Een ondraaglijk lichte dag.

Zaterdag, en ik hoopte wat energie op te doen door weer te gaan lopen en de stad in te gaan.
Ik zou wel zien hoever ik kwam.
Allereerst natuurlijk via de brug, waar inmiddels drie van de vijf waterhoentjes verdwenen zijn. Ik zag ze niet en bleef wachten tot het bekende gepiep klonk. Vader hoen lag op het nest, toen moeder hoen (of andersom dat kan natuurlijk ook) met de kleintjes vanachter een sloep vandaan kwam. Eerst maar één kleintje, maar na een hoop waterhoentjesgepiep kwam de andere ook tevoorschijn. En daar gleed vader (of moeder ;-) ) hoen van het nest en de anderen tegemoet. Ze wreven de snavels tegen elkaar als een begroeting en gingen toen samen terug naar het nest. Het is al een ouder stel, zoals ik al eens vertelde. En ik ben ervan overtuigd dat het inderdaad een liefdevolle begroeting is, iedere keer als ze elkaar tegenkomen. Toen de kleintjes nog héél klein waren werden die ook zo begroet maar meteen te eten gegeven. Eén van beide ouders verdween dan onder water of schuurde langs de kademuur en gaf dan de kleintjes, maar ook elkáár, te eten. Ik zal ze missen als de kuikens zijn uitgevlogen…

Vandaag was er ook een vrouwtjeseend, met wel 6 kuikens in een rechte rij achter haar, en duidelijk niet thuis, midden op de gracht. Er kwam een rondvaartboot aan……en ik hield mijn hart vast. Maar gelukkig week moeder eend op tijd uit, met de sliert kleintjes achter zich aan. Dan zucht je wel even van opluchting..

Het was benauwd in de binnenstad. De temperatuur is misschien niet zo hoog, maar toch is het benauwd. Een echt flinke regenbui, die een poosje aanhoudt, zou goed zijn om het fijnstof neer te slaan – en ook voor mijn tuintje, inderdaad.
Ik hoopte even te kunnen blijven slenteren, maar na mijn boodschapjes bij De Tuinen gedaan te hebben moest ik toegeven dat het niet ging. Dus snel de tram naar huis genomen en me vanaf de halte een beetje naar huis gesleept.
Ik hoop maar dat dit tijdelijk is. Want een zwerver zoals ik heeft die wandelingen broodnodig om te kunnen blijven functioneren.
Letterlijk, want een paar dagen thuis moeten blijven verandert mijn bloed in stroop en mijn hersens in een pluk watten. Weet ik uit ervaring.

Thuisgekomen een uurtje gelegen en me toen weer bij de haren omhooggetrokken om íets te kunnen gaan doen.

Op de tv vanavond de keuze tussen voetballen of the unbearable lightness of life… De film vond ik halverwege unbearable en het voetballen eveneens.
En ‘we’ hebben verloren met 1-3 tegen de Russen……
Ik had 2-2 gepoold.

Hoeveel tranen zullen er vanavond vergoten worden, om een voetbalwedstrijd?

Sóóó sáááii!!!!!!!!!

Het was mooi weer vandaag hè…Ja dat vond ik ook.
Er was dus een heleboel te doen vandaag. In huis, in de tuin..
En ik had zo’n zin gehad om er vandaag weer eens echt tegenaan te gaan.

Ik was echter vannacht aan het spoken geweest.. Uurtje op, uurtje af..
Weinig slaap, nogal onrustig dus.
Toen Toch maar vroeg opgestaan en eerst mijn fruitontbijt en mijn pillen genomen, dan is de ‘suiker’ tenminste op een normaal peil…

En na het douchen, me gekleed en gekapt, nouja dat rattekopje toonbaar gemaakt, en mijn gezicht ook trachten toonbaar te maken.
Maar nog voor het ontbijt en de koffie lag ik alweer, ditmaal op bed en sliep weer een uurtje. Tot er gebeld werd. De medicijnman. Ofwel, de jongen van de apotheker die de medicijnen bracht..
Toen toch maar weer moed gevat, koffie gezet en brood gegeten, koffie gedronken..De boel weer opgeruimd… en toen làg ik weer.

Zo is het eigenlijk deze hele dag gegaan. De hele middag diep en voor mijn gevoel droomloos geslapen. Tot de volgende maaltijd zich aankondigde door een hol maaggevoel. Oja, er stond nog een kliek hutspot met vlees, genoeg voor de avondmaaltijd. En als toetje fruit en een rijstepuddinkje. Met moeite de vork en de lepel naar mijn mond hijsend heb ik alles netjes opgegeten. En weggewerkt.
Na het eten had ik de fut om de computer aan te zetten, normaal staat-ie de hele dag aan. Maar de laatste dagen niet meer.
Een paar lieve mails beantwoord, een online nieuwsbrief gelezen…. En toen was het wéér voorbij.
Maar Vriend Frans kwam vanavond met een videoband om samen te kijken. Ik zette koffie met wat erbij. Frans in het lage stoeltje, ikzelf gewoon aan de tafel. Maar ondanks alle moeite lukte het me niet de film uit te kijken. Weleens de film Omen gezien? Het einde was voor mij te gruwelijk in elk geval.
Nog even suffig wat nagepraat en tv zitten zappen, maar Frans is daarna toch maar weggegaan.
Zometeen weer bedtijd en ik ben er klaar voor!!!

O Vogeltje, mijn inspirator, wanneer komt u me weer helpen….
Het leven is zóóó saai zonder enige inspiratie….. Kan het saaier dan dit verhaaltje??