Jaja, ik weet hoe lang ik niet geschreven heb... De dreigingen voor Israël en de oorlog in Syrië hebben weer een writers'block veroorzaakt. Maar vanavond is de blokkade weer even opgeheven... Vanavond schreef ik het volgende... inmiddels ben ik gelukkig weer wat tot rust gekomen, maar ik wil het toch geschreven hebben.
Ik ben nog steeds helemaal van streek... Bonzend hart enzo.... Was even geleden rustig met dochterlief aan het kletsen aan de telefoon toen ik buiten opeens een vogel hevig en angstig tekeer hoorde gaan. Even later tuimelt Maumau met die vogel in zijn bek naar binnen... moeder merel, die hier al zo lang elk jaar een nieuw broedsel op de wereld zet.... Beestje totaal in paniek, Maumau laat los en vogel fladdert door de kamer overal poep en veren achterlatend.... Ik jaag totaal in paniek de kat weg, probeer de vogel buiten te zetten, die daar meteen wegfladdert en voor ik de deur en het kattenluik kan sluiten zit Maumau er alweer achteraan. Ik denk dat ik gegild heb tegen het beest, maar ik kon ze geen van beiden meer te pakken krijgen. En al die tijd dochterlief aan de foon die vreselijk geschrokken is natuurlijk. Maar niet erger dan ik. Ik kan de vogel niet redden en de kat niet pakken, die luistert niet meer. Het enige dat ik kan doen is Maumau buitensluiten door de tuindeur en het kattenluik dicht te houden en hem, zoals dochterlief zei 'zijn ding te laten doen'...... Ik heb de kamer ontdaan van alle veren en dunne vogelpoep die overal verspreid lag... nog een keer gedweild met chloorwater... en de deur gesloten gehouden.
Ja, ik ben nog steeds van streek bij alles wat Maumau wenst binnen te brengen. Het leeft allemaal nog. Hij heeft dat trouwens nu een poosje niet gedaan...... maar zijn prooien brengt hij altijd levend en wel binnen. Gelukkig dat kikkers zich doodhouden... die kan ik nog weleens oppakken en veilig wegzetten. Maar dat kan met andere dieren niet en ik ben dan letterlijk ziek en zwak en misselijk van ellende. Zoals nu. Het zal wel een oorzaak hebben dat ik zo vreselijk emotioneel reageer... denk je dan. Ja dus.... dat zal wel.... Maar daar zijn die emoties niet mee weg te poetsen. Ik zal nog een poosje ziek en zwak en misselijk blijven telkens als ik denk aan dat arme vogeltje dat, vervolgd door mijn kat, nu misschien dood is en nooit meer jonge vogeltjes zal voortbrengen die in de heel vroege morgen als het nog donker is, de mooiste liedjes zouden zingen...
Het is de natuur, ik weet het, ik weet het echt wel. Ik weet ook dat mijn kat niet anders kan handelen dan hij doet. Het is een roofdier, hij is zo geschapen en in andere contreien zouden mensen blij zijn dat hij de ratten en muizen opruimt. Maar ik niet. Op dit ogenblik zit hij op het terras zich schoon te likken,maar straks komt hij weer als een keurige herenkat rond mijn voeten draaien om wat aandacht te krijgen..... Vanavond zit hij weer bij me op tafel om gekamd en geborsteld en geknuffeld te worden... Zucht... en dat moet ook gebeuren. Maar nu, op dit moment, moet ik hem zelfs even niet binnen hebben.
Het is in elk geval een nieuw begin voor een blogje. Ik moet het kwijt...
De afgelopen weken, met alle dreigingen in het Midden Oosten, was ik niet in staat om daarover te schrijven. Wat heb ik eraan als allerlei niet geïnteresseerde mensen lezen hoe bang ik ben voor Israël, hoe bang voor oorlog daar in het M.O., hoe de narigheid en de verschrikking voor de gewone mensen in Syrië, vooral na die aanval met die chemische wapens, me te pakken krijgt....en die miljoen vluchtelingen daar in de regio, de zieken en gewonden door die burgeroorlog.... het had me weer net zo erg te pakken als de burgeroorlog in Yoegoslavië in 1992... er was eigenlijk geen ruimte voor iets anders, al moest dat wel.... Want natuurlijk gebeurden er ook andere dingen.
Op dit ogenblik moet ik Maumau binnenlaten. Ik hoor weer een merel tekeer gaan. Misschien vader merel? Het klinkt niet vrolijk in elk geval.. meer alsof.... nouja Erica, niets inbeelden hoor.. Maar het klinkt echt wanhopig en angstig. Gelukkig kan het dit keer niet mijn kat zijn, die is binnen...
Terug naar waar ik over schreef... De burgeroorlog in Syrië en alles daaromheen. Nee, ik ga er niet dieper op in... Maar ik ben ontzettend bang geweest dat Amerika inderdaad al die andere landen mee zou trekken in een aanval op Syrië, waarvan de gevolgen niet te overzien zouden zijn... Het is nog niet over, nu de mogelijkheid niet ondenkbaar is dat al die in Syrië op zoveel plekken opgeslagen chemische wapens, doorgegeven gaan worden of terechtkomen in handen van Hezbolla of Al Qaida of een andere terroristische groepering als ze verplaatst gaan worden voor vernietiging of anderszins. Is hett erg overdreven om zo te denken? Of is het reëel om daar bang voor te zijn? De berichten zijn nog steeds niet echt rustgevend...
In elk geval is mijn hele grote angst voor oorlog even voorbij. En moeten we wachten op wat komen gaat.
Vandaag was het Yom Kippoer, Grote Verzoendag en de belangrijkste dag in het Joodse leven en in Israël zelf. Een dag van vasten en van bidden voor gelovige Joden. En ik ga nu zorgen dat er wat te eten is... voor mij en voor Maumau.
