Weer een man in huis

Op facebook had ik de 9e januari een berichtje achtergelaten. Het leek me zinnig het hier over te nemen:

'Take the toys from the boys, riepen we in de 70-er en 80-er jaren. In mijn gang hangt een gedenkteken daaraan. De regenboogdas van Vrouwen voor Vrede, inmiddels een antiquiteit. Oude Vredesvrouwen zijn we geworden. Boven die das hangt de Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens. Ook alweer een antiquiteit. In elk geval in het deel van Amerika dat vindt dat het recht heeft het Recht van de Mens naar eigen oordeel in eigen hand te nemen. Nergens ter wereld worden in vredestijd (?) zoveel mensen doodgeschoten. Dank zij de vrijheid van de mensen om, for the better and the worse, met wapens op zak rond te lopen.
De grondwet veranderen om af te komen van het primitieve adagio van een oog voor een oog en een leven voor een leven, daar moet een sterkere lobby dan de wapenlobby voor opstaan... Dat kan met zo'n wapenlobby misschien zelfs leiden tot een burgeroorlog.

De wapenwedloop heeft zich teruggetrokken binnen de grenzen van de U.S..'
Vrijheid betekent toch niet de vrijheid om te doden? Freedom doesn't mean a license to kill. Niet voor slechten, niet voor 'goeden'.

De afgelopen dagen waren voor mij drukke dagen. Met bezoeken en eropuit trekken en kippensoep koken. Soep maken is voor mij nou eenmaal werk van twee dagen voor ik tevreden ben. Daarna moet de soep afkoelen en in magnetronpannetjes overgedaan en de diepvries in, die dan weer vol staat. Het is wel heel ontspannend al is het inspanning. Maar als ik buren dan een pannetje kan geven ben ik zelf weer gelukkig. Zaterdag heb ik de tentoonstelling Indianen gezien in de Nieuwe Kerk op de Dam. En daarna ben ik meegestrompeld ;-)) naar het Gemeentelijk Amsterdams Museum, dat halverwege de Kalverstraat ligt, dus een paar honderd meter lopen. Je wordt er leuk ontvangen. Je hebt er echt wel een dag nodig om genoeg te zien voor een goede indruk, laat ik het zo zeggen. Ze waren tot 11 uur open in verband met de opening van het museumseizoen, maar het bijbehorende restaurant (voor de kenners, waar het beeld van David en Goliath staat) was wel om vijf uur gesloten en bediende ons niet meer. We zijn toch maar blijven zitten want ik was te moe om verder te gaan... Dat arme kleine oude vrouwtje toch hè.. ;-) Maar goed, even verderop was een goed en gezellig restaurant waar we een grote kom erwtensoep met roggebrood en spek aten. En schuin aan de overkant was de tramhalte naar het Centraal Station waar ik mijn oude vriendin weer naar de trein kon brengen en zelf op tijd naar huis ging... waar me een telefoontje wachtte van de eigenaar van mijn toekomstige (en nu thuisgekomen) katje. De kwam dezelfde avond met kat en al op bezoek. Dat was een blijde verbazing. Want wat uit de kattenmand kroop was een prachtige grote grijze kater met een kop en staart van een cyper, maar de kleur van zijn grote lijf was prachtig egaal grijs fluweel van een blauwe rus inclusief de felgroene ogen en het karakter is ook bijzonder 'rus'. Groot als een maine coon.. een brede katerkop, maar hij heeft geen kraag en geen pluimpjes op zijn oren. Welopgevoed en rustig istie, maar kletsen kan hij als de beste. En dat klinkt dan als Maumau, met een beetje fantasie als mamma... Omdat hij nog geen naam had heb ik hem dus Maumau genoemd.. Hele verhalen, en ik hoef alleen maar te zeggen: Oja joh? om hem weer aan de gang te krijgen.
Vandaag, dinsdagavond, komt hij eindelijk los en lijkt hij thuis te komen. Hij hangt enthousiast in de krabpaal en kletst me de oren van het hoofd, maar eten en drinken doet-ie nog matig. Hij kan wel wat kilootjes missen, want eigenlijk is hij te dik, te zwaar om in mijn armen te houden en het is een echte vrijpot, die liefst op mijn schoot of in mijn armen ligt en dan kopjes geeft... nouja, koppen. Ik ben blij met Maumau!
Over een paar dagen, als de sneeuw weg is, krijgt hij een tuigje om en leer ik hem zijn territorium verkennen voor hij echt naar buiten mag. Zodat hij niet wegloopt. Zo heb ik het met al mijn katten gedaan en het is altijd goed gegaan. Maar eerst een chip laten zetten, die heeft hij nog niet. Gelukkig is hij een gesneden kater, dat is rustiger, ook voor hemzelf. Momenteel ligt hij weer te liggen in een hoekje van de bank... Het is wel weer even een uitgave, want ik had alles weer weggedaan na Pika. Inmiddels heeft M., de eigenaar dus, al gebeld, hij mist dat katje, dat is duidelijk... en geeft goede aanwijzingen... Zoiets is het: https://www.google.nl/search?q=blauwe+rus&hl=nl&tbo=u&tbm=isch&source=univ&sa=X&ei=2e31UL3UObGW0QWfq4GACw&sqi=2&ved=0CEYQsAQ&biw=1280&bih=629 
En na de baas van Maumau kwam er een buurman een bezoekje brengen..Die merkte Maumau amper op, had zelf zó veel te vertellen........

Zondag had ik weer ander bezoek, dat gezellig binnen bleef kwekken met me. Ook heel plezierig en ik word er altijd wijzer van. En maandagmorgen was de wereld wit. Dat eerste wit doet me altijd aan de dichteres Jacqueline van der Waals denken. 'De grond is wit, de nevel wit... de wolken waar nog sneeuw in zit, zijn wit dat zacht vergrijzelt.... en zo ziet het er ook uit...

(http://cf.hum.uva.nl/dsp/ljc/waals/wstilte.html) ik heb het even voor je opgezocht...
Zó korte tijd kan ik er wel van genieten, maar het moet niet te lang duren. Want een winterslaap houden is er niet bij. En iedereen, inclusief dochterlief bezweert me dat ik niet naar buiten moet gaan en die lieve Betty heeft zelfs brood gehaald. Gisteren heeft ze de keuken verder leeggemaakt, hoewel ik nog steeds niet weet wanneer de nieuwe keuken komt. Maar de beheerder van ons huis van de wooncorporatie was hier om wat bij te praten dus die zal het uitzoeken. De rest van mijn voorraad is groot genoeg om de winter door te komen. ;-), is weer gebleken.
En vandaag was de wondersysop, mijn lieve neef, er weer om het machien weer door te lichten en bij te werken.... want hij werd wel heel langzaam op den duur. Nu loopt ook dat weer foutloos en als een zonnetje. Bedankt Freek!
Enfin, het waren weer emotionele en ook erg vermoeiende dagen. Broer Henk is weer geopereerd en ik kon niet eens naar hem toe deze week. Loop ik het risico naast hem in het verpleeghuis te komen....hier wordt niet gestrooid. Gelukkig helpt de Corporatie, net als verleden jaar, door een zakje strooizout te brengen... ik had nog wat over. Een oudere buurman heeft een paar uur geschept en geveegd om de straatjes begaanbaar te krijgen en het laatste strooizout is nu op. Aan de voorkant van het huis is het laatste keukenzout uit mijn eigen keuken gebruikt.

Nog even iets anders..... Ben ik nou aan het achteruit gaan, nu ik merk dat al die social media me niets doen, integendeel ik heb genoeg te doen en zulke dingen vreten tijd. Geen held op Hyves, op twitter, zelfs niet op facebook. Ik heb alleen een simpel mobieltje buiten de pc, en die maakt ook foto's... net als mijn fotocameraatje. Loop ik achter, dat ik dat voldoende vind en mijn tijd beter kan gebruiken? Ik heb liever een uitgebreide mail of een goed telefoongesprek dan de oppervlakkigheid van facebook. En mijn facebookvrienden weten dat ik mijn best heb gedaan...;-)
Inmiddels zijn de laatste pillen genomen, is Maumau tevreden volgegeten (voor zolang ze, eh,,, hij dus slecht eet maar even paté met warm water, dat vindt ze/ hij dus heerlijk... Ik moet eraan wennen dat er weer een (besneden) ;-) man in huis is.... het waren altijd poesjes

Voor vandaag maar weer afgerond.....Mijn huis wordt er niet ordelijker op. Overal liggen speeltjes, de krabpaal heeft hij de kamer doorgesleept en zijn etensbakjes staan nu onder het aanrecht.. Morgen dus thuis.... samen met Maumau.