergeten te worden, wil ik het hier nog een keer overnemen.
2-11-06
Morgen is het twintig jaar geleden. Je zou morgen al 45 jaar geworden zijn, maar je werd maar nèt 26 jaar. Twintig jaar van vaak verdriet,vaak schuldgevoel, praten met een onzichtbare jij. Twintig jaar geleden is het al, dat je (stief)vader en je zusje op de stoep stonden, vergezeld van twee politieagenten. Ik wist het meteen, maar kon het niet bevatten... Zoals eerder om jou, heb ik huilend over de grond gekropen… Nee! Nee! dat kon niet waar zijn. Je kon niet dood zijn. Je had je zo voorgenomen uit dat milieu te stappen, hoe was het dan mogelijk dat je door een overdosis gestorven bent? Hoe was het mogelijk, dat je zelfmoord gepleegd hebt!! Later begreep ik dat je de ‘scene’ met alles wat daarbij hoorde méér dan zat was, maar er niet weg kon komen. Ook niet door de 2 verslaafde meisjes die zich aan jou vastklampten en om je leken te vechten…. In woede heb je toen alles geslikt wat voorhanden was. Je draaide toen volkomen dol en sloeg alles kort en klein en de ruiten kapot…
Eén van de meisjes, Robijn,(ik heb jaren later nog eens over haar geschreven), schijnt de politie nog gebeld te hebben toen je bewusteloos raakte, die kwam en constateerde dat ‘deze jonge man zijn roes moest uitslapen’…
Maar je werd nooit meer wakker………….
Toen ik je, met Jessica en Leo, kon gaan opzoeken, lag je in een hoekje van het begrafeniscentrum, in een kist met een glazen deksel. Je gezicht was al uitgezakt en aan de onderkant van je oren was je al blauw
Ik kon het niet bevatten.… Dat jij daar DOOD lag. Wat er gebeurd was! Ik wilde je wakker roepen, riep je naam telkens weer…, terwijl ik aan alle kanten probeerde bij je te komen, maar natuurlijk geen reactie. Dat kon ook niet. JE WAS DOOD.
Je simpele begrafenis, ook in een hoekje van de begraafplaats, werd bijgewoond door je vrienden en vriendinnen uit de scene, Robijn droeg een gedicht voor, je was niet alleen.
Bleek later ook, toen ik hoorde hoeveel van die vrienden en vriendinnen je gevolgd zijn, toen de gemeente Groningen de verslaafden uit de Oranjebuurt veel geld gaf om maar te verdwijnen uit die wijk……
Eén van die vriendinnen van je probeerde bij het weggaan nog vóór mij de in de auto te stappen, zonder enig gevoel voor privacy, heel brutaal…… ik was te verdoofd om haareruit te zetten en heb het zo gelaten… en haar bij het begin van haar wijk eruit laten gaan.
Wie waren er nog meer bij behalve de kinderen? Ik weet het niet meer. Wel dat mijn goede vriendin Dorine erbij was. En dat de lange treinreis, samen met de kinderen en Dorine, ook aan me voorbij is gegaan….. Wat is er daarna gebeurd? Ik kan het niet meer voor me halen. Maar we hebben doorgeleefd, nietwaar. de andere kinderen waren er immers ook nog…..
En morgen is het al twintig jaar geleden…. (schreef ik in 2006 dus)
Jacob, ik hoop dat het niet zo heel erg lang meer duurt…. en dat het mogelijk is je weer te zien. Hoewel het rationele deel van mijn geest op de achtergrond zit te grijnzen, blijft mijn hoop toch levend……er is tè veel gebeurd dat ook niet verklaarbaar is.
