De feestdagen voorbij, een dutje doen en ons plantsoentje.

Nog één dag, dan is alles weer voorbij, behalve oud- en nieuw. Morgen de laatste Chanoekadag dus.
Met dochterlief, en nichtje en neef Supersysop tweede kerstdag gezellig gegeten bij Moeders' Happy Corner, en een doggybag mee naar huis genomen...;-) natuurlijk. Overschotjes moeten altijd worden weggegooid, en dat doen ze daar ook trouw. En dat vind ik zonde. Ik heb dan ook al een tijd geleden afgesproken dat ik overschotten als doggybag mee naar huis neem. De porties zijn wel kleiner geworden, maar nog altijd veel te groot... ;-) Tja, je moet het wel elke keer vragen natuurlijk. Maar zoals ik weleens verteld heb, die doggybags gingen vroeger altijd naar Buurman, die nooit buiten de deur kon eten. Nu moet ik het zelf opeten. Nee, dochterlief en nichtje en neef supersysop wilden het niet.
We hebben cadeaus uitgewisseld vooraf zoals de traditie vereist. ;-) Ik heb er een mooie glazen fruitschaal bij. Iets bijzonders, van stevig, gerecycled glas. En een cd van De Gojim, leuk hoor....
Verder waren de dagen grijs, letterlijk en figuurlijk.
Vandaag weer gewoon looptraining. Het van supersysop gekregen mp3spelertje zit al in mijn zak, dat gebruik ik niet bij het lopen zelf, dan is er altijd iemand bij me, dat vind ik niet netjes dan ;-), maar daarna bij het fietsen is het de manier om het een kwartier lang vol te houden. Dat valt echt niet mee. Zeker niet als je nooit gefietst hebt.
En morgen komt de suikerzuster.... De diabetesverpleegkundige dus van de huisartsenpraktijk. Nu ik (hopelijk tijdelijk) niet meer zo gemakkelijk loop komt ze gelukkig ook thuis.

Uren later als de looptraining voorbij is, de maaltijd genoten en het avondslaapje voorbij is zit ik hier weer.
Op de tv is het jaaroverzicht bezig.
Maar ik doe een dutje.
In mijn slaap hoor en voel ik de emoties die over het scherm gaan, want zoals gewoonlijk laat ik de tv zachtjes aan. Maar het worden mijn eigen emoties.
Ik droom, en ik ben wanhopig als ik hoor, lees, ervaar, dat Obama is doodgeschoten, en dat de Franse President gestorven is. Een katje komt me troosten, maar dat helpt niet
Er zit een brede kier tussen de muur van de zaal waarin ik verblijf naar de kamer van prinses Margriet, en ik roep haar: Mevrouw, we hebben hier dezelfde verwarming als u.( te gek om te dromen allemaal) en ik rol, nog steeds in mijn droom, door een slag vanuit het niets, over de vloer en lees in mijn val een waarschuwing voor mijzelf op een muur. Het is een waarzinnige droom, maar ik blijf heel wanhopig over de dood van Obama. Dan komt Rutte binnen en hij maakt plezier en grapjes met iedereen. Als ik eindelijk de kans krijg hem te vertellen dat Obama is doodgeschoten roept hij geschrokken één van zijn mensen: 'Dinges, meekomen, briefing.`
Dan zie ik iemand rechtstandig, als een spin of zoiets, tegen een betegelde muur omlaag komen, Het was bijzonder, maar niet 'raar'.Een normale trap is er blijkbaar niet, wat een trap moet zijn ziet er uit als de achterkant van een normale trap, je kunt niet naar boven of naar beneden lopen. Het meisje van de muur gaat op dezelfde manier weer langs de muur naar boven, heeft blijkbaar een boodschap afgegeven. Het katje, dat eerder mij gezelschap hield, loopt mee, rechtstandig naar boven, alsof het niets is.

Als ik wakker word is het door de wanhoop en het verdriet over wat in Noorwegen gebeurde, met de massamoord op al die jonge mensen. Ik voel dat verdriet en die wanhoop een uur later nog in mijn eigen lijf.
Maar ik realiseer me wel dat het gewoon een nare en rare droom is.

Tegenover het huis, over de gracht, ligt een klein plantsoentje. Het Overloopplantsoen. Ooit een klein paradijsje, meer dan een eeuw geleden, later een toevluchtsoord voor zwervers en daklozen en tegenwoordig een zielloos aanhangsel van het vroegere Zeemanlaboratorium, dat verbouwd is tot luxe appartementen en het plantsoentje voor een deel 'ingepikt' is voor particulier gebruik. Een paar jaar vechten voor 'ons' plantsoentje heeft niets uitgehaald, integendeel. Geld is nog steeds machtiger dan schoonheid en historie. Zeker voor een projectontwikkelaar. We hebben ons verlies met pijn in het hart moeten accepteren. Vooral onze advocate heeft keihard gevochten voor het behoud van dat plantsoentje voor de wijk. Dat jarenlang is onderhouden door Ine Vermaas, een oude dame die er ook vele columns over schreef in de buurtkrant.
Ter ere van haar en als aandenken aan 'ons' plantsoentje is nu een boekje uitgegeven met een aantal van haar columns. Eigenlijk tot schande van het bestuur van Stadsdeel Centrum, dat dit bijzondere stukje grond eigenlijk verloren heeft laten gaan. Het is nu een grasveldje, met een paadje erdoor. Wat het dit voorjaar gaat worden moeten we nog afwachten, maar het wordt nooit meer wat het was. De oude mevrouw Vermaas woont nog steeds in haar oude huis aan het plantsoen en lijdt er nog steeds onder. Alle eer voor José Bolten, de advocate die zich enorm voor deze uitgave heeft ingespannen.
Het boekje is mooi vormgegeven met tekeningen van de schilderes Tonnie Holsbergen.
Geïnteresseerden kunnen informatie inwinnen op: www.swpbook.com/1536
Zo, dit lijkt een stukje reclame, maar het gaat me echt aan het hart. En er is nog steeds boosheid naar het bestuur van Stadsdeel Centrum, dat dit heeft laten gebeuren.

Sociale dienstplicht en/of vrijwilligerswerk

Ik geef mezelf een half uur om een begin te maken met een nieuw blogje. Het is alweer veel te lang geleden.
Even het verleden ophalen... van een week geleden ongeveer ;-).
Ik heb mijn twee brillen. Een heel bescheiden paars montuurtje en een zwaarder niet gekleurd montuurtje. Ben er heel blij mee ja. Geen meekleurende glazen meer, maar gewoon blanco. Maar het Ziekenfonds heeft nog niets terugbetaald....
Dinsdag de vijftiende voor het eerst de looptraining gedaan. Het was uitproberen hoeveel conditie ik had, meer niet. Gisteren had ik weer moeten gaan, maar nu dan echt trainen, doch de baby van de fysiotherapeut was ziek dus dat kon niet doorgaan. Ik heb toen maar mijn boodschappenkarretje genomen en ben naar Appie gegaan voor de boodschappen tot zaterdag. Dat was echt te zwaar. Ik kwam beroerd van vermoeidheid en pijn thuis. Heb eerst maar wat gegeten (tenslotte ben ik diabeet ook nog ;-) ) en heb toen een paar uur geslapen.
Het waren gelukkig na de 16e december een paar redelijk rustige dagen, waarin alle opwinding van de laatste tijd wat kon zakken. Niet dat alles weggeëbd is, nee, het is nog helemaal levend, dat gevoel van 'er klopt iets niet', 'something is rotten in the State of the Netherlands..., very rotten indeed' maar we wachten nu maar even af. Ik heb mijn best gedaan.
Het is nog steeds woensdagavond.... zometeen begint dus niet P&W of DWDD......en Nieuwsuur is net afgelopen..Geen tv voor mij om bij te gaan zitten.....
Dus even verder gaan.
Maandag kwam de supersysop, mijn goede neef, om o.a. mijn computer weer eens 'schoon te maken' updaten wat ge-update moest worden.... Maar hij bracht ook een mooie kleine mp3-speler voor me mee. Een PANDA.... En heeft me meteen laten zien hoe ik mijn muziek erop kon zetten en hem opgeladen... Is hij niet fantastisch die neef van me? Wie hem kent zal het meteen Beamen-amen.... Als ik nou moet gaan lopen in die training is dat met mijn eigen fijne muziek.
Morgen moet ik er weer heen en ik neem dat mooie mp3-spelertje lekker mee.

Vanavond hoorde ik op een nieuwszender een pleidooi voor het onderstaande. Het AD schrijft er ook over. Ik ben er heel blij mee. Hoe dan ook, het kan een paar jaar duren maar ik verwacht dat zoiets gaat komen.....

Een paar jaar geleden, toen de uitkeringen van mensen weer eens gevaar liepen heb ik de gemeente hier eens een brief geschreven over Sociale Dienstplicht. Ik ben er een voorstander van dat zéker jonge mensen, niet meer schoolgaand, toch wel de maatschappij en wat daarin gebeurt, leren kennen. De militaire dienstplicht is afgeschaft.....en hoewel ik altijd een verklaard antimilitairist ben geweest vind ik nog steeds de sociale skils en de sociale vaardigheden die men daar kon opdoen, van groot belang. Vooral in deze tijd, waarin je ziet en leest hoe jonge mensen als ze niet meer studeren, geen werk hebben en hun leerschool op straat moeten vinden, te vaak een kant opgaan die we geen van allen willen, ook zijzelf niet. Bij verplicht sociaal en maatschappelijk bezig moeten zijn tegen een redelijke vergoeding wordt de uitkering werkelijk VERDIEND, hebben mensen het goede gevoel nuttig bezig te zijn voor de maatschappij en wordt toch voor een deel voorkomen dat jonge mensen afglijden... Het is niet de bedoeling dat ze werkplekken innemen die voor gewoon werkende mensen bedoeld zouden zijn maar daar waar bij voorbeeld niet genoeg vrijwilligers voor te vinden zijn. Mensen die in een uitkering zitten, maar al half- of fulltime vrijwilligerswerk doen, zouden daarvoor niet alleen een kleine extra beloning moeten krijgen, maar ook de status moeten krijgen van Vrijwilliger, die ze dan verdienen. Zulke mensen verdienen hun uitkering dan. Die moet je niet meer gaan dwingen om bij een baas werk te gaan zoeken. Dan blijft het zeer noodzakelijke werk dat ze (willen) doen, ongedaan, mensen verliezen het gevoel echt nuttig te zijn voor de maatschappij, zijn werkloos afhankelijk van hun uitkering en gedwongen werk te aanvaarden bij een baas, dat ze eigenlijk niét willen doen. Mijn smeekschrift ging dus echt over werken en niet over een hobby uitoefenen.
Maar de gemeente wees het af. En de woordvoerder in een vergadering van een politieke partij waar ik daarover wilde praten, brak me af met een hard 'nee'.
Nu zijn we een aantal jaren verder en tot mijn grote genoegen komt het onderwerp Sociale Dienstplicht toch weer op tafel. Ik hoop dat het goed wordt uitgewerkt.
Ik heb zelf jarenlang 'in een uitkering gezeten'. Maar heb alle jaren vrijwilligerswerk kunnen doen. Onbetaald, maar ik verdiende mijn uitkering en voelde en wist me een nuttig mens voor de maatschappij. Ja, dat mocht ik wel in die tijd. Tegenwoordig gaat dat geloof ik niet zo gemakkelijk. En jammer genoeg heb ik niet meer de conditie om dat te kunnen. Maar daar leer je je ook bij neer te leggen als je oud wordt. ;-)

Nou heb ik, dank zij geen tv-programma naar mijn zin, toch het hele blogje afgemaakt...