Wat een writers' block betekent weten de meesten van ons wel. Het is niet dat je niet weet waarover je schrijven wilt, maar het lukt niet om het doén. Tien keer begonnen, evenzoveel keren al snel weer opgehouden en gedeleted. En je wordt daar steeds moedelozer van.. Daarom, nu ik eindelijk weer kan schrijven over wat me bezig houdt, is dit een extra lange blog geworden.
De laatste dagen zit ik nogal in over die jonge moslims die zo anti-Joods zijn dat ze zelfs de Shoah goedkeuren. Nou kun je zeggen ze weten niet wat ze zeggen... maar dat is ook echt zo. Hitler, mijn lieve jongens, vond dat alleen Ariërs het recht hadden om te leven, en alles wat Semitisch was moest uitgeroeid worden. En dat zijn jullie ook. Jullie zijn ook allemaal Semieten, of je het wilt of niet. En Hitler zou jullie ook zo behandeld hebben als hij en zijn mederotgenoten nu aan de macht waren geweest. En geloof me, jullie hadden er, evenmin als de Joodse mensen, onderuit gekomen. Joden en Moslims zijn broedervolken vanaf de tijd van de aartsvader Abraham, of zoals jullie hem noemden, Ibrahim. En omdat Hitler dat ook wist zouden jullie ook vervolgd, vermoord, vergast zijn geworden door het perfecte moordcommando van Hitler. In een facebookcommentaartje heb ik het zó verwoord: Ongeveer, want ik vul het hier aan….
Jullie, die hatende jongelui dus, moeten een betere geschiedenisleraar hebben. Hitler haatte niet alleen Joden, maar alles wat niet Arisch en niet volmaakt van lijf en leden en gezond was. Hij 'kweekte' daartoe ook 'Arische' kinderen. Mannen en vrouwen die er Arisch genoeg uitzagen, liefst blond met blauwe ogen, werden naar de z.g. lebensborntehuizen gestuurd om kinderen te maken, hoe meer hoe beter. Die 'Arische' kinderen werden ook als Ariërs opgevoed. Mensen uit jullie landen van herkomst zouden als Semitische volken niet overleefd hebben, geloof me. En jullie, jonge jongens, zouden niet eens bestáán hebben, als Hitler en consorten hun zin hadden gekregen. Waarom denken jullie dat Neonazi’s, de Nieuwe Nazi's dus, het op jullie gemunt hebben?? Jullie zijn voor hen maar 'vreemd' volk, niet Arisch ook. Een reden om jullie te haten dus, zoals jullie menen anderen te moeten haten. Jullie toén nog niet bestaande ouders en grootouders zouden ook als kinderen vermoord zijn net als die 1,8 miljoen kinderen onder de 14 jaar...Het zijn schattingen, de werkelijke aantallen zullen hoger ligger. Zeker als ook Moslimkinderen zo uitgebreid vermoord waren. Weet je wat Hitler's geloof was? 'Ein Volk, Ein Reich, Ein Führer...'. Eén Volk, Eén Rijk, Eén leider'.... Hij was zéer zeker geen moslim dus.
Dus nogmaals, jullie jongens, jullie zouden niet eens bestáán hebben. Tenzij jullie nu mogelijke ouders door onderduik gevende goede christenen gered waren of anderszins, misschien vanuit de concentratiekampen, toch konden overleven, en na de oorlog ook overleefdhebben.. Als wezen dus, zonder ouders of andere familie. Vergeet dat nóóit meer!!! En lees eerst eens boeken en bij voorbeeld Wikipedia over deze onderwerpen. Jullie hebben leren lezen, dat weet ik.
Ik heb dit, in andere woorden, al zo vaak gezegd.... en nu geloof ik die ‘haat’ van die knapen helemaal niet meer. Ik denk dat ze het oneindig veel stoerder vinden te zeggen dat ze (een zondebok zoekend) liever over haat praten, dan over bewonderen of graag mogen. Bewonderen omdat dat hen zelf kleiner maakt en graag mogen? Dat durven ze niet omdat ze niet weten of men hèn ook graag mag... Kortom, letterlijk levensgrote onzekerheid. Zo zijn ze niet allemaal gelukkig, er zijn genoeg jongens en meisjes met genoeg kennis en zelfverzekerdheid ( en geestelijke ontwikkeling!) om geen zondebokken nodig te hebben. En ik heb geen haat nodig om mezelf goed te voelen in elk geval. Maar mijn eigen arme oude hart doet letterlijk pijn om al die jonge mensen die de voorkeur geven aan zoveel negatieve en voor hun levensgeluk zo gevaarlijke gevoelens. Alsof dezelfde god die zij dienen, maar die zij Allah noemen, hen geen levensgeluk zou gunnen of zelfs niet zou willen dat ze zouden zorgen dat ze hem dankbaar zouden kunnen zijn voor hun levensgeluk. En daar wil ik het graag bij houden.
Het verhaal over Olga, mijn eigen moeder, zal ik nog een keer plaatsen.... misschien dat iemand er iets goeds mee kan doen.
Ik heb de 21ste februari voor het laatst geschreven, ik weet het. De 25ste was ik lichamelijk niet in staat naar de 25 februariherdenking te gaan. Vorig jaar was ik er wel en toen was er minstens een klas met moslimjongens om de herdenking mee te maken. Je had de ontroering moeten zien bij de mensen die de herdenking bijwoonden. Zij, maar ook hun leraar( die hen ongetwijfeld goed had voorbereid) kregen de hele weg een groot applaus voor hun aanwezigheid. En wat straalden die jongens. Dat is toch een veel beter gevoel??
Zaterdag de 23ste had ik vriend M. hier... we houden allebei van winkelen, dus hebben dat gezellig gedaan. Gewoon een plezierig middagje gehad samen. En ik heb hem na afloop moeten laten gaan, te moe om hem weg te brengen. Zondag naar broer Henk in het ziekenhuis geweest, die ligt daar nu al negen maanden te revalideren van een botsing met een tram die plotseling opreed... maar geen goed woord gehoord van het GVB.... Na een paar rustige dagen ben ik voor mijn voeten naar revalidatiecentrum Overtoom geweest, maar vergeefs, ik kon met mijn verwijsbrief geen afspraak maken. Dat moest een verwijsbrief naar de specialist zijn en die moest er weer een verwijzing voor een orthopeed schrijven... en dan kon ik pas een afspraak maken om een paar semiorthopedische schoenen te kunnen laten maken, waarvan ik dan nog een flink deel zelf zal moeten betalen... Want iedereen moet er aan verdienen, behalve de patiënt. Maar goed, daarna hoop ik weer beter te kunnen gaan lopen.
Zaterdag 2 maart was een bijzondere dag. Mijn vriendin L. heeft in de oorlog haar beide ouders verloren, die zijn ook vermoord... en nu kreeg ze de kans z.g. Stolpersteine te laten plaatsen, herinneringssteentjes in het trottoir. Het is niet de bedoeling daar letterlijk over te stolperen (struikelen), maar dat mensen zouden lezen wat erop staat en er even bij stilstaan wat daar, op die plek gebeurd is. Er waren nogal wat mensen aanwezig gelukkig. Want het is een echte plechtigheid, net als het plaatsen van een echte grafsteen. De speciale stratenmakers haalden steentjes uit het trottoir om daar onder onze belangstelling precies passende Stolpersteine voor in de plaats te zetten De Rabbijn bad Kaddiesj, het rouwgebed, er werden toespraakjes gehouden. We omhelsden mijn vriendin en zij gingen samen met de familie nog wat feestelijks gebruiken... Ik en nog iemand was ook uitgenodigd, maar de wandeling was te vermoeiend voor me. Het was goed zo. Zij en haar broer hebben nu een plek om hun ouders te gaan herdenken zoals anderen naar een begraafplaats gaan.
De vijfde kwam vriend J. weer, en voor de rest van de week was het rustig. Ik kon zonder zorgen genieten van Maumau, die een heerlijk rustige kater is nu hij naar buiten mag wanneer hij wil. Nu zeurt hij niet meer maar weet wanneer het tijd is om naar buiten te gaan of binnen te blijven.... als het buiten donker is en ik de deur en het kattenluik op slot doe. Hij accepteert het nu zonder meer.. Leuk...is ook dat ik mijn middagdutje samen met hem op de bank doe... Hij blijft dan stil in mijn arm liggen tot ik wakker ben. Ook zijn gekwek en geklets doet me nog steeds wat. Zijn verontwaardigde moemauwmoe, een echt gesprek dat hij boos met me voert dan... en altijd als hij me wat vertellen wil doet hij dat ook....al is het maar als hij wakker wordt, dat hij :HAA' zegt...Of zoiets. Ik denk hem te verstaan en praat gewoon terug...
Vandaag weer visite, nu van A., en het was weer reuze gezellig, moet ik zeggen. En deze week heel druk geweest met e-mailen.. dagen van rond de 100 e-mails per dag wisselden zich af met dagen dat ik er zelfs niet aan toekwam.... maar ik ben er nog steeds blij mee. Welke vrouw van 77 jaar kan zich nog zo nuttig voelen... en voor haar gevoel goed bezig zijn?
Volgende week komen Betty en dochterlief me helpen de keuken verder helemaal te ontruimen. Ik heb nu ruim twee maanden naar een half afgebroken keuken gekeken, en de kleine kamer (de opslagruimte) staat helemaal vol met wat in de keuken thuishoort... Maar woensdag 20 maart komen 'ze' een hele nieuwe keuken brengen, 's morgens tussen 8 en 9 uur... KREUN! Wel vroeg ja.. Maar ze zijn in één dag klaar is me beloofd dus dan moet de keuken ook weer ingericht worden... Ik heb voorlopig wel weer wat te doen... Wat is vervelen????? Dingen genoeg om vooruit te blijven kijken dus...
