Midden in de nacht

Het is laat, ik weet het en eigenlijk had ik allang moeten slapen, want morgen wordt weer een drukke dag.
Maar ik wil toch mijn stukje schrijven, al zit ik momenteel echt niet te juichen.

Vandaag kwam Betty dus weer. En ik ben blij daarmee, want ik voel me al een paar dagen niet echt cosy.. Een beetje onbehaaglijk om het maar een naam te geven.

Maar goed, gisteren toch maar even naar buiten geweest om een loopje te hebben. Weer even naar Appie, want ik had van de week de blikjes voor poes vergeten. En ja.... als je daar tòch bent. Dus weer met een volle tas thuisgekomen. ;-) En gisteravond kwam nog mijn liefste (stief)broer. Tja, je moet er een naam aan geven, dus ik noem hem maar H. Die is een paar uurtjes gezellig gebleven.

De omgeving zit momenteel vol zieke mensen en mensen die een opbeurend woord nodig hebben. Het benauwt weleens, dat ik nooit (behalve met mijn mailvriendin M en ook wel bij mijn dochter) kan praten of schrijven over wat mijzelf bezig houdt. Mensen en dan vooral de mannen zijn erg bezig met zichzelf. Met wat hen bezighoudt en hoe zij zich voelen. Het lijkt of mannen veel banger zijn voor hun ouder wordende lijf en hun ziekten en ook banger voor het leven zijn dan vrouwen. Dat is tenminste mijn eigen indruk en gevoel, sinds ik bijna alleen nog zieke mensen aan de telefoon krijg of spreek en luister en moed inspreek of raad geef. Het is wel vertrouwd, want jaren geleden, toen ik nog volop in het WAO-werk zat, was dat dagelijks werk. Jarenlang.....;-) Maar goed, als ik dat niet zou willen zou ik het wel aangeven, denk ik.

Er is de laatste tijd een ander, vervelend soort taalvervuiling bezig op tv. Het zal niet iedereen opvallen, maar zelfs zeer ontwikkelde journalisten spreken tegenwoordig over vroeger in de tegenwoordige tijd. Spreektaal ja, maar geen taal voor verslaggevers en presentatoren, vind ik. Voorbeeld?
Dan wordt gezegd: 'Verleden week maandag ben ik in Amsterdam en daar maak ik een zwaar verkeersongeluk mee. Het duurt even voor de politie komt, het duurt nog langer voor de ambulance er is. Ze helpen de zwaargewonde eerst op straat om te stabiliseren en leggen hem dan in de ambulance. Later hoor ik om wie het gaat, het is een bekende van me. Gelukkig valt het achteraf nog mee, maar ze ligt wel drie dagen in het ziekenhuis.
Dit is een verzonnen stukje natuurlijk. Maar nou eenmaal een dagelijks terugkerende gebeurtenis in Amsterdam, waar de ellendewagens af en aan rijden. Politie- brandweer- en ziekenwagens.

Maar het valt me zo op hoe slordig er met de taal wordt omgegaan.Ik kan het niet slordiger ;-) . Het gebeurde vond verleden week maandag plaats. Maar de verteller vertelt zijn verhaal in de tegenwoordige tijd.
Ik kan het niet helpen, maar het valt me steeds op en ik heb pijn aan mijn tenen van het krommen ervan en ik heb het onaangename gevoel dat het geen aangeleerde slordigheid is. Maar dat het aan het opleidingsniveau van de veelal jonge journalisten ligt. Vakgenoten van een oudere generatie zullen zo niet praten.
Zou het hen ook niet opvallen??? Ben ik de enige? Neehee... dat geloof ik niet.

En nou iets heeeel anders. Something completely different, zouden ze zeggen bij Monty Pyton's Flying Circus......Ik zie de opening voor me terwijl ik dit schrijf. ;-)

Heel vroeger en ik herinner het me nog steeds, , droeg ik als klein meisje jurkjes die ik heel mooi vond. O.a. een wit jurkje met rode puntjes.
Het valt me al jaren op dat je allerlei kleuren stoffen met gekleurde puntjes, bolletjes of nopjes kunt vinden... en rood met witte nopjes vooral... maar ik ben nog nóóit een witte stof met rode puntjes tegengekomen. Is dat niet vreemd?

Wel, inmiddels is het hier twee uur in de nacht. En de scanner is nog steeds bezig. Ik doe straks het scherm maar uit en laat hem lekker verder scannen terwijl ik ga slapen. Dan morgen maar wat vroeger opstaan.

Tja, geschreven herinneringen blijven hè, behalve als de computer crasht...... Maar ik denk niet dat dat zal gebeuren hoor.